Mamusiu, a kiedy ty będziesz w ciąży? – zapytała niewinnie Zosia, nasza sześcioletnia córeczka.   – No… nie wiem – odpowiedziała lekko zdziwiona pytaniem moja Gabriela. – A kiedy będziesz wiedzieć? – dopytywała się nasza córka. – Nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek będę w ciąży. – To skąd ja wezmę braciszka ?! – bezbrzeżnie zdziwiona Zosia przyglądała się raz mnie, raz matce. – A po co ci braciszek? – zapytałem. – No bo Kasia ma. I Antosia ma. I nawet ta wstrętna Ewa też będzie zaraz miała. To ja też chcę mieć. – Ale po co ci? Taki malec będzie płakał nocami, marudził – próbowała ją zniechęcić Gabrysia. – I nie będziemy mogli ci już poświęcać tak dużo czasu, bo będziemy musieli zająć się twoim braciszkiem. – Trudno – oświadczyła mężnie Zosia, i z niewzruszoną pewnością siebie dodała. – Zresztą, nie będziecie musieli się nim tak zajmować, bo ja mogę wychodzić z nim na spacery i dużo się bawić. – Ale będziesz mu musiała oddać swój pokój – sięgnąłem po najcięższy kaliber argumentów.   Własny pokój dla Zosi był czymś absolutnie wyjątkowym. Zdobyła go ledwie pół roku wcześniej, kiedy przeprowadziliśmy się do nowego, większego mieszkania. Dlatego gdy wspomniałem o konieczności jego oddania, zawahała się. Ale tylko na chwilę.   – Poświęcę się. Chcę mieć braciszka. To co, mamusiu, kiedy będziesz w ciąży?   Rozmowy z takimi małymi, rezolutnymi damami, jak Zosia, nigdy nie należą do łatwych. A jeszcze trudniej jest, gdy sobie wbiją coś do głowy. Jedyną metodą jest liczenie na to, że temat się wkrótce zdezaktualizuje i głowę dziecka zajmie jakaś zupełnie inna zachcianka.   Taką i my mieliśmy nadzieję, bo po uporze Zosi widzieliśmy, że żadne tłumaczenia jej nie przekonają. Dlatego odpuściliśmy temat i nie przekonywaliśmy jej już dłużej. A na kolejne pytania w...

Miałam siedem lat, kiedy Marysia przyszła na świat. Nie znosiłam jej od momentu, kiedy dowiedziałam się, że Beata jest w ciąży. Byłam zazdrosna. Uważałam, że zabiera mi uwagę taty, że rodzice troszczą się o nią bardziej niż o mnie, że poświęcają jej za dużo czasu. Byłam wściekła, że Beata jest jej prawdziwą mamą, a nie moją.   Mama umarła, kiedy miałam trzy lata, prawie jej nie pamiętałam. Najwięcej zajmowała się mną babcia Kasia, mama taty. Jednak wszystkie święta, niedziele, urlopy spędzałam z tatą. Był tylko mój i tylko dla mnie. Koleżanki w przedszkolu opowiadały o swoich mamach, a ja miałam tylko tatę i dziadków. Czułam wtedy zazdrość, ale nie chciałam się do tego przyznawać.    Beata pojawiła się w naszym życiu nagle. Początkowo podchodziłam do niej nieufnie, ale ona nie była macochą z bajki o Kopciuszku. Była młoda i śliczna, miała kręcone, rude włosy i ogromne, zielone oczy. Bardzo się z moim tatą kochali, już wtedy widziałam to w ich spojrzeniach. Spędzała u nas coraz więcej czasu, czytała mi książki, razem rysowałyśmy lub oglądałyśmy bajki. Aż w końcu tak jakoś naturalnie wyszło, że u nas zamieszkała. Raz przyszła po mnie do przedszkola. Koleżanka powiedziała mi wtedy:   – Ale masz śliczną mamę.   Jeszcze tego samego dnia zapytałam Beatę, kiedy kładła mnie spać:   – Czy mogę mówić do ciebie mamo?   Przytuliła mnie mocno:   – Oczywiście, kochanie, jesteś przecież moją małą córeczką. Bardzo cię kocham.   – Ja ciebie też, mamusiu.   Od tej chwili Beata została moją mamą, mimo że ślub rodzice wzięli dopiero pół roku później. Rodzice mojej prawdziwej mamy chyba nie byli z tego zadowoleni. Słyszałam raz, jak babcia kłóciła się z tatą.   – Ona już miała matkę – mówiła babcia. – Chcesz, żeby o niej zapomniała?   – Ona jest mała, mamo –...

Czy ja wymagam od moich dzieci zbyt wiele? Chcę tylko na stare lata móc cieszyć się z wnuków, czytać im bajki, zabierać na spacery... Dlaczego one nie chcą mi tego dać? Z parku wróciłam w fatalnym nastroju, ale nie mogło być inaczej, skoro znów spotkałam sąsiadkę. Siedziałam na ławce, rozkoszując się wiosennym słońcem, kiedy Zofia podeszła i zapytała, czy może się przysiąść. „Ależ mi ta kobieta na nerwy działa” – skrzywiłam się. Nie miałam jednak odwagi, żeby jej odmówić, więc zaraz się usadowiła i jak nie zacznie gadać… – O, widzi pani, pani Bożenko, tu drugie urodziny mojej najmłodszej wnusi – wyjęła z torebki plik zdjęć i jedno po drugim podsuwała mi pod nos. – Śliczną mam wnusię, prawda? – gadała jak nakręcona, zaraz potem pokazując mi dla odmiany zdjęcia swojego sześcioletniego wnuczka, Antka. – Taki zdolny chłopczyk, nawet sobie pani nie wyobraża! – chwaliła się bez skrępowania chyba z dziesięć minut, wychwalając dzieciaka pod niebiosa. – No, geniusz się najwyraźniej państwu trafił w rodzinie – powiedziałam z przekąsem, ale nawet nie wyczuła, że ironizuję. – Żeby pani wiedziała, pani Bożenko, żeby pani wiedziała! – potakiwała z entuzjazmem, chowając zdjęcia do torebki. – A co u pani słychać? Jakieś wnuki w drodze? Bo już chyba czas najwyższy, żeby pani babcią została – nawijała Zofia, wpatrując się we mnie tymi swoimi irytująco przenikliwymi, małymi oczkami. – Na razie cisza, jakoś żadna z moich dziewczynek się do macierzyństwa nie pali – wzruszyłam ramionami, dodając, że ja tam w intymne sprawy swoich córek z butami nie włażę. – Szkoda, szkoda – pokiwała głową Zofia i z troską zauważyła, że dużo tracę. „Jakbym nie wiedziała” – pomyślałam Jasne, że dałabym wszystko, żeby córki w końcu zaczęły żyć tak, jak trzeba, ale one kompletnie mnie...