Chciałabym, ale podejrzewam, że nie będziemy mogli przyjść, Maks nie znajdzie w tym terminie czasu… – Eliza mówiła spokojnie, jakby recytowała wyuczoną lekcję. Aż mnie przytkało z oburzenia. Co ona mówi, od kiedy to Maks nie znajduje czasu dla starych znajomych? Co prawda nie odebrał telefonu, ale napisał esemesa, w którym prosił, bym uzgodniła wszystko z jego żoną, bo on chwilowo jest zajęty i poza zasięgiem, więc zadzwoniłam do Elizy. Znałam ją od niedawna, od kiedy wyszła za mąż za Maksa. Była młodsza ode mnie i grona naszych przyjaciół o dobre dwadzieścia pięć lat, podejrzewałam, że ma nas za paczkę nudnych pryków i dlatego nie chce przyjąć zaproszenia na sobotniego grilla. – Maks ulega jej we wszystkim, prędko go nie zobaczymy – zrelacjonowałam rozmowę z Elizą Krysi, organizatorce przyjęcia w ogrodzie. – Na drugi raz nie zwalaj na mnie zapraszania Elizy. Odmówiła, smarkata, nawet nie raczyła wytłumaczyć dlaczego. Zasłoniła się pracą Maksa. – Nie wiedziałam, że on zasuwa także w weekendy – zdziwiła się Krysia. – Coś mi się wydaje, że mała kręci, sama porozmawiam z Maksem. – Powodzenia! – zaśmiałam się. – Próbowałam kilka razy, nie odebrał. Nagrałam się na pocztę, przysłał wiadomość, że nie ma zasięgu, oddzwoni, jak będzie mógł. – Dziwne – zastanowiła się Krysia. – Maks nigdy nie był aż tak zajęty, by unikać kontaktów z przyjaciółmi. No ale cóż, ludzie się zmieniają… – Szczególnie jak żenią się z dziewczyną niewiele starszą od własnej córki. – Mam pomysł! – ożywiła się Krysia. – Skoro Maks nie może przyjść, zaprośmy Elizę. Zabawi się dziewczyna, rozerwie pod nieobecność męża, a my ją sobie dokładnie obejrzymy. – Jest od nas młodsza o pokolenie, wątpię, byśmy stanowili dla niej atrakcję towarzyską. Będziemy niańczyć żonę Maksa?! – He...

Żona, odkąd straciłem pracę, wciąż miała do mnie pretensje. – Co z ciebie za mężczyzna, że nie możesz znaleźć pracy? – krzyczała. – Nie wstyd ci, żeby cię żona utrzymywała? Za grosz ambicji! Jestem kobietą i nie będę harowała za nas oboje. Do czego ty się nadajesz, skoro nawet porządnie posprzątać nie potrafisz? W domu bałagan jak nie przymierzając w… – powstrzymała się na widok Anulki wchodzącej do kuchni – na targowisku – zakończyła. Takie koncerty Helena dawała pod byle pretekstem niemal codziennie. W jej opinii byłem nieudacznikiem, dupkiem i kiepskim ojcem. Dobrze, że nie wiedziała, że wpadłem w długi. Miałem po kokardę jej krzyków, zwłaszcza że była niesprawiedliwa w swojej ocenie. Jeszcze niedawno, kiedy pracowałem w zagranicznej firmie jako przedstawiciel handlowy, miałem dobre zarobki i służbowy samochód, uchodziłem za ukochanego męża. Robotę straciłem, gdy przyszło nowe kierownictwo i przeprowadzono reorganizację firmy. Kilka miesięcy wcześniej Helena przejęła po matce salon kosmetyczny. Przebudowała go, nawiasem mówiąc, to ja dałem na to pieniądze, zatrudniła młode dziewczyny i interes ruszył z kopyta. Klientki pchają się drzwiami i oknami. Helena otworzyła już drugi salon. By podkreślić swoją pozycję, kupiła używanego mercedesa i szpanuje nim po mieście. Od tego sukcesu w głowie się jej przewróciło. Ja zostałem kiepską gospodynią domową, ona – wielką bizneswoman z pretensjami. Z auta wyskoczyło dwóch facetów w kominiarkach Anulka podskakiwała na chodniku i coś do mnie szczebiotała, ale zajęty swoimi myślami nie słuchałem jej uważnie. Doszliśmy do skrzyżowania Błękitnej z Różaną, zatrzymaliśmy się, by spojrzeć, czy można przejść, gdy przed nami zatrzymał się opel kombi. Wyskoczyło z niego dwóch facetów w kominiarkach złapali Anulkę i próbowali wciągnąć ją do auta. Mocno trzymałem córkę za...

Dobrze mi się żyło. Mój warsztat samochodowy nieźle prosperował, pobudowałem się, na samotność też nie narzekałem. Uważałem jednak, że na ożenek jeszcze za wcześnie, a tak po prawdzie, to z żadną nie miałem ochoty wiązać się na dłużej. Matka z ojcem pytali, kiedy zamierzam dać im wnuki, ale nie przejmowałem się ich gadaniem, wreszcie miałem dobry czas i chciałem się nim nacieszyć, bo nie zawsze tak było. W szkole nie byłem pierwszym uczniem, nauczyciele odetchnęli, jak udało mi się dotrzeć do matury i nawet ją zdać, co mnie samego trochę zdziwiło. Nygusem byłem, ale honorowym, tyle że energia mnie roznosiła. Po technikum fach miałem w ręku, świat stał przede mną otworem. Zatrudniłem się w warsztacie samochodowym. A kiedy pojawiła się okazja, żeby iść na swoje, to skorzystałem. Moim wspólnikiem był jeden z klientów. Mieliśmy mnóstwo entuzjazmu, ale z początku interes szedł jak krew z nosa, kilka lat zajęło nam, żeby umocnić firmę. A jak już się udało, wspólnik się wycofał, musiałem spłacić jego udziały i znowu miałem pod górkę. Piąłem się mozolnie, lata leciały, nawet trochę posiwiałem, chociaż rok mi jeszcze do czterdziestki brakuje. A jak wreszcie mocno stanąłem na nogi, spotkałem Martę. O nie, nie mam jej numeru… Pracowała w kafejce, do której wpadałem na późne śniadanie. Od razu wpadła mi w oko. Ładna była i szybko zapamiętała, co najbardziej lubię, podawała mi z uśmiechem, ale umówić się nie chciała. Chodziłem do niej codziennie, nawet po kilka razy, prosiłem o kawę i patrzyłem, jak się zgrabnie uwija. Podobała mi się coraz bardziej, robiłem do niej podchody. Zdawkowo odpowiadała na zaczepki, ale uśmiechała się i czułem, że jak jeszcze trochę się postaram, będzie moja. Personel kafejki często się zmienia, więc jak raz się okazało, że jej nie ma, wkurzyłem się na siebie. Nie miałem na nią...