Chciałam mieć dzieci, odkąd pamiętam, najlepiej dwoje, chłopca i dziewczynkę. Nie wyobrażałam sobie, żeby mogło być inaczej. Wyszłam za Jarka, który podzielał moje marzenia, wszystko układało się idealnie. Spieraliśmy się tylko o imiona, jakie damy dzieciom, ale to było nieważne, rozmowy niosły z sobą radość oczekiwania. Byłam wprost stworzona do macierzyństwa, nie mogłam się doczekać, kiedy zostanę mamą. Byliśmy wtedy tacy szczęśliwi, pewni, że wszystko, co zaplanowaliśmy, nam się uda. Czy to była pycha, za którą zostaliśmy ukarani, czy też Pan Bóg miał wobec nas inne plany? Minął rok, potem drugi, a my wciąż byliśmy tylko we dwoje. Jarek miał więcej cierpliwości, to ja zaczęłam się bać, że nigdy nie zostanę mamą. – Badania nie wykazały żadnych odchyleń od normy, oboje państwo jesteście zdrowi i możecie mieć dzieci – oznajmił lekarz, do którego poszliśmy po poradę. – To dlaczego nie zachodzę w ciążę? – spytałam. – Minęły dopiero dwa lata, czasem trzeba poczekać na dziecko – powiedział doktor. – Powtarzam, wszystko jest w porządku, proszę się nie niepokoić. Nie przekonał mnie, nie wyjaśnił, dlaczego młoda, zdrowa kobieta, jaką byłam, nie może mieć dzieci. Co ze mną było nie tak? Zalecił, byśmy wypoczęli Po kolejnych dwóch latach bezowocnych prób nawet Jarek stracił przyrodzony spokój. Chodziliśmy po lekarzach, powtórzyliśmy wszystkie badania i nic. Byliśmy zdrowi, płodni, ale nie było nam dane powiększyć rodziny. Tak bardzo chciałam wziąć na ręce własnego maluszka, przytulić go, otoczyć opieką! Nie mogłam patrzeć na szczęśliwe, pchające wózki kobiety, zazdrościłam każdej z całego serca. Dlaczego one mogły urodzić dziecko, a ja nie? – Za bardzo się pani spina, czasem nadmierna chęć posiadania dziecka tworzy psychiczną blokadę uniemożliwiającą zajście w ciążę. To często...

Nie miałam rodzeństwa i może dlatego od zawsze planowałam, że sama urodzę trójkę, a może i czwórkę dzieci. Tylko musiałam znaleźć mężczyznę, który będzie chciał tego samego. Jednak większość chłopców, których poznawałam, już na drugiej czy trzeciej randce chciała „dowodu miłości” – tak się na to mówiło w tamtych latach. Gdy odmawiałam, znikali. W moim miasteczku 25-letnia niezamężna dziewczyna już była uznawana za starą pannę. Oczywiście moje koleżanki i kuzynki miały dla mnie mnóstwo „życiowych” porad. – Teraz to tylko jak zaciążysz, to zaciągniesz faceta do ołtarza – mówiła kuzynka Ula, sama w drugiej ciąży (jej pierworodny urodził się pięć miesięcy po ślubie). Ale ja tak nie mogłam. Nie tak mnie wychowano. Nie w to wierzyłam. Latem po raz pierwszy poszłam na pielgrzymkę. Wcześniej zawsze bałam się, że nie dam rady. Ale postanowiłam spróbować. W intencji znalezienia dobrego męża. Ta pielgrzymka zmieniła moje życie. Poznałam na niej Antoniego. Na jednym z postojów usłyszałam śpiew i poszłam w tamtą stronę. Przy ognisku siedziało kilka młodych osób. Brodaty chłopak grał na gitarze i śpiewał. Należałam do kościelnego chóru, ale takich piosenek nie było w naszym repertuarze. Chłopak śpiewał o Jezusie, czynieniu dobra, miłości. Siedząca obok niego dziewczyna zaprosiła mnie, żebym usiadła z nimi. Podała mi śpiewnik. – Znajdź nas rano. Pójdziemy razem. Fajnie się idzie, jak się śpiewa. Jestem Antek – gitarzysta odprowadził mnie w stronę mojego namiotu. Obiecałam, że się spotkamy. Okazało się, że Antoni mieszka w sąsiedniej parafii. Prowadzi tam kościelny chór młodzieżowy. Zaczęliśmy się spotykać. Szybko zrozumiałam, że to właśnie na niego czekałam. Tak się cieszyłam! Rok później wzięliśmy ślub. Zaszłam w ciążę bardzo szybko. Radosną nowinę zaraz obwieściliśmy...

Dzwonek do drzwi oderwał mnie od sprzątania. Skrzywiłam się z niechęcią, ale poszłam otworzyć. Rzadko miałam czas, żeby zrobić większe porządki. Ale w ten weekend byłam w domu sama, mogłam więc się tym spokojnie zająć. Spojrzałam przez wizjer i znieruchomiałam. On?! Jak to? Skąd się tu wziął? Czym prędzej przekręciłam zamek, pełna najgorszych przeczuć. – Co się stało? – spytałam. Edek stał w progu blady. Wyglądał, jakby miał mi oznajmić straszną wiadomość. – No, co się stało? – popędziłam go. – Co? – ocknął się, jakby wrócił z dalekiej podróży. – Nic takiego. Wpuścisz mnie? Pozwoliłam mu wejść. Poszedł do kuchni i usiadł przy stole. – Powiedz wreszcie, co się stało. Coś z dziećmi? Właśnie dlatego byłam sama w domu. Edek zabrał Michała i Sonię do siebie. I powinien być teraz z nimi! – Uspokój się, dzieciaki są zdrowe i zadowolone. Beata wzięła je do kina, a potem na jakiś obiad. Jeżeli nie o dzieci, to o co mogło chodzić? – Coś z twoimi rodzicami? – spytałam. Nie widziałam ich od rozwodu i wcale nie chciałam widzieć. Kiedy był czas na to, żeby się wtrącili w nasze życie i ustawili trochę syna, umyli ręce. Za to przedtem udzielali mi mnóstwa cennych rad, a szczególnie teściowa. – Zdrowi… – machnął ręką. – Nie dlatego przyjechałem. – To dlaczego? – spytałam natychmiast. – Rzadko zabierasz dzieci do siebie, myślałam, że będziesz z nimi siedział murem. Nie lubiłam, kiedy ta jego Beata zajmowała się dziećmi. Nie żebym ją uważała za szczególnie złą osobę, ale jakoś mi to nie pasowało. W końcu to do niej odszedł mój mąż. Z pełną świadomością przyczyniła się do rozbicia małżeństwa. O co mu chodzi? Edek odetchnął głęboko, a ja myślałam gorączkowo, co mogło go tu sprowadzić. Na pewno coś się musiało...