Oboje z mężem mamy pracę, jednak każde z nas zarabia najniższą krajową. Mamy dwójkę dzieci, przy naszych zarobkach nie mogliśmy pozwolić sobie na wynajęcie mieszkania. Zaraz po ślubie zdecydowaliśmy, że zamieszkamy wspólnie z rodzicami mojego męża. Mają duży dom, a poddasze było wolne. Plan był naprawdę świetny. Jednak tylko w teorii... Teściowa wchodzi jak do siebie Moja teściowa na co dzień pracuje za granicą. Przez większość roku mieszka z nami tylko teść, zajmując parter domu. Teściowa przyjeżdża do Polski jedynie na święta i wakacje. Jednak, gdy już jest w kraju, to poddasze, czyli część domu moją i męża, traktuje jak swoją własną przestrzeń. Wchodzi bez pukania i o każdej porze. Nie zwraca też uwagi na to, że np. w tym czasie są u nas nasi znajomi. Ona czuje się dosłownie jak u siebie! Potrafi wejść do mojej kuchni i zacząć sobie gotować. A przecież na dole ma własną! Ale podobno ja mam lepszy piekarnik (co jest kompletną bzdurą!). Chce mi się płakać na samą myśl, że ta kobieta przyjedzie na któreś święta lub wakacje. Boję się tych chwil przez cały rok. Któregoś popołudnia siedzieliśmy z mężem w salonie, rozmawialiśmy. W domu były także nasze dzieci. Nagle jeden synów przybiegł do nas i wyszeptał, że babcia od długiego czasu stoi w korytarzu i podsłuchuje. Ta kobieta po prostu weszła po cichu do naszego mieszkania i bezczelnie słuchała, o czym rozmawiamy! Grzebanie w rzeczach Poza panoszeniem się po moim mieszkaniu w mojej obecności ta kobieta robi jeszcze coś gorszego! Ona po prostu regularnie przegrzebuje mi rzeczy! Z natury jestem bardzo poukładana, w szafkach i szufladach mam porządek, doskonale wiem, gdzie co leży. Zawsze, gdy moja teściowa jest w Polsce, po powrocie z pracy widzę, że rzeczy nie są na swoim miejscu. Ta kobieta ma na tyle tupetu, że otwiera nawet moją szufladę z bielizną! Przegrzebywanie poczty, dokumentów...

Imię dziecka było pierwszą rzeczą, o której rozmawialiśmy z mężem, gdy tylko dowiedzieliśmy się o ciąży. Na szczęście jesteśmy na co dzień dość zgodni i w tej kwestii również myśleliśmy podobnie. Nie chcieliśmy żadnego z tych nowoczesnych imion, które zwykle wzbudzają śmiech – żadnych Brajanków i Dżesik. Postanowiliśmy zrezygnować też z Jasia i Lenki – imion, które bardzo nam się podobają, ale można usłyszeć je w każdej piaskownicy. Nie sądziliśmy jednak, że nasz wybór będzie miał taki wpływ na naszą rodzinę. Od razu wiedzieliśmy, jak nazwiemy córkę W końcu zdecydowaliśmy, że chcemy, aby imię naszego dziecka było niezbyt popularne, ale jednocześnie dość zwykłe, nic dziwacznego. Dla chłopca – Maks. Dla dziewczynki – Mila. Gdy dowiedzieliśmy się, że będziemy mieć małą Milunię, byliśmy wniebowzięci! Oboje skrycie marzyliśmy o dziewczynce... Przez pewien czas zachowywaliśmy imię małej dla siebie. Dopiero kilka tygodni temu zdecydowaliśmy, że w końcu powiemy naszym rodzinom – dopytywali, jak mają się zwracać do mojego brzuszka… Moi rodzice byli zachwyceni. Okazało się nawet, że gdzieś w dalekiej rodzinie ze strony ojca mieliśmy ciotkę Milę – miała na imię Amelia, ale wszyscy wołali na nią Mila. Siostra męża skakała z radości – ona też jest w ciąży, ma termin kilka miesięcy po mnie i była przerażona, że wybierzemy to samo imię! Teściowa… no tu zaczynają się schody. Teściowa się wściekła – Mamo, i co myślisz? Ładnie? Chcieliśmy coś krótkiego, niezbyt udziwnionego, ale też niespotykanego – zaczęłam. Teściowa nic nie powiedziała, ale jej mina zdradzała wszystko. – Mogłabyś chociaż udawać, że ci się podoba – burknął mój mąż, który ostatnio miał z mamą na pieńku. – To nasza decyzja, my jesteśmy zachwyceni naszym wyborem – dodałam. W końcu teściowa przemówiła. – Imię...

Teściowa oczywiście uwielbiała swojego syna jedynaka, ale bez przesady. Nie wydzwaniała co chwilę, nie żądała-żebrała, żeby spędzał z nią czas, choć byli w stałym kontakcie. Kamil proponował matce pomoc, ale nieczęsto z tej oferty korzystała. Czasem, z racji wieku, choć odnosiłam wrażenie, iż własna nieporadność ją krępuje. Cieszyłam się, że mają taki zdrowy układ. Ona też chyba od razu mnie polubiła. W każdym razie nigdy nie dała mi odczuć, że jest inaczej, że nie spełniam jakichś tam standardów dobrej synowej. Powtarzała Kamilowi, że ma mnie dobrze traktować, czym dowiedzie, że dobrze go wychowała. Miłe. Na wieść o naszych zaręczynach popłakała się. Wyściskała mnie i wycałowała, ciesząc się, że wreszcie będzie miała córkę. No, sielanka. Po ślubie stanęliśmy przed wyborem: wynajmować dalej mieszkanie i pakować się w duży kredyt czy zamieszkać u mamy Kamila, żeby uzbierać jak najwięcej na wkład własny i nie spłacać kredytu do emerytury. – Ja tam uważam, że powinniście jak najszybciej zamieszkać sami – usłyszeliśmy od teściowej. – Po co wam stara baba na głowie? – krygowała się. – Dom i tak kiedyś będzie wasz, ale jak kupicie mieszkanie, nawet na kredyt, to potem możecie wynająć. Albo będzie dla dziecka. No ale jeśli chcecie pomieszkać tu trochę, żeby odłożyć pieniądze, to postaram się wam nie przeszkadzać. Takie teksty były na porządku dziennym. Ona nie będzie przeszkadzać. Ona się odsunie. To nasze życie, ona nie będzie się wtrącać. Słowa matki Kamila stały w jawnej sprzeczności z tym, czego doświadczały moje znajome mieszkające z teściami. Łatwo też się składa takie obietnice, ale… postanowiliśmy zaryzykować. Trudno odłożyć kilkadziesiąt tysięcy, wynajmując mieszkanie. A tak zostałyby nam tylko rachunki za bieżące zużycie wody, prądu i gazu, więc sporo moglibyśmy odłożyć na kupkę....