Miałam dwa lata, kiedy urodziła się Iza, więc nie mogę tego pamiętać. W mojej świadomości po prostu od zawsze miałam młodszą siostrę, ale rodzice twierdzili, że bardzo nie chciałam rozstać się ze swoim statusem jedynaczki. To, co najlepiej zapamiętałam z dzieciństwa – tego PRZED – to opowieści mamy o małej Oldze próbującej wchodzić do głębokiego wózka siostrzyczki albo odpychającej ją od mamy i żądającej karmienia piersią. – Byłaś taka zazdrosna o dzidziusia! – śmiała się mama, kiedy miałam już siedem czy osiem lat i mogłam zrozumieć, jak nieładnie się zachowywałam. – To dlatego, że jako jedynaczkę bardzo cię rozpieszczaliśmy. – Ale teraz Olga już bardzo kocha Izę, prawda? – tata zawsze spieszył mi z pomocą. – Prawda, że jesteś dobrą siostrzyczką? Oczywiście kiwałam wtedy z zapałem głową, ale miałam wrażenie, że i tak każdy, kto słyszał opowieści mamy, podejrzewał mnie o ciągłą zazdrość o siostrę. Czułam się więc zobowiązana do tego, by wszystkim udowadniać, że ją kocham i lubię się z nią bawić. Ale to nie do końca była prawda. Iza była dwa lata młodsza i kiedy ja już byłam w szkole, ona wciąż chodziła do przedszkola. Najlepsze przyjaciółki Miałam dwie najlepsze przyjaciółki z klasy, z którymi trzymałam się na przerwach, a potem bawiłam w świetlicy. Miałyśmy swój własny, dziecięcy świat, odgrywałyśmy księżniczki albo bawiłyśmy się w stadninę koni. A potem Iza skończyła sześć lat i mama postanowiła posłać ją do pierwszej klasy z pominięciem zerówki. Ja miałam osiem i od dwóch lat trzymałam się z Natalką i Basią. Czy to takie dziwne, że nie miałam najmniejszej ochoty zajmować się młodszą, słabo radzącą sobie w pierwszej klasie siostrą podczas przerw i, co gorsza, w świetlicy? Czy można mnie winić, że płakałam, kiedy mama Basi zapraszała Natalkę po lekcjach...

Elizka przyjechała do nas na czas przeprowadzki i remontu nowego mieszkania. – Skarbie, wrócimy po ciebie, jak tylko się urządzimy – moja córka powtarzała chyba setny raz. – Będę codziennie telefonowała. – Ja też – zapewnił zięć. – Odmaluję twój pokój, na jaki kolor zechcesz, tylko błagam, nie rozrabiaj. – Na różowo – poprosiła Elizka. Żegnając się z rodzicami, miała łzy w oczach, ale nie płakała, z mojej wnusi jest twarda dziewuszka. – Umowa stoi – Julian przytulił córeczkę, Ewa objęła ich oboje i tak trwali, jakby żegnali się na zawsze. Córka i zięć dostali pracę w szpitalu wojewódzkim, przeprowadzali się do innego miasta, musieli znaleźć i urządzić nowe mieszkanie, a na razie mieszkali kątem u znajomych. To nie były warunki dla dziecka, zaproponowałam, żeby mała spędziła ten czas u nas. Słuchała opowieści Tadka z wypiekami na policzkach Wyszłam cicho z pokoju, zostawiając ich samych, zaraz za drzwiami natknęłam się na Tadka, chrząkał i pokasływał, starając się ukryć wzruszenie. Nie znosił pożegnań. Bardzo kochał wnuczkę i pozwalał jej na wszystko, to ja nakazywałam i zakazywałam, biegałam po wsi, szukając Elizki, tłumaczyłam jej, że powinna trzymać się blisko domu. Jakbym grochem o ścianę rzucała, przylepa kiwała głową, a potem robiła, co chciała, bo przecież dziadek powiedział, że na wsi powinna mieć więcej swobody. Córki nie trzymałam pod spódnicą, ale z Elizką było inaczej, tak rezolutnego i wszędobylskiego dziecka nigdy nie spotkałam, trudno było za nią nadążyć, dlatego nie czułam się pewnie, gdy znikała mi z oczu. – Nie będzie się u nas nudzić? – zastanawiał się głośno Tadek. Udałam, że nie dosłyszałam. Co poradzę, że we wsi nie ma dzieci w wieku Elizki? Pozostawał telewizor, gry i towarzystwo dziadków. A! Zapomniałabym o psie. – Co zrobimy...

Jak co roku zbliżające się ferie przyprawiały mnie o gęsią skórkę. Trójka dzieci, które jednocześnie przestają chodzić do szkoły, to koszmar w odcinkach. Dzieciaki się nudzą i oczekują, że zapewnię im rozrywkę. Czemu ja? Bo tak. Najlepiej nie opuszczając przy tym dni pracujących. Pal licho, jeśli udało mi się zapisać bandę na półkolonie typu „Zima w mieście”, gdzie przez pół dnia zajmowali się nimi wychowawcy oraz instruktorzy. Gorzej, gdy trzeba było zorganizować wspólny wyjazd, który każdemu by odpowiadał. Tak, to też była moja działka. Co dwa lata staraliśmy się wyjechać także zimą, jeśli udało nam się z mężem dostać urlopy w tym samym czasie. Wspólny wyjazd… Zadanie z gatunku karkołomnych, bo każdy miał inny pomysł oraz odmienne potrzeby, a ja starałam się je zaspokoić. Ale że jeszcze się taki nie urodził, co by każdemu dogodził, to zazwyczaj ktoś wracał do domu mniej lub bardziej obrażony. A ja? Wymęczona bardziej niż przed urlopem. Tego roku dyskusja na temat ferii zaczęła się jeszcze przed świętami Bożego Narodzenia. Starszy syn chciał jechać w góry, córka tam, gdzie będą baseny. Mąż sugerował, że choć raz moglibyśmy się szarpnąć na wakacje pod palmami. A najmłodszy syn był przekupną i łasą bestią, więc opowiadał się za tą „opcją”, która właśnie podarowała mu coś smacznego. Każdy miał jakieś wymagania Nikt natomiast nie wysilił się i nie spytał, czego ja bym chciała. Miałam wrażenie, że w tej rodzinie jestem traktowana jak połączenie służącej z dobrą wróżką, która po spełnieniu życzenia może sobie zniknąć albo odejść do swojego kąta. W przypadku organizacji ferii czy wakacji – to już na sto procent. Wiedziałam, że kolejny raz napracuję się jak głupia, za co nikt mi nie podziękuje, przeciwnie, poczęstują mnie na koniec dawką żali i pretensji. Znałam moją rodzinkę aż za...