Kiedy małżeństwo zorientowało się, że płonie rozkładana kanapa, na której śpią – była godzina 6 rano. Ugasili pożar wodą, ale na miejsce wezwali straż pożarną i policję. Na szczęście szybko się zorientowali Trudno wyobrazić sobie, do czego mogłoby dojść, gdyby małżeństwo w porę nie zorientowało się, że płonie ich łóżko. 28-letni mężczyzna ma jedynie lekko ranną rękę, jego 27-letniej żonie nic się nie stało. Ogień nie zdążył też rozprzestrzenić na salon, w którym stała kanapa. Przyznał, że zrobił to specjalnie Policjanci, którzy zjawili się na miejscu zajścia, przeprowadzili śledztwo, z którego wynikło, że sprawcą podpalenia był 8-letni syn pary. „8-latek powiedział rodzeństwu, a także policji, że celowo podpalił materac na rozkładanej sofie w salonie mieszkania. Dziecko zostało wówczas umieszczone przez policję pod odpowiednią opieką lekarską. Zawiadomiony i zaangażowany został także Urząd ds. Młodzieży”. Źródło: rtl.de Zobacz także: Pożar w Dębnie: piłkarz bohatersko uratował dwoje dzieci, trafił do szpitala Strażacy z Suwał uratowali dziecko, które przestało oddychać Wypadek w żłobku: niemowlę poparzyło się wybielaczem, a personel nie wezwał pogotowia

Kiedy zaczęliśmy się spotykać, imponowało mi to, że Krystian tak o mnie zabiega. To, że był zaborczy, brałam za dobrą monetę. Chciał mieć mnie tylko dla siebie. Mówił, że jestem jego całym światem. Przekonywał, że jestem wyjątkowa i nie wie, jak mógł beze mnie żyć. Nikt nigdy nie mówił mi takich rzeczy. Czułam się jak w siódmym niebie. Zawsze go tłumaczyłam Moi znajomi nigdy go nie lubili. Nie winiłam ich. Odkąd miałam faceta, niewiele czasu zostawało dla innych ludzi. Czasem proponowałam, żebyśmy spotkali się wszyscy razem, ale Krystian prosił, żebyśmy byli tylko we dwójkę. Kiedy sama chciałam się z nimi spotkać, mówił, że przygotował wspaniałą niespodziankę. Zabierał mnie wtedy na pyszną kolację czy do kina. Nie potrafiłam mu odmawiać, tym bardziej że sam był bardzo nieśmiały. Źle czuł się w obcym towarzystwie, a ze swoimi kumplami od dawna nie utrzymywał kontaktu.  Przyznaję, że czasem mnie irytował. Jak wtedy, gdy chciałam iść na imprezę firmową, a on nie chciał mnie puścić. Przekonywał, że na pewno będzie nudno i że lepiej zrobię, gdy zostanę z nim w domu. Tłumaczyłam mu, że wszyscy tam będą. Że muszę iść, jeśli chcę mieć dobre kontakty ze współpracownikami i z szefem, a nikt nie przychodzi z osobą towarzyszącą. Nic do niego nie docierało. Kiedy zamykałam za sobą drzwi, widziałam, jaki jest naburmuszony. Trochę było mi żal, że zostawiam go samego, ale pomyślałam, że wynagrodzę mu to po powrocie.  Nie mogłam uwierzyć, kiedy dwie godziny później Krystian wparował do firmy. Rozmawiałam właśnie z moim kolegą, gdy brutalnie nam przerwał. Później wyrzucał mi, że flirtowałam z Maksem. Ręce mi opadły. Zupełnie nie wiedziałam, jak mam się zachować. Podobnych scen zazdrości było jeszcze kilka, ale zawsze jakoś go tłumaczyłam. A to, że miał gorszy dzień, a to, że jest mu ciężko, bo nie ma nawet do kogo...

Ludzie zerkali na mnie dziwnie. Nie reagowałam, bo byłam do tego przyzwyczajona. Zresztą, mieli rację, przyglądając mi się z zaciekawieniem. Musiałam wyglądać dziwnie jako jedyna osoba bez dziecka siedząca przez kilka godzin z otwartym laptopem na placu zabaw. Przyczyna była prozaiczna. Miałam potwornie silną alergię na psią sierść i latami szukałam miejsca w przestrzeni publicznej, gdzie nie będę narażona na kontakt z tymi zwierzętami. Moimi oazami spokoju okazały się place zabaw, gdzie nie wolno wprowadzać psów. To dlatego przesiadywałam tam w każdym mieście, które akurat służbowo odwiedzałam. Powoli zapadał zmierzch i matki zabierały dzieci do domów Tylko jedna osoba szła w drugą stronę, do furtki. Młody mężczyzna w dresie, z wózkiem. Obserwowałam go kątem oka, jak huśta może półtorarocznego chłopczyka na huśtawkach, kręci na karuzeli i buduje z nim zamek z piasku. W końcu wsadził go do spacerówki i odjechał w stronę bloków. Zrządzeniem losu spotkałam go następnego dnia w całkowicie innych okolicznościach. Ledwie poznałam go w garniturze i pod krawatem. On absolutnie nie miał pojęcia, że już raz się spotkaliśmy. – Norbert Sycz, jestem dyrektorem do spraw marketingu – przedstawił mi się. I na moment „zawiesił mi się system”, jak mawiała moja koleżanka, informatyczka . Facet miał najpiękniejsze oczy, jakie w życiu widziałam: czysto zielone, ze złotą plamką przy lewej źrenicy. – Yyyy… ja… – usiłowałam jakoś się pozbierać. – Marianna jestem. Z firmy konsultingowej. Potem było spotkanie, negocjacje, roboczy lunch i masa innych nudnych spraw do załatwienia, a ja przez cały czas ukradkiem popatrywałam na Norberta. Oczywiście ganiłam się w myślach, bo faceta widziałam przecież z dzieckiem, a gdzie dziecko, tam i matka, prawda? Co z tego jednak, skoro tak straszliwie mi się podobał? Ku mojemu...