Żona, odkąd straciłem pracę, wciąż miała do mnie pretensje. – Co z ciebie za mężczyzna, że nie możesz znaleźć pracy? – krzyczała. – Nie wstyd ci, żeby cię żona utrzymywała? Za grosz ambicji! Jestem kobietą i nie będę harowała za nas oboje. Do czego ty się nadajesz, skoro nawet porządnie posprzątać nie potrafisz? W domu bałagan jak nie przymierzając w… – powstrzymała się na widok Anulki wchodzącej do kuchni – na targowisku – zakończyła. Takie koncerty Helena dawała pod byle pretekstem niemal codziennie. W jej opinii byłem nieudacznikiem, dupkiem i kiepskim ojcem. Dobrze, że nie wiedziała, że wpadłem w długi. Miałem po kokardę jej krzyków, zwłaszcza że była niesprawiedliwa w swojej ocenie. Jeszcze niedawno, kiedy pracowałem w zagranicznej firmie jako przedstawiciel handlowy, miałem dobre zarobki i służbowy samochód, uchodziłem za ukochanego męża. Robotę straciłem, gdy przyszło nowe kierownictwo i przeprowadzono reorganizację firmy. Kilka miesięcy wcześniej Helena przejęła po matce salon kosmetyczny. Przebudowała go, nawiasem mówiąc, to ja dałem na to pieniądze, zatrudniła młode dziewczyny i interes ruszył z kopyta. Klientki pchają się drzwiami i oknami. Helena otworzyła już drugi salon. By podkreślić swoją pozycję, kupiła używanego mercedesa i szpanuje nim po mieście. Od tego sukcesu w głowie się jej przewróciło. Ja zostałem kiepską gospodynią domową, ona – wielką bizneswoman z pretensjami. Z auta wyskoczyło dwóch facetów w kominiarkach Anulka podskakiwała na chodniku i coś do mnie szczebiotała, ale zajęty swoimi myślami nie słuchałem jej uważnie. Doszliśmy do skrzyżowania Błękitnej z Różaną, zatrzymaliśmy się, by spojrzeć, czy można przejść, gdy przed nami zatrzymał się opel kombi. Wyskoczyło z niego dwóch facetów w kominiarkach złapali Anulkę i próbowali wciągnąć ją do auta. Mocno trzymałem córkę za...

Dobrze mi się żyło. Mój warsztat samochodowy nieźle prosperował, pobudowałem się, na samotność też nie narzekałem. Uważałem jednak, że na ożenek jeszcze za wcześnie, a tak po prawdzie, to z żadną nie miałem ochoty wiązać się na dłużej. Matka z ojcem pytali, kiedy zamierzam dać im wnuki, ale nie przejmowałem się ich gadaniem, wreszcie miałem dobry czas i chciałem się nim nacieszyć, bo nie zawsze tak było. W szkole nie byłem pierwszym uczniem, nauczyciele odetchnęli, jak udało mi się dotrzeć do matury i nawet ją zdać, co mnie samego trochę zdziwiło. Nygusem byłem, ale honorowym, tyle że energia mnie roznosiła. Po technikum fach miałem w ręku, świat stał przede mną otworem. Zatrudniłem się w warsztacie samochodowym. A kiedy pojawiła się okazja, żeby iść na swoje, to skorzystałem. Moim wspólnikiem był jeden z klientów. Mieliśmy mnóstwo entuzjazmu, ale z początku interes szedł jak krew z nosa, kilka lat zajęło nam, żeby umocnić firmę. A jak już się udało, wspólnik się wycofał, musiałem spłacić jego udziały i znowu miałem pod górkę. Piąłem się mozolnie, lata leciały, nawet trochę posiwiałem, chociaż rok mi jeszcze do czterdziestki brakuje. A jak wreszcie mocno stanąłem na nogi, spotkałem Martę. O nie, nie mam jej numeru… Pracowała w kafejce, do której wpadałem na późne śniadanie. Od razu wpadła mi w oko. Ładna była i szybko zapamiętała, co najbardziej lubię, podawała mi z uśmiechem, ale umówić się nie chciała. Chodziłem do niej codziennie, nawet po kilka razy, prosiłem o kawę i patrzyłem, jak się zgrabnie uwija. Podobała mi się coraz bardziej, robiłem do niej podchody. Zdawkowo odpowiadała na zaczepki, ale uśmiechała się i czułem, że jak jeszcze trochę się postaram, będzie moja. Personel kafejki często się zmienia, więc jak raz się okazało, że jej nie ma, wkurzyłem się na siebie. Nie miałem na nią...

Pragnęłam tylko, żeby moja córka miała lepsze życie niż ja. Nie chciałam, aby popełniała te same błędy co ja. Strzegłam ją przed tragediami, które były moim udziałem. Teraz już wiem, że tak się nie da. Każdy żyje na swoje własne konto. Na to konto popełnia błędy i odnosi sukcesy. Próbując na siłę uchronić moje dziecko od pomyłek, popchnęłam ją na dużo bardziej wyboistą drogę niż ta, którą mogła wybrać, gdybym jej pozwoliła. Gdyby mogła kierować się swoim instynktem, samodzielnym osądem i własnymi pragnieniami, może nie stałoby się to, czego nawet w najgorszy snach sobie nie wyobrażałam… Wychowywałam córkę sama. Ojciec Kasi odszedł, gdy tylko dowiedział się o ciąży. Wygodnie uznał, że to wyłącznie mój problem. W pewnym sensie miał rację. Zadałam się z dupkiem i musiałam ponieść konsekwencje. Zrezygnowałam z marzeń o skończeniu studiów i pracy w jakimś eleganckim biurze. Pracowałam w sklepie, jednym, drugim, piątym, bo albo nie chcieli przedłużyć umowy, albo traktowali ludzi jak wyrobników. Za rodzicami, którzy odcięli się ode mnie, gdy zaszłam w ciążę bez ślubu, tęskniłam mniej niż za moimi porzuconymi marzeniami. Dwudziesty pierwszy wiek, wzruszałam w myślach ramionami, a oni dalej tkwią w średniowieczu. Trudno. Skoro muszę, to dam radę. Sama. Ale obiecałam sobie, że moja córka zawsze będzie mogła na mnie liczyć, niezależnie od wszystkiego. Wychowam ją starannie i dam jej szanse, jakich ja nie dostałam. Granie na pianinie jeszcze jej się przyda! Harowałam całymi dniami, żeby miała to, co najlepsze. Ubrania, jedzenie, przedszkole, koniecznie językowe, bo dzisiaj języki to podstawa. Potem pianino. Wzięłam kredyt jak na mieszkanie, żeby je kupić. Mała brzdąkała w klawisze, zasypiając nad gamami, ale ćwiczyła. Nawet jeśli teraz Kasia się nudziła i nie widziała sensu w tym całym „glaniu”, ja...