Jestem wdową. Mój mąż zginął w wypadku siedem lat po ślubie, na kilka dni przed trzecimi urodzinami naszej córeczki Ani. Zostałyśmy same… Bez pensji męża było trudniej, ale jakoś wiązałam koniec z końcem. Niestety, duża część pieniędzy szła na wynajem mieszkania. Dlatego dwa lata później zgodziłam się skorzystać z propozycji Mariana, który posiadał piętrowy dom z mieszkaniami na wynajem. – Akurat wyprowadziła się para i dwupokojowe lokum stoi puste – powiedział. Marian miał nieco ponad pięćdziesiąt lat. Od czasu do czasu naprawiał różne rzeczy w salonie urody, w którym pracowałam jako manikiurzystka. Był jedną z tych osób, które pomogły mi jakoś przejść ciężki czas po śmierci męża. Lubiłam go. Był cichy, miły, często bawił się z Anią, która trzy dni w tygodniu siedziała ze mną w pracy, gdy miałam drugą zmianę. Dom był piętrowy, przedwojenny, co oznaczało duże pokoje i sufity na wysokości trzech metrów. „Moje” mieszkanie znajdowało się na piętrze i miało spory balkon, było dwa razy większe niż poprzednie, a czynsz o połowę niższy. Byłam zachwycona. – Nie mogę cię tak wykorzystywać – zaprotestowałam, ale Marian wzruszył ramionami. – Lubię ciebie, twoją córkę, stać mnie na fanaberie – powiedział i z uśmiechem podążył wzrokiem za Anią, która z fascynacją oglądała swój nowy pokój. Wymyślony przyjaciel W budynku było sześć mieszkań. Wkrótce część lokatorów poznawałam z widzenia. Z niektórymi zamieniałam kilka słów. Moje życie powoli wchodziło na bezpieczne tory. Trochę tylko martwiła mnie Ania, bo odniosłam wrażenie, że dokucza jej samotność. Bo z jakiego innego powodu wymyśliłaby sobie przyjaciela? Od kiedy się tu przeniosłyśmy, Ania często siadała w kącie swojego pokoju i z kimś rozmawiała. Albo słuchała z zapartym tchem, oczarowana. Kiedy spytałam, co robi,...

Miałam dwa lata, kiedy urodziła się Iza, więc nie mogę tego pamiętać. W mojej świadomości po prostu od zawsze miałam młodszą siostrę, ale rodzice twierdzili, że bardzo nie chciałam rozstać się ze swoim statusem jedynaczki. To, co najlepiej zapamiętałam z dzieciństwa – tego PRZED – to opowieści mamy o małej Oldze próbującej wchodzić do głębokiego wózka siostrzyczki albo odpychającej ją od mamy i żądającej karmienia piersią. – Byłaś taka zazdrosna o dzidziusia! – śmiała się mama, kiedy miałam już siedem czy osiem lat i mogłam zrozumieć, jak nieładnie się zachowywałam. – To dlatego, że jako jedynaczkę bardzo cię rozpieszczaliśmy. – Ale teraz Olga już bardzo kocha Izę, prawda? – tata zawsze spieszył mi z pomocą. – Prawda, że jesteś dobrą siostrzyczką? Oczywiście kiwałam wtedy z zapałem głową, ale miałam wrażenie, że i tak każdy, kto słyszał opowieści mamy, podejrzewał mnie o ciągłą zazdrość o siostrę. Czułam się więc zobowiązana do tego, by wszystkim udowadniać, że ją kocham i lubię się z nią bawić. Ale to nie do końca była prawda. Iza była dwa lata młodsza i kiedy ja już byłam w szkole, ona wciąż chodziła do przedszkola. Najlepsze przyjaciółki Miałam dwie najlepsze przyjaciółki z klasy, z którymi trzymałam się na przerwach, a potem bawiłam w świetlicy. Miałyśmy swój własny, dziecięcy świat, odgrywałyśmy księżniczki albo bawiłyśmy się w stadninę koni. A potem Iza skończyła sześć lat i mama postanowiła posłać ją do pierwszej klasy z pominięciem zerówki. Ja miałam osiem i od dwóch lat trzymałam się z Natalką i Basią. Czy to takie dziwne, że nie miałam najmniejszej ochoty zajmować się młodszą, słabo radzącą sobie w pierwszej klasie siostrą podczas przerw i, co gorsza, w świetlicy? Czy można mnie winić, że płakałam, kiedy mama Basi zapraszała Natalkę po lekcjach...

Elizka przyjechała do nas na czas przeprowadzki i remontu nowego mieszkania. – Skarbie, wrócimy po ciebie, jak tylko się urządzimy – moja córka powtarzała chyba setny raz. – Będę codziennie telefonowała. – Ja też – zapewnił zięć. – Odmaluję twój pokój, na jaki kolor zechcesz, tylko błagam, nie rozrabiaj. – Na różowo – poprosiła Elizka. Żegnając się z rodzicami, miała łzy w oczach, ale nie płakała, z mojej wnusi jest twarda dziewuszka. – Umowa stoi – Julian przytulił córeczkę, Ewa objęła ich oboje i tak trwali, jakby żegnali się na zawsze. Córka i zięć dostali pracę w szpitalu wojewódzkim, przeprowadzali się do innego miasta, musieli znaleźć i urządzić nowe mieszkanie, a na razie mieszkali kątem u znajomych. To nie były warunki dla dziecka, zaproponowałam, żeby mała spędziła ten czas u nas. Słuchała opowieści Tadka z wypiekami na policzkach Wyszłam cicho z pokoju, zostawiając ich samych, zaraz za drzwiami natknęłam się na Tadka, chrząkał i pokasływał, starając się ukryć wzruszenie. Nie znosił pożegnań. Bardzo kochał wnuczkę i pozwalał jej na wszystko, to ja nakazywałam i zakazywałam, biegałam po wsi, szukając Elizki, tłumaczyłam jej, że powinna trzymać się blisko domu. Jakbym grochem o ścianę rzucała, przylepa kiwała głową, a potem robiła, co chciała, bo przecież dziadek powiedział, że na wsi powinna mieć więcej swobody. Córki nie trzymałam pod spódnicą, ale z Elizką było inaczej, tak rezolutnego i wszędobylskiego dziecka nigdy nie spotkałam, trudno było za nią nadążyć, dlatego nie czułam się pewnie, gdy znikała mi z oczu. – Nie będzie się u nas nudzić? – zastanawiał się głośno Tadek. Udałam, że nie dosłyszałam. Co poradzę, że we wsi nie ma dzieci w wieku Elizki? Pozostawał telewizor, gry i towarzystwo dziadków. A! Zapomniałabym o psie. – Co zrobimy...