Kiedy byłam mała, moja mama zawsze powtarzała, żeby nie chodzić pod numer 35. Zawsze przyspieszała kroku, kiedy przechodziłyśmy obok.
– Szybko, szybko – popędzała mnie. – Kto pierwszy w domku, ten dostanie kakao.
Numer 35 oznaczał zapuszczoną posesję na początku ulicy. Właśnie tam zatrzymywał się autobus jadący z miasta, więc prawie zawsze musiałyśmy go mijać. Nie przypominam sobie, aby ktokolwiek tam mieszkał. Dom zawsze stał pusty, ponury, powoli pochłaniały go wybujałe chaszcze i pleśń. Mama jednak nigdy mi nie wyjaśniła, dlaczego jest taki groźny i co się w nim kryje. Zresztą krótko mieszkałyśmy u dziadków – czyli właśnie w sąsiedztwie owego ponurego numeru 35. Gdy ojciec wrócił na stałe z zagranicy, gdzie pracował na budowie, rodziców stać już było na własne mieszkanie. Wyprowadziliśmy się wtedy do miasta. Dziadkowie też z czasem przenieśli się do nowego domu, więc zupełnie zapomniałam o sprawie.
Życie jednak dziwnie się układa, bo ta historia wcale się tak nie skończyła. W końcu ponownie trafiłam na tę samą ulicę, tylko kilka domów dalej od naszego – czyli jeszcze bliżej niesławnego numeru 35.
– Wchodźcie, wchodźcie, nie przez próg – śmiała się pani Marysia, mama mojego chłopaka. – Wszyscy już się zebrali, czekamy tylko na was..
Zostaliśmy zaproszeni na przyjęcie zaręczynowe jego siostry, które odbywało się tradycyjnie, w domu. To była duża rodzina. Pełno ciotek, kuzynek, biegających dzieci. Od całego tego chaosu aż zakręciło mi się w głowie.
– Dobrze się czujesz? – dopytywał Michał. – Moja rodzina może być nieco męcząca.
– No co ty? – zdziwiłam się. – Wszyscy są cudowni.
To prawda, bliscy Michała od początku bardzo dobrze mnie traktowali, tyle że dotąd nie widziałam ich w naturalnym środowisku. Spotykaliśmy się w mieście, gdy odwiedzali go rodzice czy babcia. Dlatego nie miałam pojęcia, że pochodzą z tej samej miejscowości, w której się kiedyś wychowywałam.
– Mieszkałam kiedyś tu niedaleko – wyznałam przy herbacie. – Na końcu ulicy, moi dziadkowie mieli tam domek. Później zamienili się na coś mniejszego, ale w lepszej okolicy, bliżej sklepów i przychodni.
– O, naprawdę? – ucieszyła się pani Maria. – A jak się nazywali? Na pewno ich znamy, w takich małych mieścinach przecież wszyscy się znają.
Wymieniłam nazwisko.
W salonie zapadła ciężka cisza. Wszyscy patrzyli prosto na mnie.
– No to… Komu jeszcze herbaty? – pani Maria podniosła się z krzesła. – Albo ciasta… Zostało jeszcze sporo. I zaparzę nowy dzbanek kawy. Cecylia nam przywiozła z Włoch. Taką specjalną, oryginalną.
Mama Michała gadała jak najęta, jakby rozpaczliwie chciała zmienić temat. Albo inaczej: zatrzeć złe wrażenie, które najwyraźniej wywarłam swoją ostatnią wypowiedzią.
– Nie rozumiem… – zwróciłam się szeptem do Michała.
– Ja też nie – zmarszczył brwi. – Nie mam pojęcia, o co chodzi, i nigdy nie słyszałem o tych ludziach. To aż dziwne, skoro byliśmy sąsiadami.
– A numer 35? – zadałam kolejne pytanie. – Mówi ci to coś?
Jednak pani Marysi nie spodobała się również nasza cicha wymiana zdań. Zaraz nam przerwała: syna wywołała do kuchni pod pretekstem pomocy z naczyniami, a mnie wysłała do ogrodu. Miałam rzucić okiem na dzieci. Temat moich dziadków kompletnie umarł.
Usiadłam na tarasowych schodkach kompletnie oszołomiona.
– Nie przejmuj się – starsza siostra Michała zaraz znalazła się obok mnie. Uśmiechnęła się. – Mama ma swoje dziwactwa.
– Może chociaż ty coś z tego rozumiesz?
– Wiesz… Chyba coś było – przypomniała sobie Monika. – Zdaje się, że rodzice byli pokłóceni z jakimiś sąsiadami. Poszło, zdaje się, o niesprawiedliwe oskarżenia. Bo tutaj niedaleko mieszkał jeszcze jakiś mamy stryjek czy stryjeczny dziadek. Pod numerem 35… Ktoś tego stryjka o coś oskarżył, była jakaś afera, ale szybko wygasła, bo stryjek był stary i… No cóż, po prostu umarł – wzruszyła ramionami. – Nas z Michałem jeszcze wtedy nie było na świecie, więc nic dziwnego, że nikt nam tego nie próbował tłumaczyć. A potem to już całkiem straciło znaczenie. Jeśli cię to ciekawi, najlepiej zapytaj w domu – poradziła. – Twoi rodzice zapewne mają swoją własną wersję wydarzeń.
Postanowiłam posłuchać jej rady, jednak zabrało mi to nieco czasu. Zanim wybrałam się w odwiedziny do rodziców, minął kolejny miesiąc. Za to idealnie trafiłam z terminem, bo wypadały akurat imieniny mamy, więc zjawili się też dziadkowie. Było miło, wesoło, ciasto z cukierni smakowało wybornie.
– To o co chodziło z tym numerem 35? – wypaliłam.
Wokół mnie zapadła cisza, odpowiedziały mi tylko zszokowane spojrzenia. Poczułam, że mam tego naprawdę i ostatecznie dość.
– Słuchajcie, wygłupiłam się kilka razy, wspominając o tym domu, i nie mam ochoty na kolejny. Chcę się wreszcie dowiedzieć, co jest grane! – zaczęłam, po czym opowiedziałam im ze szczegółami o przyjęciu zaręczynowym siostry Michała, o zachowaniu jego matki i tej aurze tajemnicy, która działała mi na nerwy. Oczywiście nikt z moich bliskich nie miał ochoty na rozmowę, ale naciskałam tak długo, aż wreszcie coś z nich wycisnęłam.
– Tu chodzi o mnie – odezwała się w końcu mama. Ręce jej drżały, gdy odstawiała filiżankę z kawą z powrotem na spodek. – Miałam wtedy trzynaście lat. Wracałam ze szkoły, była już późna jesień, na ulicy nie postawili jeszcze lamp. Było ciemno.
– Spóźniała się – dodała babcia. – Bardzo się niepokoiliśmy.
– Mijałam dom pod numerem 35, gdy ktoś mnie zaatakował – opowiadała bardzo cicho mama. – Wciągnął mnie do środka. Budynek już wtedy był zniszczony, ten smród… Pamiętam go do dziś.
– Tam mieszkał dziwny człowiek – wtrąciła babcia. – Podejrzany. Był woźnym w szkole podstawowej, ale go zwolniono… W tajemniczych okolicznościach. Były plotki, skargi… Ale wszyscy nabrali wody w usta.
Było mi zimno i gorąco na przemian. Patrzyłam na mamę… Była taka blada.
– On… chciał cię skrzywdzić? – zapytałam delikatnie.
– Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Uderzył mnie… I tak dyszał. Opowiadał, co ze mną zrobi.
Zachwiała się na krześle. Ojciec wstał i ją przytrzymał. Zaprowadził mamę na wersalkę. Ja zajęłam miejsce obok i mocno przytuliłam mamę. Babcia przyniosła szklankę wody.
– Ale nic ci nie zrobił, prawda? – dopytywałam.
– Uciekłam – szepnęła mama. – Nie wiem, co się stało. W jednej chwili tam był, zaciskał łapy na mojej szyi, a w następnej… zniknął! Rozwiał się jak dym. Nie zastanawiałam się nad tym, rzuciłam się do drzwi. A potem biegłam przed siebie. Do domu wpadłam prawie nieżywa ze strachu.
– I wtedy rozpętało się najgorsze – rzuciła z westchnieniem babcia.
– Jak to? – nie mogłam zrozumieć.
Mama uciekła, uratowała się – i to było najgorsze? Wiedziałam już, że czegoś mi nie mówią, i bałam się, co za moment usłyszę. Babcia i dziadek wymienili spojrzenia nad moją głową.
– Zawiadomiliśmy policję – wyjaśniła. – Przyjechali szybko. Ten facet… On naprawdę był wcześniej skazany za różne przestępstwa na tle seksualnym. Policjanci się dobijali, on nie otwierał, w końcu wdarli się do środka. Znaleźli go w kuchni.
– To chyba dobrze, prawda?
W pokoju znowu zapadła cisza.
– Według oceny patologa ten człowiek nie żył już od tygodnia – usłyszałam w końcu.
– Więc… jak to…?
– Wiem, co mi się przydarzyło – powiedziała z przekonaniem mama.
– To był on… Na pewno!
– My jej oczywiście wierzyliśmy, ale nastroje w miasteczku były dziwne – kontynuowała babcia. – Facet rzeczywiście był złym człowiekiem, po rozmowie z jednym z policjantów nie mieliśmy już co do tego wątpliwości, ale skoro nie żył… Nie mógł nic zrobić Kasieńce. Ciężko było to wytłumaczyć… I w zasadzie nie ma dobrego wyjaśnienia. Na pewno dużo nas to wszystko kosztowało: nerwów, wyjaśnień. Koszmar.
Babcia schowała twarz w dłoniach, mama unikała mojego wzroku. Ja powoli łączyłam fakty… Człowiek mieszkający dawniej pod numerem 35 zdecydowanie był groźnym pedofilem. Może upatrzył sobie moją mamę, może miała być jego ostatnią ofiarą, ale po prostu… nie zdążył. Umarł. A wtedy jego duch… Straszne, po prostu straszne. Nic dziwnego, że moja rodzina z czasem wyprowadziła się jak najdalej od tego dziwnego miejsca.
Nie, nie, nie. Nie zamierzałam więcej o tym myśleć. Poznałam sekret, myślę, że to wyznanie było potrzebne mojej rodzinie, oczyściło atmosferę. Tylko co dalej? Jak mam przełknąć fakt, że ten potwór jest w zasadzie spokrewniony z… moim chłopakiem?
Nie wiem. Naprawdę nie wiem.
Monika, 29 lat
Zobacz też:
Kobieta natychmiast biegnie do pokoju dziecka. Tam wszystko jest w porządku – w świetle latarki nie widać nic niepokojącego, po duchu ani śladu. Ale kiedy tylko patrzy na obraz z kamery elektronicznej niani – za każdym razem widzi upiorne niemowlę. Sytuacja powtarza się kilka razy. Czy można się dziwić, że matka przez całą noc nie może zmrużyć oka? Myślała, że ma omamy To nie jest historia z kanału emitującego paranormalne opowieści. Taką noc 32-letnia Maritza z Naperville w stanie Illionois przeżyła naprawdę. Była wtedy sama z 18-miesięcznym synkiem i 2-letnią córką, bo mąż był w pracy. Do samego rana próbowała znaleźć racjonalne wytłumaczenie całej sytuacji. Myślała, że ma omamy. Zastanawiała się też, dlaczego widmo niemowlęcia się nie porusza… Po tym jak rankiem odkryła, skąd wziął się „duch” niemowlęcia w łóżku jej dziecka – opisała wszystko na Facebooku. W świetle dziennym wszystko się wyjaśniło „Od razu stało się oczywiste, że coś jest pod prześcieradłem. Zdjęłam je i zobaczyłam wielką twarz dziecka wydrukowaną na naklejce” – wyjaśniła Maritza na łamach Yahoo News. Nigdy wcześniej nie widziała tej naklejki, bo – jak mówi – zawsze używała ochraniacza na materac. Pewnej nocy (po ciemku, by nie niepokoić dziecka) pościel zmieniał jej mąż, nie założył ochraniacza na materacyk. Chyba nigdy nie była na męża tak wściekła. On jednak śmiał się, uznając całą historię za bardzo zabawną. Podobnie jak internauci, którzy komentowali i udostępniali post kobiety na Facebooku. Choć nie brakowało też komentarzy, których autorzy przyznawali, że na miejscu matki prawdopodobnie dostaliby zawału... źródło: Yahoo News Piszemy też o: Panika wśród rodziców. Czy we Wrocławiu porywają dzieci? „Czy to normalne, że 3-latka ciągle płacze w przedszkolu? Paniom...
Alisson Cramp, mama Dylana-Jamesa, obserwowała synka, gdy ten tańczył w salonie. Nagle chłopiec zatrzymał się, uskarżając się na ból brzucha. Kiedy mama zapytała go, co się stało, chłopiec odpowiedział, że ma „ducha w brzuszku”. Zaniepokojona kobieta zaczęła dopytywać chłopca, skąd wie, że to ów „duch”. Trzylatek odpowiedział, że wie to, bo coś się w nim rusza. Rodzice ruszyli na badania. Diagnoza ich załamała. Okazało się, że to był rak Po wstępnych badaniach lekarze znaleźli nieokreśloną masę w brzuchu chłopca. Powiedzieli, że podejrzewają raka, natomiast ich zdaniem był on do wyleczenia. Diagnoza załamała mamę malca, ale informacja, że nowotwór można wyleczyć, dawała jej nadzieję. Nowotwór wytworzył się na nerce. Lekarze nie czekali z leczeniem i chłopiec przeszedł serię radioterapii, chemioterapii, a także operację, która przebiegła pomyślnie. Mimo bólu znosił wszystko bardzo dzielnie. Wszystko wskazywało na to, że uda mu się pokonać tę straszną chorobę. Nieoczekiwany zwrot Niedługo po operacji lekarze wykonali skan ciała w celu upewnienia się, że stan chłopca się poprawia. Niestety, diagnostycy nie mieli dobrych wieści. Okazało się, że rak rozprzestrzenił się do płuc. Było to już trzecie, zaawansowane stadium raka. Podjęto próbę radioterapii, jednak lekarze nie dali rodzicom złudzeń – chłopcu zostały zaledwie 2 miesiące życia. Jak wyznała mama Dylana-Jamesa, ona i jej partner kompletnie się wtedy załamali, ale nie chcieli tego pokazać. Starali się okazywać synkowi maksimum miłości i troski, bawiąc się z nim i spędzając każdą wolną chwilę. Niestety, dwa miesiące zamieniły się w dwa tygodnie. Dylan-James zmarł w objęciach rodziców zaledwie dwa tygodnie po usłyszeniu druzgocącej diagnozy. Źródło: Daily Mail Piszemy także o: Niemowlę udusiło się w gondoli. A miało się...
Tamtego lata wraz z mężem i czteroletnim synkiem spędzałam urlop w gospodarstwie agroturystycznym położonym na końcu wsi, pod lasem. Samo miejsce spodobało mi się od pierwszego spojrzenia. Gorsze wrażenie wywarli na mnie gospodarze: ponura, mrukliwa para. Mieli zmęczone, smutne twarze i odzywali się do nas tylko wtedy, gdy musieli. Na początku czułam się z tym nieswojo – jakbyśmy im przeszkadzali. Po paru dniach przywykłam do takich chłodnych stosunków i nawet mi odpowiadały. Niekiedy gospodarze potrafią być namolni, a ci nie wtrącali się w nasze plany, nie narzucali z radami czy tłustymi smakołykami. Oni mieszkali w swojej klockowatej chałupie, my w niewielkim domku. Jedynym, co mąciło tę cudowność, były złe sny. Dziwne. Naprawdę dziwne. Śniły mi się uwięzione w piwnicy konie. Stado wynędzniałych zwierząt, które oślepły z braku światła. Stały stłoczone w wilgotnym, zimnym podziemiu i rżały przejmująco. Jakby wołały o pomoc, lecz nikt nie przychodził, by je wyzwolić. Bo nikt ich nie słyszał! Bo nikt o nich nie wiedział. Tylko ja. Więc to ja muszę im pomóc. Budziłam się, zanim zdążyłam coś zrobić. Przez parę minut po ocknięciu, zanim sen się rozwiał, czułam się winna, że opuściłam nieszczęśliwe zwierzęta. Potem o nich zapominałam, aż do następnego koszmaru… Te dźwięki były dziwne Któregoś razu obudziłam się w środku nocy i po otwarciu oczu… nadal coś słyszałam! Leżałam nieruchomo, otoczona ciemnością, i wsłuchiwałam się w dziwny dźwięk. Był cichy, niewyraźny, jakby oddalony. Nie byłam pewna, co słyszę. Rżenie koni? Śmiech? A może to płacz? Nie potrafiłam tego określić, ale bez wątpienia coś słyszałam. Damian! Spanikowałam w przebłysku macierzyńskiej troski. Znałam głos swojego dziecka, wiedziałam, jak brzmi, gdy mały się śmieje lub płacze, ale matczyny niepokój jest silniejszy niż...
