Iza zaprosiła mnie na obiad i zmusiłam się, żeby nie odrzucić zaproszenia. Od tamtego dnia czułam się okropnie w jej towarzystwie, miałam wrażenie, że czyta mi w myślach i w końcu odkryje, że ją okłamuję i kryję Marcina. Najchętniej unikałabym jej do końca życia, ale przecież dopiero to byłoby podejrzane. Udałam więc, że cieszę się z zaproszenia i pojechałam do brata oraz jego rodziny na pieczonego kurczaka. To była koszmarna sprawa. Kilka tygodni wcześniej zaginęła koleżanka z pracy brata. Dowiedziałam się o tym właściwie przez przypadek, bo akurat kiedy odwiedzałam ukochaną bratanicę, Marcin drukował ulotki o zaginionej Joannie. – Kto to? – zainteresowałam się. – Dziewczyna z naszej kafejki na dole – wyjaśnił, wciskając „drukuj”. – Wyszła z pracy do domu trzy dni temu i nie ma z nią kontaktu. Rozwieszamy plakaty i roznosimy ulotki po okolicznych sklepach. Pamiętam, że wtedy pomyślałam, iż ta Joanna na pewno się znajdzie. Ludzie nie giną ot tak, bez śladu. Przez kilka kolejnych tygodni zapomniałam o sprawie i nawet o nią nie zapytałam. To był ciężki okres dla całej naszej rodziny, mama otrzymała poważną diagnozę, ja płakałam, Marcin rozpaczliwie szukał rozwiązania, Iza próbowała pomóc. Chyba tylko trzyletnia Łucja nie była wiecznie przybita i przerażona przyszłością. – Nie wiem, co bym zrobił, gdyby nie ona – mówił o córce brat. – Wszystko się sypie, mama pewnie nie dożyje świąt, między mną a Izą nie jest najlepiej, ale Łucja… Boże, to jedyne, co mi się w życiu udało! Wiedziałam, że brat uwielbia córkę. Nie była jego jedynym dzieckiem. Miał syna z poprzedniego związku, ale jego była partnerka zrobiła wszystko, żeby przeciąć ich więź. Brat latami walczył o prawo do widywania Mateusza, ale w końcu poddał się, kiedy jego eks wyprowadziła się pod nieznany adres. Wiedział, że nawet gdyby...

Moja stryjenka ma na imię Julia, ale wszyscy mówią na nią Julcia lub Juleczka, chociaż ma już prawie osiemdziesiąt lat. Odkąd pamiętam, była blisko. Właściwie mnie wychowała, bo rodzice dużo pracowali i nie bardzo mieli czas na własne dziecko. Julcia najpierw odprowadzała mnie do przedszkola, potem do podstawówki, jeszcze później czekała z obiadem, kiedy wracałam z liceum. Miło było wejść do mieszkania pachnącego szarlotką albo cynamonem, wysprzątanego na błysk, zawsze z wazonem pełnym świeżych kwiatów (nawet zimą), bo Julcia kwiaty kocha i dba, aby na stole lub komodzie stała chociaż jedna najskromniejsza gałązka. Nie można jej zrobić większej przyjemności i lepszego prezentu niż bukiet. Do kwiatów Julcia ma gust i dobrą rękę. Jest znana z tego, że najpiękniej i najoryginalniej ozdabia ołtarze na uroczystości kościelne i robi takie piękne dekoracje świąteczne, że podobno chwali ją sam biskup! Julcia nasz kościół parafialny traktuje jak swój drugi dom, bywa tam codziennie, pomaga, sprząta, często pełni dyżury w kancelarii, jednym słowem – należy do filarów wspólnotowego życia i robi to całkiem gratis. Proboszcz do tej pory nie mógł się jej nachwalić! Julcia pomimo wieku nadal jest sprawna i nie wyobraża sobie, że mogłaby marnować czas na nicnierobienie. Kiedy ktoś ja namawia, żeby odpoczęła, mówi: – Na odpoczywanie mam całą wieczność. Teraz jest czas na robotę! Julcia zamawia rośliny u ogrodników. Jeździ po plantacjach i wybiera to, co według niej najlepiej się nadaje na ołtarz. Czasami są to białe róże, innym razem różnokolorowe bukiety frezji, groszków i innych tak mocno pachnących kwiatów, że czasami księża odprawiający mszę świętą z trudem powstrzymują kichanie. Z tego powodu Julcia dostała zakaz gromadzenia przy tabernakulum kwiatów o zbyt intensywnej woni, co ją trochę zirytowało. Stwierdziła wtedy:...

Mój mąż stwierdził kiedyś, że narodziny córki ani o centymetr nie zmieniły mojej figury, za to diametralnie odmieniły moje usposobienie. Zupełnie jakbym podczas porodu uszkodziła sobie kanaliki łzowe. Śmiałam się razem z nim, lecz w głębi ducha przyznawałam mu rację. Od dnia, kiedy na świat przyszła Ola, płakałam bardzo często. Jakbym nie umiała inaczej wyrazić uczuć, które we mnie buzowały. Wzruszał mnie każdy uśmiech córeczki, każde spojrzenie jej wielkich, szarych oczu. Czułam łzy pod powiekami, kiedy robiła coś po raz pierwszy, próbowała złapać mój palec, wyciągała rączki do karuzelki nad łóżeczkiem albo do puchatego misia, którego dostała od moich rodziców. Tego wieczoru też tak było. Ola była już wykąpana, przebrana w kolorową piżamkę, gotowa do snu. Ale nie zamierzała jeszcze spać. Chciała ćwiczyć świeżo nabytą umiejętność – chodzenia czy raczej przemieszczania się – za pomocą wszystkiego, czego można się było złapać, a co było w zasięgu jej małych rączek. Od kilku minut przyglądałam się, jak wędrowała w moim kierunki. Wkładała w to wiele wysiłku, przytrzymywała się boku kanapy, oparcia krzesła, brzegu stołu, z którego w panice ściągnęłam obrus. Kiwała się na boki i chwiała na krótkich, tłustych nóżkach, ale wytrwale parła do przodu. Powstrzymywałam się z całej siły, żeby nie przerwać tego mozolnego marszu i nie chwycić jej w objęcia. Zrobiłam to dopiero w chwili, kiedy Ola zbliżyła się tak bardzo, że mogła złapać mnie za kolano i spojrzeć mi w oczy wzrokiem zwycięzcy. – Brawo, córeńko – wyszeptałam, dumna jak paw, zamknęłam ją w objęciach i zaniosłam w stronę łóżeczka. Co wieczór zanosiłam Olę do łóżka, nakrywałam kołderką i całowałam, a potem delikatnym ruchem robiłam na jej czółku znak krzyża, by dobry Bóg miał ją w swojej opiece. To były nasze, tylko nasze...