Z niepokojem patrzę na świecące w ciemnościach wskazówki zegarka. Już po drugiej, a ja wciąż nie mogę zasnąć. Przed położeniem się do łóżka zażyłam środek nasenny. Nie pomógł. Od paru godzin przewracam się z boku na bok, lecz sen nie nadchodzi. Powinnam przestać rozpaczać. Tylko jak to zrobić? Nie potrafię przestać myśleć o dziecku, na które czekałam dwanaście lat. Nie potrafię zagłuszyć w sobie żalu, że urodziło się chore.
Marek przyszedł na świat przed trzema tygodniami, jako wcześniak z niewielką szansą na dalsze życie. Przeszedł ciężką operację serca. Lekarze mówią, że dopiero za kilka albo nawet kilkanaście lat dogoni w rozwoju fizycznym swoich rówieśników.
– Mareczku... – wzdycham, z trudem panując nad głośnym szlochem.
Sprawdzam, czy nie obudziłam śpiącego obok męża. Nie chcę przeszkadzać Jankowi, dlatego wstaję i wychodzę z sypialni. Idę przez ciemne mieszkanie do kuchni. Nie zapalając światła siadam przy stole. Chowam twarz w dłoniach. Chcę myśleć o dniu, który za parę godzin nadejdzie, lecz nie potrafię. Głowę wypełniają wspomnienia... Przez osiem lat walczyliśmy z mężem o dziecko. Ja się leczyłam, Janek się leczył – bezskutecznie. W końcu daliśmy za wygraną.
– Mamy przecież siebie. Kochamy się, a to jest najważniejsze – pocieszaliśmy się nawzajem.
Tak mówiliśmy, lecz dziś nie jestem pewna, czy czuliśmy podobnie?
Pamiętam, że nie potrafiłam pogodzić się z pustką, jaka wkradła się w nasze życie. Straciwszy nadzieję na urodzenie dziecka, przestałam widzieć sens pracy, codziennych starań. W końcu, zrozpaczona, wpadłam na pomysł adopcji maleńkiej istoty, z którą los obszedł się równie okrutnie jak z nami. Mąż jednak się sprzeciwił.
– Nie tak prędko, kochanie! Pozwól złapać oddech – prosił. – Po ośmiu latach wędrówki od jednego lekarza do drugiego, twoich pobytach w szpitalach rozrzuconych po całej Polsce, nieustannych rozmowach o dziecku jestem po prostu zmęczony. Zawrzyjmy umowę: najpierw dokończymy budowę domu, a potem pomyślimy o jego zapełnieniu.
Zgodziłam się, no bo co miałam zrobić? Tak upłynęły kolejne cztery lata... A potem zdarzył się cud. Trzy miesiące po przeprowadzce do wymarzonego domu z ogrodem odkryłam, że... jestem w ciąży! Odkryłam? Nie, raczej dowiedziałam się od lekarza, że brak miesiączki nie był znakiem, jak wówczas przypuszczałam, menopauzy, tylko tego, że noszę w sobie upragnione dziecko.
Tego dnia wprost nie mogłam doczekać się powrotu męża z pracy, tymczasem on jak na złość się spóźniał. W końcu zniecierpliwiona wyszłam na dwór. Usiadłam na murku przed bramą i, to płacząc ze szczęścia, to znów się śmiejąc, wypatrywałam na końcu ulicy czerwonego samochodu. Wreszcie, kiedy się pojawił, poderwałam się na równe nogi i zaczęłam skakać z radości jak mała dziewczynka.
– Co ty wyrabiasz? – spytał zdziwiony Janek, wysiadając z auta.
– Zgadnij! – krzyknęłam, rzucając się mężowi na szyję.
– Wygrałaś milion dolarów na loterii – zażartował.
– E, ty od razu o pieniądzach... – westchnęłam zawiedziona.
– Zapomniałem o jakimś ważnym święcie? – spytał niepewnie mąż, po czym zaczął głośno wyliczać: – Urodziny obchodzisz trzeciego października, imieniny ósmego listopada, ślub braliśmy w kwietniu... Czy dziś wypada jakaś ważna rocznica? Dzień pierwszej randki, pierwszego pocałunku? Powiedz, bo jak widzisz, wyleciało mi z głowy...
– Nie powiem... – postanowiłam podroczyć się z Jankiem.
Mąż przyciągnął mnie do siebie.
– Powiedz – spojrzał błagalnie.
– Nie... – pokręciłam głową, lecz sekundę później nie wytrzymałam i drżącym z przejęcia głosem wyjawiłam swoją tajemnicę: – Będziemy mieli dziecko.
Janka zamurowało. Zrobił taką minę, jakby nagle ujrzał przed sobą przybysza z obcej planety.
– Żartujesz... Żartujesz chyba... – wyjąkał po dłuższej chwili milczenia.
– Byłam dziś u lekarza. Powiedział, że jestem w ciąży – wyjaśniłam wzruszona.
Mąż ukrył twarz w dłoniach. Płakał z radości, a ja razem z nim. Kiedy weszliśmy wreszcie do domu, uklęknął przede mną i mocno przytulił głowę do mojego brzucha.
– Dziecko... – szepnął. – Co za szczęście! Pojawiło się, kiedy przestaliśmy już na to liczyć, kiedy straciliśmy nadzieję.
Z czułością pogładziłam Janka po włosach.
– Musisz wreszcie uwierzyć, że cuda zdarzają się także takim grzesznikom jak my – wypomniałam mężowi jego dotychczasowy sceptycyzm.
– No już dobrze, dobrze, wierzę – Janek zrobił skruszoną minę. – W ten szczególny wieczór nie chcę się z tobą kłócić.
Zobacz także: Prawdziwe historie: Mój mąż nie chce dziecka.
Mając dziewiętnaście lat urodziłam pierwszego synka przez cesarskie cięcie. Półtora roku później wzięłam ślub. Jeszcze przed ślubem postanowiliśmy mieć drugie dziecko . W dniu ślubu odstawiłam antykoncepcję, a cztery tygodnie później dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Z moich obliczeń wynika, że do zapłodnienia doszło w noc poślubną. Ciąża spod znaku szpitala W trakcie badań okazało się, że pęcherzyk jest pusty - nie bije w nim serduszko. Ta wiadomość przygnębiła mnie, na szczęście kilka tygodni później badanie bHCG potwierdziły rozwijającą się ciążę. Ile dni spędziłam w szpitalu? Wiele... Pierwszy pobyt w szpitalu w trzecim miesiącu z powodu krwawienia. Leżałam na patologii ciąży kilka dni. Drugi pobyt w piątym miesiącu z powodu przedwczesnych skurczy . Wyszłam po tygodniu z torbą pełną leków i zaleceniem, by się oszczędzać. Z tym ostatnim było najtrudniej - w domu miałam prawie dwuletnie dziecko. Na szczęście pomógł mi mąż. Trzeci pobyt w szpitalu z powodu grypy jelitowej . Wyszłam po pięciu dniach. Czwarty pobyt (w siódmym miesiącu ciąży) z powodu przedwczesnych skurczy. Wyszłam po dwóch tygodniach. I kolejną listą leków, które miały pomóc w utrzymaniu ciąży. Piąty pobyt w ósmym miesiącu. Kolejne skurcze . Gdy po kilku dniach odłączyli kroplówkę z lekiem zaczął się poród . Na badaniu USG okazało się, że rozchodzi mi się blizna po cesarce . Natychmiast zabrali mnie na porodówkę. Gdyby poczekali trochę dłużej, pękłaby moja macica. Razem, ale osobno Gdy wyciągnęli z mojego brzucha synka, nie słyszałam jego płaczu. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili. Pokazali mi go tylko na chwile, zdążyłam musnąć go ustami po twarzyczce. Gdy mnie zszywali, słyszałam jak płakał na korytarzu . Czułam, że coś jest nie tak. Czułam ból... ale nie fizyczny. Boli, gdy leżysz na sali z innymi matkami,...
Minął 40. tydzień ciąży , emocje związane z czekaniem na poród sięgają zenitu. Niestety nic nie wskazuje na to, że w najbliższych dniach znajdę się w szpitalu. Mąż chyba bardziej ode mnie to przeżywa, widać, że się martwi. Wieczorem słyszę: "Kochanie, ale jutro, gdy wrócę z pracy, pojedziemy do lekarza i sprawdzimy czy wszystko jest w porządku?". Z uśmiechem odpowiadam: "Oczywiście" i zasypiam, jak niemowlę. Pierwsze skurcze Następnego dnia budzę się o 6.00. Biorę relaksacyjną kąpiel, myję głowę i jem śniadanie. Mąż wyszedł do pracy, a ja zostałam w domu z naszym starszym synkiem. Tak słodko spał, że nie miałam sumienia go budzić. Błąkałam się po domu, po chwili zdałam sobie sprawę, że mam już dość regularne skurcze . Sięgnęłam po telefon i poprosiłam męża, by wrócił do domu. Zdążył popracować tylko 30 minut. Obudziłam synka, spakowałam go, bo po drodze do szpitala, musimy zawieźć do babci. To był prosty i szybki do zrealizowania plan, tak mi się wydawało. U babci spędziliśmy 15 minut, bo akurat musiała się z nami podzielić opowieściami o swoich porodach . Gdy byliśmy przy samochodzie, spotkaliśmy kolejnych członków rodziny (dalszych) i znowu opowieści o porodach, a czas nagli. Gdy już usadziłam się w samochodzie, okazało się, że po drodze musimy zatankować samochód. "O Boże! A jak będą korki?" - pomyślałam. " Czy zdążę na czas dojechać do szpitala? ". Skurcze były tak silne, że ciężko było mi myśleć pozytywnie. Czułam się tak, jakbym miała za chwilę urodzić. Na szczęście w miarę szybko dojechaliśmy do szpitala. Liczę lampy na suficie Kolejka była długa, ale ja czekać nie mogłam, więc przepchałam się przez tłum matek. Większość z nich rodziła po raz pierwszy , to było widać. Zapukałam do gabinetu położnych, wsadziłam głowę do pokoju i powiedziałam: "Przepraszam, że przeszkadzam, ale ja rodzę". W...
To było w czwartek, 2 stycznia 2014 r. Od rana nie czułam ruchów swojego dziecka , więc zdenerwowana pojechałam do swojej położnej. Pani Tereska zrobiła mi KTG i kazała jechać do szpitala, bo tętno dziecka było nieregularne. Wróciłam do domu po torbę i dokumenty. Powiedziałam mężowi, że musimy jechać sprawdzić, co się dzieje z naszą Kornelką. Gdy ja dopakowywałam jakieś rzeczy do bagażu, mąż pakował choinkę do samochodu (chciał ją wkopać na działce). Jedź na działkę, ja jeszcze poczekam Pojechaliśmy do szpitala . Tam standardowa procedura: rejestracja, badania. Gdy siedzieliśmy w poczekalni, zapytałam męża, czy weźmie urlop, jeśli zapadnie decyzja, np. o cesarskim cięciu. Był zaskoczony, odpowiedział: "Myślisz, że to już? Przecież termin masz za dwa tygodnie?! ". Pomyślałam, że chyba ma rację, to jeszcze nie czas. Po jakimś czasie przyszła po nas pielęgniarka i zaprowadziła nas na salę. Podpięła mnie pod KTG. Wspólnie słuchaliśmy, jak bije serduszko naszej córki . Piękny dźwięk. Słysząc, że wszystko jest w porządku, kazałam mężowi jechać na działkę wkopać choinkę i zrobić jakieś zakupy. Męża nie ma, a cesarskie cięcie będzie Gdy mąż wyszedł, coś zaczęło się dziać. Przyszedł lekarz i powiedział: "Pani Wiolu, będziemy zaraz jechać na blok, zrobimy cesarskie cięcie . Tętno dziecko jest nieregularne, nie możemy dłużej czekać". Przeraziłam się, chwyciłam za telefon i napisałam smsa: "Kochanie wracaj! Zaraz będę miała cesarskie cięcie . Boję się". Gdy chciałam wcisnąć przycisk "wyślij", weszła pielęgniarka, mówiąc: "Pani Wiolu, musimy się przygotować". Odłożyłam telefon . Ze łzami w oczach poszłam za nią. Przebrałam się, pobrano mi krew, zrobiono kolejne badanie. Położyłam się na łóżku, na którym zawieziono mnie na blok operacyjny . Tysiące myśli krążyło mi po głowie: "Czy wszystko...
