Niestety, nie miałam na to żadnego wpływu i mój pobyt na oddziale przedłużał się. Na szczęście trafiłam do trzyosobowego pokoju z miłym towarzystwem. Szczególnie przypadła mi do gustu Marta, dziewczyna mniej więcej w moim wieku.
Szybko znalazłyśmy wspólny język. Bardzo polubiłam moją współlokatorkę. Zbliżyłyśmy się do siebie jeszcze bardziej, gdy okazało się, że obydwie spodziewamy się chłopców. Żartowałyśmy, że może zostaną kolegami, skoro my tak dobrze się dogadujemy.
Mijały dni, a my między obchodami, badaniami i wizytami odwiedzających mnie bliskich rozmawiałyśmy, jakbyśmy znały się od dawna. Choć trochę dziwił mnie fakt, że nikt do niej nie przychodzi, jedynie dzwoni.
Codziennie, gdy odzywała się jej komórka, łapała za telefon i szybko wychodziła na korytarz. Wracała dziwnie zamyślona i nieobecna. Początkowo było mi głupio pytać dlaczego – nie chciałam jej w żaden sposób urazić. Jak zwierzyła mi się później, miała tylko matkę, która nie akceptowała ojca dziecka i dlatego jej nie odwiedzała.
Dziewczyna ze wsi, bez partnera, perspektyw i w dodatku bez rodziny... Próbowałam sobie wyobrazić, jak może się czuć, ale nie potrafiłam. Sama miałam cudownego męża, rodziców, przyjaciół. Codziennie ktoś mnie odwiedzał.
Współczułam jej zwłaszcza wtedy, gdy przychodził do mnie Jacek, a Marta siedziała sama. Ten cały Zbyszek też by mógł choć raz się pojawić. W końcu to jego dziecko! „Boże, jak ona to maleństwo wychowa? Przecież potrzebna jej pomoc” – myślałam.
– Wiesz, wyjechał w delegację, prowadzi firmę i jest zapracowany – tłumaczyła go.
„No tak… i ma rodzinę – dodawałam w duchu. – Faceci to świnie! Działają na dwa fronty i jakoś im to nie wadzi, że krzywdzą kobietę i dzieci, które płodzą. Jeszcze do tego najczęściej uchodzi im to na sucho”.
Nie śmiałam pytać, jak będzie wyglądała ich przyszłość – w końcu byłoby dobrze, żeby dziecko miało ojca, ale widać rola „tej drugiej” na razie Marcie odpowiadała. Sama następnego wieczoru wyznała:
Zbyszek, mąż Asi. Zbyszek, facet Marty... Nagle wszystko zrozumiałam i on chyba zauważył to w moich oczach, bo natychmiast uciekł spojrzeniem i spłonił się jeszcze bardziej, o ile to możliwe.
Z opresji wyratował go mój mąż, który ponownie próbował się do mnie dodzwonić. Musiałam więc przerwać rozmowę ze Zbyszkiem. Rzuciłam szybko:
– Przepraszam, muszę odebrać. Do zobaczenia, jak u nas już będzie po wszystkim. Zadzwonię do Asi, kiedy tylko wyjdę do domu. Trzymaj się – i odwróciłam się.
Byłam ze swoim partnerem dwa lata. Nie byliśmy po ślubie. Po prostu nie potrzebowaliśmy papierka na to, że się kochamy. Mimo to zdecydowaliśmy się na dziecko. To była przemyślana decyzja, oboje marzyliśmy o małym szkrabie. Szybko zaszłam w ciążę, bez żadnych problemów. Byłam szalenie szczęśliwa. Jednak, gdy urodził się Oskar, zaczęło się psuć między mną a moim partnerem – Kamilem. Niespodziewane rozstanie Nie dogadywaliśmy się, ale myślałam, że to tylko przejściowe. Przecież nie ma związków idealnych. Tym bardziej że przyjście na świat Oskara dla każdego z nas było całkowicie nową sytuacją, w której trudno było nam się odnaleźć. Ojciec mojego dziecka któregoś dnia oznajmił mi jednak, że chce się rozstać, bo... ma kogoś nowego. Od pół roku! Nie mogłam w to uwierzyć. Gdy nasze dziecko miało zaledwie 6 miesięcy – on wchodził w nowy związek. Ogarnia mnie furia, jak myślę, że nie umiał zadbać o rodzinę, którą planował, ale za to potrafił zaangażować się w nową relację z jakąś dziewuchą! Szczerze go nienawidzę! I najzwyczajniej czuję się oszukana... Jestem ze wszystkim sama... W dodatku, poza utratą związku, zostałam sama z maleńkim dzieckiem. Czasami mam dość. Żyję od drzemki do drzemki – byle do 19-stej i spać. Bardzo kocham swoje dziecko, ale przytłacza mnie to, że nie mogę pójść sama nawet do toalety bez protestów małego. Nie mogę pójść do sklepu bez dziecka. Chciałabym czasem zwyczajnie się wyspać lub w spokoju obejrzeć film. Nie mogę, bo jestem samotnym rodzicem, bez wsparcia partnera. Mój ex w ogóle mi nie pomaga. Jego rola taty ogranicza się do tego, że czasami odwiedzi naszego synka. Jest z nim kilka godzin w ciągu tygodnia, a ja mam dziecko 24 godziny na dobę. Na mojej głowie jest opiekowanie się nim, jak ma gorączkę, jest marudny. Ostatnio nie wytrzymałam i wysłałam do ojca Oskara SMS-a, żeby zabrał sobie...
Efekt rytuału przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. W końcu dowiedziałam się, co jest dla mnie najważniejsze. Zapukałam do drewnianych, starych drzwi bez żadnego napisu. W progu stanęła niska blondynka o krótko ostrzyżonych włosach, szarych oczach i promiennym uśmiechu. Nie tego się spodziewałam Idąc do wróżki, stworzyłam sobie w głowie obraz kobiety z czarnym kokiem, nieprzeniknionym spojrzeniem i nieodłącznym czarnym kotem na kolanach. Od kilkunastu lat pracowałam jako florystka. W naszym miasteczku otwierano pierwszą galerię handlową. Było tam przeznaczone miejsce na kwiaciarnię. Myślałam o tym, żeby po latach harowania dla kogoś, wreszcie założyć swój biznes. Miałam już trzydziestkę na karku i gdzieś tam kiełkowała mi myśl, żeby zostawić coś po sobie dzieciom. Na razie ich nie miałam. Ale przecież kiedyś z pewnością znajdę na to czas Myślałam o swoim biznesie. Ale bałam się, czy sobie poradzę. Kiedy się pracuje dla kogoś, wychodzisz z roboty i masz wszystko w nosie. A jak masz swoją kwiaciarnię, harujesz całą dobę. Liczyłam na to, że wróżka powie mi, co mnie czeka Odniosę sukces czy zbankrutuję? Weszłam do pokoju. Panowała w nim jasność, a nie mrok. Nigdzie też nie było też kryształowej kuli. – Proszę, usiądź – powiedziała kobieta. – Mam na imię Kornelia. – A ja Zofia – odparłam. – Widzę, że jesteś sceptyczna. Ludzie nazywają mnie wróżką, ale ja określam siebie jako medium. Dostrajam się do energii osoby, która mnie odwiedza. Prowadzi mnie jej duchowa aura i korzystam z intuicji. Kornelia przymknęła na moment oczy. Potem otworzyła je i spojrzała na mnie tak intensywnie, że poczułam ciepło na policzkach. Zaczęłam się nerwowo kręcić na krześle. Wróżbitka ujęła mnie za rękę. – Stoisz przed trudnym wyborem. „Łatwo zgadnąć, skoro tu jestem”, pomyślałam. Nie chciałam zdradzać...
Nie zazdrościłam sylwetki modelkom ani moim koleżankom. Zawsze miałam kilka nadprogramowych kilogramów, ale mi nie przeszkadzały. Potrafiłam się ubrać, lubiłam siebie i nie narzekałam na brak powodzenia. Nie, nie ustawiały się do mnie kolejki mężczyzn, ale często kręcił się koło mnie jakiś adorator. Wychodziłam z założenia, że nie każda kobieta musi mieścić się w rozmiar S. Poza tym lubiłam korzystać z życia, dobrze zjeść, pójść na drinka. Zamiast siłowni wolałam obejrzeć coś ciekawego w kinie albo poczytać na kanapie. Byłam pewna, że zgubię nadprogramowe kilogramy Było mi ze sobą dobrze, dopóki nie zaszłam w ciążę. Wiem, że każda kobieta przybiera wtedy na wadze, ale ja przestałam przypominać samą siebie. Znowu – zupełnie się tym nie przejmowałam. Byłam pewna, że tak musi być, a po porodzie moja waga się unormuje. Poza tym miałam ważniejsze sprawy na głowie. Musiałam przygotować się do najważniejszej roli w swoim życiu, bycia mamą. Po urodzeniu Marysi moje problemy z wagą się nie skończyły. Zaczęło mnie to trochę frustrować, ale wciąż miałam w sobie trochę optymizmu. Wydawało mi się, że w końcu muszę zgubić te kilogramy. Tak, nie zawsze odżywiałam się mądrze (czasem jadłam, co popadnie, ale nie zawsze miałam czas, żeby sobie coś przygotować), ale przecież wciąż byłam w ruchu! Przy dziecku jest tyle pracy. Zdarzało się, że w ciągu dnia nie miałam ani jednej spokojnej chwili dla siebie. Wieczorem padałam na twarz. Nie było mowy o siłowni, choć Arek, mój mąż, zaczął mnie namawiać do pójścia na jakieś zajęcia. Nie mam ochoty na seks Kiedy Marysia trochę podrosła, a ja miałam więcej czasu dla siebie, zaczęłam eksperymentować z różnymi dietami. Wciąż nie poszłam na siłownię, ale nie miałam na to siły. Zawsze było coś do zrobienia w domu, przy dziecku. Chodziłyśmy też na długie spacery. Waga zatrzymała...
