Powiem szczerze, że też się cieszyłam, gdy teściowa oznajmiła, że razem z mężem chcą zabrać mojego 5-latka nad morze. Marzyłam o odpoczynku od codziennych obowiązków, od dziecka, z mężem zaplanowaliśmy sobie nawet kilka spotkań ze znajomymi. Poza tym Szymek nigdy nie wyjeżdżał bez nas, rodziców, to miała być taka wakacyjna przygoda. No i była, tylko zupełnie inna niż sobie wyobrażaliśmy!
Nigdy nie byłam z teściami zbyt blisko. Staraliśmy się nawzajem szanować, ale to wszystko. Zresztą oni nie angażowali się zbytnio w opiekę nad naszym dzieckiem. Odkąd Szymek się urodził, odwiedzali nas na urodziny, imieniny, czasem jeździliśmy do nich na święta albo na działkę pod miastem. Nie narzucali się za bardzo i to mi odpowiadało. Zdziwiłam się więc, gdy teściowa zaproponowała, że zabiorą Szymka na wakacje. Mieli jechać tak jak co roku do Juraty, do zaprzyjaźnionego pensjonatu, który znali od lat. Tylko tym razem wymyślili, że pokażą naszemu Szymkowi morze i spędzą z nim więcej czasu.
– Odpoczniesz troszkę, Małgosiu, pośpisz dłużej. Dobrze ci to zrobi. My się wszystkim zajmiemy, przecież wychowaliśmy dwoje dzieci – namawiała mnie teściowa, a mój mąż tylko jej wtórował.
– Szymek to już duży chłopak, da radę! – przekonywał mnie.
Byłam sceptyczna: mój malutki synek beze mnie tak daleko? I to przez dwa tygodnie? Szymek nigdy nie nocował poza domem, bałam się, jak to zniesie, czy nie będzie tęsknił i płakał po nocach. I do tego jeszcze teściowa, która, owszem, kochała wnuczka całym sercem, ale często denerwowała mnie swoim lekkim podejściem do życia. Machała ręką na moje zakazy, po kryjomu dawała Szymkowi cukierki, kiedyś pozwoliła mu nawet jechać na rowerze bez kasku!
– Nic się nie stanie, założysz później – krzyknęła za nim, gdy na wspólnej wycieczce ściągnął kask z głowy, bo go uwierał.
– Nie panikuj, Małgosiu, po co te nerwy? – śmiała się do mnie wtedy, a ja nie wiedziałam, jak się jej przeciwstawić. Mąż zawsze brał jej stronę, nie moją. Był zresztą tak samo lekkomyślny, po matce. Ach, jak mnie to wkurzało!
Jednocześnie zaczęłam sobie wyobrażać, jak Szymek wyjeżdża, a ja mam mnóstwo czasu, robię, co chcę przez bite dwa tygodnie, z mężem wychodzimy do knajpy... Podobała mi się ta wizja! Ostatecznie przekonał mnie sam Szymek, gdy radośnie wykrzyknął:
– Taaak! Zbuduję największy zamek z piasku! – tak się cieszył... – I prześlę ci zdjęcie, żebyś się nie smuciła. Tylko nie płacz mamo, jestem już prawie dorosły – dodał rozpromieniony. Uległam. Wbrew przeczuciom. Dlaczego wtedy nie posłuchałam intuicji?
Pakowałam Szymka przez trzy dni, pomyślałam o wszystkim. Spisałam teściom listę rzeczy i wskazówki, w co i kiedy mają go ubierać. Wypisałam godziny posiłków, jego ulubione dania i to, czego nie lubi. Apteczka, taka na wszelki wypadek, pękała w szwach! Całą rodzinę pojechaliśmy na dworzec, a gdy pociąg już odjeżdżał, rozpłakałam się. Stałam na peronie chyba jeszcze z dziesięć minut, mąż musiał mnie stamtąd zabierać siłą.
– Wyluzuj się, wreszcie mamy wakacje! – mówił do mnie, a ja nie rozumiałam, dlaczego jest taki radosny. Po dwóch godzinach zadzwoniłam do teściów. Wszystko było w porządku, Szymek zjadł drugie śniadanie i się zdrzemnął, niedługo mieli dojechać na miejsce. Od tego czasu dzwoniłam codziennie po południu przez cztery dni.
Piątego dnia to oni zadzwonili. A właściwie to zadzwonił teść. Od początku rozmowy zaczął mnie przepraszać i uspokajać:
– Gosiu, tylko się nie denerwuj, Szymek jest bezpieczny, nic się nie stało. Tylko dziś mieliśmy mały wypadek...
– Jaki wypadek? O co chodzi, daj go do telefonu! – od razu wpadłam w panikę. W tle usłyszałam głos teściowej. – No i po co do niej dzwonisz? Wielka mi rzecz... Nie wierzyłam własnym uszom.
– Szymek dziś na plaży zniknął nam z oczu, ale tylko na chwilkę – mówił dalej teść. Doskonale słyszałam, że jest zdenerwowany, chociaż próbował to zamaskować. – Wiesz, zapatrzyliśmy się w innym kierunku, to był moment, tyle ludzi dookoła... Od razu pobiegłem do ratownika, wszczął alarm, nawet przez megafon mówił... Bożenka zaglądała pod każdy parasol! – słuchałam tego jak w transie. – Ale spokojnie, Szymuś się znalazł, przyprowadziła go jakaś kobieta. Już jest dobrze... Tylko widzisz, chyba skręcił sobie kostkę, potrzebujemy jego pesel, może trzeba będzie iść tu do lekarza czy coś... – z każdym słowem teść tracił pewność w głosie, chyba rozumiał, że im tego nie wybaczę. – Po co jej mówisz, tyle dzieci się gubi, to normalne – to znów teściowa. Jakim prawem chciała mnie oszukać??
Usłyszałam głos Szymusia: – Mamooo, chcę do mamy! – zawołał mój synek. Po głosie poznałam, że jest przerażony. Mój biedny chłopczyk! Ręce mi się trzęsły i zaczęłam płakać. Przecież mogło dojść do tragedii, a moja teściowa to zlekceważyła! I co oni takiego robili na tej plaży, że stracili dziecko z oczu?
Kazałam mężowi natychmiast wsiąść w samochód i przywieźć nasze dziecko do domu. Trochę protestował, ale na nim chyba też ta sytuacja zrobiła wrażenie. Pojechał. Jeszcze tego samego dnia tuliłam synka w ramionach.
Na razie nie chcę rozmawiać z teściami. Wiem, że nie chcieli zrobić nic złego. Doceniam też, że teść powiedział mi prawdę wbrew swojej żonie. Ale jak sobie pomyślę, co mogło się stać, gdyby nie szybka reakcja ratownika i innych ludzi na plaży... Nie wiem dokładnie, jak do tego wszystkiego doszło. Mogę się tylko domyślać, że teściowie puścili moje dziecko samopas na plażę, zamiast cały czas być przy nim. To do nich podobne. A gdyby mój synek niezauważony przez nikogo wszedł do morza? Trudno mi to wybaczyć. Już nigdy nie puszczę Szymka na wakacje samego. Chyba dopiero jak dorośnie!
Zobacz też:
– No cóż, może następnym razem się uda. Do trzech razy sztuka – teściowa westchnęła wymownie i wyszła z sali, stukając obcasami o posadzkę. Na swoją drugą, dopiero co urodzoną wnuczkę spojrzała tylko raz, z wyraźnym niesmakiem . Nawet jej nie dotknęła… Aż mnie zmroziło. Wiedziałam, co prawda, że w rodzinie Kuby liczą się tylko chłopcy. I mimo że od pierwszego USG mówiliśmy jego rodzicom, iż na świat przyjdzie nasza druga córka – do ostatniej chwili liczyli jednak na pomyłkę lekarzy i na to, że urodzę syna. No, ale takie zachowanie – tego było już za wiele! Co ta dziewczyneczka, słodko śpiąca jak aniołek, tym ludziom zawiniła, że tak ją potraktowali? Za kogo się uważali? Na dodatek świadkiem tego upokorzenia była moja siostra… Ze wstydu odwróciłam zaczerwienioną twarz do okna, licząc na to, że Lidka niczego nie zauważy. Niestety, przed bystrym okiem mojej siostry niewiele można było ukryć. Przyjrzała mi się bacznie i powiedziała: – A tę starą wiedźmę co dzisiaj ugryzło? Taka wielka pani, a nie wie, że jak się przychodzi do szpitala, do noworodka, to się nie denerwuje mamy i mówi same miłe rzeczy o maleństwie? – Ona tak zawsze… – odpowiedziałam cicho, kątem oka patrząc na słodko śpiącą Andżelikę – Nie mów, że do tej pory tego nie zauważyłaś. Ja już się przyzwyczaiłam. Natalka też – dodałam, nie potrafiąc ukryć łez, które nieoczekiwanie napłynęły mi do oczu. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać, co czuje moja starsza córeczka przez to, że ma takich a nie innych dziadków! Nigdy nie przepadałam za swoją teściową Z wzajemnością zresztą. Ta okropna baba, dyrektorka miejscowego liceum, od pierwszej chwili, odkąd zaczęłam spotykać się z Kubą, dawała mi do zrozumienia, że nie jestem wystarczająco dobra dla jej syna. – To kim twój tata jest? Listonoszem? – pytała na przykład...
Była czwarta dwadzieścia nad ranem. Martwa godzina, tak mówiliśmy na tę porę. Nie dlatego, że nic się wtedy nie działo. Wręcz przeciwnie: wtedy trafiało do nas najwięcej osób z gwałtownymi urazami. Ofiary bójek, awantur domowych, niedoszli samobójcy. Krwawiąca kobieta bez gwałtownych urazów w wywiadzie była raczej rzadkością. – Nie wiemy, co się stało – krzyknął ratownik medyczny, zdający raport o stanie pacjentki. – Wezwano nas anonimowo , dziewczyna leżała na ulicy w kałuży krwi. Może to ofiara napaści i gwałtu. Wezwaliśmy policję przez radio, zaraz tu będą! Biegliśmy obok noszy, których koła turkotały po podjeździe Dyżurna lekarka w biegu badała odruchy źreniczne pacjentki rzucającej się na noszach. – Drgawki kloniczne! – krzyknęła. – Przygotować zestaw przeciwwstrząsowy. To ja podałam pacjentce dożylnie lek przeciwdrgawkowy i na moich oczach zaczęła przytomnieć. Po kilku minutach niebezpieczeństwo zostało zażegnane, a dziewczyna, na oko piętnastoletnia zaczęła reagować na bodźce. – Słyszy mnie pani? – zapytała lekarka, pochylając się nad nią. – Może pani powiedzieć, co się stało? Ktoś panią zaatakował? Pytanie było jak najbardziej zasadne, bo nastolatka miała spódnicę tak przesiąkniętą krwią, że nie sposób było określić jej pierwotnego koloru. Dostałam polecenie przemycia jej ran, by mógł ją zbadać ginekolog pod kątem ewentualnych obrażeń narządów rozrodczych. Tylko że nie było takiej potrzeby. Kiedy tylko zajęłam się dziewczyną, zrozumiałam, co się stało. – Jezu Chryste… – wyszeptałam ze zgrozą. Napotkałam jej spojrzenie i przeszedł mnie dreszcz. Ona także zrozumiała, że ja już wiem i zacisnęła ładne, pełne usta. W ogóle była ładna. Taka blondyneczka z małych noskiem i wielkimi, szarymi oczami. Włosy długie, obecnie mokre od potu i zmierzwione, ale na co dzień...
Musiałam to zrobić. Musiałam zabrać Markowi naszego syna. Dziś wiem, że to był dla męża początek końca. Muszę opowiedzieć tę historię, bo szukam rozgrzeszenia. Sama nie potrafię sobie wybaczyć, choć pewnie postąpiłam słusznie. Wybrałam dobro dziecka, a nie jego ojca Decyzja ta pociągnęła za sobą jednak konsekwencje, które do dziś odbierają mi spokojny sen. Marek zauroczył mnie od pierwszego wejrzenia. Energiczny, pewny siebie, z głową pełną fantastycznych planów. Nigdy nie spotkałam kogoś takiego jak on – człowieka tak optymistycznie nastawionego do życia. Chodząca euforia, radość i energia. Po dwóch tygodniach znajomości zakochałam się w nim bez reszty, po sześciu miesiącach byliśmy zaręczeni, a po roku zostałam jego żoną. Niestety, tuż po ślubie Marek zaczął się zmieniać . Gdzieś zniknęła ta energia i wigor, a jego samopoczucie pogarszało się z tygodnia na tydzień. Po dwóch miesiącach był już w depresji. Zdarzało mu się przeleżeć pół dnia w łóżku twarzą do ściany. Miewał napady lęku, w trakcie których bez słowa wybiegał z domu. Płakał bez powodu. Po wielu namowach, poszedł do lekarza. Dostał leki, zwolnienie z pracy i skierowanie na terapię. Leczył się prawie pół roku i w końcu z tego wyszedł. Dochodził do siebie powoli. Przez kilka miesięcy zachowywał się bardzo powściągliwie. Wyleczył się z depresji, ale ciągle jeszcze nie przypominał człowieka, którym był przed naszym ślubem. Cieszyłam się więc jak głupia, gdy w końcu po kolejnych tygodniach odzyskał tę dawną, szaloną energię. Znów był cudowny Wstawał dwie godziny przede mną, żeby poćwiczyć, poczytać o wspinaczce, którą się pasjonował. Gdy podnosiłam się z łóżka, na stole stało już śniadanie. A kiedy ja po całym dniu kładłam się spać, to on jeszcze słuchał muzyki, robił pompki albo coś na następny dzień gotował....
