Wychodząc za mąż za Adama, miałam już córkę z wcześniejszego związku. Moja czteroletnia Amelka bardzo pragnęła mieć tatusia.   – Wszystkie dzieci w przedszkolu mają tatę – powtarzała mi w kółko – tylko ja nie mam. Mamo, gdzie jest mój tata? Dlaczego nie ma go z nami?   Niestety, mój były partner zniknął, kiedy tylko dowiedział się, że zostanie ojcem. Może źle zrobiłam wtedy, że go nie szukałam, ale uniosłam się honorem, powiedziałam sobie, że sama wychowam córkę, że wcale nie potrzebuję od niego łaski. Adam był właściwie pierwszym mężczyzną, z którym się potem związałam. Zakochaliśmy się w sobie. Przyszła teściowa patrzyła na mnie trochę krzywo, pewnie nie bardzo jej odpowiadała synowa po przejściach, na szczęście Adasiowi nie przeszkadzało, że mam dziecko.   – To nawet fajnie zaczynać z kawałkiem gotowej rodziny – śmiał się.   Amelia również bardzo do niego przylgnęła, pokochała go całym swoim małym serduszkiem. Wyglądało na to, że Adam również pokochał moją córeczkę. Dbał o nią, jakby była jego dzieckiem, opiekował się, kupował jej prezenty, zabierał na lody i do kina. Naprawdę był dla niej wspaniałym tatą. Kiedy jednak Amelka zapytała, czy może mówić do niego tato, zawahał się. Był to tylko moment, chwilka, mała nawet tego nie zauważyła, zaraz oczywiście się zgodził. Potem powtarzałam sobie, że mi się wydawało, że sobie to wymyśliłam. Jednak niedługo po tamtej rozmowie Adam zapytał niespodziewanie:   – Co byś powiedziała, gdybyśmy mieli wspólne dziecko?   Dotychczas nie rozmawialiśmy na ten temat, zaskoczył mnie tym pytaniem.   – Przecież mamy – mruknęłam zajęta zmywaniem naczyń.   – To ty masz. Ja mówię o naszym dziecku, wspólnym, twoim i moim.   Wytarłam ręce w ścierkę i odwróciłam się do niego. Tak, chcę mieć z tobą dziecko, tylko jest jedno ale...

Jeszcze nie tak dawno moja Kasia była bardzo grzecznym dzieckiem i pilną uczennicą. Gdy wracałam z pracy, przybiegała do mnie, przytulała się, pokazywała zeszyty i z dumą opowiadała o swoich sukcesach w szkole. Dziś ma jedenaście lat i w niczym nie przypomina tamtej słodkiej córeczki. Nie uczy się, wagaruje. A gdy pytam ją o lekcje, stopnie, pyskuje lub kłamie.    Nie od razu zauważyłam tę zmianę. Dotarło to do mnie dopiero trzy miesiące po rozpoczęciu roku szkolnego. Poszłam na zebranie rodziców. Nie spodziewałam się żadnych złych wiadomości. Kasia zawsze była przecież w klasowej czołówce, jeśli chodzi o naukę. Wtedy też twierdziła, że ze wszystkich przedmiotów ma tylko piątki i szóstki. Nie sprawdzałam jej wyników w Librusie, bo po co? Miałam do niej pełne zaufanie, bo nigdy wcześniej nie kłamała. Byłam więc pewna, że po prostu wysłucham, co wychowawczyni ma do powiedzenia  wszystkim rodzicom, i pójdę do domu. Tymczasem pani Kozłowska poprosiła, żebym została.    – O co chodzi? Chce mi pani pogratulować, że mam taką zdolną i pilną córkę? W dzisiejszych czasach to rzadkość – zapytałam, gdy zostałyśmy w klasie same.    – Przeciwnie. Mamy z Kasią duży problem. Jeśli szybko nie weźmie się do nauki i nie nadrobi zaległości, na półrocze będzie miała trzy jedynki.    – Słucham? To niemożliwe. Chyba pomyliła ją pani z jakąś inną dziewczynką – prychnęłam.    Wychowawczyni otworzyła dziennik.   – Niestety, nie. Zresztą niech sama pani zobaczy. Matematyka – same pały. Polski, trzy pały i jedna dwójka. To samo przyroda. Z innych przedmiotów jest lepiej, ale tylko troszeczkę… No i te nieusprawiedliwione nieobecności…. – pokazywała palcem kolejne rubryki.    Nogi się pode mną ugięły.   – O Boże, nie miałam o niczym pojęcia… Dlaczego nie dała mi pani jakoś znać? – wykrztusiłam z trudem. ...

Gdy kilka miesięcy temu mój sześcioletni synek Olek oświadczył, że po wakacjach chce iść do szkoły, nie potraktowałam tego poważnie. Myślałam, że to tylko chwilowa zachcianka spowodowana jakimiś rozmowami z panią i kolegami w przedszkolu. I że szybko o niej zapomni. Jednak on wciąż wracał do tematu.    – Do przedszkola chodzą maluchy. Ja już jestem duży – powtarzał.   Ale ja wcale nie byłam o tym przekonana. Uważałam, że synek jeszcze nie dorósł do roli pierwszoklasisty. Kiedy więc przyszedł czas na podjęcie decyzji, czy posłać go do szkoły już teraz, czy poczekać jeszcze rok, byłam za tym drugim rozwiązaniem.  Nie chciałam skracać mu beztroskiego dzieciństwa. Żywiołem sześciolatka jest przecież ruch, bieganie, skakanie, zabawa, a nie siedzenie w ławce przez 45 minut. Niestety, reszta rodziny, czyli mój mąż Maciek, teściowie, a nawet moja mama mnie przegłosowali. Twierdzili, że nie ma na co czekać, że Oluś czyta, pisze i liczy dużo lepiej niż inne dzieci w jego wieku, jest inteligentny, niezwykle uzdolniony manualnie, spostrzegawczy, ma bardzo dobrą pamięć. I że w przedszkolu będzie się tylko nudził i cofał w rozwoju.  Tak naciskali, że w końcu się zgodziłam  Zwłaszcza że trudno mi było zbić te argumenty, bo synek rzeczywiście jest małym geniuszem, a mężowi jakimś cudem udało się go zapisać do szkoły świetnie ponoć przygotowanej do pracy z tak małymi dziećmi. Wiem, bo sprawdzałam opinie w internecie. Przez dłuższy czas wydawało mi się, że podjęłam słuszną decyzję. Ale ostatnio ogarnęły mnie wątpliwości. Wszystko zaczęło się, gdy po raz pierwszy poszłam z synkiem na dzień otwarty w szkole. Chciałam żeby oswoił się z nowym miejscem, pokazać mu, gdzie się będzie uczył.    Gdy weszliśmy na spotkanie, dość szybko zorientowałam się, że zdecydowana większość dzieci w klasie to siedmiolatki. Sześciolatków było...