–Mamuniu, proszę, proszę... Niech z nami zostanie. Ja tak bardzo chciałam mieć pieska – moja ośmioletnia Julka błagalnie patrzyła na mnie swoimi wielkimi niebieskimi oczętami. Mówiła, że ją sobie wybrał, jeszcze na ulicy. Szedł za nią przez podwórko, do klatki, aż na nasze drugie piętro i co miała zrobić? Zazwyczaj, kiedy robiła taką niewinną minkę, niczego nie byłam jej w stanie odmówić. Ale teraz nie miałam czasu na dyskusje o psie. Przecież była Wigilia , a ja jeszcze nawet karpia nie oprawiłam. Tymczasem pomocy znikąd. Wychowywałam Julkę sama . Jej ojciec nigdy nawet nie chciał zobaczyć własnego dziecka. A wydawało mi się, że jest miłością mojego życia... Na wieść o ciąży wpadł we wściekłość: – Przecież umawialiśmy się, żadnych dzieci! Tak? Dam ci pieniądze i masz zrobić z tym porządek – rzucił ze złością i wybiegł z domu. Nie pamiętam, żebyśmy się na coś takiego umawiali, ale to nie było istotne. W tamtym momencie wiedziałam już, że nie chcę wiązać się z tym człowiekiem . No i zrobiłam porządek, ale nie tak jak sobie tego życzył. To jego wyrzuciłam z mego życia. A Julkę zostawiłam. I nigdy nie żałowałam tej decyzji. Gdzieś tam, w podświadomości mimo wszystko czułam się trochę winna, że Jula nie ma taty. Zwłaszcza, gdy zaczęła o niego pytać. Przecież n ie mogłam powiedzieć, że tata jej nie chciał ... Starałam się wszelkimi sposobami zrekompensować małej brak ojca i wielokrotnie zgadzałam się na jakieś jej fanaberie. Jak Julka znalazła psa... No, ale na miły Bóg, nie pies! W naszym czterdziestometrowym mieszkaniu? No i kto będzie się nim zajmował? – Ja zawsze będę z nim wychodzić . I karmić go będę, i czesać – jęczała moja córka, czytając mi w myślach. Czesać? Toż tu nie ma czego czesać! Spojrzałam uważnie na zabiedzoną psinę . Małe to-to było, niewyględne jakieś. Całe białe z ciemnym...

Pamiętam nasz pierwszy telewizor. Miałam trzy, może cztery latka i siedziałam na dywanie, jak zaczarowana wpatrując się w magiczne, czarno-białe obrazki. Czasem oglądałam sama, czasem na kolanach taty, wciąż zauroczona nowymi historiami, które w czarodziejski sposób trafiały wprost do naszego salonu. Później, jakoś pod koniec podstawówki powtarzałam wszystkim, że kiedyś sama będę pracować w telewizji. Rodzice uśmiechali się pod nosem i mówili, że zostanę prawniczką, tak jak oni. Moi rówieśnicy pukali się w czoła, a za moimi plecami gadali, że zadzieram nosa. Ale ja wiedziałam swoje i robiłam wszystko, żeby spełnić marzenia. Sięgałam odważnie po swoje marzenia Kiedy moje nastoletnie przyjaciółki uganiały się za chłopakami, ja zakuwałam angielskie słówka lub biegłam na lekcje pianina. Gdy na studiach inni spędzali weekendy na zabawie, ja załatwiłam sobie staż w lokalnej telewizji. Oczywiście zaczynałam od samego dna, byłam dziewczyną na posyłki – sekretarką, sprzątaczką i telefonistką w jednym. Ale po pewnym czasie udało mi się podsunąć ówczesnemu dyrektorowi programowemu kilka pomysłów na program i w ten sposób dostałam awans. Zaczęłam wyszukiwać informacje do wiadomości, a później sama je poprowadziłam. Praca wciągnęła mnie bez reszty – studia ledwo udało mi się skończyć i to z miernym wynikiem, ale nikogo to nie interesowało. Liczył się fakt, że byłam ambitna i medialna, jak mawiał mój przełożony. Parłam do przodu jak burza. Tuż po dwudziestych siódmych urodzinach dostałam kolejny awans i podwyżkę, zaraz po trzydziestce – szef zaproponował mi własny program. – Poprowadzisz coś w rodzaju wywiadów na żywo. Kobiety – politycy od kuchni. Będziecie się spotykać na luzie, rozmawiać, gotować na oczach widzów, a w międzyczasie omawiać najistotniejsze problemy polityczne, trochę plotkować o życiu prywatnym twoich gości, tak to...

Pani Janeczka była życzliwa innym i wzbudzała sympatię . A więc jesteśmy umówione? – uśmiechnęłam się do pani Janeczki, kończąc rozmowę. Sąsiadka była tak miła, że zgodziła się zostać opiekunką naszych dwóch szkrabów: 5-letniego Antosia i 3-letniego Stasia. – Przynajmniej masz gwarancję, że dzieci są pod dobrą opieką – zapewniał mnie Karol, mój mąż. Życzliwa sąsiadka zaopiekuje się dziećmi Mieszkaliśmy w kamienicy już dwa lata i rzeczywiście, z panią Janeczką od początku pozostawaliśmy w znakomitych stosunkach. Elegancka, zawsze uśmiechnięta i życzliwa innym, z miejsca wzbudzała sympatię. – Proszę się nie martwić, pani Ewuniu. Dam sobie radę – musiała wyczuć moje obawy, gdy pierwszego ranka wychodziłam do pracy. – Mam w końcu spore doświadczenie – dodała. – Wychowałam przecież trójkę własnych dzieci... Na szczęście, już wcześniej uprzedziłam panią Janeczkę, że chłopcy są wyjątkowo energiczni i ciekawi świata. – Przecież to zdrowe dzieciaki, to jakie mają być? Będę miała oczy naokoło głowy! – roześmiała się. Z duszą na ramieniu przesiedziałam do trzynastej, w końcu nie wytrzymałam i zadzwoniłam. – Poszaleliśmy i teraz chłopaki mają drzemkę – usłyszałam ściszony głos pani Janeczki. Byłam oczarowana panią Janeczką A kiedy wróciłam do domu, oniemiałam. Mieszkanie lśniło, z fotela gdzieś zniknęła sterta rzeczy do prasowania... A chłopcy, kiedy się obudzili, zadowoleni jak nigdy, opowiadali mi, co robili. – Bawiliśmy się w Indian, śpiewaliśmy piosenki i ciocia czytała nam bajeczki – wymieniali jednym tchem. – Pani Janeczko, jest pani niesamowita! – z wdzięcznością ucałowałam starszą panią. – Ale z tym sprzątaniem i prasowaniem, naprawdę, nie trzeba było... Ile się należy? – zapytałam. Pani Janeczka oburzyła się: – Niech pani nie gada głupstw! Ja jestem dobrze...