Kiedy urodził się Maciuś, zdecydowaliśmy z mężem, że przez pewien czas zostanę z synkiem w domu. Andrzej zarabiał dobrze, był w stanie nas utrzymać na przyzwoitym poziomie. Poza tym przez kilka lat staraliśmy się o dziecko, więc teraz pragnęłam zapewnić synkowi opiekę najlepszą z możliwych, czyli moją własną. W taki oto sposób zrezygnowałam z pracy i zostałam kurą domową.   Odkąd skończyłam studia, zawsze żyłam na pełnych obrotach – najpierw jako pomoc księgowej, następnie jako księgowa w biurze rachunkowym, a w końcu główna księgowa w dużej firmie produkcyjnej. Przekładało się to na dobre zarobki, ale zabierało potwornie dużo czasu. Jeśli miałabym przy tym zajmować się dzieckiem, chyba nie dałabym rady. Andrzej nie miał zamiaru mi pomagać  Początkowo przyjeżdżała do mnie trzy razy w tygodniu mama. Słabo się czułam po porodzie i potrzebowałam pomocy. Dopiero po jakichś trzech miesiącach zaczęłam radzić sobie sama. Nigdy nie sądziłam, że przy tak maleńkim dziecku może być tyle zajęć. Od rana do wieczora miałam co robić. Pranie, sprzątanie, przebieranie, przewijanie, karmienie…   Chwilami kręciło mi się w głowie. Potrzebowałam chwili wytchnienia.   – Andrzej, zajmij się małym, wyskoczę na godzinkę do fryzjera – prosiłam męża w sobotę.   – Nie mogę, kochanie, mam dziś zebranie – słyszałam w odpowiedzi.   – Andrzej, umówiłabym się po południu z dziewczynami na plotki i na zakupy. Tak dawno nigdzie nie wychodziłam…   – Kiedy indziej, Majka, dziś wrócę później, mamy naradę.   „Jutro”, „kiedy indziej”, „za tydzień” – powtarzał w kółko Andrzej. W końcu doszło do tego, że wychodziłam z domu tylko na spacer z małym. Przy okazji robiłam najpotrzebniejsze zakupy, żeby nie ciągnąć Maciusia po raz drugi.   Ubieranie, rozbieranie, targanie...

Mama nie miała jeszcze dwudziestu lat, kiedy przyszłam na świat. To z mojego powodu rodzice wzięli ślub. Rozwiedli się, gdy miałam pięć lat. Nie doczekałam się rodzeństwa. Od tamtej pory byłyśmy z mamą już tylko we dwie. A teraz, kiedy sama jestem mężatką i spodziewam się pierwszego dziecka, ona nagle oznajmiła mi, że jest w ciąży i wychodzi za mąż. A może najpierw powiedziała, że wychodzi za mąż, a potem, że jest w ciąży, sama nie wiem. Byłam w takim szoku, że przez bardzo długą chwilę nie mogłam wydobyć z siebie słowa. – Mamo, ale to przecież ja jestem w ciąży – wyszeptałam w końcu. – Ja również, córeczko. – Ale przecież ty będziesz babcią. – Bardzo młodą babcią, moja droga – roześmiała się. – Mam dopiero czterdzieści dwa lata. Mogę jeszcze być mamą – dodała po chwili. Dlaczego nikt nie chce zrozumieć, co ja w tej sytuacji czuję? Zdawałam sobie sprawę, że mama jest jeszcze młoda i ładna, że mogłaby ułożyć sobie życie. Adam, z którym od pewnego czasu się spotykała, jest zresztą całkiem fajnym facetem, nie mam nic przeciwko niemu. Jednak do głowy mi nawet nie przyszło, że jeszcze mogłabym mieć rodzeństwo. Przecież to ja miałam urodzić dziecko, ja miałam być mamą, a moja  mama – babcią. Miała mi pomagać i doradzać przy dziecku, a nie sama mieć maleństwo. Dosłownie nie mogłam w to uwierzyć. I nie mogłam się z tym pogodzić. – Nie rozumiem, co cię tak zbulwersowało? – mama zachowywała się, jakby wszystko było w najlepszym porządku, jakby rodzenie dzieci po czterdziestce, gdy ma się już dorosłą córkę, było czymś zwyczajnym. Dla mnie jednak nie było to normalne. Wyszłam od niej, z trudem powstrzymując łzy. Gdy wróciłam do domu, Zbyszek od razu zauważył, że coś jest nie tak. – Co się stało? – zapytał. Nie wiedziałam, co mu...

Wydawało mi się, że Malwina to ładne imię dla dziewczynki, ale moja córka uznała, że jest inaczej. Nie od razu oczywiście. W wieku piętnastu lat. – Nie wiem, skąd wzięłaś takie koszmarne imię, ale proszę, żeby wszyscy nazywali mnie Kajra. Spojrzałam na Maćka, który zrobił minę „ja tam się nie mieszam”. Często tak robił, uważał, że skoro Malwina nie jest jego biologiczną córką, to nie ma prawa, a może obowiązku mówić jej, co ma robić, a czego nie. Dobrze, że chociaż z Kostkiem miał lepszy kontakt. Bolało mnie, że córka krytykowała mnie na każdym kroku. Walczyła ze mną o wszystko, wiecznie miała pretensje, oskarżała mnie o zaniedbania, złą wolę, egoizm i Bóg wie, o co jeszcze. – Ma burzę hormonów, to normalny etap dojrzewania, przejdzie jej – pocieszała mnie ciocia, która mnie wychowała. – Jeszcze będziecie przyjaciółkami, jak ty i twoja mama. Mama mnie oddała, gdy miałam rok Nie za bardzo miała tu rację. To, że mama odnowiła ze mną kontakt, kiedy byłam już dorosła, nie czyniło z nas przyjaciółek. Nadal miałam do niej żal, że mnie nie chciała. – Miałam szesnaście lat, kiedy cię urodziłam! – tłumaczyła się, a raczej usiłowała wytłumaczyć mi, dlaczego powinnam to tak świetnie rozumieć. – Starałam się, naprawdę, ale byłaś takim wymagającym dzieckiem… Ciągle płakałaś, w dzień i w nocy, nie mogłam cię odłożyć nawet na pół minuty. Macierzyństwo zabrało mi wszystko: szkołę, przyjaciół, życie… A ciocia Aneta miała dwadzieścia pięć lat, męża i chciała mieć dziecko. Tak naprawdę, zapewniłam ci lepsze życie, powinnaś być mi wdzięczna! Pewnie miała rację. Ciocia i wujek bardzo mnie kochali, wychowałam się w normalnym domu, miałam rodzeństwo i psa. Ale nikt mnie nigdy nie oszukiwał, że jestem ich biologiczną córką, więc znałam swoją historię. I historię mamy, która...