Zawsze marzyłam o podróżach. Oszczędzałam na jedzeniu, mieszkałam w pokoju z dwiema innymi dziewczynami, chodziłam w ubraniach z lumpeksów, wszystko po to, żeby odłożyć trochę pieniędzy na wycieczkę.
Moim największym marzeniem był rejs po Karaibach. Wiedziałam jednak, że nigdy nie zarobię tyle, aby spędzić tydzień na luksusowym wycieczkowcu.
To on powiedział mi, że na „Carnival Breeze” – włoskim wycieczkowcu – szukają członków załogi. On już złożył aplikację i zachęcił mnie do tego samego. Byłam zachwycona tą możliwością i wysłałam dokumenty. Miałam już wtedy uprawnienia ratowniczki, a na pokładzie „Carnival Breeze” znajduje się aquapark oraz kilka basenów.
Zainwestowałam w specjalistyczny kurs i w CV wpisałam sobie, że jestem też instruktorką wodnego aerobiku i zabaw dla dzieci w basenie.
Przyjęto mnie! Franek także dostał angaż, mieliśmy pływać razem. To było więcej niż spełnienie marzeń! Miałam cudownego chłopaka, pracę na luksusowym wycieczkowcu z możliwością zwiedzania świata i nie byle jakie pieniądze za nią. Załatwiliśmy sobie wspólną kajutę, która przez rok miała być naszym miłosnym gniazdkiem.
Rozmawialiśmy o tym, jak to będzie kochać się na pełnym morzu i całować w promieniach wschodzącego słońca na najwyższym pokładzie.
W porcie w Wenecji mieliśmy stawić się pierwszego września, ale pod koniec lipca zorientowałam się, że jestem w ciąży. Byłam przerażona. Zadzwoniłam do Franka, a on kazał mi jeszcze raz iść do ginekologa i poprosić o zaświadczenie o moim stanie.
– Najlepiej, żeby to było wypisane po łacinie albo po angielsku – powiedział.
Kiedy zapytałam, po co, odparł, że to dla lekarza w czeskiej klinice. Ponieważ załatwił mi tam aborcję.
– Dostaniesz tabletkę, w ciągu kilkunastu godzin będzie po wszystkim – oznajmił. – Tam to jest legalne, więc nie musisz się martwić.
Pożyczył samochód od kolegi, wziął wolne w restauracji. Ja wtedy nie miałam pracy, nie musiałam więc nikomu nic mówić. Wyruszyliśmy… Podczas drogi prawie nie rozmawialiśmy. Franek próbował opowiadać mi o jakimś koncercie, na który zdążymy pojechać przed rejsem, mówił, że możemy razem wybrać się po pościel do naszej kajuty, żeby czuć się tam bardziej jak w domu, ale ciężko mi było się na tym skoncentrować.
Oczywiście wiedziałam, że ta ciąża to katastrofa. Nie miałam pracy, nie miałam ubezpieczenia, moja mama żyła skromnie z renty inwalidzkiej i nie mogłaby mi pomóc. Czekający mnie rejs to była praca, pieniądze, stabilizacja. Nie mówiąc już o tym, że całe życie czekałam na taką okazję. A jednak to nie była łatwa decyzja. Franek mówił coś, że jestem jeszcze młoda, że będę mogła mieć później tyle dzieci, ile zechcę, ale to mnie nie przekonywało.
Tam rosło moje dziecko. Dziecko, które chciałam usunąć… Bo przeszkadzało mi w spełnianiu marzeń.
Klinika wyglądała jak zwykła przychodnia w Polsce, tylko personel był bardziej uśmiechnięty. Zbadała mnie miła pani doktor, zapytała po angielsku, czy jestem pewna swojej decyzji. Powiedziałam, że tak. A potem się rozpłakałam. Pozwolono mi zabrać tabletkę poronną ze sobą. Mogłam ją równie dobrze zażyć w hotelu.
Dostałam ulotkę, jak to będzie wyglądało, czego mam się spodziewać i jak reagować. Napisali tam, że bardzo ważne jest wsparcie bliskiej osoby. Ja byłam tam z Frankiem. Tylko miałam wątpliwości, czy on jest mi wciąż bliski…
– Musisz to połknąć – naciskał na mnie, wtykając mi w dłoń butelkę coca-coli. – Rozumiesz chyba, że to jedyne wyjście, prawda? Ja nie mam zamiaru zostać teraz ojcem. Wyjeżdżam i nic nie zmieni mojej decyzji. No już, dziewczyno, tu chodzi o nasze życie! Nie rujnuj go nam!
Powiedziałam, żeby wyszedł do miasta, a ja zrobię to sama. Kiedy wrócił, butelka po coli była pusta. Puste było też moje serce.
– Już? – zapytał.
– Już – odpowiedziałam.
Franek mnie przytulił.
Przez następnych kilkanaście godzin nie mogłam na niego patrzeć. Już nie był człowiekiem, którego kochałam. Był mężczyzną, któremu nasze dziecko „rujnowałoby” życie. Człowiekiem, który wymusił na mnie aborcję. Tym, który odetchnął z ulgą, kiedy dowiedział się, że jego dziecko nie żyje i nie zagraża jego karierze, wyjazdom na koncerty i imprezowemu trybowi życia.
Kiedy odwiózł mnie do domu, powiedziałam, żeby w najbliższym czasie się do mnie nie odzywał.
– Ej, ale wiesz, że spędzisz ze mną rok w malutkiej kajucie? – zażartował. – No, chyba że jednak będziesz wolała mieszkać z jakąś dziewczyną z obsługi… – dodał i nagle spoważniał. – Inga? Czy ty ze mną zrywasz?
Spojrzałam na niego i zdobyłam się na odpowiedź, chociaż głos nie chciał wydobyć się z mojej krtani.
– Tak, chcę żyć dalej bez ciebie – powiedziałam i pobiegłam do domu, żeby przez następnych kilka godzin ryczeć i zwijać się na łóżku.
Nie rozmawialiśmy już przed rejsem i nie mam pojęcia, w którym momencie Franek zorientował się, że wcale nie wsiadłam na „Carnival Breeze”. Nie wiem także, czy to go w ogóle obchodziło. Jeśli nie, trudno. Przez jakiś czas chciałam się z nim skontaktować, ale uznałam, że to może zaczekać, aż wróci z Karaibów.
Znalazłam pracę w Polsce. Moja dawna pani dyrektor z podstawówki szukała woźnej. Marna pensja, za to stała umowa i ubezpieczenie. Opowiedziałam jej o sobie i zgodziła się mnie przyjąć mimo wszystko. Złota kobieta. Czasami wchodziłam na profil Franka na Facebooku.
Wrzucał tam zdjęcia z rajskich wysp, do których przybijali, z luksusowych pokładów statku, z pięknymi turystkami u boku, które chętnie z nim pozowały. W końcu przestałam się tym interesować. Miałam na głowie inne rzeczy. Sprzątanie szkoły, pilnowanie, żeby dzieci nie wychodziły z niej podczas przerw, dbanie o siebie…
Musiałam karmić, usypiać, przewijać i chodzić codziennie na spacery. Bo okłamałam Franka. Nie połknęłam tamtej tabletki. Urodziłam Laurę. Kiedy Franek wrócił, pozwałam go o alimenty. Był w szoku, że o niczym nie wiedział, próbował podważać swoje ojcostwo. Nic mu to nie dało, musi płacić.
Laurze niczego więc nie brakuje, bo jej tata znowu pływa na luksusowym wycieczkowcu i sporo zarabia. Mnie pani dyrektor zaproponowała inne stanowisko w szkole. Nie jestem już woźną, tylko sekretarką. Lubię tę pracę. Dodatkową korzyścią jest to, że szkoła połączona jest z przedszkolem i spotykam swoją córeczkę podczas obiadów.
Laura jest moim prywatnym cudem. Mogę patrzeć godzinami, jak śpi, słuchać, jak coś opowiada, klaskać jej, kiedy dla mnie tańczy. Nigdy, ani przez jedną sekundę, nie żałowałam tamtej decyzji, kiedy wyrzuciłam tabletkę przez otwarte okno. Nie żałowałam widoku rajskich plaż, których nigdy nie zobaczyłam, przyjęć nad basenem w międzynarodowym towarzystwie ani pocałunków w promieniach wschodzącego na pełnym morzu słońca. Macierzyństwo jest dla mnie najpiękniejszą podróżą, a moja córeczka – najlepszym kompanem.
Ale będą także prawdziwe, dalekie wyprawy. Już zbieram pieniądze na wycieczkę rowerową po Toskanii. Kiedy Laura skończy pięć lat, pojedziemy razem. Ja na rowerze, ona na foteliku, a za nami przyczepka bagażowa. Już teraz zaczęłam trenować, żeby mieć kondycję. Wiem, że to się uda, bo poznałam przez internet kilka innych mam, które pojadą z nami. Będziemy się wspierać i razem przeżywać przygody we Włoszech.
To będzie wyprawa naszego życia. Chociaż właściwie to nie. To będzie pierwsza z wypraw naszego życia! Pierwsza z – w co wierzę – wielu wypraw z bliskimi osobami. Jak na tej ulotce z czeskiej kliniki: „Bardzo ważne jest wsparcie bliskich osób”. Rzeczywiście, tylko najpierw trzeba dobrze rozeznać, kto jest taką bliską osobą, a kto nie.
Kinga, lat 25
Czytaj także:
W piątek na lunchu spotkałam Baśkę, wpadła zapytać, czy jadę z dziewczynami do SPA w weekend. – Nic z tego – mruknęłam z rezygnacją, dziabiąc sałatkę, bo nagle przestała mi smakować. – Muszę być w sobotę na urodzinach wnuczka. – Którego? – Tego najmłodszego – wzruszyłam ramionami. – Choć Bóg jeden wie, co roczniakowi po imprezie? Tylko się szkrab umęczy. – Wyrazy… – Baśka spojrzała ze współczuciem. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że mój Patryk wciąż jest singlem. Masz już prezent? – A jakieś klocki – machnęłam ręką. No bo rzeczywiście, co można kupić takiemu małemu dziecku? Wymyśliłam więc zestaw dużych, drewnianych klocków markowej firmy, nic więcej nie przyszło mi do głowy. Postanowiłam jeszcze w drodze do córki wpaść na rynek, kupić owoce i czekoladki dla reszty wnuków, i tyle. Dobrze, że teściowie córki jubilatem się zajęli Na samą myśl o tym, że będę musiała spędzić przynajmniej dwie godziny u Igi, dostawałam gęsiej skórki. Już od drzwi ryki i galopady, slalom wśród porozrzucanych ubrań i zabawek, nawet w ubikacji się nie da odpocząć, bo zaraz ktoś płacze pod drzwiami, że musi już, natychmiast… A w tym wszystkim moja jedyna córka, z otwartym od lat przewodem doktorskim, umęczona, zaniedbana, i do tego twierdząca z uporem maniaczki, że jest okropnie szczęśliwa. Przy trójce dzieciaków?! – Nie martw się, Lilka – Baśka poklepała mnie po ręce. – Dziewczyna nie jest głupia. Odchowa dzieci, obroni pracę. Jeszcze będą z niej ludzie. – Mam nadzieję – rozchmurzyłam się odrobinę. – Trójcę przenajświętszą już ma, chyba wystarczy. – Mogło być gorzej....
Szczerze mówiąc, wolałabym nie spotkać Leona sam na sam, gdy będzie dorosły. Bo jakoś nie wierzę, że wyrośnie na przyzwoitego człowieka... Jakoś dwa miesiące po rozpoczęciu roku szkolnego odebrałam córkę jak co dzień po zajęciach i prowadziłam za rękę do samochodu. Od razu zauważyłam, że coś jest nie tak. Kaja nie podskakiwała, nie ciągnęła mnie na plac zabaw i nie pytała, czy kupię jej lizaka w osiedlowym sklepiku. Po prostu szła u mojego boku – wydawała się dość zamyślona. – Hej, Kajunia, wszystko w porządku? – nachyliłam się, zaniepokojona jej dziwnym zachowaniem. Jak dotąd wszystko układało się w szkole po naszej myśli Pani była fajna, nauka szła łatwo, koledzy i koleżanki byli mili… – Yhm – mruknęła tylko i szła dalej. Już wiedziałam, że mamy problem. – Kajuniu, chcesz lizaka? Kupię ci tego, co lubisz, i siądziemy sobie na ławce. – Nie chcę. – Ale sobie też kupię. Dobra? – wizja mamy z lizakiem trochę ją rozbawiła i zgodziła się na moją propozycję. Siadłyśmy na ławce i najpierw ja opowiadałam, jak minął mi dzień. Potem zaczęłam podpytywać małą o wrażenia ze szkoły. Próbowałam dowiedzieć się, co jadła, czego się nauczyła, czy wychodzili na dwór, kto narozrabiał, a kto był grzeczny. Gdy przeszliśmy do tej części rozmowy, Kaja nareszcie zdradziła, o co chodzi. – Leon był niegrzeczny. – A co zrobił? – Nie słuchał pani. Wyrywał się, jak go chciała złapać. – A dlaczego pani go łapała? – Bo szczypał Amelkę. – A tobie coś zrobił? – Zabrał mi gumkę i odgryzł kawałek. Tę różową, którą tak lubiłam… Zaczęła trząść jej się bródka, więc przytuliłam ją do siebie i pocieszałam, obiecując, że kupię jej nową gumkę. Zainteresowało mnie jednak zachowanie tego Leona Zaczęłam więc ciągnąć Kaję za...
Cisza, spokój, świeże powietrze i tylko my: to było to, o czym oboje z Olkiem marzyliśmy od dawna. Dlatego byłam zachwycona, gdy na jednym z portali udało mi się kupić za niewielkie pieniądze weekendowy pobyt w pięknym pensjonacie. Wprawdzie daleko od wszelkiej cywilizacji, ale dla nas akurat był to niewątpliwy plus. Gdy dojechaliśmy na miejsce i poczuliśmy rześkie powietrze, pomyślałam, że tak musi wyglądać raj. Od razu poszliśmy na długi spacer, później, po kolacji, kochaliśmy się tak, jak na początku naszej dwuletniej znajomości. Wreszcie wolni od trosk i zmartwień… A potem Olek powiedział: – Cholera, prezerwatywa pękła. Mój narzeczony miał nietęgą minę, a mnie jakby kto zdzielił obuchem w głowę. Czar prysł Zerwałam się z łóżka i pobiegłam do łazienki, pod prysznic. Dobrze jednak wiedziałam, że ablucje to nie jest najlepsza forma antykoncepcji. Kiedy wróciłam do Olka, byłam załamana. Od dwóch miesięcy nie brałam tabletek antykoncepcyjnych, bo źle się po nich czułam. Ustaliliśmy więc, że na razie prezerwatywa musi nam wystarczyć… – Co teraz? – zapytał bezradnie Olek, wyraźnie przerażony wizją ojcostwa. Nie planowaliśmy dziecka. Nie w tym momencie, kiedy Olek dopiero zaczął pracę w nowej firmie, a ja byłam jeszcze na stażu i walczyłam o etat. Kto da stałą pracę ciężarnej babie? – Nie ma rady, musimy poszukać ginekologa, żeby mi przepisał tabletkę „po”. – zadecydowałam. – Z samego rana jedziemy do miasteczka! Nie była to najspokojniejsza noc w moim życiu… Oboje z Olkiem przewracaliśmy się z boku na bok, mimo że materac był wygodny, a pościel z mięciutkiej bawełny. Łóżko, które miało być naszym statkiem miłości, stało się podstępną pułapką. Skoro świt zeszliśmy na śniadanie. – A państwo tak wcześnie? – zdziwiła się właścicielka...
