Jeszcze może tego misia przestawię.. Koniecznie. Przecież Amelka tak go lubiła. I jeszcze tę lalkę... O, teraz jest idealnie. Tylko czy to coś zmieni? Przecież to już duża dziewczynka! Gdzie uciekły mi te lata , kiedy Amelka bawiła się misiami?... Ile bym dała, żeby cofnąć czas! Niewinne początki Wszystko zaczęło się tak niewinnie. Byliśmy zwykłym małżeństwem . – Jaka ta Agata mądra, wykształcona, no i dziewczyna pochodzi tu od nas, ze wsi, żadnej pracy się nie boi, nie mogłeś lepiej trafić, synku – powtarzała przyszła teściowa jeszcze przed ślubem. Już wtedy, kiedy się poznaliśmy, różniliśmy się wykształceniem, pozycją, ambicjami. Sławek był mechanikiem, skończył zaledwie zawodówkę. Nie ciągnęło go w świat, najchętniej cały dzień przesiedziałby przed telewizorem tępo wgapiając się w ekran, na którym leciały jakieś programy motoryzacyjne. Wtedy mi to nie przeszkadzało, nie myślałam o tym, byłam zakochan a, młoda i głupia, jak wolę mówić dzisiaj. Większą uwagę zwracałam na to, że Sławek jest przystojny, zawsze elegancko ubrany. No i wpatrzony we mnie , jak w obraz – tak, jak żaden mężczyzna przed nim i – powiedzmy to sobie szczerze – po nim. Nie należałam do szczególnie urodziwych i niestety wiedziałam o tym aż za dobrze. W szkole, kiedy inne dziewczyny latały na dyskoteki, ja zostawałam w domu, nad książkami. Bo po co miałam iść – żeby podpierać ściany?  Udowdnię wszystkim, że sama dam radę – I na co ci tyle tego uczenia się – powtarzała mama nie raz i nie dwa. – Lepiej byś poszła gdzieś między ludzi, chłopa sobie znalazła. Co to dla dziewczyny za życie w pojedynkę? Więc może dlatego, żeby rodzicom udowodnić, że sama dam sobie radę , a może tak jakoś po prostu wyszło... W każdym razie zaraz po maturze wyjechałam na studia i to daleko, aż...

Prawda jest taka, że oddałam własne dziecko. To był mój wybór. Nikt mnie nie zmuszał – sama podjęłam tę decyzję. Wtedy myślałam, że jedyną możliwą. Zawsze marzyłam, żeby mieć taką córeczkę – z czarnymi jak smoła loczkami i figlarnymi oczkami. Nieustannie uśmiechnięta, szybko zaczęła siadać, a teraz próbuje już stawiać pierwsze kroczki – nic dziwnego, że cała rodzina nie może powstrzymać się od zachwytów. Nawet Sebastian, starszy o siedem lat, po pierwszym szoku spowodowanym pojawieniem się siostrzyczki nie tylko ją zaakceptował, ale pokochał nad życie. Teraz z rozczuleniem przysłuchujemy się, jak uczy "swoje słoneczko" mówić pierwsze słowa. Tylko moja mama jakoś nie piszczy z zachwytu nad wnusią . I najgorsze, że wszyscy wiemy dlaczego... choć bardzo chcielibyśmy o tym zapomnieć. Tylko czy matka może zapomnieć? Moje początki z Tomkiem Bardzo wcześnie się zakochałam, pod koniec podstawówki. Ja i Tomek mieszkaliśmy na jednym osiedlu, znaliśmy się z widzenia, a kiedy Tomka karnie przenieśli do naszej szkoły (w poprzedniej wdawał się w bójki) zostaliśmy parą. Na początku, jak to dzieciaki, trzymaliśmy się za ręce i tańczyliśmy "wolne" na szkolnych dyskotekach. Nic złego nie robiliśmy, a mimo to moja mama nie lubiła Tomka . – Skrzywdzi cię, zobaczysz – mówiła często. – On jest nic dobrego i jego matka nic dobrego też nie jest. Z jakiej kto rodziny pochodzi taki wcześniej czy później się stanie. Słuchaj matki, a nie będziesz płakała. Ale ty chyba głupia jakaś jesteś, skoro tego nie widzisz – kończyła swoje wywody i wracała do pracy.   Mama prowadziła niewielki warzywniak na naszym osiedlu. Ojciec zostawił ją , kiedy ja i siostra byłyśmy małe. Nie pamiętam nawet jego twarzy. Podobno żyje gdzieś na Pomorzu z inną kobietą, ale czy to tylko plotki czy prawda? Pewnie...

To była wyczekana ciąża . Pierwsza, więc okraszona mnóstwem wątpliwości, strachem, ale i podekscytowaniem. Niejednokrotnie przeszedł mi przez głowę huragan myśli. "Chciałam tego, ale czy podołam?". Z czasem przyszedł spokój, który - jak wiele ważnych decyzji - zaczyna się w głowie. Zapisałam się do szkoły rodzenia Wątpliwości dotyczące maleństwa rozwiewałam konsultacją telefoniczną z lekarzem. Mimo niepewności zapisałam się do szkoły rodzenia , co było fantastycznym doświadczeniem, bo poznałam nie tylko inne ciężarówki, ale też genialne, jak się potem okazało, położne z naszego szpitala .  Uczyłam się siebie na nowo Przede wszystkim nauczyłam się własnego ciała na nowo. I byłam dla niego dobra. Jak nigdy dotąd. Dogadzałam sobie w każdy możliwy sposób, choć rozczarowana byłam brakiem typowych ciążowych zachcianek . Ponieważ dogadzać sobie chciałam w sposób rozsądny, pochłaniałam spore ilości sezonowych owoców i... lodów. Dziewięć miesięcy ciąży minęło niesamowicie szybko. Niecierpliwość przyszła z nadejściem terminu porodu , który jakoś nie poszedł w parze z przyjściem na świat naszej córeczki.  Nasz uparciuch Zapobiegawczo położono mnie do szpitala . Tam pięć dni czekałam na efekty prób przywołania naszego uparciucha. Poznałam inne dziewczyny, a każda z nich niosła inną ciążową historię. Obserwowałam świeżo upieczone mamy i ich maleństwa. Nie mogłam doczekać się chwili, w której będę mogła uścisnąć własne. Choć wciąż nie miałam pewności, czy jestem na to gotowa. Cierpliwość została nagrodzona piątego dnia dwadzieścia minut przed północą, gdy po kilkugodzinnej akcji porodowej , położono mi na piersi piękna, żywą istotę, patrzącą na mnie wielkimi oczami.  Nie mogę spać z wrażenia Długo nie mogłam zasnąć z wrażenia wpatrując się w moją małą...