Niezbyt mi się w życiu układało i chociaż jestem młoda, bo mam niecałe 30 lat, to mój bagaż doświadczeń z trudem udźwignąłby silny tragarz. Fakt, że niektóre sprawy sama zawaliłam, ale większość kłopotów zgotował mi złośliwy los i ludzka zawiść. Wychowałam się w małym miasteczku, w bardzo biednej rodzinie. Mój tata zajmował się na przemian szukaniem roboty i piciem. Mama pracowała w sklepie, z trudem utrzymywała mnie i mojego brata. Może nie głodowaliśmy, ale mam prawo powiedzieć, że wiem, co to bieda. Moi rodzice byli, jak to się teraz ładnie nazywa, niezaradni życiowo. Zdarzały się okresy, że pracowali oboje, a mimo to nie udało im się nic odłożyć na czarną godzinę. Co więcej, brali kredyty bez sensu, przejadali je, nie patrzyli na oprocentowanie i w efekcie popadali w coraz większe zadłużenie, a pieniędzy wciąż brakowało. Mój brat, starszy ode mnie o trzy lata, zaraz po zawodówce się ożenił i wyprowadził z domu. Uciekł. Ja marzyłam o tym, by osiągnąć coś więcej niż moi rodzice. Chciałam być kimś! Niestety, marzenia marzeniami, a rzeczywistość rzeczywistością. Pod koniec liceum poznałam Przemka. Imponował mi, bo pochodził z bogatej rodziny, miał prawo jazdy, a na osiemnastkę dostał samochód. Kiedy zaczęliśmy ze sobą chodzić, wydawało mi się, że jestem na dobrej drodze do realizacji swoich planów. Skończę szkołę, zrobię maturę i wyjdę bogato za mąż. Będę miała lepsze życie… Jakoś umknęło mi w tym wszystkim, że Przemek miał opinię flirciarza i zmieniał dziewczyny co pół roku. Wierzyłam w naszą miłość. Szybko sprowadził mnie na ziemię Udało mi się zdać maturę, złożyłam nawet papiery na studia. Co prawda, w pomyślne przejście rekrutacji niespecjalnie wierzyłam, ale chciałam przynajmniej spróbować. A potem pojechałam z Przemkiem na wakacje. No, nie tylko z nim, pojechała cała paczka znajomych,...

W końcu zrozumiałam, że zależy jej bardziej na Henryku niż na mnie. To właśnie wtedy zaczęłam marzyć o tym, by jak najszybciej wyprowadzić się z domu. Wyobrażałam sobie, że któregoś dnia przybędzie mi na ratunek książę w lśniącej zbroi i zabierze mnie gdzieś daleko, do pięknej krainy. Książę pojawił się, gdy miałam 18 lat. Miał na imię Jakub, pochodził z południa Polski i studiował na pierwszym roku politechniki. Był czuły, opiekuńczy. Zakochałam się. Nie chciałam się z nim rozstawać. Jego mały pokoik w akademiku stał się dla mnie azylem, ucieczką od domowego piekła. To w nim przytuleni snuliśmy plany o wspólnej przyszłości. Niestety nasze szczęście nie trwało długo. Jakub zginął. Potrącił go samochód na przejściu dla pieszych. Z rozpaczy omal nie oszalałam. Niecały miesiąc później zorientowałam się, że spodziewam się dziecka. Gdy przyznałam się do tego w domu, ojczym dosłownie wpadł w szał. – Wynoś się stąd, ty latawico! Dla takich jak ty nie ma tu miejsca! – wrzeszczał, a matka patrzyła z boku. Choć bałam się, nie dałam się wyrzucić. No bo dokąd miałam pójść? Rodziłam w samotności. Jeszcze gdy byłam w ciąży, myślałam o tym, by oddać dziecko do adopcji. Nie miałam przecież pracy, normalnego domu… Ale gdy zobaczyłam Sonię, ta myśl od razu gdzieś się ulotniła. Pokochałam ją bezgranicznie, tak jak tylko matka może pokochać swoje dziecko. Gdy więc okres połogu minął, otuliłam małą i pojechałam do domu. Otworzył ojczym. – Zapamiętaj to sobie, bo więcej powtarzać nie będę. Nie macie tutaj żadnych praw. Ani ty, ani twój bękart – wycedził przez zęby. Rzeczywiście, nie miałyśmy. Soni nie wolno było płakać. Gdy zaczynała kwilić, Henryk wpadał jak burza i wrzeszczał, żebym natychmiast ją uciszyła. Bo on odpocząć nie może. Po czym? Przecież nawet nie pracował. Był na...

Gdybym miała wskazać jedną jedyną rzecz w moim życiu, która jest dla mnie najważniejsza, powiedziałabym, że rodzina. A dokładniej miłość do rodziny. Aż zapiera dech, ile satysfakcji i dobra można znaleźć w niewielkim mieszkaniu i czterech osobach, które razem w nim żyją. Czasem tak dużo, że człowiek chce się tym podzielić. Kiedy tylko poznaliśmy się z Grzegorzem, wiedzieliśmy, że chcemy być razem już zawsze. Byliśmy bardzo młodzi jak na dzisiejsze standardy, bo tuż po maturze. Spotkaliśmy się na korytarzu uczelni, tuż przed egzaminami wstępnymi. Startowaliśmy na dwa zupełnie różne kierunki, nie byliśmy dla siebie konkurencją, ale momentalnie zaiskrzyło. Nawet kiedy starałam się skupić na tym, że za chwilę wchodzę na egzamin i ostatni raz przeglądałam notatki, czułam na sobie jego wzrok. Sama też co chwilę zerkałam na przystojnego bruneta. To było jak magia. A kiedy wyszłam z sali, czekał pod drzwiami. – Boże, zdążyłem… – westchnął. – Przepraszam, to nie znaczy, że cię śledzę czy coś. Tylko… Zauważyłem cię przed egzaminem i nie wiem, co napisałem, bo mogłem myśleć tylko o tobie. Chciałem cię zaprosić na kawę albo do kina… Cieszyłam się, że wrócił, że wyszedł z inicjatywą, więc mnie pozostało się tylko zgodzić. Nazajutrz po południu zjawiłam się pod kinem. Znowu na mnie czekał, tym razem z długą, różową różą i pełnym nadziei uśmiechem. Od tamtej pory byliśmy nierozłączni. Miłość uderzyła nas w serca i między oczy i nic nie było w stanie jej osłabić. – Szybko przyszło, szybko wam przejdzie! – prorokowano. – Tego kwiatu pół światu, nie spiesz się – mówiła moja mama, choć bardzo Grześka polubiła. Nie pił, nie balował, nie rozpraszał mnie, przeciwnie, namawiał, żebym uczyła się jak najwięcej. Ale od razu mówiliśmy, że nie chcemy czekać ze ślubem. Obędzie się bez wesela, by...