Ludzie bardzo różnie reagują na śmierć kogoś bliskiego. Jedni uzewnętrzniają swoje uczucia, płaczą i szukają pocieszenia u bliskich, inni usiłują żyć dalej, ukrywając emocje bardzo głęboko, na dnie duszy. Ja należę do tej drugiej grupy. Po śmierci mojej córeczki, która żyła jedynie półtorej godziny, zamknęłam się w niewidzialnym bunkrze ze swoim bólem i nie wpuszczałam tam nikogo. Cierpiałam w milczeniu, nie płakałam przy ludziach, nie chciałam, aby ktoś mnie pocieszał, bo to tylko potęgowało ból i rozrywało ranę. Maciek, mój ówczesny partner zapisał mnie do psychologa, ale nie chciałam iść na wizytę. Uważałam, że nikt, nawet lekarz, nie ma prawa mówić o mojej tragedii. Bo nie mógł wiedzieć, co przeżywałam… Maciej trwał przy mnie jeszcze trzy lata, ale w końcu odszedł. Żegnając się, wziął winę na siebie, przepraszał i zapewniał, że nie rozstajemy się przeze mnie, ale ja wiedziałam, co się stało. Po prostu od trzech lat już go nie kochałam, a on w końcu tego nie wytrzymał. Prawda była taka, że nie potrafiłam już kochać nikogo. Aż do dnia, w którym spotkałam Krzyśka. Był moim szefem w nowej pracy, nie znał mojej przeszłości i nie traktował mnie wyjątkowo ze względu na to, co przeszłam. Po prostu mnie polubił. Chciał ze mną rozmawiać, może trochę się mną opiekować. W końcu zaprosił mnie na randkę. – Ale dlaczego ja? – wytrzeszczyłam oczy, kiedy zaproponował, żebym poszła z nim na jakiś mecz, na który z trudem zdobył bilety. – Nie znam się na sporcie, może weź kogoś, dla kogo to będzie atrakcja… – powiedziałam mu. – Ja nie odróżniam koszykówki od siatkówki. – Oj, przestań już! – zniecierpliwił się lekko. – W nosie mam, kto będzie grał, z kim, i w co. Od miesiąca usiłuję cię gdzieś zaprosić i pomyślałem, że taki mecz to niezła okazja, żebyśmy razem wyszli. Idziesz czy nie?...

Wyjrzałam przez okno, by skontrolować, czy Daria i Beatka nadal grzecznie bawią się na placu zabaw. Beatka wspinała się po schodkach na zjeżdżalnię, a Daria siedziała na ławce z głową pochyloną nad tabletem. Wiedziałam, że nie lubi, kiedy zatrudniam ją do pilnowania młodszej siostry, ale dopóki Szymon nie wrócił z pracy, nie miałam wyboru. Ktoś musiał ugotować obiad i zrobić pranie. Ja w wieku jedenastu lat właściwie codziennie zajmowałam się trójką młodszego rodzeństwa, więc uważałam, że Daria od czasu do czasu może zaopiekować się malutką, czteroletnią siostrzyczką. – Jestem! – dobiegło mnie od strony drzwi i odetchnęłam z ulgą. – Cześć! – krzyknęłam do Szymona, idąc do przedpokoju. – Mógłbyś chwilę posiedzieć z Beatką na placyku? Daria ma lekcje do odrobienia. Wyślij ją do domu, okej? – Dobra, tylko wezmę gazetę. Sięgnął po swój magazyn z motocyklami i już go nie było. Z okna obserwowałam, jak podszedł do Darii. Była tak zaabsorbowana graniem na tablecie, że nawet z drugiego piętra wyraźnie widziałam, jak nerwowo podskoczyła na widok ojczyma, kiedy się zorientowała, że to on nad nią stoi. No, prawie ojczyma, bo w końcu jeszcze nie byliśmy po ślubie. Ale liczyłam na to, że wkrótce będziemy. Uśmiechnęłam się na tę myśl. Bardzo chciałam stworzyć z Szymonem prawdziwą rodzinę. Mój pierwszy mąż zostawił mnie z dwiema córkami, kiedy młodsza miała sześć tygodni. Tak, porzucił kobietę w połogu, bo „nie radził sobie z tym wszystkim”. Tak twierdził on, jego matka i siostra. O to, czy ja sobie radziłam, nikt nie pytał. Przez prawie trzy lata walczyłam sama z rzeczywistością, pracowałam, zajmowałam się dwójką dzieci, prowadziłam dom. Myślałam, że już zawsze tak będzie, ale półtora roku temu spotkałam Szymona. Był wolontariuszem w świetlicy osiedlowej, do której po szkole chodziła Daria....

Nigdy nie mieliśmy własnego domu. Od dnia ślubu tułaliśmy się z mężem i dwójką dzieci, bliźniakami Jasiem i Małgosią, po sublokatorskich mieszkaniach. Nie zdążyliśmy się dobrze zadomowić, a już musieliśmy się pakować i szukać nowego lokum. Nikt nie chciał mieszkać pod jednym dachem z dziećmi. Najprościej byłoby oczywiście wynająć samodzielne mieszkanie, ale nie było nas na to stać. Żyliśmy więc tak z dnia na dzień, modląc się, by gospodarze, którzy po namowach zgodzili się nas przyjąć, pozwolili nam zostać jak najdłużej. Jedni wytrzymywali pół roku, inni kilka tygodni. Przez sześć lat przeprowadzaliśmy się chyba z dziesięć razy. Myśleliśmy, że nasza tułaczka nigdy się nie skończy… Tymczasem dwa lata temu zaświeciła dla nas iskierka nadziei. To było niedługo po sylwestrze. Wrzuciliśmy do internetu informację, że poszukujemy pilnie jednego, dwóch niedrogich pokojów sublokatorskich do wynajęcia. Nawet takich do remontu. Wcześniejsze poszukiwania przez telefon nie dały rezultatów. Jak ludzie słyszeli, że mamy sześcioletnie bliźniaki, odkładali słuchawkę. Aby uniknąć rozczarowań, od razu napisaliśmy więc w ogłoszeniu, że mamy małe dzieci. „Może ktoś się jednak odezwie?” – łudziliśmy się. Przez kilka dni nie dostaliśmy ani jednej propozycji. Byliśmy zrozpaczeni. Za trzy tygodnie mieliśmy się znowu wyprowadzić, a nowego lokum nie było. I kiedy już prawie straciliśmy nadzieję, stał się cud. Zadzwonił jakiś mężczyzna. Miał taki miły, spokojny głos. – Mieszkam sam, mam pięciopokojowy dom z dużym ogrodem, możemy się spotkać i porozmawiać – usłyszałam. Serce mi zabiło. – Kiedy możemy przyjechać? – Choćby zaraz – podał mi adres. Szybciutko ubraliśmy z Kamilem dzieciaki i pół godziny później staliśmy przed pięknym starym domem w willowej dzielnicy miasta. Otaczał go duży ogród. Byłam...