Uczę w klasach 1-3 i naprawdę kocham tę pracę. Mam poczucie misji, świadomie poszłam do tego zawodu. Nie potrzebuję prezentów, żeby lepiej zająć się Waszymi dziećmi. A na drogi zegarek samą mnie stać.
Przez całe moje zawodowe życie napatrzyłam się na różne szaleństwa, ale w ostatnich latach rodzice naprawdę przechodzą samych siebie. Chcę więc Wam uświadomić, drodzy rodzice, że po pierwsze nauczyciele pracują tak jak wszyscy inni – za pieniądze, a nie za gifty, a po drugie wasze możliwości finansowe ani trochę mnie nie interesują.
Piszę to, bo niejednokrotnie miałam wrażenie, że w obdarowywaniu nauczycieli w Dniu Edukacji Narodowej nie chodzi wcale o świętowanie i cieszenie się z tejże właśnie edukacji, a o coś zupełnie innego. Np. o pokazanie, na jakie bajeczne prezenty mogą sobie pozwolić rodzice. Albo o zaspokojenie jakiejś wymyślonej żądzy upominków, która trawi tych biednych nauczycieli, i zadbanie o to, żeby mocniej się przykładali do pracy i nie odgrywali się potem na uczniach.
Drodzy Państwo, takie podejście obraża mnie bardziej niż brak jakiegokolwiek prezentu.
Wiecie Państwo, co mnie najbardziej cieszy? Uśmiech moich dzieci, postępy, jakie robią, szczera radość z nauki, jaką udaje mi się u nich wypracować. Kiedyś na Dzień Nauczyciela dostałam od uczennicy czekoladę, taką zwykłą z marketu. Powiedziała mi, że kupiła za własne kieszonkowe, sama to wymyśliła, a miała 7 lat. Zjadłyśmy tę czekoladę razem i to był najpiękniejszy Dzień Nauczyciela.
Mam w domu wielkie pudło z laurkami od wszystkich moich uczniów, zbieram je od 30 lat. To są najlepsze prezenty.
A Państwo chcecie mi zaimponować złotym zegarkiem albo kolczykami? Jak będę potrzebowała, to sobie kupię. Też mnie na coś czasem stać.
Chciałabym też od razu przeprosić wszystkich tych rodziców, którzy kupują te prezenty w dobrej wierze. Bo np. uważają, że tak trzeba, że ja sobie tego życzę i oczekuję. Nie oczekuję. Pracę wykonuję sumiennie, bo kocham dzieci, a nie dlatego, że dostanę za to rower. Tak, kiedyś dostałam rower. Musiałam oddać. Wyobrażacie sobie, jakie to było dla mnie krępujące?
Mam nadzieję, że w tym roku dostanę masę laurek, na tym jednym mi zależy.
Helena
Zobacz też:
Kto zawsze wpada na pomysł kolejnych składek klasowych? Oczywiście za każdym razem te same osoby. Może niektórzy nie mają co robić z pieniędzmi, ale moim zdaniem nauczyciele i tak mają w nosie te wszystkie prezenty. Nadgorliwi rodzice, opanujcie się! Droga Redakcjo, niedługo koniec roku szkolnego i zastanawiam się, czy we wszystkich szkołach jest zwyczaj kupowania prezentów wszystkim jak leci. Moja córka kończy dopiero pierwszą klasę, nie mam doświadczenia, ale jestem w głębokim szoku, ile już pieniędzy przeznaczyłam na składki klasowe. Zaznaczam – to nie są obowiązkowe składki na Radę Rodziców czy inne potrzebne wydatki, jak wycieczki czy tym podobne. To są wszystko wymysły kilku nadgorliwych oszołomów za przeproszeniem, którym się wydaje, że jak kupimy pani od angielskiego kosz owoców i kaw, to będzie tak miło i przyjemnie. Nie będzie. A przynajmniej nie wszystkim. To się tak tylko wydaje, że jak się to rozłoży na całą klasę, to wyjdzie niewielka składka. Ale jeśli kupujemy coś co chwilę i dla każdego (nie przesadzam, paniom sprzątającym pewna mama też wymyśliła prezenty), to robi się mniej przyjemnie. Tu 100, tam 200, tam jeszcze parę stówek i jak nic 1000 zł stracone. Ja naprawdę mam ważniejsze wydatki. Może dla niektórych to nic takiego, wydać sobie tysiaka, ale dla mnie to mnóstwo pieniędzy. Z drugiej strony przecież głupio odmawiać składki. Wyłamię się, zrobię zamieszanie i wyjdę na skąpca albo jakiegoś chama, któremu szkoda kasy dla tych naszych wspaniałych nauczycieli. Za moich czasów to się pisało ładną kartkę z podziękowaniem i ewentualnie dawało ładny bukiet na koniec roku. To wszystko. A teraz to się w głowach przewraca. Alina Od Redakcji: Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz...
„Na forach dla mam wrze, nie mówiąc już o naszej klasowej grupie dla rodziców. Zbliża się Dzień Nauczyciela i jak nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi o pieniądze. Połowa rodziców w klasie mojego syna awanturuje się bez końca, że nie da złamanego grosza na prezent dla wychowawczyni. A mnie krew zalewa, jak czytam takie wpisy! Gdzie się podziało nasze polskie dobre serce?! Przecież prezent to okazanie wdzięczności, symboliczne podziękowanie. To jest tradycja! Roszczeniowe pokolenie Chyba wszyscy o tym zapominają, że szkoła to nie tylko miejsce nauki pisania i tabliczki mnożenia. Dzieci uczą się także obycia w świecie, tego jak powinny się zachowywać wobec innych ludzi, że należy doceniać drugiego człowieka i każdą formę pracy. W szczególności tą, którą ktoś wykonuje dla nas! Później rośnie pokolenie roszczeniowych młodych ludzi, że tylko: ja i ja, daj mi, ja chcę. Pokolenie pozbawione szacunku i empatii dla drugiego człowieka. Pokolenie, które z pogardą odnosi się do osób, które nie wykonują prestiżowych zawodów lub nie zajmują miejsc kierowniczych. A przecież społeczeństwo to przede wszystkim zwykli ludzie, którym należy się szacunek! I czego uczą ci nowocześni rodzice?! Tego, że nauczycielka jest nikim?! Wychowanie to także nauka wartości Wiadomo, początek roku szkolnego to wiele wydatków: przybory szkolne, składki na radę rodziców, nowy plecak, buty, czy kurtka na zimę i zaliczki na planowane wycieczki. A to tego ta koszmarna inflacja. Ja to wszystko rozumem, tylko w życiu są rzeczy ważne i ważniejsze. Nie wystarczy dzieciom mówić, bo tak naprawdę to nie deklaracjami, a zachowaniem, gestami jesteśmy w stanie przekazać wartości, jakimi w dorosłym życiu powinny się kierować! Wychowanie to nie tylko same przyjemności. To odpowiedzialność! A te kwoty na Dzień Nauczyciela? Śmiech na sali. Nie chcą złożyć się po 10 złotych, a przecież...
Jestem nauczycielką od 20 lat. Swoją przygodę z oświatą zaczęłam jako pełna zapału, młoda dziewczyna poświęcająca swój wolny czas, angażująca się do granic możliwości. Co dostaję w zamian? Pogardę ze strony rodziców. Nawet nie chodzi o wdzięczność, bo na nią przestałam już liczyć, ale odrobinę szacunku. Wszędzie słyszę, jak to nauczyciele mają wspaniale. No tak, żyć nie umierać... Tylko za co? Bo my harujemy za grosze, za śmieszne państwowe pieniądze, którymi pracownik korporacji pogardziłby na starcie. Czy mamy dużo czasu, skoro pracujemy po kilka godzin dziennie, a nie po osiem, jak typowy pracownik? Tak, na sprawdzanie kartkówek waszych dzieci, przygotowywanie się do zajęć, zostawanie po godzinach w szkole, szykując części artystyczne, na wywiadówki z rodzicami i zebrania grona pedagogicznego. Nikt nie widzi tego, co robimy po skończonych lekcjach, a odważę się na stwierdzenie, że jest to dokładnie druga połowa naszej pracy. Jako wisienkę na torcie dodam to, że przerw w pracy też zazwyczaj nie mamy, bo musimy wtedy dyżurować na korytarzach, sprawdzając, czy waszym dzieciom przez te 10 minut nie stanie się krzywda. Co więcej, bo to chyba jest najważniejsze – my nie tylko uczymy wasze dzieci, ale też wychowujemy, a o tym rodzice często zapominają. Bo to między innymi szkoła kształtuje zachowania młodych ludzi. Czasami marzę, żeby wyjść z tej klasy Podczas lekcji, gdy 30 uczniów drze się czasami wniebogłosy, marzę, by wyjść z tej klasy, choć na chwilę, trzasnąć drzwiami i odpocząć od tego wszystkiego. Ale nie mogę – bo jestem odpowiedzialna za tych uczniów – na lekcji, gdy przypadkiem jeden rozwali drugiemu głowę – to ja będę za to ponosić konsekwencje. A więc oczy muszę mieć dookoła głowy, być uważna na każdy ruch uczniów, każde ich zachowanie, a przy tym prowadzić lekcje w taki sposób, by nie zanudzić całej klasy....
