Przed drugą klasą zainwestowałam w porządny tablet dla synka. I niech mi nikt nie mówi, że powinien raczej ślęczeć nad książkami. To takie niedzisiejsze. Mojego syna ciągnie do komputerów, więc mu nie zabronię Droga Redakcjo, wszędzie trąbi się, jakie to szkodliwe dla dzieci są telefony i komputery. Nie zgadzam się z tym, wszystko jest dla ludzi. W takim świecie żyjemy. Mój Marcel ma do tego talent, myślę, że w przyszłości zajmie się informatyką. Już teraz świetnie sobie radzi, obsługuje telefon lepiej niż ja. Uwielbiam tych wszystkich nawiedzonych rodziców, którzy mnie starszą, że Marcelek będzie się źle rozwijał albo że sobie nie poradzi z nauką. No to niech popatrzą na mojego synka. Wysoki, uśmiechnięty, cichy, uprzejmy, nigdy nikomu nie podpadł w szkole. Dzieci go lubią, bo nie stwarza problemów. Na świadectwie z pierwszej klasy miał same pochwały i wyróżnienie z zajęć komputerowych. No i co, w tym momencie hejterom pewnie już brakuje argumentów. Tak, pozwalam synowi korzystać z telefonu do woli. Wieczorami też, to go relaksuje. Ma swój smartfon. Sam ściąga sobie gry, ja nie ingeruję, niech się uczy. Jest w tym biegły i wielu dorosłych pewnie nie wie tego wszystkiego, co on w wieku 8 lat.  Nauka, owszem, ale bez przesady, bez czytania opasłych kobył, bez ślęczenia nad książkami do nocy, bo pani kazała. To nie te czasy. Przyszłość to internet i komputery. Ciekawa jestem, co powiedzą ci wszyscy rodzice oczytanych kujonków, kiedy ich dzieci dorosną i się okaże, że nagle nie mogą znaleźć dobrej pracy? No chyba że praca w bibliotece jest OK. My mamy większe ambicje. Natalia Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Piszemy też o: Policja odnalazła rodzeństwo...

Zawsze byłam zwolenniczką mundurków. I jak tak teraz patrzę, to żałuję coraz bardziej, że szkoła się z tego wycofała. Im te dzieci starsze, tym jest gorzej. Szkoła jak rewia mody, i to taniej Emilka poszła właśnie do 5. klasy. Ona jest jeszcze niewyrośnięta, drobniutka, ale niektóre jej koleżanki mogłyby spokojnie uchodzić za 16-latki. Szczególnie gdy się jeszcze ubiorą jak nie powiem kto... Zastanawiam się, kto na to pozwala, no i co na to szkoła. Czy rodzice widzą rano, co te dzieciaki na siebie wkładają? Bluzki do pępka, miniówki i buty na platformach. A mówimy o 11-latkach! Ja się tak ubierałam na studiach. Chociaż nie, aż tak wyzywająco to nie. Nakupowałam Emilce modnych ubrań na nowy rok, bez problemu można znaleźć takie skromne, ale fajne, ładne. Kilka spódniczek w ciemnym kolorze, przed kolano, zwykłe t-shirty z aplikacjami, adidasy. Moja córka wygląda jak uczennica, ale nie uważam, żeby była ubrana nie na czasie. To tamte dziewczyny mocno przesadzają. Boję się, że za chwilę się zacznie: Mamo, kup mi takie buty jak ma Zuzka, chcę taką bluzkę jak Paulina... Bo to niby tak fajnie jak brzuch widać i pośladki prawie wystają. I to żeby ze szkoły dziecko przynosiło takie pomysły... Zgroza. A może ja jestem jakaś zacofana? Czy wszędzie teraz taka moda? Czy to normalne? Hania Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Kładę dzieci spać w ubraniach do szkoły. Rano mamy o połowę mniej nerwów, polecam" "Córka już prosi o kasę na Dzień Chłopaka. Szkoła jest od nauki, a nie takich głupot" "Moja Wiki trafiła do klasy C, a tak walczyłam dla niej o A. Wiadomo, jakie dzieci tam chodzą"

Droga Redakcjo, wiem, że mój list jest dość kontrowersyjny, w końcu niektórzy w ogóle nie mogą mieć dzieci. Ale ja przeżywam dramat, nie umiem sobie z tym poradzić. Nie przestaję płakać, odkąd na USG zobaczyłam to, czego nie chciałam widzieć.  Nie tak miało być Zacznę od tego, że mam dwóch wspaniałych synów. Naprawdę bardzo ich kocham, to cudowni chłopcy. Ale... problem w tym, że to typowe chłopaki, w głowie im tylko piłka, karate i żołnierzyki. Są mało empatyczni, nieczuli, takie łobuzy, nie lubią przytulanek z mamusią, chociaż wcale nie są jeszcze duzi. 5 i 7 lat to przecież mało. A ja już widzę, że nie będziemy mieć w przyszłości wspólnych tematów.  Kochana Redakcjo, ja tak marzyłam o córeczce! Już w dzieciństwie niańczyłam lalki i ubierałam je w różowe ciuszki. Nie miałam siostry, więc czesałam przydługie włosy brata, chociaż uciekał ode mnie z krzykiem. Nie płakałam, gdy rodziłam Antka i Miłosza, wiedziałam, że jest jeszcze szansa. Myślałam, że trzecia ciąża to będzie właśnie ten strzał w 10. Teraz wszystko przepadło. Wczoraj na USG lekarz pokazał powiedział, że nie ma wątpliwości – jest siusiak. Urodzę trzeciego syna. Rozpłakałam się tam, choć wiem, że powinnam się cieszyć. Dziecko zdrowe, duża rodzina, mąż zadowolony. Tylko co ze mną i moimi marzeniami? Płaczę bez przerwy, odechciało mi się dbania o siebie i zakupów. Najgorsze, że kupiłam już różową wyprawkę. Marzyłam o sukieneczkach i lalkach, chciałam razem z moją śliczną córeczką oglądać występy taneczne i filmy o księżniczkach. Chodzić z nią na balet, wymieniać się ploteczkami.  Ale nic z tego, wszystko runęło. Kolejnej ciąży już nie będzie. Ada Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich...