Nie byłem gotowy na dziecko, nie znosiłem ograniczeń, nie chciałem istotki, która postanowiła przyjść na świat. Miałbym zostać ojcem, zakopać się w domu z niemowlakiem? A moje plany?!
Wybiegłem z domu i wsiadłem na motor. Samochód pojawił się zza zakrętu niespodziewanie, nie zdołałem go ominąć. Momentu uderzenia nie pamiętam, tylko lot nad szosą, zakończony twardym lądowaniem na asfalcie. Leżałem i czekałem na oślepiający ból, który nie nadchodził, przeciwnie, okazało się, że jest mi całkiem dobrze. Spróbowałem się poruszyć i zrobiłem to bez najmniejszego problemu, więc wstałem. Pomyślałem, że miałem wiele szczęścia, skoro udało mi się wyjść cało ze zderzenia z samochodem.
Spłynęło na mnie lekkie rozbawienie, ciepłe i przyjazne, które chyba nie było moje. Zaraz zresztą zniknęło, bo przeniosłem uwagę na scenę rozgrywającą się na szosie. Na asfalcie, kilka metrów od zniszczonego motocykla, leżało ciało wyglądające jak porzucony niepotrzebny płaszcz albo jak zepsuta lalka z porozrzucanymi pod dziwnym kątem kończynami. Nieopodal zatrzymały się dwa samochody, kierowcy wysiedli i oglądali je ze wszystkich stron. Ktoś zdecydował się rozpocząć reanimację, przewrócił ciało na plecy i wtedy zobaczyłem, że… To ja.
Dziwne, ale nie czułem żadnego związku z ciałem, dobrze mi było tu, gdzie stałem, patrzyłem z bezmyślnym zainteresowaniem na akcję ratowniczą jakby z góry, bo nikt mi nie zasłaniał. Przyszło mi do głowy, że się uniosłem w powietrze, ale nie docierała do mnie absurdalność sytuacji, czułem się niemal komfortowo, lekki i pozbawiony zmartwień, prowadzony przez kogoś, kto się mną z miłością zaopiekował.
Tylko przez kogo?
Rozejrzałem się, nikogo nie dostrzegłem i dopiero wtedy się przestraszyłem. Co się dzieje? Byłem i jednocześnie mnie nie było, ogarnęło mnie uczucie dezorientacji, jakbym się zgubił w lesie. Stałem na szosie sam wśród zaaferowanych ludzi, którzy nie zwracali na mnie najmniejszej uwagi.
– Nie jesteś samotny, jestem przy tobie – słowa zabrzmiały w mojej głowie.
Spojrzałem w bok i zobaczyłem jasne, pulsujące światło, które po chwili mnie ogarnęło, wysyłając ku mnie miłość i akceptację, jakiej nigdy przedtem nie doświadczyłem. Wpadłem w euforię, oto wróciłem do domu!
– Nie możesz zostać. To nie jest właściwy czas, masz jeszcze coś do zrobienia… – znowu ten głos.
Słowa wydawały się łagodne, ale miały siłę rozkazu, płonęły w mojej głowie, uwierały, nie pozwalając się swobodnie odprężyć.
– Spójrz – krótki nakaz skierował moją uwagę na scenę na szosie.
Wciąż dostrzegałem ludzi ratujących moje ciało, a jednak widziałem również płaczącą Kasię i siebie wybiegającego z domu, a potem wsiadającego na motor. Obrazy nakładały się na siebie, były jednak wyraźne i pełne emocji. Łzy dziewczyny smagnęły mnie jak bicz, poczułem taki wstyd, że aż skuliłem się w sobie. Jak mogłem tak ohydnie postąpić? Dlaczego źle zareagowałem na wieść o dziecku, przecież kochałem Kasię i byłem ojcem maleństwa. Nieprzygotowanym na jego przyjęcie, ale jednak ojcem.
Nagle obraz się zmienił, zamiast rozpaczającej Kasi zobaczyłem małą, kilkuletnią dziewczynkę, patrzyła prosto na mnie. Jej spojrzenie mnie przeniknęło na wskroś i już wiedziałem. Znałem ją dobrze, chociaż nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy, była częścią mnie.
Moja mała córeczka czeka na mnie – nie wiem, czy to powiedziałem na głos, lecz poczułem, że mam rację.
Spojrzałem na świetlistego opiekuna, chciałem, żeby potwierdził, ale mój wzrok niespodziewanie przykuł wzmożony ruch na szosie. Przyjechało pogotowie, ciało ładowano na nosze, dookoła kręciło się mnóstwo ludzi, trwała akcja ratownicza. Pierwszy raz od momentu zderzenia z samochodem zainteresowałem się swoimi szczątkami, chciałem wiedzieć, dokąd mnie zabierają. Poczułem szarpnięcie…
Było mi strasznie zimno i niewygodnie, stanowczo za ciasno, nieprzyjemnie. Jakbym wjechał do wąskiego i niskiego tunelu, który w każdej chwili groził zawaleniem. Za wszelką cenę chciałem z niego wypełznąć, skierować się ku wylotowi, którego nie widziałem, ale który przecież gdzieś musiał być. Jedyne, co czułem, to ciepło ogrzewające palce dłoni, nieśmiało rozchodzące się ku nadgarstkowi.
Poruszyłem ręką, niepewny, czy mi się nie wydaje. Tak bardzo chciałem pójść w tamtą stronę, ogrzać się, wydostać z lodowej jaskini czy może tunelu, w którym zostałem uwięziony…
– On się poruszył, odzyskuje przytomność! Przed chwilą ścisnął moją rękę! Antek, otwórz oczy! To ja, Kasia. Wyjdziesz z tego, tylko się postaraj.
Głos dochodził jakby zza ściany, rozumiałem słowa, ale zupełnie mnie to nie interesowało, wszystko, co było ważne, zostawiłem na szosie. Ze wszystkich sił chciałem tam wrócić, jednak czułem, jakby mnie coś uwierało. Sumienie? A może pamięć?
Myśli krążyły leniwie, próbowałem zrozumieć, gdzie jestem, tu czy tam?
– Antek, kochany, wracaj. Wróć do mnie, do nas. Nie zostawiaj mnie!
Coś we mnie drgnęło. Już to słyszałem, muszę wrócić. Pamiętałem ten rozkaz, który choć dany z miłością, nie pozostawiał wyboru. Mam coś do zrobienia!
Moje ciało spięło się, poruszyło, posłuszne nakazowi budzącego się mózgu. Wracać. Muszę wracać. Poczułem wszystkie członki niewygodnej powłoki, w której byłem zamknięty, spłynęło na mnie zrozumienie, znałem je, to byłem ja. Przestałem się buntować, wizja ciasnego tunelu odpłynęła, ustępując miejsca dźwiękom i zapachom. Wciągnąłem głęboko powietrze i nagle zacząłem się dusić. Otworzyłem oczy, chciałem krzyczeć, ale w gardle tkwiło coś, co przeszkadzało.
Koło mnie zrobił się ruch, ludzie biegali, słyszałem szybkie kroki i krótkie polecenia.
– Witamy na świecie. Spokojnie, zaraz usunę rurkę do intubacji, będzie pan mógł oddychać. Już.
W polu widzenia pojawiła się twarz lekarza, zaczerpnąłem haust powietrza.
– Obudziłeś się – po twarzy Kasi płynęły łzy, wciąż trzymała mnie za rękę; to ciepło jej ciała ogrzewało mnie i sprowadziło z powrotem.
– Wróciłem do naszej córeczki, widziałem ją – wychrypiałem niewyraźnie, ale Kasia chyba nie zrozumiała, co powiedziałem.
Po tym, co przeżyłem, zmieniłem się. Teraz wiem, że nie jestem na Ziemi przypadkiem, nie mogę bezmyślnie trwonić darowanego czasu. Mam obowiązki i dobrze by było, gdybym potrafił wypełniać je najlepiej, jak potrafię. Zapamiętałem uczucie promieniujące od tajemniczego przewodnika, który wyszedł po mnie, pokazał mi przedsionek tamtego świata, a potem skierował z powrotem. Było jak ogień w zimny dzień, wszechogarniający i niezbędny do życia, chciałbym jeszcze go doświadczyć, ale godzę się cierpliwie czekać. Wszystko w swoim czasie.
Opowiedziałem Kasi i lekarzom, co widziałem, kiedy umarłem i wyszedłem z ciała. Potwierdzili, że moje serce zatrzymało się i ruszyło dopiero po reanimacji, ale wyśmiali myśl, że obserwowałem z góry akcję ratunkową, i że przyszedł do mnie anioł przewodnik. Podobno takie halucynacje są sprawką niedotlenionego mózgu. No dobrze, tylko skąd wiedziałem, że kierowca, który jako pierwszy mnie reanimował, ubrany był w skórzaną kurtkę?
O dziewczynce, którą mi pokazano, kiedy przebywałem zawieszony między światami, powiedziałem tylko Kasi. Nie wierzyła, dopóki badanie usg nie pokazało, że urodzi się nam córeczka. Wtedy przestała powtarzać rewelacje o spowodowanych brakiem tlenu omamach, i poprosiła, bym jeszcze raz wszystko opisał, niczego nie pomijając.
Nie powiedziałem jej tylko jednego, że czuję obecność dziecka i mam wrażenie, że je dobrze znam.
Nasza córeczka już z nami jest, chociaż jeszcze się nie urodziła. To trochę dziwna świadomość, ale staram się przyjmować rzeczy takimi, jakimi są. Jestem tu dla niej, lecz czy tylko z tego powodu wróciłem? Tyle pytań i żadnej odpowiedzi, ale to nic, potrafię cierpliwie czekać. Kiedyś, po tamtej stronie, na pewno wszystko zostanie wyjaśnione.
Antoni, 29 lat
Zobacz też:
Były to pierwsze wakacje Jaśminki nad morzem. Przez pięć lat nigdzie z nią nie jeździliśmy, a już szczególnie trzymaliśmy się z dala od wody. Szanowałam decyzję męża, chociaż nie wyobrażałam sobie, że przez całe życie będziemy przeżywać jego traumę. Miałam nadzieję, że w końcu czas zaleczy rany i Dominik skoncentruje się na nas – swojej nowej rodzinie, zamiast na tej, którą utracił. Byłem egoistą... Poznałam go siedem lat po tragedii, jaka go spotkała. Zawsze mówił, że przed nią był zupełnie innym człowiekiem, i na pewno nie chciałabym mieć z nim nic wspólnego. – Byłem straszliwym egoistą – zwierzył mi się. – Interesowały mnie tylko imprezy i to, czy podobam się dziewczynom. Wszystko kręciło się wokół mojej rzeźby, byłem maniakiem siłowni. – No to pewnie sporo miałeś tych dziewczyn – rzuciłam żartem, a on zupełnie poważnie pokiwał głową. – Zwłaszcza że tańczyłem też hip-hop. Mieliśmy z chłopakami grupę, tańczyliśmy na rynku przy głośniku, żeby zebrać kasę na imprezowanie. A jak już szliśmy do klubu i puszczali naszą muzę, to dawaliśmy takiego czadu, że ludzie schodzili z parkietu, stali tylko dookoła i bili nam brawo, a potem stawiali drinki. No to sama rozumiesz, że nie musieliśmy się zbytnio wysilać, żeby podrywać dziewczyny. To one podrywały nas. Boże, strasznym byłem wtedy dupkiem, jak tak pomyślę… Miał na imię Adam Jedną z tych dziewczyn, jak mi powiedział, była niejaka Sylwia, która po miesiącu gorącej znajomości oznajmiła, że zaszła z nim w ciążę. – Prawdę powiedziawszy, niewiele to zmieniło. Nawet jako przyszły ojciec byłem takim samym głupim palantem albo i jeszcze większym – wyznał. Nie umiałam sobie tego wyobrazić. Poznałam Dominika na sesjach medytacji, na które chodziłam, żeby wyciszyć choć trochę swoje ADHD. Od razu zwróciłam na niego...
Michał od małego miał wielką wyobraźnię, i to stało się jego przekleństwem. Wykreowane w umyśle czterolatka postacie ożywały nocą, kiedy zasypiał. Budził się z krzykiem i długo nie mógł się uspokoić. Szczególnie jeden byt uparł się go dręczyć, sporo się o nim nasłuchałam od przerażonego synka. – Był moim przyjacielem, najlepszym, jakiego miałem – drżał Michał, przytulając się do mnie mocno. Aha, mam do czynienia z wymyślonym kolegą – pomyślałam. – I on mnie zabił – ciągnął synek, wprawiając mnie w osłupienie. – To niemożliwe, nikt nie podniósłby na ciebie ręki, nie pozwoliłabym mu – udałam, że wierzę w to, co mówi. Michał spojrzał na mnie poważnie, na długich rzęsach wisiały krople łez. – Ciebie wtedy nie było, a ja byłem duży, taki jak tata. Trochę seplenił, co przydawało dramatycznym wypowiedziom szczyptę komizmu. – Zabił mnie na śmierć, pistoletem – dodał. – Stselił, pif, paf. I ja umarłem. – Zastrzelił cię? Kochanie, to był zły sen, obudziłeś się i już wszystko jest dobrze – głaskałam go po włoskach. Michał pokręcił głową. – Nie jest, on powiedział, że moja śmierć nie zmazała plamy na honorze jego siostry. Chce się zemścić. Zwróciłam uwagę, że Michał wypowiedział to zdanie z namysłem, starannie wymawiając głoski, jakby cytował z pamięci. Pewnie mu się to przyśniło, bo było nietypowe dla sposobu wypowiedzi czterolatka. Po kim je powtórzył? – Mamo, co ja zrobiłem jego siostrze? – powoli uspokajał się, ciekawość brała górę; patrzył na mnie ufnie niebieskimi oczami, wierząc, że wyjaśnię tajemnicę. Może egzorcyzmy? Mogłam się domyślać, co spowodowało plamę na honorze panny, ale nie zamierzałam dzielić się tym z dzieckiem. Kolejny raz zwróciłam jednak uwagę, że Michał ma zbyt ograniczony zasób wiedzy, by wymyślić taki zwrot...
Chciałam mieć dzieci, odkąd pamiętam, najlepiej dwoje, chłopca i dziewczynkę. Nie wyobrażałam sobie, żeby mogło być inaczej. Wyszłam za Jarka, który podzielał moje marzenia, wszystko układało się idealnie. Spieraliśmy się tylko o imiona, jakie damy dzieciom, ale to było nieważne, rozmowy niosły z sobą radość oczekiwania. Byłam wprost stworzona do macierzyństwa, nie mogłam się doczekać, kiedy zostanę mamą. Byliśmy wtedy tacy szczęśliwi, pewni, że wszystko, co zaplanowaliśmy, nam się uda. Czy to była pycha, za którą zostaliśmy ukarani, czy też Pan Bóg miał wobec nas inne plany? Minął rok, potem drugi, a my wciąż byliśmy tylko we dwoje. Jarek miał więcej cierpliwości, to ja zaczęłam się bać, że nigdy nie zostanę mamą. – Badania nie wykazały żadnych odchyleń od normy, oboje państwo jesteście zdrowi i możecie mieć dzieci – oznajmił lekarz, do którego poszliśmy po poradę. – To dlaczego nie zachodzę w ciążę? – spytałam. – Minęły dopiero dwa lata, czasem trzeba poczekać na dziecko – powiedział doktor. – Powtarzam, wszystko jest w porządku, proszę się nie niepokoić. Nie przekonał mnie, nie wyjaśnił, dlaczego młoda, zdrowa kobieta, jaką byłam, nie może mieć dzieci. Co ze mną było nie tak? Zalecił, byśmy wypoczęli Po kolejnych dwóch latach bezowocnych prób nawet Jarek stracił przyrodzony spokój. Chodziliśmy po lekarzach, powtórzyliśmy wszystkie badania i nic. Byliśmy zdrowi, płodni, ale nie było nam dane powiększyć rodziny. Tak bardzo chciałam wziąć na ręce własnego maluszka, przytulić go, otoczyć opieką! Nie mogłam patrzeć na szczęśliwe, pchające wózki kobiety, zazdrościłam każdej z całego serca. Dlaczego one mogły urodzić dziecko, a ja nie? – Za bardzo się pani spina, czasem nadmierna chęć posiadania dziecka tworzy psychiczną blokadę uniemożliwiającą zajście w ciążę. To często...
