Czy żal mi niespełnionych marzeń, niezrealizowanych ambicji? Trochę…Wiem jednak, że postąpiłam słusznie.
Już dawno zaplanowałam, że będę studiowała w dużym mieście, kierunek, który pozwoli mi zdobyć dobry zawód. Stomatologia w Warszawie nadawała się idealnie. Bardzo się starałam, aby nic nie przeszkodziło mi w realizacji planów. Dużo się uczyłam, chodziłam na korepetycje, i w końcu udało mi się osiągnąć cel.
Koleżanki, jedne mi zazdrościły, inne wzruszały ramionami, dziwiąc się, że wybieram taki trudny, jak twierdziły, kierunek. Zdawałam sobie sprawę, że może być ciężko, ale nie zrażało mnie to. W nagrodę rodzice pozwolili mi pojechać z moim chłopakiem Wiktorem do jego mamy, do Włoch. Wyjechała tam 10 lat temu, do pracy i już została.
Rozwiodła się z mężem i wyszła za mąż za Włocha. Wiktor był u niej tylko dwa razy, bardzo nie lubił jej męża. Teraz też twierdził, że albo pojedziemy razem, albo wcale. Jego mamie chyba ogromnie zależało, bo dzwoniła nawet do moich rodziców z zaproszeniem dla mnie. Pierwszą połowę sierpnia spędziliśmy więc z Wiktorem we Włoszech.
Było wspaniale, opaliłam się jak jeszcze nigdy. Owoców różnego rodzaju też najadłam się za wszystkie czasy. Poza tym zwiedziłam duży kawał Włoch. Wróciłam zachwycona i szczęśliwa. Po powrocie do domu załatwiłam sobie pracę w pobliskiej knajpce jako kelnerka. Chciałam mieć na początek studiów trochę swoich pieniędzy, bo moim rodzicom nigdy się specjalnie nie przelewało. Przyszedł piękny wrzesień, dzień w dzień świeciło słońce, było ciepło jak w pełni lata.
Sądziłam, że jestem przepracowana, bo nasza knajpka czynna była do ostatniego klienta, potem jeszcze musiałyśmy posprzątać, przygotować wszystko na kolejny dzień. Klientów było dużo, cieszyłyśmy się wszystkie, że tak jest, bo to większy zarobek, ale można było być zmęczonym.
Jednak kiedy zaczęłam wymiotować, kiedy zapach smażonego mięsa albo ostrych przypraw powodował, że natychmiast biegłam do łazienki, zaczęło to być coraz bardziej uciążliwe. Dziewczyny próbowały mi pomagać lub kryć przed szefową, ale nie zawsze się to udawało. W końcu pani Halina zaczęła mi się podejrzliwie przyglądać.
– Coś ci dolega, Kasiu? – zapytała.
– Chyba czymś się zatrułam – tłumaczyłam się.
– Oj nie wiem – pokręciła głową z niedowierzaniem. – To mi nie wygląda na zatrucie. Nie pomyślałaś kochana, że możesz być w ciąży?
Na te słowa tylko pokręciłam głową. O tym nie pomyślałam nawet przez chwilę.
„Jak to w ciąży? Przecież nie mogę być w ciąży. Idę na studia. Od października zaczynam nowe życie w Warszawie, nie chcę być w ciąży!”.
– Nie, to niemożliwe – wyszeptałam, ale po głowie przebiegały mi wspomnienia z Włoch.
Mogłam być w ciąży – raptem zdałam sobie sprawę, że to jest możliwe. Okres spóźniał mi się już prawie trzy tygodnie. Powinnam go dostać około dwudziestego trzeciego sierpnia, zawsze miałam bardzo regularne miesiączki. Różnica mogła być dzień do przodu lub dzień do tyłu, nie więcej.
Dotychczas sądziłam, że to przez ten wyjazd do Włoch, zmianę klimatu i takie tam, ale teraz? Dwa dni przechodziłam jak w transie.
Trzeciego dnia Jola, przyjaciółka, z którą razem pracowałyśmy na zmianie, zapytała:
– Kaśka, co z tobą, blada jesteś jak nieboszczyk. Co się stało?
– Chyba jestem w ciąży – wykrztusiłam i rozpłakałam się.
Jolka milczała długą chwilę.
– Musisz zrobić test – stwierdziła spokojnie.
– Boję się.
– Nie możesz się bać. Problem sam się nie rozwiąże.
Jeszcze tego samego dnia w łazience Joli zrobiłam dwa testy. Oba wyniki były pozytywne.
Wszystkie moje plany w jednej chwili stanęły pod znakiem zapytania. Jolka patrzyła na mnie ze współczuciem.
– Co zamierzasz zrobić ? – zapytała w końcu.
– Nie mam pojęcia.
Naprawdę nie wiedziałam, co robić, przecież byłam przygotowana na studia, kupiłam już trochę rzeczy, miałam nawet zaklepany akademik, a teraz co? Za kilka miesięcy zostanę mamą.
– Musisz powiedzieć Wiktorowi – odezwała się Jolka.
Pokiwałam głową. Racja, musiałam mu powiedzieć, a wcale nie byłam pewna, jak on na tę wiadomość zareaguje. Okazało się, że Wiktor był równie przestraszony jak ja. Chodziliśmy ze sobą dopiero od kilku miesięcy i żadne z nas nie myślało jeszcze o rodzinie i dzieciach. Mój chłopak, co prawda, studiował zaocznie i był ode mnie dwa lata starszy, ale przyzwyczajony do przysyłanych przez matkę pieniędzy nie miał ani stałej pracy, ani chęci jej podjęcia.
Ja natomiast czułam przez skórę, że jeżeli wyjadę do Warszawy, bardzo szybko zostanę sama z dzieckiem.
Jego matka delikatnie sugerowała aborcję, ale wolałam udawać, że w ogóle nie rozumiem, o co jej chodzi. Po pierwsze wiedziałam, że aborcja jest niedozwolona, a po drugie nie chciałam zabijać swojego dziecka. Nie mogłabym tego zrobić, nie potrafiłabym potem z tym żyć.
Wyobrażałam już sobie swoje maleństwo, zastanawiałam się, czy to będzie chłopiec czy dziewczynka. To prawda, że nie pragnęłam jeszcze dziecka, ale skoro już było, to chciałam je urodzić. Rodzicom bałam się powiedzieć, wstyd mi było, że tak ich zawiodłam. Postanowiłam spróbować ogarnąć i studia, i ciążę, w końcu chyba nie ja pierwsza.
Jednak już po miesiącu pobytu w Warszawie, mieszkania w akademiku i biegania codziennie na mnóstwo zajęć byłam pewna, że mimo najszczerszych chęci nie podołam. Nie dość, że czułam się nie najlepiej, delikatnie mówiąc, to cały czas zadręczałam się, co tam robi Wiktor.
Koleżanki w ogóle nie rozumiały moich rozterek, one interesowały się tylko chłopakami i imprezami, oprócz nauki. Czułam, że jestem coraz słabsza, zaczęłam mieć zawroty głowy. W końcu lekarz z zatroskaną miną powiedział:
– Pani Katarzyno, przykro mi, ale ma pani anemię. Powinna pani odpocząć, zadbać o siebie i o dziecko. To teraz najważniejsze.
Rozpłakałam się na te słowa.
– I co ja mam zrobić, doktorze?
– Może urlop dziekański? – zasugerował.
Nie było innego wyjścia, poza tym na studiowanie nie miałam już sił. Załatwiłam sobie na uczelni zdrowotny urlop dziekański i wróciłam do domu. Rodzice byli zszokowani, ale bardzo się starali nie dać mi odczuć, jak ich zawiodłam. Wspierali mnie ze wszystkich sił. Moje koleżanki, jedne rozpoczęły studia, inne pracę, chodziły na randki i do dyskoteki. Czerpały z życia pełnymi garściami, a ja leżałam w łóżku i pielęgnowałam swoją ciążę.
Trudno powiedzieć, żebym była z tego powodu ogromnie szczęśliwa, tym bardziej że pomiędzy mną a Wiktorem bywało różnie. Raz był dla mnie czuły i troskliwy, a potem nie pokazywał się cały tydzień. Ja reagowałam bardzo nerwowo i natychmiast skakaliśmy sobie do oczu. Wiosna była w pełnym rozkwicie, kiedy na świat przyszła nasza córeczka Maja.
Szybko zrozumiałam, że na studia, a już z pewnością na stomatologię, nie wrócę. Wiktor był dobrym ojcem, nie mogłam mu nic zarzucić w tym względzie, bardzo kochał Maję, ale nie był typem mężczyzny, który w pełni zabezpieczy byt rodzinie. Sam zachowywał się jeszcze trochę jak dziecko. Studiował zaocznie, pracował dorywczo, zarabiał niewiele, a ja zajmowałam się małą.
Gdyby nie pomoc moich rodziców i matki Wiktora nie wiem, jak dalibyśmy sobie radę. Gdy Majka skończyła półtora roku oddałam ją do żłobka, a sama podjęłam pracę. Wiktor trochę protestował, ale twardo postawiłam na swoim.
– Dobrze wiesz, że potrzebujemy pieniędzy. Zarobisz tyle, żeby nas utrzymać?
Doskonale zdawał sobie sprawę, że nie zarobi, więc nic już nie mówił. Wyszło na to, że moje studia rozwiały się jak sen złoty, prawie już o nich nie myślałam, musiałam pracować, wychowywać dziecko, dbać o dom.
Dziś Maja ma już siedem lat i we wrześniu pójdzie do pierwszej klasy. Bardzo kocham moją córeczkę, jestem spełniona w roli mamy, jednak każdego roku, kiedy przychodzi październik i w telewizji przypominają, że studenci rozpoczynają kolejny rok nauki, czuję w sercu delikatne ukłucie żalu z powodu niezrealizowanych marzeń. Październik nie jest moim ulubionym miesiącem ani jesień ulubioną porą roku.
Katarzyna, lat 26
Czytaj także:
Jeszcze może tego misia przestawię.. Koniecznie. Przecież Amelka tak go lubiła. I jeszcze tę lalkę... O, teraz jest idealnie. Tylko czy to coś zmieni? Przecież to już duża dziewczynka! Gdzie uciekły mi te lata , kiedy Amelka bawiła się misiami?... Ile bym dała, żeby cofnąć czas! Niewinne początki Wszystko zaczęło się tak niewinnie. Byliśmy zwykłym małżeństwem . – Jaka ta Agata mądra, wykształcona, no i dziewczyna pochodzi tu od nas, ze wsi, żadnej pracy się nie boi, nie mogłeś lepiej trafić, synku – powtarzała przyszła teściowa jeszcze przed ślubem. Już wtedy, kiedy się poznaliśmy, różniliśmy się wykształceniem, pozycją, ambicjami. Sławek był mechanikiem, skończył zaledwie zawodówkę. Nie ciągnęło go w świat, najchętniej cały dzień przesiedziałby przed telewizorem tępo wgapiając się w ekran, na którym leciały jakieś programy motoryzacyjne. Wtedy mi to nie przeszkadzało, nie myślałam o tym, byłam zakochan a, młoda i głupia, jak wolę mówić dzisiaj. Większą uwagę zwracałam na to, że Sławek jest przystojny, zawsze elegancko ubrany. No i wpatrzony we mnie , jak w obraz – tak, jak żaden mężczyzna przed nim i – powiedzmy to sobie szczerze – po nim. Nie należałam do szczególnie urodziwych i niestety wiedziałam o tym aż za dobrze. W szkole, kiedy inne dziewczyny latały na dyskoteki, ja zostawałam w domu, nad książkami. Bo po co miałam iść – żeby podpierać ściany? Udowdnię wszystkim, że sama dam radę – I na co ci tyle tego uczenia się – powtarzała mama nie raz i nie dwa. – Lepiej byś poszła gdzieś między ludzi, chłopa sobie znalazła. Co to dla dziewczyny za życie w pojedynkę? Więc może dlatego, żeby rodzicom udowodnić, że sama dam sobie radę , a może tak jakoś po prostu wyszło... W każdym razie zaraz po maturze wyjechałam na studia i to daleko, aż do Warszawy. Mieszkałam w akademiku,...
Prawda jest taka, że oddałam własne dziecko. To był mój wybór. Nikt mnie nie zmuszał – sama podjęłam tę decyzję. Wtedy myślałam, że jedyną możliwą. Zawsze marzyłam, żeby mieć taką córeczkę – z czarnymi jak smoła loczkami i figlarnymi oczkami. Nieustannie uśmiechnięta, szybko zaczęła siadać, a teraz próbuje już stawiać pierwsze kroczki – nic dziwnego, że cała rodzina nie może powstrzymać się od zachwytów. Nawet Sebastian, starszy o siedem lat, po pierwszym szoku spowodowanym pojawieniem się siostrzyczki nie tylko ją zaakceptował, ale pokochał nad życie. Teraz z rozczuleniem przysłuchujemy się, jak uczy "swoje słoneczko" mówić pierwsze słowa. Tylko moja mama jakoś nie piszczy z zachwytu nad wnusią . I najgorsze, że wszyscy wiemy dlaczego... choć bardzo chcielibyśmy o tym zapomnieć. Tylko czy matka może zapomnieć? Moje początki z Tomkiem Bardzo wcześnie się zakochałam, pod koniec podstawówki. Ja i Tomek mieszkaliśmy na jednym osiedlu, znaliśmy się z widzenia, a kiedy Tomka karnie przenieśli do naszej szkoły (w poprzedniej wdawał się w bójki) zostaliśmy parą. Na początku, jak to dzieciaki, trzymaliśmy się za ręce i tańczyliśmy "wolne" na szkolnych dyskotekach. Nic złego nie robiliśmy, a mimo to moja mama nie lubiła Tomka . – Skrzywdzi cię, zobaczysz – mówiła często. – On jest nic dobrego i jego matka nic dobrego też nie jest. Z jakiej kto rodziny pochodzi taki wcześniej czy później się stanie. Słuchaj matki, a nie będziesz płakała. Ale ty chyba głupia jakaś jesteś, skoro tego nie widzisz – kończyła swoje wywody i wracała do pracy. Mama prowadziła niewielki warzywniak na naszym osiedlu. Ojciec zostawił ją , kiedy ja i siostra byłyśmy małe. Nie pamiętam nawet jego twarzy. Podobno żyje gdzieś na Pomorzu z inną kobietą, ale czy to tylko plotki czy prawda? Pewnie dlatego mama zawsze była zgorzkniała i...
Odkąd w wypadku samochodowym zginął mój syn, życie straciło dla mnie sens. Aż do dnia, kiedy na placu zabaw zobaczyłam tę dziewczynkę... Wyglądała zupełnie tak samo, jak mój Olek, kiedy był mały. Przez ostatnie kilka lat żyłam jedynie z rozpędu – nie widząc w życiu ani sensu, ani celu, ani perspektyw na lepsze jutro. Ot, wegetacja z dnia na dzień. Mój mąż zmarł w 2000 roku na zawał serca, zostałam sama z 16-letnim synem. Chociaż byłam wówczas jeszcze stosunkowo młoda, nie myślałam o związku z innym mężczyzną. Olek bardzo przeżył śmierć ojca i wątpię, czy zdołałby zaakceptować kogoś u mego boku Mieliśmy siebie nawzajem i to musiało nam wystarczać. Syn zawsze był skrytym dzieckiem, ale od czasu, gdy zabrakło Jerzego, jeszcze bardziej się w sobie zamknął. Pytany o cokolwiek – o szkołę, o dziewczyny – odpowiadał półsłówkami i trzeba było anielskiej wręcz cierpliwości, by się czegoś od niego dowiedzieć. Skończył liceum, poszedł na studia. Pamiętam, że gdzieś tak na trzecim roku zaangażował się w związek z jakąś Małgosią, ale nigdy mi jej nie przedstawił, choć nieraz prosiłam, by zaprosił ją do nas do domu. W końcu powiedział mi, żebym go więcej nie nagabywała, bo z nią zerwał . Pocieszałam się, myśląc, że ma jeszcze czas na poważne związki, nie będzie ta – to będzie inna. Zresztą Olka dużo bardziej zdawali się interesować koledzy – niemal co wieczór chodzili w męskim gronie na bilard albo mecz, a czasem po prostu na piwo. Tłumaczyłam sobie, że musi jeszcze dojrzeć do dorosłego życia. Uwielbiał samochody. Kiedy po studiach udało mu się znaleźć pracę, z pierwszej pensji kupił jakiegoś starego rzęcha do remontu i odtąd wolny czas spędzał, remontując ten złom. Przed pierwszą jazdą osobiście zawiesiłam mu przy lusterku medalik ze świętym Krzysztofem, patronem kierowców. Niestety,...
