Być może jestem bardziej wrażliwa, bo sama mam małe dziecko. Ale najwyraźniej macierzyństwo nie na wszystkich tak działa. Ludzie myślą, że jak zostają rodzicami, to wciąż mają prawo myśleć o sobie. A to nieprawda. Dziecko jest najważniejsze. Szwagierka zafundowała synkowi traumę, jak mogła?! Szanowna Redakcjo, wiele razy czytałam u Was artykuły o rodzicielstwie bliskości, wspólnym spaniu z dzieckiem, wrażliwości na potrzeby maluszków. Chciałabym, żeby moja szwagierka też je przeczytała i żeby coś do niej trafiło. Ja się nie wtrącam, nie jestem taka, sama nie będę jej pouczać. Ale ciągle płakać mi się chce po tym, co zobaczyłam u niej w domu. Nie rozumiem, jak w dzisiejszych czasach można tak gnębić dziecko. Nauka idzie do przodu, a ludzie ciągle żyją w średniowieczu. No bo jak to inaczej nazwać? Natanek ma już rok, jest kochany, rozumny. Karolina postanowiła nauczyć go samodzielnego zasypiania, bo ma dość synka w małżeńskim łóżku. I nie chce jej się wisieć nad Natankiem wieczorami, żeby go uśpić.  Ostatnio byłam u niej z moją Hanią. Akurat była pora drzemki Natanka. Nie mam pojęcia, kto jej to doradził, ale Karolina wzięła synka, włożyła do łóżeczka i wyszła. Zamknęła drzwi i tak zwyczajnie zaczęła robić nam kawę. Mały po chwili zaczął wyć wniebogłosy. Na pewno wiecie, jak to jest. To taki płacz, że każdemu wrażliwemu człowiekowi łzy stają w oczach. Wołał ją i zawodził. A ona nic.  Podeszła jeszcze i zamknęła te nieszczęsne drzwi na klucz. Wyjaśniła mi, że już kiedyś Natanek wygramolił się z łóżeczka i próbował wyjść. Zamknęła go więc, jak w jakimś więzieniu! Jak można nie wziąć na ręce, nie utulić, nie ucałować takiego maluszka?  Nie wiem, ile trwały te wrzaski, nie mogłam się w ogóle skupić. Moja Hania też zaczęła płakać, nic nie rozumiała. Pytałam Karoliny, jak ona to...

Mój Michałek zawsze miał spory apetyt. Ma też swoje fiksacje, ale to przecież tylko dziecko. Nie lubi jeść o stałych porach, jak mu nie pasuje, to nie je i już. Jak był malutki, to rzucał jedzeniem, bardzo się denerwowałam. Teraz ma już 8 lat i jest rozsądniejszy, ale i tak je, kiedy mu się podoba. Nocami budzi się głodny, więc mam mu odmawiać? Dziecko najedzone to dziecko szczęśliwe Droga Redakcjo, w moim domu wybuchła awantura o to, że karmię synka w nocy, jeśli tego potrzebuje. Michaś jest wymagającym dzieckiem, ale ja jako matka staram się za nim nadążać. Jeśli jest głodny, to go karmię, to chyba naturalne. Mamy swoje rytuały, synek nie zaśnie, jeśli nie postawię mu koło łóżka talerzyka z kanapeczkami. Mogą też być kabanoski albo mleczna kanapka. Jak się w nocy obudzi, to przekąska go uspokaja. Czasem chce więcej i wtedy mnie budzi. Ostatnio odgrzałam mu obiad, było koło północy. Ale co z tego, synek bardzo płakał. Zjedliśmy razem, przyznam, że też lubię podjadać nocami, dlatego doskonale Michasia rozumiem. Tylko mój mąż chyba nie rozumie, że o dziecko trzeba zadbać, że dziecko nie może chodzić głodne. Zrobił aferę, jakby nie wiadomo co się stało. Kiedyś już zakazał Michasiowi słodyczy, to w szoku byłam. Mnie wypomina nadwagę, a sam z brzuchem chodzi.  Proszę mnie wesprzeć i potwierdzić, że dobrze robię. Rozumiem, żeby odmawiać dziecku bajki w telewizorze, ale jedzenia?? Natalia Od Redakcji:  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Jak wyrzucić 5-latka z małżeńskiego łóżka? Przychodzi do nas co noc, mam dość" "Siedzę z 2-letnim synem w domu, mąż twierdzi, że go rozpuszczam. A ja już nie mam siły do tego dziecka" "Mąż...

Mam 35 lat i co ja mogę teraz zrobić, żeby coś zmienić? Marzę o tym, żeby się rozwijać, podróżować, może w coś zainwestować, ale przecież na to wszystko potrzeba gotówki. Co takiego robią inni, że mają takie wspaniałe życie? Nic nie osiągnęłam, co mam dać dzieciom? Jestem kasjerką w sklepie, czym mogłabym się pochwalić? Pieniądze nędzne, zero perspektyw. Razem z mężem zarabiamy tylko tyle, żeby przeżyć. On jako kurier też nic więcej nie osiągnie. Po przedszkolu siedzimy w domu, w weekendy to samo. Nie mam z kim dzieci zostawić, żeby iść na jakiś kurs albo do dodatkowej pracy. Zresztą co mogłabym robić? Inwestycje? Nie dla nas, nie mamy żadnych oszczędności. Kredyty zjadają wszystko, drożyzna nie pomaga. Siedzę i główkuję, co tu zrobić, żeby żyć wreszcie godnie, dorównać znajomym. I nic nie przychodzi mi go głowy. Dobija mnie to, jak patrzę na zdjęcia w internecie. Jedna znajoma buja się po świecie z dzieciakami, druga chyba właśnie awansowała, ma ciekawą pracę, rozwija się, ma pasje. Dla dzieci ma wszystko, czego potrzebują, maluszki korzystają, zwiedzają dalekie kraje. A u nas? Codziennie to samo. Bieda i nuda. Siedzę i płaczę. Nie mam pojęcia, jak inni to robią. Co jest z nami nie tak, że kisimy się w małym mieszkanku w kiepskiej dzielnicy, nigdzie nie wyjeżdżamy, nic ciekawego nie robimy? Nie jestem jakaś nieogarnięta, skończyłam porządne liceum, mąż tak samo. Czasem myślę, że to dzieci uwiązały nas w domu, harujemy tylko po to, żeby je wyżywić. Tylko dlaczego inni mają lepiej? Gosia Od Redakcji:  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Mąż goni mnie do pracy, a ja nie chcę zamiatać szkół ani przekładać papierów. Nie lepiej...