To już trzecie zwolnienie, Ignaś znów chory. Tylko dlaczego to ja mam poświęcać swoją pracę? Dziecko ma dwoje rodziców czy tylko matkę? Tak, zarabiam mniej od męża, ale gdybym tylko była bardziej dyspozycyjna, miałabym szansę awansować. A tak – błędne koło. Ciągłe przerwy w pracy nie służą mojej karierze. Mąż za to nie ma żadnych przeszkód i może się rozwijać. Zupełnie jakby dziecka nie miał. Wróciłam do pracy po macierzyńskim trochę wbrew mężowi, który uważał, że powinnam poświęcić się synkowi co najmniej do początku podstawówki. Ale ja nie dam się tak stłamsić. Praca jest moją pasją, poza tym chcę mieć swoje pieniądze, swoją emeryturę.  Pracuję na pełnych obrotach, taka już jestem, daję z siebie maksimum. Jak jestem z Ignacym w domu na zwolnieniu, to zawsze spojrzę w maile, coś tam porobię, żeby nie mieć tyłów. Ale to najwyraźniej za mało. Kiedy wczoraj poprosiłam o kolejne zwolnienie na chore dziecko, dano mi odczuć, że przesadzam. Że to jest źle widziane. Ale co ja poradzę? Ignaś ma 5 lat, choroba goni chorobę, w przedszkolu pomór już od września. Gdybym chociaż miała wsparcie w mężu. On nigdy nie wziął zwolnienia na naszego syna. O żadnych urlopach tacierzyńskich to nawet się nie zająknął. Praca na pierwszym miejscu.  Wczoraj orzekł, że lepiej by było, gdybym odeszła z pracy. Nie pasuje mu, że stoję w rozkroku między pracą a domem i niczemu nie poświęcam się w 100 procentach. Naprawdę tak to widzi – niczemu się nie poświęcam w 100 procentach! Ale najgorsze było to, co powiedział na końcu – że zaniedbuję Ignasia. Jako matka powinnam być przy nim non stop, a nie biegać do biura. On się nie poczuwa do brania zwolnień, bo jego praca to „poważna sprawa”. Nie to co moja. No tak, te 3 tysiące, które zarobię, to nic w porównaniu z jego 10-cioma... Czuję się jak wrak. Staram się...

Szanowna Redakcjo, jestem mamą dwójki dzieci. Starszy ma 5 lat, młodsza poszła właśnie do żłobka. Od miesiąca znów pracuję zawodowo i nie wiem, jak mam ogarnąć życie.  Nie chcę się zaharować Szczerze mówiąc, to siedzenie z dziećmi w domu bardzo mi pasowało. I wcale nie było to siedzenie, bo wiadomo, ile rzeczy trzeba robić przy dzieciach. Lubię ugotować naprawdę dobry obiad, upiec ciasto, lubię jak w domu lśni. Na to potrzeba czasu. No i jeszcze z dziećmi się pobawić, ładnie wszystko poprasować, znaleźć czas na rower, spacer, spotkanie z przyjaciółką... Tak wyglądało wcześniej moje życie i to było OK. Nie zarabiałam, to fakt, ale od czego mam męża? Podział obowiązków musi być. Tak naprawdę do pracy wróciłam za namową mamy. Ona się strasznie martwiła, że nie mam własnych pieniędzy, że wszystko może się wydarzyć i powinnam pomyśleć o swojej przyszłości. Tzn. o oszczędnościach na czarną godzinę i emeryturze. No i jeszcze że powinnam czymś głowę zająć, a nie tylko dom i dzieci... Nakładała mi tego do głowy, więc jak moja Nelka poszła do żłobka, zdecydowałam się wrócić do biura.  Mam dosyć monotonną pracę, nudzi mnie to wszystko, a jeszcze ciągle ktoś czegoś chce ode mnie i się stresuję. Do tego moje życie zmieniło się w jakiś koszmarny pościg. Rano muszę odstawić dzieci do żłobka i przedszkola, wcześniej ich wyszykować i siebie do pracy też. Mąż wychodzi o 5 rano, a wraca często wieczorami, więc wszystko spada na mnie. Normalnie mogłam potem wrócić sobie spokojnie do domku, wypić kawkę i zaplanować dzień, a teraz lecę na złamanie karku do biura. Wracam po 17, po drodze szybko odebrać dzieci, nie ma obiadu, jemy byle co. Nic nie zrobione, brudy wylewają się z kosza, ja zmęczona, a tu jeszcze trzeba zabawiać dzieci. Szybka kąpiel, szybka kolacja, usypianie i wtedy to już padam na twarz. Gdzie czas na...

Do tej pory nie rozstawaliśmy się na tak długi czas. Jak ja mam teraz sam wszystko ogarnąć? Dom, dzieci, zakupy, gotowanie? W naszym związku podzieliliśmy się obowiązkami tak, by wszystko dobrze funkcjonowało i żebyśmy z żoną nie czuli, że któreś z nas jest bardziej obciążone. Ja byłem tytanem pracy, ale najlepiej czułem się, gdy dokładnie wiedziałem, co, jak i kiedy mam zrobić. Uwielbiałem wszelkiego rodzaju listy, harmonogramy, zakresy obowiązków. Niektórzy ze znajomych mówili, że żyję jak robot, ale tak mi było najwygodniej funkcjonować. Nie byłem kreatywny. Nie umiałem opowiadać bajek z pamięci, za to mogłem godzinami czytać dzieciom książki. Nie potrafiłem bawić się w wymyślonych przyjaciół, udawać klienta w sklepie z tektury, gdzie za pieniądze służyły guziki. To była dla mnie abstrakcja. I tu zastępowała mnie żona, która cudownie płynęła z prądem i pod prąd. W jednej chwili zmieniała się z motyla w kaszlącą pacjentkę domowej przychodni, wymyślała co rusz nowe przebieranki i gry, kupowała jakieś patyczki i pompony, by potem wraz z dzieciakami wyczarowywać z nich istne cuda. Janka pracowała na pół etatu – żeby nie zdziczeć, jak sama mówiła – i gdy wracała po kilku godzinach z biura, zajmowała się domem i trójką naszych pociech. Ja przejmowałem dzieciaki po powrocie z pracy i z zakupów, odbierałem je z zajęć dodatkowych i przedszkola, a potem zabierałem na rower albo basen. To było dla mnie zrozumiałe, celowe i sensowne. Nie gubiłem się. Jeśli moja żona gotowała coś nowego, przepis znaleziony w necie traktowała wyłącznie jako sugestię. Zmieniała składniki i proporcje, to dodała, tamto odjęła. Ja trzymałem się ściśle receptury i za każdym razem uzyskiwałem ten sam efekt. Może dziwić, że tak różne osobowości jak my potrafiły się w takim układzie odnaleźć i spotkać pośrodku, ale nam się jakoś udawało...