Niezbyt dobrze się czułam tamtego dnia, coś było nie tak z ciśnieniem, miałam wrażenie, że mogę się przewrócić i zasnąć w każdym momencie. – Pani Klaro, mam prośbę – rzuciła sędzia, wzywając mnie do gabinetu. – Skończyły mi się leki, a muszę przyjąć je o czternastej. Mogłaby pani wyjść do apteki? Skorzystałam z okazji spaceru. Kolejki nie było, przy okienku stała jedna osoba tłumacząca farmaceutce podniesionym głosem, że ona chce opakowanie trzydziestu, a nie dwudziestu tabletek. Pani magister spokojnie odpowiadała jej, że nie produkuje się już tych większych, i może dać tylko mniejsze. Klientka denerwowała się coraz bardziej, w końcu nazwała farmaceutkę kretynką, oznajmiła, że „ona tak tego nie zostawi” i wymaszerowała z apteki, stukając wściekle obcasami botków z futerkiem. Zobaczyłam ją godzinę później idącą po korytarzu sądu. Już nie była wściekła, tylko uroczo uśmiechnięta. Powiedziałabym, że zbyt uroczo – w taki sposób, że człowiek zaczynał się nerwowo drapać po karku. Dopiero po chwili zobaczyłam, że ten lodowaty uśmiech przeznaczony jest dla innej kobiety, siedzącej na ławce pod ścianą i wyraźnie próbującej opanować gwałtowne emocje. Wyglądała na zmęczoną, wystraszoną i zdezorientowaną, nerwowo kręciła na palcu rude włosy i zagryzała wargi. – Co tu robisz, Paulina?! – zapytała Ruda cicho, ale ze wzburzeniem. – Naprawdę nie mogłaś sobie darować?! To jest sprawa między Olkiem i mną! – Nie. To sprawa między moim narzeczonym i jego eksżoną – poprawiła ją tamta z jadowitą satysfakcją. – No i chodzi tu też o moje życie, nie sądzisz? Będę macochą Amandy. I zapewniam cię, że jako macocha i tak będę lepsza niż ty jako matka. W tym momencie Ruda zerwała się z ławki i w ułamku sekundy doskoczyła do tej o imieniu Paulina. Ruch był zbyt szybki, żebym od razu zrozumiała, co się...

Zostałam policjantką nie dlatego, że od dziecka marzyłam o tym, aby chodzić w mundurze i pomagać innym. Prawdę mówiąc, jako mała dziewczynka chciałam być panią na poczcie, bo fascynowało mnie to, że przybijają każdy list taką wielką pieczątką. I to jak szybko! Bach, bach, bach! A ludzie stoją w kolejce i czekają cierpliwie. Wydawało mi się to strasznie fajne. Do policji trafiłam przez czysty przypadek. Po maturze zastanawiałam się, co ze sobą zrobić. Nie dostałam się na psychologię, na którą bardzo chciałam pójść, a jeśli chodzi o płatne studia, moich rodziców nie było na nie stać. Jeśli chciałam studiować zaocznie, musiałam iść do pracy. Tylko dokąd? Może do marketu? Uznałam, że zostanę kasjerką. Praca zmianowa to idealne wyjście dla kogoś, kto chce jednocześnie zarabiać pieniądze i studiować. Szłam właśnie do jednego z marketów na rozmowę, kiedy spotkałam kolegę ze szkoły. Bardzo go lubiłam, bo chociaż kiedyś miał opinię niezłego łobuziaka, to przy tym był zabawny i pomysłowy. Zawsze wymyślił jakiś kawał. Robił je zarówno uczniom, jak i nauczycielom. Oczywiście, ci drudzy strasznie go za to tępili, ale nigdy nie udało im się zostawić Łukasza na drugi rok w tej samej klasie, bo uczył się nieźle. Teraz podobnie jak ja zdał maturę i nie dostał się na studia, musiał więc znaleźć sobie pracę. – Myślałem o policji – powiedział, gdy siedzieliśmy nad colą w jakiejś niewielkiej knajpie i wspominaliśmy dawne czasy. – Podobno cały czas potrzebują ludzi i płacą nawet całkiem znośnie. – No co ty? Będziesz patrolował ulice? – wydało mi się to niedorzeczne. – A dlaczego nie? Chodź ze mną na nabór, może też się załapiesz? – zaproponował nagle, czym totalnie mnie zaskoczył. Po namyśle… zgodziłam się. Oczywiście należało się przygotować. Zdawaliśmy zarówno testy wiedzy, jak i testy...

Ludzie bardzo różnie reagują na śmierć kogoś bliskiego. Jedni uzewnętrzniają swoje uczucia, płaczą i szukają pocieszenia u bliskich, inni usiłują żyć dalej, ukrywając emocje bardzo głęboko, na dnie duszy. Ja należę do tej drugiej grupy. Po śmierci mojej córeczki, która żyła jedynie półtorej godziny, zamknęłam się w niewidzialnym bunkrze ze swoim bólem i nie wpuszczałam tam nikogo. Cierpiałam w milczeniu, nie płakałam przy ludziach, nie chciałam, aby ktoś mnie pocieszał, bo to tylko potęgowało ból i rozrywało ranę. Maciek, mój ówczesny partner zapisał mnie do psychologa, ale nie chciałam iść na wizytę. Uważałam, że nikt, nawet lekarz, nie ma prawa mówić o mojej tragedii. Bo nie mógł wiedzieć, co przeżywałam… Maciej trwał przy mnie jeszcze trzy lata, ale w końcu odszedł. Żegnając się, wziął winę na siebie, przepraszał i zapewniał, że nie rozstajemy się przeze mnie, ale ja wiedziałam, co się stało. Po prostu od trzech lat już go nie kochałam, a on w końcu tego nie wytrzymał. Prawda była taka, że nie potrafiłam już kochać nikogo. Aż do dnia, w którym spotkałam Krzyśka. Był moim szefem w nowej pracy, nie znał mojej przeszłości i nie traktował mnie wyjątkowo ze względu na to, co przeszłam. Po prostu mnie polubił. Chciał ze mną rozmawiać, może trochę się mną opiekować. W końcu zaprosił mnie na randkę. – Ale dlaczego ja? – wytrzeszczyłam oczy, kiedy zaproponował, żebym poszła z nim na jakiś mecz, na który z trudem zdobył bilety. – Nie znam się na sporcie, może weź kogoś, dla kogo to będzie atrakcja… – powiedziałam mu. – Ja nie odróżniam koszykówki od siatkówki. – Oj, przestań już! – zniecierpliwił się lekko. – W nosie mam, kto będzie grał, z kim, i w co. Od miesiąca usiłuję cię gdzieś zaprosić i pomyślałem, że taki mecz to niezła okazja, żebyśmy razem wyszli. Idziesz czy nie?...