Z mężem żyjemy skromnie, ale szczerze – niczego nam nie brakuje. Nigdy nie potrzebowaliśmy zbytków, wystarczały nam wakacje nad polskim morzem i ciuchy z second-handów. Dzięki oszczędnościom wyremontowaliśmy mieszkanie i mamy całkiem sporo pieniędzy na tzw. czarną godzinę. Do tego dobrze zabezpieczyliśmy przyszłość naszej jedynej córeczki. Byłam z tego taka dumna, ale moja rodzina skutecznie zniszczyła we mnie to uczucie. Nie zarabiam kokosów, ale czy jestem złą matką? Nie zarabiam mało – 3 tysiące w małym mieście to jest coś. Mój Janek dostaje niewiele mniej. Zawsze mogliśmy sobie pozwolić na najpotrzebniejsze rzeczy, i wcale nie biedowaliśmy, jak uważa moja mama. Odziedziczyłam mieszkanie po babci, więc mieliśmy dobry start. No ale w mojej rodzinie trzeba mieć grubą skórę – porównywanie i presja, by móc pochwalić się jakimś dalekim ciotkom sukcesami dzieci, są nie do zniesienia. Moja matka w tym przoduje. A ma z kim mnie porównywać, bo mój brat, Marcin, wyjechał do stolicy i jest menadżerem w międzynarodowej korporacji. Dwie kuzynki za to jeżdżą po świecie, uczą się i rozwijają talenty. Jak my przy nich wyglądamy? Skromna bibliotekarka i kierowca autobusu... Postanowiliśmy jednak z Jankiem nie dać się i po prostu robić swoje. Tak, żebyśmy my byli szczęśliwi, a nie nasze matki i ciotki. Kiedy urodziła się Marysia, wszystko się skomplikowało. Nie chcieliśmy jej zalewać niepotrzebnymi zabawkami i posyłać od niemowlaka na zajęcia rozwojowe, które kosztują masę kasy, a niewiele wnoszą. Moja mama zaczęła wytykać mi to na każdym kroku. – Marcinek trzy razy w tygodniu jeździ ze Stasiem na zajęcia muzyczne. A wy co? Zmarnujecie to wasze biedne dziecko – wzdychała, a we mnie wszystko się gotowało. Nie miałam nawet ochoty wchodzić z nią w dyskusję. I tak byłam na przegranej pozycji. Żyliśmy zwyczajnie, ale dla mojej matki to za mało...

Od narodzin Agatka spała z nami w sypialni. Gdy była bardzo malutka, kładliśmy ją w łóżeczku dostawionym do naszego łóżka – dzięki temu nocne karmienie było o wiele łatwiejsze, a ja wiedziałam, że jeśli będzie czegoś potrzebować, ja będę tuż obok. Gdy skończyła roczek, coraz częściej spała z nami w łóżku. Cieszyłam się, że daję mojemu dziecku to, co najlepsze. Mój mąż też tak myślał – w ogień by za małą skoczył. Teraz czuję, że w tej całej trosce o dziecko zgubiliśmy tę iskrę, która była na początku naszego związku. Kilka miesięcy temu, po czwartych urodzinach Agatki, uznałam, że już czas, by mała zaczęła spać w swoim łóżku. Ma swój pokoik, piękne łóżeczko – sama była z nami na zakupach i je wybrała – więc zaczęłam ją przyzwyczajać do tego, że niedługo to tam będzie spędzać noce… Myślałam, że iskra znów się pojawi Mamy całą wieczorną rutynę – najpierw kolacja, potem kąpiel, później wspólne czytanie bajek i przytulanki. Nie sądziłam, że przeniesienie tej rutyny do pokoju Agatki będzie takim wyzwaniem. Pierwszej nocy Agatka była podekscytowana, że jest na tyle duża, że może spać w swoim pokoju. Wiedziała, że jeśli coś złego jej się przyśni – zawsze może do nas przyjść. I rzeczywiście, nad ranem weszła do nas pod kołdrę, przytuliła się i było tak jak zawsze…   Drugiej nocy już nie chciała sama zasypiać. Prosiła, żebym z nią została, dopóki nie zaśnie. Zostałam – gładziłam ją po policzku, czytałam bajkę, dopóki nie zasnęła… Nie zdążyliśmy jeszcze z Pawłem położyć się do łóżka, a ona już na nas czekała z misiem pod pachą. Nie chciała spać sama. Przez kilka kolejnych nocy spała z nami. Choć przy niej tego nie pokazuję, ja już naprawdę chciałabym, żeby zaczęła spać sama. Brakuje mi mojego męża, bliskości. Spontanicznego seksu w naszym własnym łóżku – nie na...

Postanowiliśmy, że Darek wprowadzi się do mnie – on do tej pory wynajmował, ja mam mieszkanie po rodzicach. Kilka lat temu zbudowali dom, więc mieszkanie przepisali na mnie. Nie jest duże, niecałe 50 metrów kwadratowych, dwa pokoje. Skoro moi rodzice dali radę, by wychować w nim mnie, ja wychowam tam moje dziecko. On nie dorósł do roli ojca Wcześniej pomieszkiwaliśmy u siebie z Darkiem, ja trochę u niego, on u mnie, ale nigdy nie spędziliśmy razem więcej czasu niż tydzień. Jego przeprowadzka miała być dużą zmianą – ale przecież chcieliśmy być razem. No i dziecko w drodze! Nie sądziłam jednak, że wspólne mieszkanie tak wiele powie mi o ojcu mojego dziecka… Gdybym kilka miesięcy temu wiedziała to, co wiem teraz, nie wiem, czy zdecydowałabym się na to wszystko… Już kilka dni po przeprowadzce – byłam już wtedy w 3 miesiącu ciąży – zaczęłam zauważać pewne niepokojące znaki. Darek był tak bardzo… nieprzyzwyczajony do życia z kimś? Na początku zachowywał się jak kawaler. Robił to, co zawsze, kiedy się nie widywaliśmy – spędzał długie godziny przy komputerze, grał, najchętniej codziennie zamawiałby pizzę. Dziwił się, kiedy chciałam, żebyśmy wspólnie pojechali na zakupy albo zaczęli planować przemeblowanie mieszkania – tak, by stworzyć dziecku przestrzeń, osobny kąt. Nie na to się pisałam Któregoś dnia musiałam zostać dłużej w pracy. On pracuje z domu, więc poprosiłam, żeby wstawił pranie i przygotował nam jakąś kolację. Jakie było moje zdziwienie, kiedy po powrocie do domu na stole leżały frytki z paczki i butelka keczupu, a na suszarce znalazłam moją bieliznę, ręczniki, jego dżinsy i moją ukochaną sukienkę… Frytki jakoś przełknęłam – nawet miałam ochotę na fast food. Ale to pranie? Czy on nigdy nie robił prania?! Okazało się, że… nigdy. 28-letni facet...