Myślałam, że na mojego byłego męża nie ma mocnych. W żaden sposób nie mogłam go bowiem zmusić do płacenia alimentów na naszą córkę. Uważał się za sprytniejszego ode mnie. Ale się przeliczył!
Pracuję w supermarkecie i zarabiam bardzo niewiele. W zasadzie wszystko wydaję na 11-letnią córkę. Asia nie jest rozpuszczona, ale wiadomo, im dziecko starsze, tym potrzeby ma większe. Od wydatków puchnie głowa. Staram się mądrze gospodarować pieniędzmi, jak tylko mogę dorabiać gdzieś na boku, ale na niewiele to wszystko się zdaje.
Wpadłam w jakąś spiralę długów. Nie śpię po nocach, martwię się, czy z tego wyjdę. A ojciec Asi? Nic go to nie obchodzi, choć twierdzi, że bardzo kocha córkę. Osiem lat mieszkaliśmy razem, tworzyliśmy rodzinę. Czułam się szczęśliwa. Adam założył niewielką firmę remontowo-budowlaną. Pracował zawsze bardzo solidnie, więc zleceń mu nie brakowało. Żyliśmy dostatnio.
Ale cztery lata temu wszystko się zawaliło.
Próbowałam ratować nasze małżeństwo. Mówiłam, że wybaczę mu zdradę, błagałam, by został, że przecież mamy dziecko. Straszyłam, że nie dam mu rozwodu. Nic do niego nie docierało.
– Nie kocham cię, ale nigdy nie przestanę kochać naszej córki. Zadbam o to, by niczego jej nie brakowało – zapewnił, odchodząc.
Na początku rzeczywiście regularnie przysyłał pieniądze. Na sprawie rozwodowej bez słowa sprzeciwu zgodził się na 1500 złotych alimentów. Aż sędzia był zdziwiony, bo normalnie ojcowe wszelkimi sposobami starają się zaniżyć stawkę. Wtedy myślałam, że naprawdę zamierza dotrzymać słowa, że jest odpowiedzialnym ojcem.
Ale dziś wiem, że to była tylko gra. Chciał jak najszybciej uzyskać rozwód i ożenić się z tą księgową. Dlatego godził się na wszystko… Niedługo po naszym rozwodzie pieniądze właściwie przestały przychodzić. Owszem Adam spotykał się z Asią, kupował jej prezenty, czasem dał jej 100 czy 200 złotych. Ale na tym jego wkład w utrzymanie córki się kończył.
Kręcił, mówił, że nie ma zleceń, że musi inwestować w firmę, że za tydzień, dwa wszystko wyrówna. Zwodziła mnie tak pół roku. Kiedy któregoś dnia Asia oświadczyła, że tatuś wyjeżdża z nową żoną na wakacje na Majorkę nie wytrzymałam.
– Albo natychmiast oddasz cały dług albo idę do komornika – wykrzyczałam mu przez telefon.
– A idź sobie, idź, droga wolna! I tak niczego nie zwojujesz – prychnął.
– Jak komornik siądzie ci na konto, to inaczej zaśpiewasz – zdenerwowałam się.
– A niech siada! Proszę bardzo! Nawet numer możesz mu podać, żeby miał ułatwione zadanie – roześmiał się.
Był bardzo pewny siebie. Jakby wiedział, że niczego nie uzyskam. Nie rozumiałam, skąd takie przekonanie. Nasi wspólni znajomi mówili, że interesy idą mu świetnie, że nawet dwóch nowych pracowników zatrudnił. Dlaczego więc śmiał mi się w twarz?
Złożyłam wszystkie potrzebne papiery, napisałam wniosek o egzekucję alimentów. Miałam nadzieję, że sprawa jest prosta i pieniądze raz dwa pojawią się na moim koncie. Nic z tego. Żadnych wpływów ani wiadomości od komornika nie było. Kiedy po dwóch miesiącach wpadłam z awanturą do jego biura tylko rozłożył ręce.
– Nie mam z czego ściągnąć alimentów. Pani były mąż nie pracuje, nie ma żadnych dochodów ani majątku – odparł.
Aż przysiadłam z wrażenia.
– Co pan opowiada! A firma, samochody? To nic? – naskoczyłam na niego.
– Cały majątek zapisał na żonę. A potem zrobili rozdzielność majątkową. Pieniądze z firmy są więc nie do ruszenia – wzruszył ramionami.
– Ale to przecież oszustwo, chamski wykręt – zdenerwowałam się.
– I pani to wie, i ja. Ale według prawa pani były mąż jest goły i wesoły. I dopóki nie zacznie gdzieś pracować, nie mam czego u niego szukać. Niech pani się stara o pieniądze z Funduszu Alimentacyjnego – odparł, wręczając mi zaświadczenie o bezskuteczności egzekucji.
Nie potrafiłam pogodzić się z tą sytuacją. Wiedziałam, że na pieniądze z funduszu nie mam co liczyć. Byłam za bogata – mój dochód przekraczał dopuszczalne 725 złotych na osobę. Swoją drogą zastanawiam się, kto ustala te limity. Kazałabym mu utrzymać dziecko i siebie za te pieniądze… I płacić rachunki…
Nad ranem otarłam łzy i zadzwoniłam do byłego męża. Poprosiłam o spotkanie. O dziwo, zgodził się bardzo chętnie. Miałam nadzieję, że się opamiętał i obieca, że będzie płacił na córkę. Nic z tego! Przyszedł, żeby się ze mnie pośmiać.
– Bardzo mi przykro, że nie mogę na razie łożyć na Asię. Jak już zapewne wiesz, jestem na utrzymaniu żony. Ale ona ma dobre serce, więc od czasu do czasu wspomoże naszą córkę. Kupi nowe ubrania, da kieszonkowe. To naprawdę złota kobieta – kpił.
– Dlaczego to robisz? Przecież krzywdzisz nasze dziecko – próbowałam przemówić mu do rozumu. Tylko wzruszył ramionami.
– Asia dostanie wszystko, czego potrzebuje. Ale ty grosza nie zobaczysz! Nie będę dawał pieniędzy na twoje zachcianki – wysyczał.
Nie zamierzałam się poddawać.
Poszłam do urzędu gminy. Zażądałam wszczęcia egzekucji administracyjnej i skierowania mojego byłego męża na roboty publiczne. Odsyłano mnie z pokoju do pokoju, jakbym przeszkadzała w pracy. Wreszcie ktoś łaskawie przyjął mój wniosek. Myślicie, że coś uzyskałam?
Po trzech miesiącach dostałam odpowiedź, że tatuś Asi jest chory i nie może pracować fizycznie. Przedstawił na to odpowiednie zaświadczenia lekarskie… Oczywiście poleciałam do nich z awanturą. Tak jak u komornika krzyczałam, że to oszustwo, zwykły wykręt.
– Nie mamy prawa podważać opinii lekarza. A w ogóle to mamy pilniejsze sprawy niż bieganie za pani mężem – odparł urzędnik, a potem wskazał mi drzwi.
Co z tego, że prawo było po mojej stronie, skoro nie mogłam go wyegzekwować Czułam, że jeśli nie wydarzy się jakiś cud, wpadnę w kłopoty.
Kilka miesięcy temu natknęłam się na ulicy na Martynę, przyjaciółkę ze szkoły. Nie widziałyśmy się sto lat… Wyglądała świetnie. Zadbana, uśmiechnięta. Zaciągnęła mnie na kawę i zaczęła opowiadać o swojej rodzinie. Jakiego to ma wspaniałego męża, zdolne dzieci.
Zrobiło mi się potwornie smutno. Rozpłakałam się. Spojrzała na mnie przestraszona.
– Justyna, co ci jest? – złapała mnie za rękę.
– A nic… Cieszę się, że u ciebie wszystko tak świetnie się układa. Bo u mnie, szkoda gadać… – wyszeptałam przez łzy.
A potem wyrzuciłam z siebie wszystko, co leżało mi na sercu. Gdy skończyłam była aż czerwona ze złości.
– Na co ty w ogóle czekasz? Idź do sądu i zażądaj alimentów od rodziców byłego męża! Masz do tego prawo, bo żyjesz w biedzie! Skoro wychowali synka na takiego cwaniaczka, niech teraz płacą! – krzyknęła.
W pierwszej chwili nie chciałam nawet o tym słyszeć. Do sądu? Po co? Jeden wyrok już miałam i co mi to dało. Nic!
– Daj spokój, tylko niepotrzebnie stracę czas. Zresztą nie mam nawet kasy na adwokata – westchnęłam zrezygnowana.
Ale Martyna się nie poddawała.
– Teściowie pracują na etacie? To świetnie, alimenty będzie można ściągnąć z pensji. Przecież nie zrezygnują z pracy, żeby uchylić się od płacenia. A o pomoc prawną się nie martw. Mój kuzyn jest adwokatem. Moja w tym głowa, by ci pomógł. No to jak, mam cię umówić na spotkanie? – chwyciła za telefon.
– Poczekaj, muszę się nad tym zastanowić – powstrzymałam ją.
Schowała telefon do torebki.
– Byle nie za długo. Nie możesz godzić się na taką niesprawiedliwość. Pomyśl o sobie, no i o dziecku! Twoje zmartwienia, stresy, na pewno odbiją się na Asi – przekonywała.
Nieprzypadkowo poprosiłam o czas do namysłu.
W gruncie rzeczy nie byli złymi ludźmi, ciężko pracowali. No i bardzo kochali Asię. Nie chciałam ich krzywdzić. Na dodatek teść miał niedawno stan przedzawałowy, podejrzewałam, że sprawa w sądzie nie przysłuży się jego sercu. Jednak z drugiej strony…
Nieraz prosiłam ich, żeby porozmawiali z synem, zmusili go do płacenia alimentów. Za każdym razem odpowiadali, że nie chcą się wtrącać, że Adam jest dorosły i nie mają na niego wpływu. Potem wciskali mi do ręki 200 złotych i szybciutko zmieniali temat.
Skoro oni nie chcieli mi pomóc, to dlaczego ja miałam się nad nimi litować biłam się z myślami przez tydzień. Wreszcie się zdecydowałam. Umówiłam się z kuzynem Martyny. Tak jak obiecała, nie chciał ode mnie pieniędzy. Przejrzał wszystkie dokumenty, wziął ode mnie pełnomocnictwo, napisał pozew i następnego dnia złożył go w sądzie.
– Teraz musimy czekać na termin pierwszej rozprawy. A potem wszystko powinno potoczyć się gładko – powiedział.
Czekałam prawie pół roku. I wreszcie przyszło. Kiedy je otwierałam, serce biło mi jak oszalałe. Pomyślałam, że teściowie dostali pewnie podobne. No i pozew. Czułam, że nie przejdą nad tym obojętnie. I że będę musiała im to jakoś wytłumaczyć. Tylko co miałam powiedzieć? Zjawili się u mnie jeszcze tego samego wieczoru.
– Co to jest? Czy zrobiliśmy ci coś złego? Dlaczego chcesz nas ciągać po sądach? – krzyczał w progu, machając mi przed nosem pozwem.
– Ja możesz? Przecież wiesz, że ojciec ma chore serce… Do grobu chcesz go wpędzić – lamentowała teściowa.
Poczekałam, aż się trochę uspokoją i zaprowadziłam ich do pokoju.
– Napijecie się melisy? – zapytałam.
Spojrzeli na mnie zaskoczeni. Pewnie nie takiej reakcji się spodziewali.
– Zrób podwójną – odparła teściowa.
Poszłam do kuchni i zaparzyłam cały dzbanek. Gdy wracałam z nim do pokoju, wiedziałam już co mam powiedzieć.
– Wiem, że jesteście na mnie wściekli. Ale czy wam się to podoba, czy nie, musicie mnie wysłuchać. A potem myślcie sobie o mnie, co chcecie – nalałam melisę do kubków.
Usiadłam i zaczęłam mówić. Opowiedziałam o wszystkim, co spotkało mnie ze strony ich syna. O tym, że nie płaci na córkę, że specjalnie przepisał majątek na żonę, by komornik nie mógł ściągnąć alimentów, że kpi sobie ze mnie w żywe oczy. Że przez to mam długi…
– Nie miałam innego wyjścia. Może teraz Adam się opamięta, odda mi zaległe alimenty i zacznie płacić regularnie? Jest jeszcze czas, zawsze mogę wycofać pozew… Ale muszę mieć pewność, że będzie się wywiązywał ze swoich obowiązków. Jeśli nie, spotkamy się w sądzie – zakończyłam.
Gdy skończyłam, burknęli coś tylko, że nie zdawali sobie sprawy z tego, że mam aż takie kłopoty i sobie poszli. Dopiero wczoraj zadzwonił teść.
– Adam w ciągu dwóch tygodni spłaci wszystkie długi. I odtąd będzie płacił na Asię regularnie, do dziesiątego każdego miesiąca, tak jak jest w wyroku sądowym. Zadowolona jesteś? – zapytał.
– Oczywiście, byle tylko na obietnicach się nie skończyło – odparłam.
– Nie skończy. Osobiście tego dopilnuję – mruknął.
Teraz czekam na pieniądze. Gdy wpłyną, odetchnę. Pospłacam długi, kupię Asi podręczniki i plecak do szkoły… A potem wycofam sprawę. Nie chcę ciągać teściów po sądach. Ale jeśli mój były zacznie coś kombinować, nie zawaham się tego zrobić.
Justyna, lat 35
Czytaj także:
Takiej podłości nie można zapomnieć. Moja była żona zrobiła mi straszną krzywdę. Mnie i dzieciom. Myślała, że się nie wyda, ale kłamstwo ma krótkie nogi. Dowiedziałem się i... mój świat runął. Nigdy jej tego nie wybaczę. Moje małżeństwo było krótkie i pełne emocji Kiedy poznałem Marzenę, zakochałem się w niej do szaleństwa, ona we mnie chyba też. Ale już na początku często się kłóciliśmy. Mamy różne charaktery, poglądy i zainteresowania, a łączył nas chyba głównie… wybuchowy temperament. Prawie każde nasze spotkanie kończyło się awanturą i co najmniej kilka razy myślałem, że to już koniec, że nie będziemy razem, że do siebie nie pasujemy. Tym bardziej że Marzena, zanim mnie poznała, spotykała się z kimś i czasem miałem wrażenie, że on nadal jest dla niej ważny. No i ta moja zazdrość też nie ułatwiała nam wspólnego życia. Byliśmy ze sobą już dwa lata, kiedy pokłóciliśmy się tak poważnie, że postanowiłem raz na zawsze z tym skończyć. Kochałem ją, ale nasz związek był dla mnie za trudny. Za dużo nerwów, za dużo szarpania. Podjąłem decyzję. To koniec Marzena zadzwoniła do mnie po dwóch tygodniach. Zdziwiłem się, widząc jej numer i… ucieszyłem. A kiedy poprosiła mnie o spotkanie, byłem po prostu szczęśliwy. Wiem, idiota ze mnie, ale naprawdę ją kochałem i tęskniłem za nią. Jednak to, co Marzena miała mi do powiedzenia, zwaliło mnie z nóg. Okazało się, że jest w ciąży! Zaczęła to podejrzewać już kilka dni po naszym rozstaniu, wczoraj zrobiła testy. Nie zastanawiałem się długo. Było oczywiste, że skoro mamy być rodzicami, to weźmiemy ślub. Marzena chyba bała się, jak zareaguję, czy zaakceptuję to dziecko, bo kiedy powiedziałem o małżeństwie, rzuciła mi się na szyję. Jak było do przewidzenia, nasze relacje w dalszym ciągu były burzliwe. Teraz chyba jeszcze bardziej, bo Marzena pod...
Otuliłam się mocniej szalem, przeszywały mnie dreszcze. W tym wiejskim, drewnianym kościółku było zimno, a ja siedziałam tu już dłuższy czas, zmarzłam więc porządnie. Przyszłam dużo wcześniej przed rozpoczęciem uroczystości, chciałam znaleźć jakiś kącik, żeby się zaszyć, żeby nikt znajomy mnie nie spostrzegł, nie rozpoznał, a przede wszystkim Marcin. Ale musiałam tu przyjechać, musiałam zobaczyć tę kobietę, dla której mój były mąż wyrzekł się własnego syna . A przecież miało być tak pięknie, mieliśmy razem spędzić życie, a ja byłam kiedyś najszczęśliwszą dziewczyną pod słońcem. Wtedy, gdy na imprezce u koleżanki spotkałam Marcina, gdy zaiskrzyło miedzy nami już tamtego pierwszego wieczoru, gdy się zakochałam. Swoją pierwszą, prawdziwą, dziewczyńską miłością A Marcin też świata poza mną nie widział i gdy kilka miesięcy później okazało się, że jestem w ciąży, natychmiast zdecydowaliśmy się na ślub. Pobraliśmy się w karnawale i chociaż nasze wesele nie należało do bardzo hucznych, dla mnie te ostatki były najpiękniejsze na świecie. Wiodło nam się zupełnie dobrze, Marcin pracował jako mechanik przy samochodach rajdowych, jeździł po świecie, zapewniając serwis sportowych aut, zarabiał sporo kasy. A ja po narodzinach Stasia zajęłam się domem. Nasz syn pośpieszył się troszkę z przyjściem na świat, urodził się trzy tygodnie wcześniej, Marcin akurat był na jakimś rajdzie. Ale usłyszałam w komórce jego oszalały z radości głos, gdy dowiedział się, że ma syna. Byłam taka szczęśliwa... A gdy wrócił, dostałam od niego szeroką bransoletę z białego złota, z jednym brylantem. Przypominała trochę kajdany niewolnicy i ze śmiechem powiedziałam o tym mężowi. – Rzeczywiście – popatrzył na mnie roześmianymi oczami. – Ale jeżeli już, to są to raczej kajdany szczęścia, ten brylant to na początek, a...
„Jestem konserwatywną mamą” – podkreślała jakiś czas temu Małgorzata Opczowska w rozmowie z „Rewią”. „I chcę wychowywać dziecko zgodnie z takimi wartościami, jakie sama miałam w domu. Cenię dyscyplinę i rzetelność” – dodała. Małgorzata Opczowska jest dumna z syna Prezenterka lubi mówić w mediach o więzi, jaka łączy ją z synem. Niełatwo mówić jej o tym, że Maks, jako niemowlę, ciężko zachorował i lekarze musieli walczyć o jego życie. Nie wiadomo do końca co było przyczyną infekcji, ale Małgorzata Opczowska nie ma wątpliwości, że to zahartowało organizm synka. Dziś Maksio jest zdrowym chłopcem, który: „rośnie jak na drożdżach, niedługo będzie nosił moje trampki” – pisze na swoim profilu na Instagramie prezenterka. W życiu Małgorzaty Opczowskiej i jej bliskich ostatnio sporo się dzieje. Na szczęście Maks zaakceptował nowego partnera mamy. W wakacje, na plaży w Jastarni odbył się ślub prezenterki z Jackiem Łęskim. Od września Maks rozpoczął naukę w szkole, którą prowadzą zakonnicy. Małgorzata Opczowska nie żałuje swojej decyzji Po pierwszych tygodniach roku szkolnego prezenterka utwierdziła się tylko w słuszności co do decyzji wyboru szkoły. Podoba się jej, że Maksio nosi mundurek i że zakonnicy nie pozwalają uczniom przynosić telefonów do szkoły. „Cieszę się, że Maksio zaczyna dzień od modlitwy” – mówi Małgorzata Opczowska, chwaląc szkołę Pijarów. Wyświetl ten post na Instagramie Post udostępniony przez Małgorzata Opczowska (@opczowska_malgorzata) Zobacz także: Mamo, tato proszę, wysłuchajcie mnie, bym miał szczęśliwe dzieciństwo „Córka latami obwiniała mnie o rozwód. Nie wiedziała, że odszedłem, bo dowiedziałem się, że nie...
