Marek i ja byliśmy nierozłączni od drugiej klasy liceum. On przeniósł się z rodzicami z innego miasta. Nigdy nie zapomnę, jak wszedł do klasy pierwszego dnia, trochę spóźniony, a nauczycielka chemii wskazała mu miejsce obok mnie. Od razu złapaliśmy świetny kontakt – spotykaliśmy się po szkole, chodziliśmy razem do kina, na strzelnicę, na kajaki. Jak my się wtedy bawiliśmy! Z czasem przyjaźń przerodziła się w miłość… Zaczęliśmy spędzać ze sobą jeszcze więcej czasu. Szaleliśmy za sobą! Świata poza sobą nie widzieliśmy Wszystko mi się w nim podobało: jego jasne, dobre oczy, wąziutkie usta, ciemne, nieokiełznane włosy. Nie był nigdy mięśniakiem, jest też niewiele wyższy ode mnie, ale to nie miało dla mnie znaczenia. Taki mi się podobał, takiego go pragnęłam! Zresztą, on też był we mnie zapatrzony jak w obrazek…   Na studiach oboje wiedzieliśmy, że to jest to: chcemy być ze sobą już na zawsze, chcemy razem tworzyć rodzinę. Marek oświadczył się na ostatnim roku studiów. Już wtedy mieszkaliśmy ze sobą i mieliśmy całkiem niezłe prace. Dwa lata później wzięliśmy ślub. Gdy kilka miesięcy później zobaczyłam dwie kreski na teście ciążowym. Można powiedzieć, że byliśmy parą jak z filmu: zakochaną w sobie po uszy, szczęśliwą, piękną. Narodziny dziecka Przy porodzie Marek trzymał mnie za rękę. Wiem, że bez niego bym sobie nie poradziła. Jest wspaniałym mężem. I wspaniałym ojcem – to on od pierwszych dni życia kąpie naszą Manię. Wstaje do niej w nocy, kiedy ja nie mam siły. Nieba by dla niej uchylił, tak ją kocha. Na tym idealnym obrazku jest tylko jedna rysa: nie ma między nami intymności, czułości. On przestał mnie pociągać. Jest dobrym ojcem i dobrym mężem, ale cały ogień, który był kiedyś między nami w łóżku, wygasł. Ja dość szybko odzyskałam figurę sprzed ciąży – właściwie wystarczyło mi pół roku, żeby...

Nigdy nie żyłyśmy z teściową w specjalnej przyjaźni, ale nie byłyśmy też wrogami. Układy pomiędzy nami były takie sobie, letnie, byle jakie. Ja nie kochałam jej odwiedzać i ona nie wpadała do nas zbyt często. Raczej nie należała do tych babć, które opiekują się wnukami, kupują im mnóstwo prezentów i zasypują słodyczami. Na mnie patrzyła dość krytycznie, twierdziła, że nie umiem gotować, i chyba wydawało jej się, że synek zasługuje na lepszą, ładniejszą i mądrzejszą żonę. Nigdy jednak nie powiedziała tego na głos. Uważała, że powinnam wybaczyć zdradę Sytuacja zaostrzyła się, kiedy okazało się, że Wiktor mnie zdradza, a co, według mojej teściowej, dużo gorsze, ja nie chcę mu wybaczyć, przejść nad tym do porządku dziennego i dalej ciągnąć naszego małżeństwa. – Mogłabyś mu wybaczyć, Jagoda – przekonywała mnie. – Dać drugą szansę. Każdy na nią zasługuje… – Ale ja nie potrafię wybaczyć Wiktorowi – uparłam się. Naprawdę nie potrafiłam. Za bardzo mnie to bolało, żebym wybaczyła i próbowała zapomnieć. Tym bardziej że Wiktor specjalnie się nie kajał, nie przepraszał. Właściwie to twierdził, że to była moja wina, bo poświęcałam mu za mało czasu i uwagi. A on po prostu zrobił mały błąd. No i przez ten mały błąd nasze małżeństwo zakończyło się rozwodem. Pół roku później mój były mąż razem ze swoją nową partnerką wyjechał do Szwecji i tam postanowił zbudować wszystko od nowa. Miałam do niego żal przede wszystkim o to, że nie interesuje się synem. Ja się już w tym układzie nie liczyłam, nasz związek już nie istniał, ale Michaś był także jego dzieckiem. I tęsknił za ojcem. Dzwoniłam do Wiktora kilka razy, próbowałam mu uświadomić, przypomnieć, że zostawił w Polsce dziecko, w stosunku do którego ma obowiązki nie tylko finansowe. Nic z tego nie wychodziło. W końcu doszłam do wniosku, że może...

Powiem szczerze, że też się cieszyłam, gdy teściowa oznajmiła, że razem z mężem chcą zabrać mojego 5-latka nad morze. Marzyłam o odpoczynku od codziennych obowiązków, od dziecka, z mężem zaplanowaliśmy sobie nawet kilka spotkań ze znajomymi. Poza tym Szymek nigdy nie wyjeżdżał bez nas, rodziców, to miała być taka wakacyjna przygoda. No i była, tylko zupełnie inna niż sobie wyobrażaliśmy! Teściowie są dość rozrywkowi, ale nie myślałam, że zapomną o dziecku! Nigdy nie byłam z teściami zbyt blisko. Staraliśmy się nawzajem szanować, ale to wszystko. Zresztą oni nie angażowali się zbytnio w opiekę nad naszym dzieckiem. Odkąd Szymek się urodził, odwiedzali nas na urodziny, imieniny, czasem jeździliśmy do nich na święta albo na działkę pod miastem. Nie narzucali się za bardzo i to mi odpowiadało. Zdziwiłam się więc, gdy teściowa zaproponowała, że zabiorą Szymka na wakacje. Mieli jechać tak jak co roku do Juraty, do zaprzyjaźnionego pensjonatu, który znali od lat. Tylko tym razem wymyślili, że pokażą naszemu Szymkowi morze i spędzą z nim więcej czasu. – Odpoczniesz troszkę, Małgosiu, pośpisz dłużej. Dobrze ci to zrobi. My się wszystkim zajmiemy, przecież wychowaliśmy dwoje dzieci – namawiała mnie teściowa, a mój mąż tylko jej wtórował. – Szymek to już duży chłopak, da radę! – przekonywał mnie. Byłam sceptyczna: mój malutki synek beze mnie tak daleko? I to przez dwa tygodnie? Szymek nigdy nie nocował poza domem, bałam się, jak to zniesie, czy nie będzie tęsknił i płakał po nocach. I do tego jeszcze teściowa, która, owszem, kochała wnuczka całym sercem, ale często denerwowała mnie swoim lekkim podejściem do życia. Machała ręką na moje zakazy, po kryjomu dawała Szymkowi cukierki, kiedyś pozwoliła mu nawet jechać na rowerze bez kasku! – Nic się nie stanie, założysz później – krzyknęła za nim, gdy na wspólnej...