Pierwszy września jest dla mnie najcięższym dniem w całym roku. Wokół tłumy uroczyście ubranych dzieci spieszą się na rozpoczęcie roku szkolnego, a te młodsze prowadzone są przez matki za ręce. Stoją przed szkołą, rozmawiają o tym, co się z kim działo podczas wakacji, śmieją się radośnie…   Jeszcze trzy lata temu sama w tym uczestniczyłam, a nie tylko byłam obserwatorem. Rano pierwszego września nawet nie musiałam budzić Kariny, bo już o szóstej zerwała się na równe nogi i sprawdzała, czy jej granatowa spódniczka i biała bluzeczka na pewno są dobrze wyprasowane. Mnie też zaraz ściągnęła z łóżka, żebym zaplotła jej dwa warkocze francuskie. Twierdziła, że w takiej fryzurze czuje się jak „elegancka dama”. Strasznie nas to śmieszyło, bo Karinka miała pójść dopiero do drugiej klasy, ale lubiła używać takich poważnych słów. Gdybym wyszła choć minutę wcześniej… Z nauką radziła sobie doskonale, była najlepszą uczennicą w klasie i uwielbiła chodzić do szkoły. Chociaż w wakacje byliśmy w Grecji i cały miesiąc spędziła na wsi, u babci, gdzie na pewno nie mogła narzekać na brak rozrywek, to i tak codziennie skreślała w kalendarzu jeden dzień, który przybliżał ją do pierwszego września.   – Ja chcę już do pani Basi i do Zuzi, Madzi i Kasi – marudziła od czasu do czasu, a mój mąż, Darek, śmiał się, że Karina uwielbia szkołę przede wszystkim z powodu życia towarzyskiego.   Oczywiście tylko żartował. Nasza córka była po prostu ciekawa świata.   Pod koniec tamtych pamiętnych wakacji poszłyśmy do sklepu i kupiliśmy małej książki i wszystkie przybory szkolne: zeszyty, bloki, długopisy, ołówki, papiery kolorowe, kleje, farby, plasteliny… Karina codziennie je przeglądała, układała  w plecaku i kazała sobie tłumaczyć zadania matematyczne, które wyszukiwała w podręczniku. Taka z niej była mała iskierka,...

Kiedy nie widzę, mama wciska Kasi i Ani słodycze. Ma je ukryte nawet w łazience pod ręcznikami! A przecież wiele razy tłumaczyłam jej, że córki mogą jeść słodkości tylko w weekendy. Właśnie zadzwoniła do mnie mama, że chętnie wzięłaby wnuki do siebie na weekend. A ja nie wiem, co mam w tej sytuacji zrobić? Pozwolić im jechać do babci? A jeśli wszystko skończy się tak samo, jak zwykle? Szlag mnie trafia, kiedy mama podważa mój autorytet Nie mam pojęcia, co odbiło mamie, że wiecznie karmi wnuki. Przecież kiedy ja byłam mała, nigdy mi nie wpychała na siłę jedzenia! A już na pewno nigdy nie przekarmiała mnie słodyczami… Dobrze wie, że moje dzieci przede wszystkim nie jedzą słodyczy. Mają do tego wyznaczone dni, a potem zawsze idą umyć zęby. Nie chcę pozbawiać swoich dzieci radości z dzieciństwa, ale wiem, że słodycze i niezdrowe przekąski są teraz na każdym kroku, a dzieci z łatwością chłoną złe nawyki żywieniowe. Nie chcę, żeby miały z tego powodu problemy z wagą albo gorzej: z zaburzeniami odżywiania. Nie rozumiem zachowania mojej matki, zwłaszcza, że mnie zawsze żałowała słodyczy... Moje dziewczynki mogą je jeść w wyznaczone dni, ale chodzimy też na lody w szczególne okazje, np. ostatnio, kiedy Kasia wygrała konkurs plastyczny. Nie jestem jakąś wyrodną matką! To przerażające, kiedy rodzice karmią swoje dzieci słodyczami, żeby przestały płakać albo się uspokoiły. Nie chcę tak robić. Chcę, żeby dziewczynki wiedziały, że czekoladki i ciastka też są dla ludzi, ale w umiarkowanych ilościach. Cierpliwie tłumaczę im też, że dzieci w szkole, które codziennie przynoszą batoniki na drugie śniadanie, przypłacą to kiedyś zdrowiem. Tymczasem wiele razy przyłapałam babcię na karmieniu córek batonikami i ciastkami wtedy, kiedy wyraźnie tego zabraniałam. Ostatnio na przykład wyszłam tylko na chwilę do sklepu, żeby dokupić coś...

Moje życie nagle nabrało sensu, bo czuję się komuś potrzebna. Szybkimi krokami zbliżają się święta Bożego Narodzenia. Nigdy nie lubiłam tego okresu. W tym roku jest zupełnie inaczej. Razem z Juleczką już nie możemy doczekać się świąt. Zastanawiam się, dlaczego wcześniej nie wpadłam na ten pomysł? Jeszcze dopóki żyła mama, było inaczej. Przez jakiś czas kupowałam nawet na rynku malutką żywą choinkę, która przepięknie pachniała i była namiastką dzieciństwa. Radosnego dzieciństwa, choć bez ojca. Zostawił nas, gdy byłam mała i prawie w ogóle go nie pamiętam, bo szybko założył nową rodzinę i zapomniał o mnie. Kiedyś zaprosił mnie do siebie na jakieś święta, ale byłam akurat chora i mama mnie nie puściła . Potem już nigdy mnie nie zapraszał, może myślał, że nie chcę utrzymywać kontaktów i moja choroba była tylko pretekstem. Dopóki się uczyłam, płacił systematycznie alimenty, potem i ten kontakt się urwał. Kiedyś chciałam go odszukać, ale zauważyłam, że mama niechętnie wspomina ojca i chyba nie życzyłaby sobie odnowienia kontaktów. Specjalnie mi nie zależało, więc podporządkowałam się mamie Zresztą ona całkowicie zdominowała moje życie. Od zawsze byłyśmy razem jak takie papużki nierozłączki. Jestem bardzo wysoka, odkąd pamiętam, byłam największa w klasie i nawet miałam z tego tytułu kompleksy. Na wszystkich zbiorowych zdjęciach szkolnych wyglądam jak Guliwer wśród liliputów, szybko dorównałam wzrostem nauczycielce. Chłopcy jakoś nigdy nie szukali mojego towarzystwa, myślę, że trochę się mnie bali . Podobnie było w liceum. Nigdy nie chodziłam na dyskoteki szkolne ani klasowe, ponieważ wyobrażałam sobie, że wszyscy wytykają palcami moje niezdarne ruchy. Los sprawił, że zostałam samotniczką Bardzo się cieszyłam, gdy skończyłam edukację i rozpoczęłam pracę zawodową. Ukryta w czterech ścianach...