Mam na imię Asia, mam 28 lat, mieszkam w Sieradzu. Moja opowieść zaczyna się w listopadzie w dniu, w którym zrobiłam test ciążowy. Miałam mieć miesiączkę, ale nie pojawiła się. Jechałam do apteki po lekarstwa dla mojej mamy (chorowała na raka), więc przy okazji kupiłam test ciążowy. W pracy go zrobiłam – wyszły dwie kreski. Z radością zadzwoniłam do mojego męża. Była taki szczęśliwy. Wieczorem po pracy poszłam do mojej mamy. Była zmęczona, ale pomyślałam, że taka wiadomość nie może czekać. „Mamusiu, zostaniesz babcią!” – powiedziałam. Tak bardzo się cieszyła ze mną. Przez chwilę pomyślałam: „Czy dożyjesz mojego rozwiązania?”. Strach ma wielkie oczy Mijały dni i tygodnie. W styczniu była ładna pogoda, więc poszłam na spacer. Gdy wróciłam, zaczął mnie boleć brzuch, więc wzięłam no-spę. W nocy obudził mnie bardzo silny ból . Mąż zawiózł mnie do szpitala. Bałam się, że tracę dziecko. Na szczęście okazało się, że jego serduszko bije, a moje dolegliwości spowodowane są niedoborem magnezu. Podłączono mi kroplówkę. Po trzech dniach mogłam wrócić do domu. Mamusiu, co się z tobą dzieje? Miałam sporo energii, w czasie ciąży jeździłam z mamą do Łodzi na chemioterapię. Wszystko tak dobrze się układało. Niestety 1 lipca podczas odwiedzin u mamy, usłyszałam: „Asia, krew mi leci”. Byłam przerażona. Krwotok był ogromny. Ale nie zemdlałam, tylko zaczęłam działać. Położyłam mamę na podłodze, następnie zadzwoniłam po karetkę, po brata mamy, który mieszkał niedaleko, oraz do męża. Gdy czekałam na pomoc, myślałam, że to moje ostatnie chwile z mamą, ale nie chciałam przy niej płakać. Gdy przyszedł wuj, zastąpił mnie i uciskał mamie ranę, ja tymczasem pobiegłam, by poczekać na karetkę i wskazać im drogę.   Ekipa ratunkowa zabrała mamę do szpitala, z mężem pojechaliśmy za...

Zaszłam w ciążę mając 24 lata. Byłam przerażona, nie wiedziałam, jak będzie wyglądać moje życie. Miałam masę obaw; nie wiedziałam, czy sprawdzę się w roli mamy.  Huśtawka nastrojów Ale im większy stawał się mój brzuch, tym mniejsze były moje wątpliwości. Gdy poczułam pierwsze kopnięcie mojego synka , wiedziałam, że wszystko będzie dobrze, że z pomocą najbliższych na pewno sobie poradzę.  Oczywiście miałam emocjonalną huśtawkę . Potrafiłam płakać bez powodu, często kłóciłam się ojcem mojego dziecka. Tych burzliwych dni było więcej niż tych pogodnych.  Gdy brzuszek był coraz bardziej widoczny, w panice szykowałam ubranka, wózek, łóżeczko; chciałam mieć wszystko dopięte na ostatni guzik. To oczywiście była lekka przesada, ale lepiej sie czułam, gdy wiedziałam, że mam już gotowy pokoik dla Jasia. Słyszałam wiele historii na temat zachcianek ciężarnych, lecz ja ich na szczęście nie miałam. Nie wiem, kto z nas dwojga bardziej się cieszył: ja czy mój partner (on głównie dlatego, że nie musiał biegać w nocy po sklepach, np. za agrestem). Może dlatego nie przytyłam za bardzo.  Jedynie porodu się bałam . Zastanawiałam się, jak to będzie wyglądało, czy będę czuła ból, czy go wytrzymam.  A miałam obejrzeć film... Wreszcie nadszedł ten wyczekiwany moment. Byłam sama w domu, planowałam obejrzeć "Epokę lodowcową". Lecz ktoś pokrzyżował mi plany, bo postanowił opuścić mój brzuszek dwa dni wcześniej. Rano poczułam ból brzucha , uznałam, że to nic nadzwyczajnego i położyłam się na chwilę. Ale brzuch zaczął mnie boleć coraz bardziej. Domyśliłam się, że właśnie zaczęłam rodzić. Jak typowa gospodyni, zaczęłam rozmrażać mięso na obiad, by mój chłopak miał przygotowany obiad, gdy ja będę rodzić. Niestety nie dałam rady. Położyłam się do łóżka, zaczęłam do niego...

Kilka ostatnich lat przyniosło wielkie zmiany. Nie ma już kobiet spodziewających się dziecka, są tylko... pary w ciąży . A przecież mężczyźni nie noszą maleństwa w brzuchu, nie czują jego ruchów pod sercem, nie doświadczają zmian hormonalnych. Mimo to przeżywają te 9 miesięcy równie silnie jak przyszłe mamy! Czy to jedynie przejściowa moda, wyraz emancypacji kobiet i męskiego „wszędobylstwa”? A może nowoczesne i odpowiedzialne podejście do wyjątkowego w życiu okresu, jakim jest oczekiwanie na dziecko? Trudne początki W trakcie ciąży uwaga otoczenia skupiona jest na przyszłej mamie, mało kto zastanawia się, jak dojrzewają do nowej roli przyszli tatusiowie. Kobiety stają się na ten czas trochę podobne do siebie – to swego rodzaju „wspólnota ciężarówek”. Przyszłe mamy przeżywają ten wyjątkowy okres emocjonalnie, wręcz instynktownie. Mężczyźni natomiast podchodzą do ciąży bardziej pragmatycznie. – Zacząłem więcej pracować, szukać dodatkowych zajęć, to była podświadoma i naturalna reakcja – opowiada Krzysztof, a Adam dodaje: – Kiedyś bardziej bezmyślnie wydawałem kasę, teraz już nie. Zastanawiam się dwa razy, zanim coś kupię, czy mi się to przyda w przyszłości. Troska o zdrowie nienarodzonego maleństwa pojawia się u nich bardzo często. Uczestniczą w forach internetowych, czytają poradniki, oglądają programy. A potem się... stresują! – Niepokoiłem się, czy wszystko będzie dobrze z żoną, z dzieckiem. Nachodziły mnie obawy, czy na pewno będą zdrowi – wspomina Adam. Marcin jednak przeczy temu stereotypowi, przyznaje, że nie ma czarnych myśli. – Oboje z żoną tak samo to przeżywamy. Racjonalne myślenie jest u nas na boku. Przeżywanie ciąży zależy w dużym stopniu od tego, czy była planowana, a także od wieku przyszłego ojca. W przypadku Leszka to klasyczna wpadka. Był z...