Rzuciłam pracę, żeby być z Tymonkiem, sama tego chciałam, poświęciłam się dla niego, ale nie wiedziałam, że to jest takie wyczerpujące. Gdyby nie mąż, chyba bym wylądowała w wariatkowie. Na myśl o drugim dziecku aż mnie coś skręca. Dwójka dzieci to dla mnie za dużo Byłam gotowa naprawdę na wiele, wiedziałam, że nie będę spać, że trochę się zaniedbam i pewnie stracę większość znajomych. Ale po dwóch latach w domu z dzieckiem czuję, jakby przejechał po mnie walec. I w dodatku on wciąż po mnie jeździ! Tymon jest dzieckiem wymagającym, płaczliwym, mało śpi, potrzebuje nieustannej uwagi. Na początku po porodzie funkcjonowałam trochę jak w transie – karmienie, bujanie, sprzątanie, ogarnianie domu i tak w kółko. Chyba jechałam jeszcze na poporodowej adrenalinie. Po roku miałam dość. Mąż nawet podejrzewał depresję, ale jakoś się dźwignęłam. Tylko co z tego, skoro ja już nawet nie przypominam dawnej siebie. Przytyłam 10 kg, u fryzjera byłam może 3 lata temu, chodzę w porozciąganych ciuchach, przestałam czytać książki. Wyglądam jak kocmołuch, moją głowę zaprząta jedynie dzisiejszy obiad, lista zakupów i góra prania. Oto, co zrobiło ze mnie macierzyństwo.  Marzyłam o dwójce dzieci, mąż też, bo oboje mamy rodzeństwo. Wiem, że teraz jest najlepszy moment, żeby postarać się o brata lub siostrę dla Tymonka. Jednocześnie czuję, że kolejna ciąża mnie dobije. Urodzę i utonę w pieluchach. Przepadnę. Jak dobrze pójdzie, może za jakieś 10 lat odzyskam coś ze swojego życia. A może nie. Boję się i nie chcę tego. Mąż już przestał naciskać, widzi, co się ze mną dzieje, mam w nich duże wsparcie. Ale gdzieś tam w głowie ciągle tli się to moje marzenie o większej rodzinie. Jestem w kropce. Może robię coś nie tak i macierzyństwo w rzeczywistości nie jest wcale takie ciężkie? Julia Jeśli chcesz się podzielić swoją...

Marysia była chorowita od urodzenia, ale w przedszkolu i szkole zaczął się prawdziwy dramat. Ciągle katary i kaszle, zapalenia oskrzeli, do tego astma. Żyłam jak w jakimś kołowrotku, zero wytchnienia. Pracodawca przez jakiś czas tolerował moje nieustanne nieobecności, nawet przymykał oko na spóźnienia czy wcześniejsze wyjścia. No ale ile można? W końcu mnie zwolnił i w sumie nic dziwnego. Poświęciłam się dla rodziny, zostałam z niczym Kiedy zostałam bez pracy, to nawet trochę mi ulżyło. Mogłam się wreszcie skupić na Marysi i prowadzeniu domu, a roboty było co niemiara. Wpadłam z jednego kołowrotka w drugi, ale przynajmniej nie miałam na głowie szefa i jego zrzędzenia. Mój mąż wtedy nieźle się ustawił i utrzymywał naszą trójkę. Nie musiał się przejmować chorobami Marysi, miał wolną rękę, wyjeżdżał w delegacje, kiedy tylko chciał, to był układ niemal idealny. Wtedy nie myślałam o przyszłości, żyłam chwilą. I to był błąd. Po paru latach takiego życia nie miałam już co marzyć o powrocie na rynek pracy. Miałam dziurę w CV, zresztą sprawy szkolne i zdrowotne Marysi wciągnęły mnie na tyle, że nawet nie myślałam, żeby się uniezależnić. A powinnam, bo mniej więcej jak Marysia poszła do liceum, między mną a mężem zaczęło się psuć. On coraz częściej wyjeżdżał, żył swoim życiem, nie pasowała mu już taka kura domowa, jaką się stałam. A ja się nagle obudziłam – nie miałam własnych pieniędzy, żadnego dochodu i żadnych oszczędności!  Koniec końców z mężem się rozwiodłam. To on tego chciał, znudził się mną i chyba znalazł sobie inną kobietę. Zostałam sama. Marysia wyjechała na studia, więc ją ojciec utrzymuje, ale na mnie zupełnie się wypiął! Nie obchodzi go, że nie mam za co żyć, tak jakby wyrzucił do kosza te wszystkie lata, kiedy to ja ogarniałam dziecko i dom, żeby on mógł pracować i się rozwijać....

Rodzina jest dla mnie najważniejsza. Ale od pewnego czasu mam świadomość, jak bardzo liczy się też to, by mieć blisko siebie inne kobiety. Niestety, przyjaciółki zaczęły odsuwać się ode mnie, już kiedy byłam w ciąży. Rozumiem te z nich, które nie mają i nie planują dzieci. Ale tak bardzo zawiodłam się na tych, które są matkami… Myślałam, że moje macierzyństwo jeszcze bardziej nas do siebie zbliży, a stało się wręcz odwrotnie. Dziewczyny nie dzwonią, nie oddzwaniają, nie piszą, nie odpisują... Nie pytają co u nas, jakby zupełnie ich to nie interesowało. Mimo że nic im nie zrobiłam… O tym, że praktycznie przestałam widywać się z przyjaciółkami, zdałam sobie sprawę latem. Wcześniej mi to nie przeszkadzało, myślałam, że to normalne przy maleńkim dziecku. Ale kiedy okazało się, że mimo długich dni i urlopów – nikt nie ma dla mnie czasu, zaczęłam się zastanawiać, o co chodzi. Kiedyś wszystko wyglądało inaczej. Z Kasią, Magdą, Kają i Martą widywałyśmy się przynajmniej raz w tygodniu. Znałyśmy się jeszcze z liceum. Z Karoliną, Iwoną i Moniką poznałyśmy się na studiach (projektowanie graficzne) i też tworzyłyśmy zgraną paczkę. Prócz nich, utrzymywaliśmy bliskie relacje ze znajomymi męża i ich żonami lub dziewczynami. Najbliższa spośród nich była mi Aneta. Masa wspólnych wspomnień. Wyjścia na wystawy, na obiadki, spotkania w domach, wspólne wypady za miasto, wspólne wyjazdy na urlop. Tak było. Teraz nie rozmawiamy nawet przez telefon ani Messengera. Mimo że nic im nie zrobiłam. By się upewnić, właśnie latem zapytałam każdą z nich wprost, o co chodzi, dlaczego mnie unikają. Podobno się zmieniłam i jestem „nudna jak flaki z olejem” Trzy z moich (byłych) przyjaciółek próbowały mnie przekonać, że tylko mi się wydaje, że się od siebie oddaliłyśmy. Że praca, brak czasu, ich problemy rodzinne… Bla, bla, bla....