Byłem w szoku na widok ojca, który czule przytula mojego nowo narodzonego synka. Wobec mnie zawsze był chłodny i szorstki. Tata wprost rozpieszczał wnuki, a ja nie mogłem pojąć, skąd w nim raptem taka zmiana!  Moja żona się ze mnie śmieje, że próbuję uskuteczniać w naszym domu „zimny chów prosiąt” . Gdy pokazuję jej język, wzdycha teatralnie. A ostatnio stwierdziła całkiem poważnie, choć niby żartobliwie: – Dzięki Bogu, masz w sobie jeszcze jakieś pokłady uczuć i humoru, choć trzeba trzech sztygarów, by się do nich dobrać. Tych trzech sztygarów to ona i dwójka naszych pociech, oczywiście. To nie tak, że stosuję zimny wychów wobec dzieci Choć fakt, nie jestem typem, który rozpieszcza i pozwala sobie wchodzić na głowę, i rzeczywiście, nie jestem zbyt uczuciowy. Wszystko trzymam w środku i nie okazuję emocji. W każdym razie nie wylewnie. Taki już jestem. Tak zostałem wychowany. Nie pamiętam mojej mamy. Zmarła na raka, gdy miałem raptem pół roku. Nie znałem jej, więc tęskniłem nie tyle za nią, co za ideą matki. Wychowywał mnie ojciec, choć cała rodzina nalegała, by oddał mnie dziadkom. Nawet dziś ojciec samotnie wychowujący dziecko to raczej rzadkość niż standard, a co dopiero wtedy . Ale mój się uparł, że da sobie radę z opieką nad niemowlakiem. Babcia narzekała, że tułam się po żłobkach, potem przedszkolach, ale ojciec nie zmienił zdania. Czemu, skoro zachowywał się tak, jakby mnie nie lubił? Zajmował się mną z obowiązku, sentymentu czy na złość innym? Nie wiem. Nie rozmawialiśmy o tym. Zmieniał temat za każdym razem, gdy pytałem o mamę Albo o to, czemu mnie zatrzymał – kiedy podrosłem na tyle, by zrozumieć, że ten jego chłód i szorstkość wobec jedynego dziecka nie są normalne. Jako nastolatek już go nie pytałem o takie rzeczy. Już mi nie zależało, już nie chciałem wiedzieć. Co to zmieni? Byliśmy...

Zawsze uczyłam syna, że trzeba płacić za swoje błędy. Tym razem nie mogło być inaczej, choć wiedziałam, że sam nie da sobie rady...   Uważam się za kobietę nowoczesną. Jestem za równouprawnieniem, swobodą wyboru i partnerstwem – w życiu, rodzinie i w interesach. Jestem tolerancyjna; nie znoszę jedynie nielojalności i głupoty. Nie sądzę, żebym popełniła jakiś błąd w rozumowaniu, a jednak mój mąż zdradził mnie z opiekunką do dziecka, wspólnik próbował wygryźć z interesu, a syn zachował się gorzej niż ci dwaj razem wzięci.    Zaczęło się od tego, że pewnego dnia przyszedł do mnie i powiedział:   – Mamo, potrzebuję kasy.    – Tak? A na co? – słuchałam go trochę nieuważnie, bo właśnie sprawdzałam listę zamówień.   – To sprawa życia i śmierci.   – A konkretnie? Jakiś nowy ciuch, gra, bajer do kompa?   – Przeleciałem panienkę, zrobiłem jej dziecko i potrzebuję na skrobankę – wyrzucił z siebie jednym tchem.   No teraz przyciągnął moją uwagę.   – Żartujesz sobie, tak?   Pokręcił głową w odpowiedzi. Taka głupia wpadka! A przecież tyle razy rozmawiałam z nim o antykoncepcji!  – Nie zabezpieczyłeś się?    – Byłem pijany i zapomniałem.   – Coraz lepiej! – Sięgnęłam po papierosa. – Znam ją? – zapytałam po chwili.   – Ja sam jej dobrze nie znam. Dziewczyna ze wsi, gdzie spędzaliśmy wakacje. Pech chciał, że Wojtek zostawił jej swój numer telefonu i tak mnie znalazła. To co, dasz mi tę kasę? – zapytał, jakby chodziło o forsę na kino.   Spojrzałam na niego i… przestraszyłam się, bo zobaczyłam w nim zupełnie obcą osobę. Takim nie znałam mojego syna. Stał przede mną z obrażoną miną i żądaniem w oczach. Czy to naprawdę moje dziecko? Gdzie popełniłam błąd?    – Muszę pomyśleć.    – A o czym tu myśleć? – zirytował się....

Efekt rytuału przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. W końcu dowiedziałam się, co jest dla mnie najważniejsze. Zapukałam do drewnianych, starych drzwi bez żadnego napisu. W progu stanęła niska blondynka o krótko ostrzyżonych włosach, szarych oczach i promiennym uśmiechu. Nie tego się spodziewałam Idąc do wróżki, stworzyłam sobie w głowie obraz kobiety z czarnym kokiem, nieprzeniknionym spojrzeniem i nieodłącznym czarnym kotem na kolanach. Od kilkunastu lat pracowałam jako florystka. W naszym miasteczku otwierano pierwszą galerię handlową. Było tam przeznaczone miejsce na kwiaciarnię. Myślałam o tym, żeby po latach harowania dla kogoś, wreszcie założyć swój biznes. Miałam już trzydziestkę na karku i gdzieś tam kiełkowała mi myśl, żeby zostawić coś po sobie dzieciom. Na razie ich nie miałam. Ale przecież kiedyś z pewnością znajdę na to czas Myślałam o swoim biznesie. Ale bałam się, czy sobie poradzę. Kiedy się pracuje dla kogoś, wychodzisz z roboty i masz wszystko w nosie. A jak masz swoją kwiaciarnię, harujesz całą dobę. Liczyłam na to, że wróżka powie mi, co mnie czeka Odniosę sukces czy zbankrutuję? Weszłam do pokoju. Panowała w nim jasność, a nie mrok. Nigdzie też nie było też kryształowej kuli. – Proszę, usiądź – powiedziała kobieta. – Mam na imię Kornelia. – A ja Zofia – odparłam. – Widzę, że jesteś sceptyczna. Ludzie nazywają mnie wróżką, ale ja określam siebie jako medium. Dostrajam się do energii osoby, która mnie odwiedza. Prowadzi mnie jej duchowa aura i korzystam z intuicji. Kornelia przymknęła na moment oczy. Potem otworzyła je i spojrzała na mnie tak intensywnie, że poczułam ciepło na policzkach. Zaczęłam się nerwowo kręcić na krześle. Wróżbitka ujęła mnie za rękę. – Stoisz przed trudnym wyborem. „Łatwo zgadnąć, skoro tu jestem”, pomyślałam. Nie chciałam zdradzać...