Wydarzyło się to trzynaście lat temu, gdy wreszcie udało mi się uzbierać kwotę potrzebną na wymarzoną wyprawę do Azji. Znalazłam wycieczkę, wprawdzie z Niemiec, ale za to dużo taniej, i zorientowałam się, że dzieci do czwartego roku życia mogą lecieć za ułamek ceny. Jance do urodzin brakowało sześciu tygodni, więc to był ostatni dzwonek, żeby pokazać jej tanio kawałek świata. Mimo obaw moich bliskich, wycieczka wydawała się zupełnie bezpieczna. Naszą grupę poznałam na lotnisku w Monachium, składała się głównie z osób po sześćdziesiątce i dwóch małżeństw w średnim wieku. Janka z miejsca została maskotką grupy i chociaż nie rozumiała ani niemieckiego, ani angielskiego, doskonale umiała się skomunikować niewerbalnie, zwłaszcza z dwiema starszymi paniami, siostrami spod Lipska, które pierwszy raz w życiu leciały za granicę. Frieda i Helga zabawiały ją najpierw na lotnisku, a potem przez cały lot. Byłam im wdzięczna, bo mogłam się chociaż trochę zdrzemnąć w samolocie. Córeczka była jak do rany przyłóż Przez kolejne dni intensywnego zwiedzania Janka była bardzo cierpliwa. Z fascynacją oglądała świat zupełnie inny od tego, który znała, nie grymasiła przy posiłkach, a kiedy była zmęczona, po prostu zasypiała. O dziwo, szybko przyswoiła sobie kilka zwrotów po niemiecku i potrafiła powiedzieć Friedzie i Heldze, czego jej potrzeba. Starsze panie wręcz szalały na jej punkcie. – Ma pani cudowną córeczkę – powtarzały jedna przez drugą. – Z nas żadna nie ma dzieci ani wnuków. – Ale ja byłam nauczycielką przez czterdzieści lat – dodała Helga. – Mogłabym wiele powiedzieć o dzieciach! Nigdy nie widziałam tak mądrej dziewczynki jak Janka. – Ja pracowałam jako opiekunka społeczna – uzupełniła Frieda. – Nie wyobrażam sobie, żeby któryś z moich podopiecznych zniósł tak spokojnie podobną wyprawę. I ja byłam pod...

Magda pochodziła z profesorskiej rodziny z tradycjami. Jej tata był historykiem, jak przedtem jego ojciec i dziadek. Wychowała się w tchnącym powagą mieszkaniu, które szczęśliwie ocalało z pożogi wojennej, mając bogatą bibliotekę do dyspozycji. Nie czuła się zobowiązana, by z niej korzystać, a jak ktoś wspomniał, że powinna kontynuować rodzinną tradycję i studiować historię, dostawała autentycznych dreszczy. Była niepoważną trzpiotką, uwielbiała dobrą zabawę, zmieniała chłopaków jak rękawiczki. Ciągle i ciągle. Rodzice, wpatrzeni w swoją jedynaczkę, martwili się, co z niej wyrośnie, jakby już nie była wystarczająco dorosła. Nie przyjmowali do wiadomości, że ich Magda jest stylistką paznokci, twierdzili, że to przejściowa fanaberia i nakłaniali ją do podjęcia studiów, najlepiej historycznych, na wydziale ojca-profesora. – Bez przerwy trują mi głowę, jakby nie mieli własnego życia do uporządkowania, traktują mnie tak, bo nie spełniam ich oczekiwań – mówiła z zaciekłością w głosie. Moje paznokcie traktowała na szczęście o wiele łagodniej, więc bez lęku oddawałam się w jej zręczne ręce. Chodziłam do niej regularnie, była znakomita w swoim fachu, no i lubiłam jej opowieści. Pewnego dnia zastałam ją bardzo zdenerwowaną. Zdradziła mi największe rodzinne sekrety – Odwołałam wszystkie klientki w tym tygodniu, ale dla pani zrobiłam wyjątek, chciałabym porozmawiać. Pani tak dobrze zawsze mnie rozumiała. Mam straszny problem. Ojciec mi umarł. Ot tak, po prostu. Złożyłam stosowne kondolencje, wysłuchała ich, kręcąc głową. – Jego śmierć była niespodziewana, nie mogę się z nią pogodzić, ale w tym jest coś więcej. Jestem winna, bo nie powiedziałam, do końca trzymałam buzię na kłódkę. Ja też wiedziałam o Basi, ale udawałam, jak rodzice. Gdybym chociaż dała do zrozumienia, że wiem, iż...

Weź to zdjęcie, Jacusiu – mówił z trudem, widziałem grymas bólu na jego twarzy. – Jesteś na nim ze swoim braciszkiem bliźniakiem. Zostaliście rozdzieleni w domu dziecka. Gdy ciebie adoptowaliśmy, on już był z inną rodziną. – To naprawdę mój brat? Dlaczego mówisz mi o tym dopiero teraz? – Wybacz mi, już dawno miałem ci o tym powiedzieć… – tata był bardzo wzruszony – ale najpierw byłeś za mały, a potem było tyle innych spraw, że tę odkładałem na później. Przepraszam. – Ten bliźniak jest do mnie niepodobny – zdziwiłem się. – Tak się często zdarza – powiedział ojciec. – znajdź go, we dwóch będzie wam raźniej. Ma na imię Jan. O ile wiem, dostał takie samo zdjęcie. Niespełna miesiąc po tej rozmowie tata zmarł. Ja schowałem fotografię i… zapomniałem o sprawie. Fatalna zabawa Pracowałem w firmie transportowej jako kierowca. Dostaliśmy zaproszenie na bankiet z okazji dwudziestolecia PRL-u, jak w skrócie nazywaliśmy Przedsiębiorstwo Robót Leśnych. Poszedłem z moją żoną, która w przeciwieństwie do mnie umiała i lubiła tańczyć. Ani się obejrzałem, jak Mariolę otoczył wianuszek chętnych, by porwać ją na parkiet. Przebierała w partnerach jak w ulęgałkach. Około północy byłem już mocno zmęczony, we łbie huczało mi jak na łodzi podczas sztormu. Szczęśliwie zabawa dobiegała końca. Próbowałem wśród tańczących odnaleźć żonę, ale nigdzie jej nie zauważyłem. – Nie widziałaś Mariolki? – spytałem Jolkę, która akurat zeszła z parkietu. – Pewnie gdzieś tam pląsa – odpowiedziała z zazdrością. Usiadłem na ławie w pobliżu tańczących. Po kilku minutach Mariola wyłoniła się z tłumu zdyszana i czerwona na twarzy, ale uśmiechnięta od ucha do ucha. Za nią szedł Mirek, pracownik leśny. Właściwie go nie znałem, facet miał jednak opinię takiego, co bzyka wszystko, co chodzi, poza...