Droga Redakcjo, piszę ten list, bo zżera mnie frustracja. Wyszłam za mąż za mężczyznę, który miał plany i ambicje, uczył się, dobrze się zapowiadał. Niby wszystko fajnie, a teraz ledwo wychodzimy na plus. Tak naprawdę musimy ciąć wydatki i zaciskać pasa. To niesprawiedliwe. Wyszłam za biedaka, co będzie teraz z moim dzieckiem? Paweł nic nie miał, rodzice niczego mu nie dali na start, mnie zresztą też nie. Zaczynaliśmy od zera, ale myślałam, że jakoś to się ułoży. Mąż miał skończyć ekonomię, zrobić karierę. Studiów ostatecznie nie skończył, co już powinno mi dać do myślenia. Nie ogarniał po prostu, orłem nie jest, za ciężko mu było z tą całą nauką. Do pracy poszedł, bo kolega mu załatwił. Jako przedstawiciel handlowy mógłby zarobić, ale do tego trzeba mieć głowę na karku, być przebojowym. Wstyd przyznać, ale mój mąż to taka ciapa, nic sam nie wymyśli, nie przebije się. Efekty od razu było widać, pensja marna.  No ale byliśmy już po ślubie, zaszłam w ciążę. Marcelek ma teraz rok. Niestety poziom życia bardzo nam się obniżył. Paweł zarabia marne 4 tysiące zł, co to jest na 3-osobową rodzinę?! Ja jestem przyzwyczajona do wyższych standardów, no i przecież nasz synek powinien mieć wszystko. O drugim dziecku nawet nie myślę. Chodzę wściekła, czepiam się o wszystko, bo bardzo mnie ta sytuacje stresuje. Wyrzucam mu, że jest nieudacznikiem, a on się obraża. Koleżanki mają ogarniętych mężów, w rodzinie też mam przykłady, że jak się chce, to się da – moi dwaj bracia mają wysokie stanowiska, żonom i dzieciom niczego nie brakuje. A my musimy oglądać każdą złotówkę. Wstydzę się za męża. Nie chcę tak żyć, tak bylejak. Czy powinnam zażądać rozwodu? Jak mu przemówić do rozumu, żeby wziął się za robotę i coś osiągnął? On nie widzi problemu, mówi, że daje z siebie wszystko i że nie musimy żyć w...

Zadziwiające, jak z biegiem czasu może się zmienić punkt widzenia. To, co kiedyś uważałam za zaletę, po latach okazało się… więzieniem. – Nie możesz tego dłużej znosić. Bo będzie tylko gorzej – tłumaczyła mi przez telefon Magda. – Przecież to niemal niewolnictwo! Siedziałam na brzegu fotela, podczas gdy mój mąż wpatrywał się w swój telefon, w swoje centrum dowodzenia, nieświadomy, że właśnie zaraz ogłoszę bunt i rozpocznę walkę wyzwoleńczą. Gdyby wiedział, zabroniłby mi nie tylko zapraszać Magdę do „jego” domu, ale też rozmawiać z nią przez telefon, za który on płacił rachunki. Serce tłukło mi się w piersi jak oszalałe. Jakbym dopuściła się jakiejś zbrodni. Cóż, dla tyranów rewolucja to najgorszy z grzechów. Nie musiałam martwić się o pieniądze Gdy byłam nastolatką, Grzegorz bardzo mi imponował tym swoim niezłomnym charakterem i tradycyjnym podejściem do życia. Znaliśmy się zaledwie kilka miesięcy, kiedy poprosił mnie o rękę. Wcześniej widywaliśmy się parę razy przy różnych okazjach, ponieważ Grzesiek był synem znajomych mojego ojca. – Nie mam czasu na chodzenie za rączkę przez kilka lat – tłumaczył. – Wiem, czego chcę. Chcę stworzyć z tobą rodzinę. Taką rodzinę, o jakiej zawsze marzyłem. – Ja też tego chcę! – byłam wniebowzięta tym wyznaniem i wydawało mi się wtedy, że podzielam jego poglądy. Na ślubnym kobiercu stanęłam w wakacje przed rozpoczęciem studiów. Starszy o pięć lat Grzesiek rozwijał już w tym czasie swoją firmę. Mogłam więc spokojnie studiować, bez obaw o sytuację finansową. Mieliśmy nawet pieniądze na podróż poślubną. Polecieliśmy na gorącą Kretę i spędziliśmy tam cudowne dwa tygodnie. A do domu wróciliśmy nie sami… – Jak ty sobie to wszystko wyobrażasz? – denerwował się Grzesiek. Był szczęśliwy z powodu ciąży, ale nie chciał,...

Szanowna Redakcjo, wiem, że takich matek jak ja jest bardzo wiele. Ja i tak jestem w dobrej sytuacji, bo sama pracuję i mam sensowną pensję. Tylko z jakiej racji mam sama utrzymywać nasze wspólne dziecko? Tatuś twierdzi, że mam 800 plus Rozstaliśmy się z mojej inicjatywy, dużo by pisać. Zostałam sama z córeczką, a mój były partner wyjechał do pracy za granicę. Tam zaczął w końcu nieźle zarabiać i choć ja o tym wiem, to on się do tego nie przyznaje. Pieniądze ukrywa przede mną i przed swoim dzieckiem.  Nie orientuję się w kwotach alimentów, jakie teraz przyznają sądy, nigdy nie byłam w takiej sytuacji. Ale uważam, że godne alimenty to co najmniej 2000 zł na dziecko. Były partner wydziela mi jakieś śmieszne sumy – 400, 500, 600 zł na miesiąc. Co to jest w dzisiejszych czasach? I jeszcze muszę się przypominać, upominać, jak jakaś żebraczka. Tyle razy już usłyszałam od niego, że chodzi mi tylko o pieniądze i że jestem materialistką. 'Chciałaś się rozstać, to teraz masz' – tak mówi. No i oczywiście główny argument – mam przecież 500 plus, a teraz nawet 800, więc nie mogę narzekać. Czy rzeczywiście to powinno mi wystarczyć? Nie zarabiam źle, ale co z tego. Musiałam zatrudnić nianię, żeby pracować, córeczka ma dopiero rok. Niani płacę 2000 zł. Stać mnie na zaspokojenie potrzeb córki, ale przecież to też obowiązki ojca. Wiem, że on dostaje nawet 15000 miesięcznie.  Proszę o podpowiedź, ile powinnam żądać alimentów od byłego partnera i czy to realne, żeby je uzyskać. Irmina Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Mąż w ogóle nie pomaga mi w domu. Ten egoista twierdzi, że on pracuje, to wszystko mu się należy" "Dzięki 500...