To była najtrudniejsza decyzja w całym moim życiu. Ale nie wyobrażam sobie, że mogłabym nie podjąć ryzyka. Nie zrobić wszystkiego, co możliwe, by ratować moją ukochaną córeczkę…
Wyśnionym, wyczekanym. Dużo ryzykowałam, żeby przyszła na świat. Już wtedy chorowałam na cukrzycę i lekarze przestrzegali mnie, że mogę przypłacić ciążę zdrowiem, a nawet życiem. Mimo to zdecydowałam się urodzić. Tak bardzo pragnęłam zostać matką…
Na szczęście wszystko skończyło się dobrze. Ja przeżyłam, choć bardzo pogorszył mi się wzrok i prawie wysiadły nerki, ale córeczka była zdrowa i śliczna. Szaleliśmy z Piotrem ze szczęścia.
– Pani Iwono, raz udało się pani oszukać los. Ale drugi raz może się nie udać. Oczywiście decyzja należy do państwa, jednak najlepiej by było, żeby Marysia była jedynaczką – powiedział ginekolog, który prowadził moją ciążę.
– Wiem, panie doktorze, będziemy rozsądni, przyrzekam – odparłam mu wtedy.
Zawsze marzyliśmy z mężem o gromadce dzieci, ale nie zamierzaliśmy kusić losu. Cieszyliśmy się, że mamy chociaż to jedno.
Marysia świetnie się rozwijała. Szybko zaczęła chodzić, mówić. Była wesoła, pogodna… Biegała po mieszkaniu jak szalona, dokazywała, śmiała się. Chwilami trudno nam było za nią nadążyć.
Mówiła, że boli ją nóżka, że nie może wytrzymać. Myślałam, że się po prostu uderzyła. Ale gdy po kilku dniach ból nie przechodził, pojechałam z nią do lekarza. Zlecił badania, potem następne. Diagnoza była przerażająca – białaczka.
Przepłakaliśmy z mężem całą noc. Nad ranem jednak otarliśmy łzy i obiecaliśmy sobie, że zrobimy wszystko, by ratować córeczkę. Czuwaliśmy przy niej na zmianę, gdy przechodziła kolejne bolesne chemioterapie, przytulaliśmy, pocieszaliśmy. Była taka dzielna! Wreszcie po wielu tygodniach leczenia nastąpiła remisja. To był cud!
Marysia już nie cierpiała, jej życiu nie zagrażało niebezpieczeństwo. Szaleliśmy ze szczęścia tak samo jak w dniu, w którym się narodziła.
Byliśmy pewni, że wszystko co złe, mamy już za sobą. Niestety pół toku temu Marysia znowu zaczęła skarżyć się na ból. Tym razem rączki. Nie czekaliśmy już, aż minie. Natychmiast zawieźliśmy córkę do lekarza. Znowu badania i czekanie na wyniki. I wreszcie koszmarna wiadomość: choroba wróciła. Byłam bliska załamania. Nie mogłam uwierzyć, że znów nas to spotka.
Na szczęście mąż zachował zimną krew.
– Pamiętasz, co obiecaliśmy sobie, gdy białaczka zaatakowała po raz pierwszy? Że zrobimy wszystko, by ratować Marysię. I wygraliśmy. Teraz też się uda. Zobaczysz! Tylko nie wolno nam się poddawać, załamywać rąk – tłumaczył mi.
Jego ciepłe słowa, wsparcie, dodawały mi otuchy i siły. Rozpoczęliśmy kolejną walkę o zdrowie córeczki. Zwolniłam się z pracy, by być przez cały czas przy małej. Znowu szpital, chemioterapia…
Stan zdrowia naszego dziecka się poprawił i córeczka mogła wrócić do domu. Ale lekarze dalecy byli od entuzjazmu. Orzekli, że Marysi może pomóc tylko przeszczep szpiku kostnego. Niestety ani ja, ani mąż nie mogliśmy być dawcami. Nikt z naszej rodziny też nie. Z banków dawców niespokrewnionych także nie nadeszły dobre wieści.
– To co teraz będzie? – pytałam lekarza, który zajmował się Marysią.
– Musimy czekać. Każdego dnia, dzięki kampaniom w mediach rejestrują się setki nowych dawców. Może któryś z nich będzie miał zgodny szpik – odparł.
– A jak nie? Przecież czekanie może potrwać nawet długie lata. A Marysia nie ma tyle czasu – dopytywałam się.
– Rzeczywiście, nie ma… Ale trzeba wierzyć – spuścił głowę.
– To nie ma już ratunku dla mojego dziecka? – byłam bliska płaczu.
– Jest pewna szansa… Tylko nie wiem, czy się pani zdecyduje… – odparł lekarz.
– Jestem gotowa na wszystko! – krzyknęłam.
Lekarz zaprosił mnie do gabinetu. Przez następną godzinę opowiadał mi o możliwości ratowania córeczki. Nie będę powtarzać wszystkiego ze szczegółami, w każdym razie dowiedziałam się, że można wykorzystać do przeszczepu krew pępowinową noworodka. Pod warunkiem jednak, że będzie to brat albo siostra Marysi.
– To znaczy, że muszę zajść jak najszybciej w ciążę i urodzić drugie dziecko? – chciałam wiedzieć, czy wszystko dobrze zrozumiałam.
– No właśnie… Ale z tego co wiem, od lat choruje pani na cukrzycę. To dość duże ryzyko. I dla pani, i dla dziecka. Płód może zostać uszkodzony. Poza tym… pani córeczka może nie doczekać przeszczepu. Dziś jest dobrze, ale kto wie, co przyniesie jutro? Choroba postępuje. Powinna pani wszystko sobie dobrze przemyśleć, porozmawiać z mężem, poradzić się specjalistów – zawiesił głos.
– O tym później… A jaka jest gwarancja, że przeszczep się powiedzie? – dopytywałam się.
– W Polsce nie wykonaliśmy jeszcze zbyt wielu takich operacji. Ale szanse są duże, nawet bardzo duże… – odparł.
Wyszłam z gabinetu pełna nadziei.
Nie zastanawiałam się nad tym, co ze mną będzie. Znałam ryzyko. Ginekolog przecież mnie ostrzegał. Ale w tamtej chwili w ogóle o tym nie myślałam. Liczyła się tylko moja córeczka. Natychmiast zadzwoniłam do pracy do męża.
– Kochanie, jest ratunek dla Marysi! – krzyknęła do słuchawki.
– Znalazł się dawca? – ucieszył się.
– Nie, ale się znajdzie. Jak przyjedziesz, to wszystkiego się dowiesz – odparłam.
Piotr nie wytrzymał do końca zmiany. Zwolnił się i natychmiast przyjechał do domu. Był taki podekscytowany i szczęśliwy. Nie chciał obiadu, herbaty…
– No mów wreszcie, bo zwariuję – złożył ręce w błagalnym geście.
Zaczęłam mu opowiadać o rozmowie z lekarzem. Niczego nie ukrywałam, nie koloryzowałam. Słuchał uważnie, nie przerywał mi, ale im dłużej mówiłam, tym jego entuzjazm słabł. Wiadomość o tym, że wbrew zaleceniom ginekologa znowu zamierzam zajść w ciążę, była zapewne ostatnią, której się spodziewał. Gdy skończyłam, był przerażony i zdenerwowany.
– Zwariowałaś? Nie ma mowy! Nie urodzisz żadnego dziecka! Nie zgadzam się! To za duże ryzyko! – krzyknął.
– Uspokój się… Sam przypominałeś mi niedawno o naszej obietnicy, że zrobimy wszystko… Skoro jest taka szansa – próbowałam mu tłumaczyć.
Nie chciał słuchać.
– Nie! Nie! I jeszcze raz nie! – przerwał mi. – Na pewno znajdzie się dawca! Musimy tylko cierpliwie czekać! – miotał się.
A potem wstał i wybiegł z domu. Nawet nie próbowałam go zatrzymać. Wiedziałam, że musi sobie wszystko spokojnie przemyśleć, poukładać w głowie. Wrócił po jakichś dwóch godzinach. Ciągle był przerażony, ale już spokojniejszy.
– Przepraszam cię za ten wybuch… Ale to ze strachu… Boję się, że jeśli coś pójdzie nie tak, to stracę was obie. A tego bym chyba nie przeżył – wykrztusił.
– Wiem, ja też się boję. Nawet nie wiesz, jak bardzo… Ale muszę spróbować. Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybym nie skorzystała z tej szansy – przytuliłam go. od tamtej rozmowy minęły trzy miesiące.
Chyba najbardziej intensywne w moim życiu. Musiałam zrobić wiele badań, odwiedzić wielu specjalistów. Mąż by mi nie darował, gdybym coś zaniedbała… Chciał mieć pewność, że ryzyko będzie najmniejsze z możliwych. Zdecydowałam się na prywatne wizyty, bo na czekanie w kolejkach nie było czasu. Na szczęście bliscy pomogli mi finansowo. Byłam w szoku, bo myślałam, że skrytykują mnie za to, że chcę urodzić dziecko, by ratować życie Marysi. Ale nie…
Tylko mama płakała…
No i jestem w ciąży! Od wczoraj wiem to już na pewno. Mam ochotę skakać ze szczęścia. Zdaję sobie sprawę z tego, że to dopiero początek, że w ciągu następnych miesięcy może się wiele wydarzyć…
Ale staram się o tym nie myśleć. Z nadzieją oczekuję narodzin dziecka. Wierzę, że dzięki temu maleństwu Marysia zostanie uratowana. Już nawet imię dla niego z mężem wybraliśmy. Jak będzie chłopiec, nazwiemy go Wiktor. Gdy dziewczynka – Wiktoria. Zwycięstwo…
Iwona, 36 lat
Czytaj także:
Znamy się z Michaśką od dziesięciu lat. Byłyśmy razem na kursie księgowych w stolicy i przez dwa tygodnie mieszkałyśmy w jednym pokoju hotelowym. Sporo młodsza ode mnie, ładna, zgrabna i bardzo wesoła, od razu ją polubiłam. Mieszkała wtedy pod Łodzią. Była bezdzietna, ale miała dobrą pracę, męża z własnym warsztatem samochodowym i ogólnie była zadowolona z życia. Tak mi się przynajmniej wtedy wydawało... Zaprosiłam ją któregoś lata do siebie na parę dni. Od tamtej pory dość często mnie odwiedzała, bo jak twierdziła, zauroczyły ją góry, cisza i spokój. W czasie jej pobytów dużo rozmawiałyśmy, ale nigdy się na nic nie skarżyła. Zawsze dobrze mówiła o mężu. Jednak ja wyczuwałam coś, co mnie niepokoiło. Kilka razy zapraszałam ich razem, ale przyjeżdżała tylko ona. – Michasiu, dlaczego twój mąż nie chce z tobą przyjechać? – pytałam. – Przecież tyle razy was zapraszałam. Mieszkam sama, dom mam duży, jest gdzie spać. Na pewno bylibyście zadowoleni, a i mnie byłoby weselej w liczniejszym gronie. – Jest zapracowany, poza tym nie może zostawić bez opieki swojego warsztatu – tłumaczyła się. Nie miałam powodu, by jej nie wierzyć, bo wiadomo, biznesu trzeba pilnować, ale nie byłam do końca przekonana. Z czasem przyjeżdżała coraz rzadziej, a w rozmowach telefonicznych niewiele opowiadała o sobie. Moje pytania zbywała ogólnikami, a po paru miesiącach w ogóle przestała odbierać ode mnie telefony. Pomyślałam, że może się o coś obraziła, ale nie miałam pojęcia, czym mogłam ją urazić. Było mi trochę przykro, bo zżyłam się z nią, polubiłam i wydawało mi się, że z wzajemnością. Nie chciałam być namolna, więc przestałam dzwonić I nagle, po dwóch latach przyjechała, bez zapowiedzi. Na jej widok doznałam szoku. Przede mną stała zupełnie inna kobieta – chuda, zaniedbana, w niczym nie przypominała dawnej Michasi. Słowa,...
Patrzę na Nikosia i nie mogę pozbyć się wyrzutów, że to przeze mnie, przez mój egoizm i chęć przekazania własnych genów, mój mały synek teraz tak strasznie cierpi... Marzyliśmy o gromadce szczęśliwych dzieciaków, ale mijały lata i nie mogliśmy się doczekać ani jednego, i nic też nie zapowiadało, że nasze pragnienie kiedykolwiek się spełni. Właściwie przestałam już wierzyć w cud, chociaż według lekarzy oboje byliśmy zdrowi – Stres i jeszcze raz stres – powtarzał nam ginekolog. – A teraz tym bardziej spotęgowany waszymi oczekiwaniami. Przestańcie się zadręczać, zacznijcie żyć, cieszcie się tym, co macie, a wtedy wszystko się zmieni. Ale nie chcieliśmy czekać. Zaczęliśmy się zastanawiać nad in vitro lub adopcją. – In vitro jest drogie i nie wiadomo czy nam się uda, w końcu jesteśmy zdrowi – przekonywał rzeczowo mój mąż. – No to adoptujmy dziecko – zaproponowałam. – Ale jakie? W jakim wieku? I skąd będziesz wiedziała, czy nie ma syndromu alkoholowego zespołu płodowego, bo matka piła w ciąży, albo potem w okresie dorastania nie wyrośnie z niego jakiś zbój, po tatusiu na przykład – mąż nie był przekonany. – Gdyby tak było, to nikt nie chciałby dzieci z domów dziecka, a jednak ludzie adoptują maluchy, są dla nich rodzinami zastępczymi... Tylko ty boisz się konsekwencji. A jaką masz pewność, że nasze własne, biologiczne dziecko nie wyrośnie na zbója? – nie odpuszczałam, ale mąż był nieugięty. Czułam, że ma ogromną potrzebę przekazania własnych genów Pochodzi z inteligenckiej rodziny, z narodowymi tradycjami i pewnie, jak jego ojciec i dziadek, marzył o synu, w każdym calu podobnym do niego. Byłam bezsilna wobec jego marzeń. I kiedy już odpuściłam, przestałam wierzyć, zdarzył się cud. Miałam 38 lat, gdy pewnego dnia na teście ciążowym zobaczyłam upragnione dwie kreski. Z wrażenia aż przysiadłam na...
Pozmywam jeszcze tylko naczynia i zadzwonię do Ewy – pomyślałam, widząc, że zbliża się szósta po południu. O tej i tylko o tej godzinie wychowawczyni na obozie pozwalała dzieciom dzwonić do domu. Taki był regulamin, o czym my, rodzice, zostaliśmy zawczasu poinformowani. – Dzieci powinny odpocząć, także od urządzeń mobilnych – powiedziała nam kierowniczka już na samym początku. – Będą grały w gry zespołowe na świeżym powietrzu, chodziły na spacery i uprawiały sport. Nie przewidujemy siedzenia w internecie. Dlatego wychowawcy zostali poinstruowani, żeby zabierać komórki i tablety na cały dzień i oddawać je tylko na godzinę dziennie, między szóstą a siódmą, tuż przed kolacją. Wtedy dzieci będą miały czas wolny i będą mogły robić, co chcą: grać, dzwonić do rodziców, surfować w sieci – zaznaczyła. Te reguły wydały mi się bardzo rozsądne. Wprawdzie Ewa nie była tak bardzo uzależniona od komputera jak jej starszy brat i jego koledzy, ale uznałam, że mojej dziesięciolatce przyda się abstynencja od telefonu. Może pozna kogoś nowego, zamiast cały czas dzwonić do koleżanek. Odstawiłam ostatni talerz na ociekacz i spojrzałam na zegarek. Było pięć po szóstej. Wybrałam numer córki, ale nikt nie odebrał telefonu. Przez kwadrans próbowałam jeszcze kilka razy, z identycznym skutkiem. Trochę mnie to zaniepokoiło, bo zwykle córka odbierała po pierwszym sygnale. Uznałam jednak, że może dobrze się bawi i zapomniała spojrzeć na zegarek. Kiedy jednak dochodziła siódma, a ona się nie odzywała, poczułam niepokój. Dlaczego milczy? „Może dzisiaj nie ma ochoty ze mną rozmawiać” – pomyślałam, ale przecież sama w to nie wierzyłam. Gdyby Ewa weszła już w okres dojrzewania, pewnie miałaby muchy w nosie. Ale ona była jeszcze w wieku, kiedy mama jest najlepszą przyjaciółką na świecie! – Coś się musiało stać –...
