Całymi dniami siedzę sama z trójką dzieci, nie mam chwili, żeby pomyśleć o sobie. Nawet mi się nie chce, nie mam żadnej motywacji, a mąż tylko mnie dołuje. Kiedyś byłam szczupła i zgrabna, ale po trzeciej ciąży to już waga stanęła w miejscu. Przestałam patrzeć w lustro. A wiem, że mój Romek chciałby mieć atrakcyjną żonę, zamiast takiego pączka jak ja. Czasem skomentuje ładną figurę jakiejś panienki na ulicy, a mnie się wtedy już wszystkiego odechciewa. Powinnam schudnąć, ale nie mam na to siły Droga Redakcjo, wszystkie moje dni wyglądają tak samo – gotowanie dla dzieci, sprzątanie, pranie, prasowanie, usypianie i tak w kółko. Mamy troje dzieci, w tym 4-miesięczne niemowlę. Czasem nie wiem już, w co ręce włożyć. Na dbanie o siebie nie mam czasu ani siły. Ćwiczenia, dieta... Nie ma szans, przecież ja nawet nie mam motywacji, żeby sobie oko podmalować albo włosy jako tako rano ułożyć. Zdaję sobie sprawę, że po ciążach bardzo się zaniedbałam, ale jak zabrać się za siebie i coś z tym zrobić? Chodzę w starym dresie i kapciach, dawno nic sobie nie kupiłam, bo wydatki na dzieciaki dramatycznie rosną, wszystko takie drogie... Podporządkowałam swoje życie dzieciom i teraz takie są efekty. Wyglądam jak kaszalot. Mój mąż też to widzi, dawno przestałam mu się podobać. Najgorsze, że Romek zaczął nieprzyjemnie komentować mój wygląd. Nie chce, żebym chodziła w legginsach, bo to „nieestetyczne przy moich udach”, obcisła bluzka też zła, bo „tłuszcz mi się wylewa”... Bardzo to przykre. On chyba myśli, że mnie w ten sposób jakoś zmotywuje do zmiany. Ale jest na odwrót. Ostatnio przeszedł samego siebie i naopowiadał mi o dziewczynie, jaką widział na stacji benzynowej. Taka zgrabna, zadbana, w krótkiej sukience, podobno nie mógł się napatrzeć. Poszłam do łazienki i się popłakałam. Na ulicy też zaczął się przy mnie oglądać...

Droga Redakcjo, może mi pomożecie, bo nie mam już pomysłu, jak ratować małżeństwo. Daję z siebie naprawdę dużo, ale dla mojego męża to wciąż za mało. Jemu w głowie ciągle miłosne harce, kiedy ja wieczorami marzę tylko o śnie. Czy jestem złą żoną? Powinnam być na jego każde zawołanie? Nie mam ochoty na bliskość z mężem Po całym dniu padam z nóg. Żeby on chociaż wyręczył mnie w zmywaniu albo wieszaniu prania, to może w tym czasie mogłabym się ogarnąć, może nawet wskoczyć w jakąś fikuśną halkę... Ale... Mój mąż ciężko pracuje, czasem wraca nawet po 20, kiedy nasz synek już śpi. Uważa, że to jego najważniejsze zadanie – pracować i zarabiać. Moja rola to zadbanie o dom, dziecko i oczywiście męża. Kiedy już wraca, oczekuje ode mnie, że będę na niego czekać w miłosnym nastroju. A co widzi? Rozczochraną kobitę w poplamionym dresie, która smaży placki na następny dzień i ledwo trzyma się na nogach. Czasem mam żal do siebie, że nie umiem bardziej o siebie zadbać. Nie mam na to czasu i ochoty. Wolę wejść pod kołdrę i spać, dopóki synek mi na to pozwoli. Łóżko to dla mnie odpoczynek. Byle jaki, ale zawsze jakiś. Nasze życie seksualne właściwie nie istnieje. Od porodu nie mam siły na żadne miłosne igraszki, ciągle myślę tylko o tym, co ugotować, co uprać i co kupić. Zdaniem męża nie wypełniam swojego obowiązku i nie dbam o niego. On się wścieka i obraża. Jego potrzeby są ogromne. Kiedyś mi się to nawet podobało, ale teraz to moja zmora.  Nie wiem już, co robić. Przemek ostatnio zagroził mi nawet rozwodem, bo dobra żona powinna myśleć o mężu, a nie to, co ja... A mnie czasem wręcz odrzuca od niego, kiedy tak mi dogryza. Przecież tyle robię dla naszej rodziny. Czy to moja wina, że seks z nim już mnie nie interesuje? Może powinnam się jakoś przemóc? Wiki Jeśli chcesz się podzielić swoją historią,...

Bartek lubi ustawiać wszystkich wokół, nic nie jest w stanie odebrać mu trochę tej jego pewności siebie. Tak mi dogryzał, że jestem bałaganiarą i fleją, że w końcu nie wytrzymałam. A sprzątaj sobie sam, człowieku! Nie podoba się, to mop w rękę i do roboty! Pokazałam mu, gdzie są szmaty i wyszłam. Potknęłam się jeszcze o dziecięcą kolejkę, ale ani myślę zbierać gratów z podłogi. Przestałam sprzątać, nie poznaję mieszkania Mąż nigdy nic nie robił w domu, bo tak go nauczyła mamusia. Zawsze mu usługiwała, więc myślał, że żona też jest od tego. A ja głupia dałam się w to wkręcić, bo też mi tak wbito do głowy. Kobieta ma ogarniać dom. A dom ma lśnić. Nieważne, że pracuję zawodowo i w międzyczasie urodziłam jeszcze dwoje dzieci. Harowałam jak jakaś wariatka, od 17 do 22 na kolanach zmywałam podłogi i zbierałam zabawki. Bartek za to popisywał się w kuchni. Ma talent, to muszę mu przyznać, gotuje wyśmienicie. Myślałam, że to dobry układ. Ja sprzątam, robię zakupy, piorę i dbam o dzieci. On gotuje. Oczywiście jak ma czas, czyli zwykle w weekendy. Gniew we mnie jednak narastał, bo mąż nigdy nie pochwalił mnie za moją pracę. Nie jestem perfekcjonistką, czasem nie domyłam blatu, nie ścierałam kurzu codziennie, nie zawsze wszystko odkładałam na miejsce. A on się wściekał. Zaczął nazywać mnie flejtuchem, mówił to z wyższością i niesmakiem. Brzydził się wejść do kuchni albo usiąść przy poplamionym stole. Było mi bardzo przykro, bo przecież robiłam, co mogłam. Jakiś tydzień temu coś we mnie pękło i rzuciłam ścierką o podłogę. Nakrzyczałam na niego i powiedziałam, żeby od tej pory sam sobie dbał o porządek, skoro ja to robię źle. Pokazałam, gdzie jest odkurzacz i mop. Myślałam, że go to otrzeźwi i weźmie się do roboty. Zawzięłam się i od tamtej pory palcem nie kiwnęłam w domu. Nie przewidziałam tylko tego, co...