Gdy wybieramy kierunek wakacyjnych wojaży, zawsze mamy na uwadze to, czy nasze dzieci będą szczęśliwe. Staramy się zapewnić im maksimum radości i przeżyć, bo przecież każdy wie, że wakacje nie trwają wiecznie. Wiele dzieci marzy o wizycie w Disneylandzie. Tak jak ten 2-letni chłopczyk... To była chwila... Rodzice postanowili zabrać trójkę dzieci do Walt Disney World Resort na Florydzie. Mieli tam spędzić rodzinne wakacje na świetnie przygotowanym dla rodzin terenie o wielkości 122 km2. Nigdy, przez ponad 40 lat, nie wydarzyła się podobna tragedia. Nikt też nigdy nie widział, by w sztucznym jeziorze znajdującym się tuż obok hotelu, mieszkał 2-metrowy krokodyl! Chłopiec wraz z rodziną wypoczywał na plaży. Bawił się przy brzegu, brodząc w jeziorze. Wtedy nagle z wody wyskoczył krokodyl i wciągnął 2-latka pod wodę. Na ratunek skoczył ojciec dziecka, ale poraniony przez groźnego drapieżnika, musiał się poddać. Nie miał szans z blisko 2-metrowym aligatorem.  Trwają  poszukiwania Blisko 50 ratowników poszukuje chłopca. Dużym utrudnieniem jest na pewno to, że muszą pracować po zmroku , gdyż do zdarzenia doszło wieczorem. Wszyscy są wstrząśnięci zajściem, nikt nie spodziewał się,  że może dojść do takiej tragedii w tak spokojnym miejscu. Nie sposób dowiedzieć się, co muszą czuć rodzice chłopca, zwłaszcza ojciec, któremu nie udało się pomóc synkowi. Wiedza, co mogło stać się z ich maleństwem, na pewno nie przeszkadza im głęboko wierzyć w cud odnalezienia chłopca. My także jesteśmy myślami z rodziną 2-latka.  Przeczytaj także: Gdzie na wakacje z dzieckiem- zrób test!

Koniec z moimi ambicjami i poczuciem niezależności, postanowiłam pewnego dnia, gdy mój czteroletni syn Kacper popłakał się, bo nie mogłam mu kupić rowerka. Nie ma co przekonywać wszystkich dookoła, że sobie sama z dzieckiem doskonale radzę . Cóż to za niezależność, jeżeli muszę stale wysłuchiwać od matki utyskiwań, że tak naprawdę, to jestem z Kacprem na jej utrzymaniu, a moja pensja starcza tylko na czynsz za wynajętą kawalerkę i bieżące opłaty. Nawet nie mogłam zaprotestować, bo to, niestety, prawda. Przy okazji takiej rozmowy zawsze powracał temat pana Waldka. Matka uważała, że najwyższy czas, abym zdecydowała się na ślub z właścicielem sklepu mięsnego , który buduje duży dom, ma luksusowy samochód i dużo cierpliwości, jeżeli przez pięć lat nie zmienił zdania i chce mnie poślubić. Pan Waldek ma 45 lat, jest grubym i łysym facetem o piskliwym głosie, ale to wszystko nie powinno mi przeszkadzać. – Przy takim obrotnym mężu, ptasiego mleka by ci nie zabrakło. A tak, to nie wiadomo, jak związać koniec z końcem – biadała. Upomnieć się o alimenty czy poślubić Waldka z mięsnego Pan Waldek, mimo swoich braków, powinien być według niej moim faworytem, bo w małych, powiatowych miasteczkach samotna kobieta ma niewielkie możliwości znalezienia dobrze płatnej pracy. W dodatku czteroletnie panieńskie dziecko nie jest dla niej dobrą wizytówką. Miałam do wyboru: albo wyjść za pana Waldka, który gotów był mnie przyjąć z moim nieślubnym synem, albo upomnieć się wreszcie o alimenty od Marka, ojca Kacpra, który do tej pory nie miał pojęcia o jego istnieniu. A właśnie dowiedziałam się z listu mojej koleżanki Doroty, u której pięć lat temu spędzałam wakacje po zdaniu matury, że na biednego nie trafi. Ten zaradny Marek, który kiedyś wyjeżdżał do Włoch na winogrona i oliwki, miał teraz świetnie prosperujący skład materiałów budowlanych. Teraz...

  Wiedziała o mnie wszystko zanim ja wiedziałam cokolwiek. Pierwsze w życiu spojrzenie, pierwsze uśmiechy i smutki.  Była ze mną zawsze. Mama, mamusia… Kiedy byłam mała była całym moim światem. Obserwowałam każdy jej ruch, nie lubiłam się z nią rozstawać ani na chwilę. Doskonale rozpoznawałam jej kroki, zapach, dotyk, głos. Lubiłam kiedy kosmyk jej włosów opadał na mój policzek. Smyrał. Moje pierwsze słowo jakie udało mi się z siebie wydusić to MAMA. Nie mogę tego pamiętać, ale pewnie popłakała się ze szczęścia. Wymyślała mnóstwo fantastycznych zabaw. Pozwalała mi biegać po kałużach i brudzić sukienki. Czytała mi na głos. Śpiewałyśmy na całe gardło, do tej pory to się zdarza. Jest moją przyjaciółką. Mogę na nią liczyć w każdej sytuacji. Nigdy nikt się dla mnie tak nie poświęcił, tak jak ona. Nauczyła mnie patrzeć na świat. Dzięki niej jestem sobą. Zawsze stoi po mojej stronie. Nigdy mnie nie zawiodła, a myślę, że ja ją parę razy tak, ale nic nie powiedziała. Szanowała każdą moją decyzję, pozwoliła mi się rozwijać. Zawsze mogę się do niej przytulić. Zawsze przy mnie będzie. Jeśli płaczę, ona płacze razem ze mną. Razem się śmiejemy. Kiedy o niej myślę, czuję ciepło, widzę jej uśmiechniętą twarz. Wiem, że myśli o mnie codziennie. Czy jestem ciepło ubrana, gdy jest zimno, albo czy wzięłam parasol, kiedy pada deszcz. Wie, że najbardziej lubię zupę pomidorową. A herbatę to tylko z cytryną i, że trudno mi zasnąć kiedy pada deszcz. Jak jest mi smutno, mama to czuje. Nawet jeśli rozmawiamy przez telefon oddalone od siebie setki kilometrów. Wie co powiedzieć, żeby mnie rozśmieszyć. Chociaż dzisiaj sama mam dziecko, mama nadal nazywa mnie swoją małą córeczką. Mamo dziękuję.