Czułam się samotna, tak potwornie samotna. Chciałam wreszcie mieć kogoś do kochania. Moi rodzice wyjechali za granicę, kiedy miałam zaledwie osiem lat, zostawiając mnie pod opieką babci. To ona dawała mi poczucie bezpieczeństwa i zaoferowała bliskość.   Mama i tata tylko przysyłali prezenty i pieniądze na moje utrzymanie. Babcia zmarła na wylew krótko po moich dwudziestych pierwszych urodzinach. Świat mi się wtedy zawalił. Rodzice zaproponowali, żebym przeprowadziła się do nich do Niemiec, ale stanowczo odmówiłam. Za późno! Powinni mnie do siebie zabrać, kiedy byłam jeszcze mała. Jako dorosła kobieta, nawet tak młoda, nie potrzebowałam już od nich niczego oprócz pieniędzy. Na przykład na studia, kursy czy szkolenia.   Nie zamierzałam odnawiać ani tym bardziej zacieśniać relacji z rodzicami, ale chciałam mieć kogoś bliskiego. Dlatego rzuciłam się w wir romansów. Przyjaciółki myślały, że u przypadkowych partnerów szukałam miłości, intymności czy ciepła. A ja chciałam tylko jednego. Pragnęłam, by jeden z nich dał mi dziecko, które byłoby moje i tylko moje. Niech mnie zapłodni, a potem sobie zniknie.   Specjalnie tak to załatwiałam, żeby się nie wiązać, nie robić im żadnych nadziei. Kiedy wreszcie test ciążowy pokazał dwie kreski, skakałam pod sufit z radości. One pokazały mi, że mam dla kogo żyć i teraz wszystko nabierze sensu.  Dlaczego uznałam, że najlepszym lekiem na samotność będzie macierzyństwo, a nie związek z mężczyzną? Nie mam pojęcia. Po prostu tak czułam. Pragnęłam trzymać w ramionach swojego synka albo córeczkę, a nie swojego mężczyznę. Może to wina tego, że nie miałam w dzieciństwie odpowiednich wzorców? Jako mała dziewczynka nie mogłam obserwować mamy i taty, w roli kochającej się pary, i uczyć się przez przykład.   Miałam obok siebie tylko kochającą babcię. Być może dlatego właśnie uznałam,...

Do niedawna Ola była pępkiem świata, wszystko kręciło się wokół niej, rodziców miała na wyłączność. Narodziny Amelki wszystko zmieniły. Nic dziwnego, że jest jej trudno... Na wieść o mojej drugiej ciąży cała rodzina zareagowała entuzjastycznie. No, może prawie cała, bo nasza pięcioletnia Olka wcale się nie ucieszyła. Powiedzieliśmy jej dopiero, gdy byłam w piątym miesiącu. Wolałam się nie spieszyć, bo zanim urodziłam Olę, poroniłam. Dlatego wcześniej nie przygotowywałam córki na to, że będzie miała rodzeństwo Bardzo się bałam komplikacji, chociaż mój lekarz był dobrej myśli i zapewniał mnie, że tym razem powinno się obejść bez niespodzianek. Na początku szóstego miesiąca ciąży zaczęłam urządzać pokoik dla maleństwa, które przyjdzie na świat, starając się zaangażować w to Olkę. – Im bardziej będzie się czuła potrzebna, tym lepiej przyjmie pojawienie się siostrzyczki – powiedziała mi koleżanka, która jest dziecięcym psychologiem. – Zabieraj ją do sklepów, pozwól jej wybierać śpioszki, zabawki. Niech się czuje ważna, będzie w końcu starszą siostrą. Robiłam, jak radziła mi Renia. Angażowałam Olkę w przygotowania, czytałam jej bajeczki poruszające tematykę ciąży i pojawienia się nowego domownika, dużo z nią rozmawiałam. Byłam pewna, że jest gotowa – jednak jak się okazało, wcale nie była. Kiedy przywieźliśmy ze szpitala Amelkę, Olka zachwyciła się co prawda siostrzyczką, jednak nie trwało to długo. Mała często płakała, co drażniło starszą córkę. – Cicho, głupia bekso! – krzyknęła Ola dwa tygodnie później i z całej siły kopnęła w łóżeczko. Tak się zdenerwowałam, że dałam jej klapsa i to był mój błąd – córka wpadła w histerię i ledwo ją uspokoiłam. – Nie chcę siostrzyczki! Nie chcę jej, nie chcę! Zabierzcie ją z powrotem do szpitala, jest...

Od kilku tygodni kompletnie nie mogłam dogadać się z Nataszą. Myślałam, że od kiedy skończyła gimnazjum, najgorszy okres miałyśmy już za sobą, ale nie. Tak naprawdę czas największych konfliktów, awantur i walki dosłownie o wszystko zaczął się, kiedy moja córka skończyła siedemnaście lat.   – I co? Zadzwonisz na policję, jak wyjdę z domu? – wrzeszczała do mnie na przykład, kiedy mówiłam, że nigdzie nie pójdzie o dwudziestej trzeciej i mam w nosie to, że jej przyjaciółki czekają pod klatką. – Bo wyobraź sobie, że nie zamierzam siedzieć tutaj i gapić się w telewizor, jak ty w moim wieku! To, że ty zmarnowałaś sobie życie, nie znaczy, że ja też muszę!   „Żeby chociaż dodała na końcu: mamo" – pojawiła się absurdalna myśl w mojej głowie. „Żeby przynajmniej tym jednym słowem okazała, że chociaż trochę mnie szanuje, jest mi choć minimalnie wdzięczna…". Ale Natasza od dawna nie mówiła już do mnie „mamo”, zwracała się tak jakoś bezosobowo, właściwie zawsze krzycząc albo warcząc. Miałam wrażenie, że mną gardzi, może nawet mnie nienawidzi. Ciągle wypominała mi to, że jej nie rozumiem, bo w jej wieku nigdzie nie wychodziłam, nie miałam znajomych i „właściwie nigdy nie byłam młoda”, jak to zgrabnie ujęła.   Muszę przyznać jej rację. Urodziłam ją, kiedy miałam siedemnaście lat. Naprawdę więc siedziałam w domu i zajmowałam się noworodkiem, zamiast imprezować i łazić z koleżankami po osiedlu. Ale za każdym razem, kiedy krzyczała mi w twarz, że zmarnowałam sobie życie, gryzłam się w język, by nie odpowiedzieć: „to twój ojciec mi je zmarnował, i w zasadzie trochę ty!”. Nie miałam do tej pory szczęścia do facetów… Z Kubusiem też nie było mi łatwo. Oczywiście czterolatek to co innego niż pełna pretensji siedemnastolatka, ale czasami przerastały mnie problemy z jego alergiami, nocnym...