Bardzo interesuję się życiem swojej córki i zawsze znajdę czas, by jej wysłuchać i jakoś pomóc. Jest dla mnie oczywiste, że do moich obowiązków należy też rozwiązywanie jej szkolnych problemów. Nie boję się dyskutować z nauczycielami, co zwykle kończy się awanturą. Z tego, co wiem, mam wśród pedagogów opinię trudnej, konfliktowej matki, która za całe zło tego świata wini nauczycieli.   Pod koniec czerwca podsłuchałam przypadkowo, jak dyrektorka mówiła złośliwie w sekretariacie, że jak tak dalej pójdzie, to dla mojego dziecka zabraknie szkół w naszym mieście. Bo ciągle jestem z czegoś niezadowolona i tylko przenoszę córkę z jednej placówki do drugiej. A co mam niby zrobić? Pokornie spuścić głowę, kiedy ktoś krzywdzi moje ukochane dziecko? To był jej sposób na motywowanie Kasi! Pierwsza wychowawczyni Kasi nie była dobrą nauczycielką. Nie traktowała dzieci sprawiedliwie. Jednych odpytywała bez przerwy, inni mieli taryfę ulgową. Moja córeczka należała do tej pierwszej grupy.    Zawsze pilnowałam, żeby chodziła na lekcje przygotowana, ale czasem zdarzały jej się wpadki. Jak to dziecku… A to zasiedziała się dłużej u koleżanki, a to głowa ją bolała i nie mogła odrobić lekcji. I wiecie, co robiła wtedy ta pani? Zawstydzała ją przy całej klasie! Mówiła, że za słabo się stara, że jeśli chce coś osiągnąć, to musi więcej pracować, a nie lenić się, że jak tak dalej pójdzie, to będzie na szarym końcu w klasie . I wpisywała jej jeszcze do zeszytu jakieś uwagi i pały.   Kasia bardzo to przeżywała. Nie dość, że czuła się gorsza, to jeszcze inne dzieci się z niej wyśmiewały. Gdy po raz kolejny wróciła z płaczem do domu, nie wytrzymałam i poszłam do szkoły porozmawiać sobie z tą panią. No i wiecie, co usłyszałam? Że ona uczniów w ten sposób motywuje. I uczy systematyczności. Ładna mi motywacja i nauka!    Nie jestem...

Ewunia w ciąży wyglądała pięknie! Włosy zrobiły się jej gęste i kręcone, oczy miała błyszczące i mimo sporego brzuszka poruszała się lekko jak baletnica. – Córuś, to na pewno będzie chłopiec, tak piękne wyglądasz! – powiedziałam jej już na początku ciąży i faktycznie, jakiś czas później badanie USG potwierdziło moje przypuszczenia. Oboje z mężem zdecydowali, że dostanie na imię Dominik Podobało mi się. Powtarzałam je potem z czułością na milion sposobów, oczekując wnuka i z każdym dniem rosła moja miłość do niego. Widziałam także, że mój mąż już nie może się doczekać chwili, gdy weźmie na ręce tego chłopca. Zawsze przecież marzył o synu. – Będę go zabierał na mecze! – mawiał z nadzieją. Widziałam także, że zaczął majstrować dla maleństwa rozmaite zabawki z zapałek: samochód ciężarowy, zwierzątka. Tak, mój mąż miał zawsze prawdziwy talent do takiego dłubania! Pamiętam dobrze, że zamierzał zrobić podobne cudeńka dla naszego synka, nawet się kiedyś do tego zabrał, ale zarzucił to zajęcie. Lata temu znalazłam jakieś niedokończone szczątki w pawlaczu i wszystko wyrzuciłam do śmieci. Budziły bowiem we mnie zbyt smutne wspomnienia. Ewa, chociaż nie mogę powiedzieć, aby nie była przez męża kochana, nie doczekała się niestety takich zabawek. Olgierd uważał, że to ja powinnam zajmować się córką, że on nie zna się na dziewczynkach. Teraz szykował się z radością na przyjęcie nowego mężczyzny w rodzinie. Im bliżej było narodzin wnuka, tym Ewa z Jackiem robili się mniej spokojni Składałam to na karb zwyczajnego niepokoju młodych rodziców, czy sobie poradzą, czy z maleństwem wszystko będzie w porządku. Uspokajałam ich, że skoro wszystko podczas badań jest dobrze, to na pewno synek urodzi się zdrowy. Raz czy dwa widziałam u córki czerwone od płaczu oczy, ale skąd miałam wiedzieć, z jakiego...

Mimo upływu czasu nie potrafiłam pogodzić się z odejściem Martynki. Zastanawiałam się, jaka by była. Podobna do mnie czy raczej do mojego męża? Czy miałaby jasne kręcone włoski, czy może długie kruczoczarne warkocze? Lubiłaby lalki i sukienki czy byłaby chłopczycą? Zadręczałam się takimi myślami bez przerwy Pewnie lepiej byłoby zapomnieć, ale nie umiałam. Wydarzenia feralnego dnia wyryły się w mojej pamięci na zawsze. Zaczęło się od telefonu do męża. – Kupisz truskawki, wracając z pracy? – spytałam. – Kochanie, wrócę późno. Nie zdążę – odpowiedział. – Czy to nie może zaczekać do jutra? – Nie... Teraz mam na nie ochotę – marudziłam. – Iwonko, mam jeszcze masę roboty – próbował tłumaczyć Mirek. – Nie kochasz mnie już, tak? Bo przytyłam i wyglądam jak wieloryb! – krzyknęłam. – I wolisz siedzieć w pracy niż ze mną. Albo łazisz do jakieś obcej baby, zdradzasz mnie... – rozpłakałam się do słuchawki. – Iwonko... – Sama sobie kupię te cholerne truskawki! – krzyknęłam i rozłączyłam się. Zdawałam sobie sprawę, że szalejące w ciąży hormony zmieniały mnie w nieznośną jędzę, ale nic nie mogłam na to poradzić. Poza tym czułam, że jednak coś jest na rzeczy, że Marek wyraźnie mnie unika Byłam pewna, że przestałam być dla niego atrakcyjna i nawet jeśli jeszcze nie ma kochanki, to wkrótce ją sobie znajdzie. Utwierdzała mnie w tym przekonaniu przyjaciółka, której coś podobnego się przytrafiło. Wpadała codziennie, pomóc mi, gdy nie czułam się za dobrze i karmiła opowieściami o mężach zdradzających ciężarne żony. Może powinnam kazać jej się zamknąć? Może lepiej nie wiedzieć o złych rzeczach, żyć w nieświadomości? Ale słuchałam, a jej słowa padały na podatny grunt. Brałam je sobie do serca i moja wyobraźnia szalała. Kiedy jeszcze Ola powiedziała mi, że widziała Marka na ulicy z jakąś...