Obecność męża (partnera) w domu dla mamy dziecka, która właśnie wyszła z maluszkiem ze szpitala po porodzie, jest bardzo ważna. W tym celu mężczyźni nie muszą brać urlopu wypoczynkowego, ojcowskiego czy dwóch dni do opieki nad dzieckiem. Świeżo upieczonym ojcom przysługuje bowiem tzw. opieka nad żoną po porodzie. Tłumaczymy, ile dni wolnego przysługuje w ramach opieki nad żoną po porodzie i ile te dni są płatne.  Spis treści: Opieka nad żoną po porodzie : kiedy przysługuje ojcu dziecka Ile dni opieki nad żoną lub partnerką przysługuje po porodzie Wynagrodzenie podczas opieki nad żoną po porodzie Opieka nad żoną (partnerką) po porodzie: jakie dokumenty trzeba złożyć Dodatkowy zasiłek opiekuńczy, gdy żona jest chora Opieka nad żoną po porodzie: kiedy przysługuje ojcu dziecka Tata dziecka, które właśnie przyszło na świat, może starać się o wolne dni w ramach zasiłku opiekuńczego . Chociaż świadczenie przyznawane jest co do zasady na opiekę nad dzieckiem chorym , można z niego skorzystać także w ramach sprawowania opieki nad innym członkiem rodziny, w tym matki dziecka. Dotyczy to zarówno małżeństwa, jak i konkubinatu (warunkiem jest wspólne życie pod jednym dachem). Zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ojciec dziecka ma prawo do skorzystania z zasiłku w sytuacji, gdy jego żona lub partnerka wymaga opieki i pomocy. Warunkiem, aby mógł z tego skorzystać, jest bycie objętym ubezpieczeniem chorobowym. Czy ubieganie się o wolne w ramach opieki nad kobietą po porodzie ma sens, gdy rodziła ona siłami natury i podczas porodu nie wystąpiły żadne komplikacje? Tak, oczywiście. Wiele osób wciąż myśli, że aby liczyć na obecność i wsparcie męża po porodzie, kobieta musi być po cesarce. To nieprawda. By otrzymać...

Marysia była chorowita od urodzenia, ale w przedszkolu i szkole zaczął się prawdziwy dramat. Ciągle katary i kaszle, zapalenia oskrzeli, do tego astma. Żyłam jak w jakimś kołowrotku, zero wytchnienia. Pracodawca przez jakiś czas tolerował moje nieustanne nieobecności, nawet przymykał oko na spóźnienia czy wcześniejsze wyjścia. No ale ile można? W końcu mnie zwolnił i w sumie nic dziwnego. Poświęciłam się dla rodziny, zostałam z niczym Kiedy zostałam bez pracy, to nawet trochę mi ulżyło. Mogłam się wreszcie skupić na Marysi i prowadzeniu domu, a roboty było co niemiara. Wpadłam z jednego kołowrotka w drugi, ale przynajmniej nie miałam na głowie szefa i jego zrzędzenia. Mój mąż wtedy nieźle się ustawił i utrzymywał naszą trójkę. Nie musiał się przejmować chorobami Marysi, miał wolną rękę, wyjeżdżał w delegacje, kiedy tylko chciał, to był układ niemal idealny. Wtedy nie myślałam o przyszłości, żyłam chwilą. I to był błąd. Po paru latach takiego życia nie miałam już co marzyć o powrocie na rynek pracy. Miałam dziurę w CV, zresztą sprawy szkolne i zdrowotne Marysi wciągnęły mnie na tyle, że nawet nie myślałam, żeby się uniezależnić. A powinnam, bo mniej więcej jak Marysia poszła do liceum, między mną a mężem zaczęło się psuć. On coraz częściej wyjeżdżał, żył swoim życiem, nie pasowała mu już taka kura domowa, jaką się stałam. A ja się nagle obudziłam – nie miałam własnych pieniędzy, żadnego dochodu i żadnych oszczędności!  Koniec końców z mężem się rozwiodłam. To on tego chciał, znudził się mną i chyba znalazł sobie inną kobietę. Zostałam sama. Marysia wyjechała na studia, więc ją ojciec utrzymuje, ale na mnie zupełnie się wypiął! Nie obchodzi go, że nie mam za co żyć, tak jakby wyrzucił do kosza te wszystkie lata, kiedy to ja ogarniałam dziecko i dom, żeby on mógł pracować i się rozwijać....

Artur, mój mąż, jeszcze przed ślubem uprzedził mnie, że nie chce mieć dzieci. Gdy tylko coś o tym wspominałam, okrutnie się krzywił. Twierdził, że to tylko kłopot, stres, że woli cieszyć się życiem, naszą miłością, niż wąchać smród pieluch i słuchać wrzasków rozwydrzonych bachorów. Prawdę mówiąc, nie przejmowałam się za bardzo tym gadaniem. Byłam pewna, że z czasem zmieni zdanie. Twierdził, że kocha mnie nad życie. A jak się kogoś kocha, to chce się mieć z nim dziecko. Było to dla mnie tak oczywiste jak to, że po nocy zawsze następuje dzień, a po burzy wychodzi słońce. Niestety, moje nadzieje okazały się płonne. Mijały kolejne lata, a mąż nie chciał nawet słyszeć o dziecku. Oczywiście próbowałam go przekonać, ale szybko kończył temat. Mówił, że decyzji nie zmieni, a żeby uniknąć dalszej dyskusji, wychodził z domu. Byłam zrozpaczona. Z żalu i bezsilności uroniłam niejedną łzę.  Po dziesięciu latach małżeństwa miałam dość tej huśtawki. Postanowiłam zajść w ciążę bez zgody Artura.  Wiedziałam, że sporo ryzykuję, ale nie mogłam dłużej zwlekać. W tajemnicy odstawiłam więc tabletki antykoncepcyjne i zdałam się na los.  Artur wpadł w szał Już po czterech miesiącach na teście pojawiły się dwie kreski. Oczywiście natychmiast pobiegłam do ginekologa. Potwierdził, że jestem w ciąży. Gdy to usłyszałam, omal nie oszalałam ze szczęścia. Teraz pozostawało mi już tylko jedno: powiedzieć o wszystkim Arturowi…  Zwlekałam z tą rozmową chyba przez tydzień. W końcu jednak zebrałam się na odwagę. Doszłam do wniosku, że nie ma co dłużej czekać, że lepiej mieć to już za sobą. Oczywiście bałam się, że wybuchnie, ale w głębi duszy wierzyłam, że jak już ochłonie, to pogodzi się z tym, że zostanie ojcem. A gdy maleństwo przyjdzie na świat, pokocha je całym sercem. ...