Długo czekałem na to, żeby zostać ojcem. Zawsze stało coś na przeszkodzie: albo nie było pracy, albo własnego mieszkania. Kiedy wszystko udało nam się poukładać, zaczęliśmy starania o dziecko . Gdy okazało się, że zostaniemy rodzicami, zaczęliśmy odliczać czas do porodu . Nie mogliśmy się doczekać, kiedy weźmiemy w ramiona naszą córeczkę. Z wielką radością patrzyłem na brzuszek żony, który z tygodnia na tydzień powiększał się.  Nadszedł dzień porodu To miała być dla mnie normalny dzień pracy. Około południa dostałem telefon od żony, że jest na porodówce . Nie chciałem jej wierzyć, bo gdy wychodziłem do pracy smacznie spała. Nic niepokojącego się nie wydarzyło, więc dlaczego jest na porodówce ?! Kiedy wreszcie do mnie dotarło, że za chwilę mogę zostać tatą, zwolniłem się z pracy i pojechałem do szpitala.  Nie pamiętam, jak tam dojechałem, jak znalazłem się przy żonie, ale cieszyłem się, że mogłem przy niej być, potrzymać ją za rękę, wesprzeć. Nie mogłem patrzeć, jak cierpi z bólu, a ja nie mogę jej ulżyć. Byłem tak zestresowany, że nie potrafiłem trzeźwo myśleć . Gdy żona poprosiła mnie, abym jej kupił wodę do picia (koniecznie w butelce z dziubkiem, by łatwiej było jej pić), poszedłem do sklepu i nie kupiłem nic... bo nie było takiej butelki. Nie przyszło mi do głowy, że żonie chce się pić i powinienem kupić jakąkolwiek wodę.  Wyszedłem z sali, bo bałem się, że zemdleję Kiedy przyszła ostatnia faza porodu , zebrał się cały zespół, a moje przerażenie sięgnęło zenitu. Chyba było to po mnie widać, bo żona spojrzała się na mnie i powiedziała, że mogę poczekać na korytarzu. Z wyrzutami sumienia wyszedłem z sali . Bałem się, że będę przeszkadzał, zemdleję czy coś i jeszcze ze mną będzie problem. Jadąc do szpitala, zaopatrzyłem się w paczkę papierosów, chociaż na co dzień nie palę....

Bycie tatą to coś więcej niż wstawanie w nocy do dziecka. Przekonał się o tym autor listu opublikowanego w serwisie Popsugar. Przeczytajcie, jak zmieniło się jego podejście do ojcostwa, gdy zrozumiał, jak naprawdę wygląda wychowywanie dziecka . Ojciec to bohater. A matka? "Ustawiłem siebie na piedestale za zrobienie czegoś tak oczywistego, jak pomaganie mojej żonie przy naszym dziecku. Rozmawiałem z żoną o długiej nocy z niemowlakiem, która była już za nami, i powiedziałem: Przynajmniej ci pomagam. Wielu mężczyzn tego nie robi. Powinnaś być wdzięczna . Byłem zmęczony. Powiedziałem to tak, jakby naprawdę była szczęściarą, że mnie ma. Jakbym był lepszy, bo jestem ojcem. To była dopiero siódma rano. Mel nic nie odpowiedziała, usiadła w fotelu, Aspen spała na jej kolanach. Miała czerwone oczy, jej brązowe włosy były związane w luźny kucyk. Ciasno trzymała małą, myślała o tym, co powiedziałem. Myślałem, że się ze mną zgodzi. Czytaj także:   Nie oczekuję wiele. Doceń mnie! W tamtym czasie Mel studiowała, miała pod opieką troje dzieci i była wolontariuszką w szkole. Spędzała godziny przy kuchennym stole, przyklejona do klawiatury i notatnika, z co najmniej jednym dzieckiem uczepionym jej nogi. Mimo zaangażowania w edukację i mojego udziału w życiu rodzinnym, zawsze mówiła, że odczuwa ogromną presję związaną z utrzymywaniem w domu porządku – nie wspominając o zabieraniu dzieci do lekarza , przygotowywaniu posiłków, odwożeniu dzieci na zajęcia dodatkowego, dbania o nie, czuwania nad ich bezpieczeństwem i zachowaniem w miejscach publicznych. Była studentką i matką, przy tym czuła presję, że jest jedyną opiekunką naszych dzieci. I wtedy wkroczyłem ja, wspominając jej, że pomaganie w nocy przy dziecku jest jakimś hojnym gestem wynikającym z roli ojca. [...] Mel wstała, trzymała dziecko w ramionach. Nasze starsze dzieci spały, więc...

Tym razem będzie o wielkim zamieszaniu, poszukiwaniach odpowiedniej sukni i czapeczki oraz słodkim śnie małej w czasie jej chrztu. Zamieszania z organizacją chrzcin jest niemal tyle, co ze ślubem. Trzeba się umówić w kościele, przygotować obiad, zaprosić gości. Małgosia jest tak przejęta, że między nami co chwilę iskrzy. A Agatka? Nie za bardzo wie, co się dzieje. – Będziemy cię chrzcić, kochanie – mówię do niej. – Aguu? – odpowiada. I uśmiecha się. Ostatnio uśmiecha się już tak słodko, że co chwilę miękną mi kolana. Wybieramy wariant skromny – zapraszamy tylko najbliższą rodzinę i garstkę przyjaciół. Wbrew narodowej tradycji oznajmiam, że nie będzie mocnego alkoholu. Po lampce wina na głowę. W końcu to święto naszego dziecka, więc dlaczego mamy przy nim pić alkohol? Trzeba też zorganizować jakieś noclegi dla części rodziny. Wszystko to jednak malutki drobiażdżek przy problemie najistotniejszym: jak ubrać Agatkę. Piękna i nieświadoma Nie mogłem się nadziwić, jak można się przejmować ciuszkami dla dziecka, skoro ono i tak nie rozróżnia eleganckiego sweterka od spranego śpiocha. Najważniejsze, moim zdaniem, powinno być jedno kryterium: żeby małej było wygodnie. Ale nikt się ze mną w tej kwestii nie zgadzał. A już na pewno nie moja żona i mama chrzestna. Zorganizowały ze trzy wyprawy do sklepów, żeby wybrać dla Agatki strój. Ale przyznam szczerze, jak już wybrały... to serce mi zamarło. Piękny sweterek zapinany na guziczki, cieniutka spódniczka z woalu, a na główkę dziergana czapeczka. Córka wyglądała szałowo! Choć nadal nie sądzę, by to dostrzegła. Słodki aniołek W kościele Małgosia była dumna jak paw. Z trójki chrzczonych tego dnia dzieci tylko Agatka nie płakała. Pewnie dlatego, że prawie cały czas spała. Trzymałem ją na rękach, a ona drzemała w swojej ulubionej pozycji – z głową na...