Prosiłem, błagałem żonę: „Nie jedź!”. Nie posłuchała. Marzyły jej się wielkie pieniądze. No i ona je pewnie ma. A my...?   Kiedyś, przed laty, Danuta Rinn śpiewała piosenkę „Pieniądze szczęścia nie dają”. Te słowa tak bardzo pasują do dzisiejszego świata, w którym przyszło nam żyć. Wystarczy rozejrzeć się tylko wokół siebie, gdziekolwiek mieszkamy, przyjrzeć się naszym rodzinom lub posłuchać rozmów w swoim miejscu pracy, to zaraz zrozumiemy, ile jest nieszczęścia i łez z powodu dużych pieniędzy. Jak ogromna zazdrość zapanowała wśród naszych rodzin, pośród polskiego społeczeństwa, gdzie pieniądz zdominował wszystkie wartości ludzkiego życia, gdzie stawiany jest na pierwszym miejscu – a z taką postawą szczęścia się raczej nie zazna. Kilkanaście lat temu poznałem Kasię Bardzo ładną dziewczynę pochodzącą z wioski oddalonej od mojej o kilka kilometrów. Z widzenia znałem ją jeszcze w liceum. Chodziliśmy ze sobą ponad cztery lata. Ja już wtedy pracowałem jako majster u mojego ojca na budowie. Kasia myślała o studiach, ale później zrezygnowała z tego pomysłu. Podjęła pracę w sklepie odzieżowym i to zajęcie jej się spodobało.  Byłem tak zakochany w mojej Kasieńce, że świata poza nią nie widziałem. Inne dziewczyny, czy to na zabawie tanecznej, czy prywatce, mogły dla mnie nie istnieć. Dziś, po latach, nie mogę uwierzyć, że tak mogło być.    – Nie mieliśmy przed sobą żadnych tajemnic, nigdy nie było między nami nawet małego nieporozumienia – mówię często kolegom, jeśli chcą mnie jeszcze słuchać.  No tak, ale miłość miłością, a życie toczy się swoimi torami...  Moja Kasia mieszkała na wsi, wraz z rodzicami. Jej starszy brat założył rodzinę i wyjechał do miasta za pracą. Rodzice Kasi mieli małe gospodarstwo i ładny piętrowy dom. Zawsze byli mi bardzo życzliwi. Naprawdę,...

Urodziłam moją Kasię w wieku szesnastu lat. Ktoś by powiedział: patologia. Ale nie byłam z żadnej patologii. Tak się stało i już. Choć początkowo nie było łatwo, dziś niczego nie żałuję. Gdyby nie moi cudowni rodzice, nie dałabym sobie rady. Zapewne oddałabym Kasię do adopcji, zostawiła w szpitalu, albo, co jeszcze gorsze, próbowała usunąć ciążę. Sama byłam przecież jeszcze dzieckiem, przerażoną, naiwną smarkulą. Ojciec Kasi był ode mnie dwa lata starszy, ale też nie miał pojęcia o życiu ani o wychowaniu dziecka. Poza tym jego rodzice nie bardzo pragnęli, żeby się w to wychowanie angażował. Miał studiować prawo, robić karierę, a nie zajmować się zmienianiem pieluch.   – Nie chcę tego dziecka! – płakałam w domu – nie dam sobie rady, nie potrafię.   Mama spokojnie tłumaczyła, że oni we wszystkim mi pomogą.   – Do końca życia byś żałowała, gdybyś zdecydowała się na aborcję – powtarzała cierpliwie.   Wtedy miałam do niej żal, zarzucałam jej, że nie myśli o mnie, tylko o tym dziecku. Dziś wiem już, jaka ta moja mama była mądra, dobra, kochana. Kiedy czytam czasem w gazetach albo oglądam w telewizji zwierzenia dziewczyn, które w młodym wieku zaszły w ciążę i ojciec lub matka wyrzucili je z domu, wydaje mi się to niepojęte. Wtedy dopiero zdaję sobie sprawę, jakie szczęście miałam w życiu, że urodziłam się w takiej właśnie rodzinie, jak moja.   Kiedy Kasia przyszła na świat, nie miałam pojęcia, jak się nią opiekować, bałam się wziąć na ręce takie maleńkie, kruche ciałko. I znowu to mama przeprowadziła mnie przez pierwsze miesiące życia mojej córeczki. To ona nauczyła mnie ją kochać. Dzięki rodzicom i ich pomocy zdałam maturę, a kiedy Kasia poszła do przedszkola, ja zaczęłam studia. Zaoczne, ale jednak. Okazało się, że pierwszy mąż tylko udawał, że akceptuje Kasię Na studiach...

Tylko ja znam całą prawdę. Żyję z tą tajemnicą od dziewięciu lat i mam nadzieję, że zabiorę ją do grobu. Moje dzieciaki były bardzo szczęśliwe, że przyjechały do babci na wakacje. A i ja czułam wdzięczność dla teściowej, że zgodziła się nimi zaopiekować, i to przez całe dwa tygodnie! Planowaliśmy z mężem w tym czasie odmalować mieszkanie. Takiego remontu za nic byśmy nie zrobili przy dzieciach. – Dominik nie lubi jeść kanapek, trzeba mu je kroić na małe kawałki. A Kasia nie pije mleka – tłumaczyłam teściowej. Moje dzieci w zasadzie były zgodne, ale zarówno dziewięcioletnia córka, jak i czteroletni synek mieli swoje przyzwyczajenia. Jak to dzieci. – Nie martw się o nic, poradzę sobie… – uspokajała mnie teściowa. – Wychowałam dwoje własnych dzieci, to i z wnukami dam sobie radę – zapewniła mnie. Nie wątpiłam w to. Była świetną babcią, ufaliśmy jej, a dzieciaki za nią przepadały „Taka teściowa to skarb!” – pomyślałam. Po czym głośno zapowiedziałam dzieciom, że już pora, aby szły spać. – Mogę wykąpać Dominika? – zapytała Kasia. Oczywiście, pozwoliłam jej, bo wtedy czuła się taka dorosła. Dominik zresztą uwielbiał, kiedy kąpała go siostra, często był jej bardziej posłuszny niż mnie. – No to szybciutko, do łazienki! – powiedziałam. – Naleję wodę do wanny – ucieszyła się Kasia. Poszłam do kuchni zagotować mleko, które Dominik pił zawsze przed położeniem się do łóżka, a teściowa oglądała w tym czasie swój ulubiony serial. Mleko było już prawie gotowe, gdy z łazienki dobiegł mnie przejmujący krzyk mojego synka. „Rany boskie, co tam się dzieje?!” – przerażona rzuciłam się na pomoc. Wpadłam do łazienki i jednym spojrzeniem ogarnęłam całe pomieszczenie Syn stał w wannie i płakał przestępując z nogi na nogę, a córka patrzyła na...