Jejku, ale ja się wreszcie wyspałam! Kochana Redakcjo, po miesiącu od porodu poczułam, że tracę grunt pod nogami. Po 7 miesiącach wiedziałam, że jeśli czegoś szybko nie zrobię, stanie się coś złego. Podjęłam decyzję, wyjechałam na całych 7 dni. Mąż nadal się do mnie nie odzywa. Przyznam, że nie zastanawiałam się długo, nie miałam dylematów, czy zostawiać córeczkę, czy mąż sobie poradzi itp. Bez przesady. Spadałam w przepaść, nie było o czym dywagować. I tak, przyznaję też, że to było koszmarne przeżycie – zostawić 7-miesięczne dziecko, zaufać umiejętnościom męża, odciąć się i zwalczyć poczucie winy. Ale dałam radę. Dla naszej rodziny. U nas w domu do tej pory było tak, że ja zajmowałam się domem, a mąż pracą. Jakbym zaczęła za bardzo się tłumaczyć z mojego pomysłu, on nigdy by mnie z domu nie wypuścił. Więc dosłownie uciekłam.  Ktoś spyta, dlaczego. Odpowiedź jest prosta, każda matka ją zna. Nie dawałam rady, sama ze wszystkim. Mój mąż nie rozumiał, że opieka nad dzieckiem to ciężka harówka. Musiałam mu to uzmysłowić, on musiał poczuć, z czym ja się mierzę 24 godziny na dobę. W ogóle nie było mi go żal. Wróciłam po tygodniu, wyspana i wypoczęta jak nigdy. To było cudowne uczucie. Wiedziałam, że wszystko z córeczką jest dobrze, dzwoniłam codziennie. Mąż nie za bardzo chciał ze mną rozmawiać. Ten tydzień był dla niego koszmarem i ja to doskonale rozumiem. Ale wiecie co, wróciłam do w miarę ogarniętego mieszkania, uśmiechniętej i najedzonej córeczki ubranej w czyste ciuszki. Mąż dał radę, bo nie miał innego wyjścia. Trochę mi się śmiać chce, że mąż nie odzywa się do mnie od paru dni. Ale wiem, że mu przejdzie i że coś do niego dotarło. Teraz więcej robi przy naszym dziecku. Szok chyba minął. Uważam, że kobiety powinny więcej uwagi poświęcać...

Już pogodziłam się z tym, że nasza rodzina się rozpadnie. Bliscy uważają, że powinnam walczyć w sądzie, dać mu popalić, ogołocić go ze wszystkiego. Za to, co zrobił mnie i naszej córce. Nie mam sumienia pogrążać męża Mój mąż wybrał inną kobietę. Pewnie młodszą i ładniejszą. Oświadczył mi to dwa dni przed moimi okrągłymi urodzinami. Były łzy, moje i jego. Prosiłam, żeby to przemyślał, bo mamy dziecko. Nic z tego, jest nieugięty. Ale... Pogodziłam się już z tym, nie mam wcale żalu, chociaż dla niektórych to dziwne. Byłam zła, ale wolę skupić się na naszej córce i codziennym życiu. Co mi da rozpaczanie? Za to moi bliscy nie przestają sączyć jadu. Dla moich rodziców i ciotki, z którą jestem blisko, numer mojego męża jest niewybaczalny. Ich zdaniem powinnam zrobić wszystko, żeby Karol żałował swojej decyzji do końca życia. A ja nie mam serca mu tego robić. Nie chcę rozwodu z orzekaniem o winie, nie chcę kolosalnych alimentów, które go zrujnują. Nikt nie rozumie, że nie chce kłótni o pieniądze ze względu na naszą Marysię, która będzie na to wszystko patrzeć. Nie chcę pogrążać jej ojca, przecież ona go kocha. Czy jestem naiwna, że wolę rozstać się w zgodzie?  Zofia Od Redakcji:  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Mąż zarabia 12 tysięcy, więc odpuszczam mu zabawianie dziecka po pracy. Gdyby zarabiał marne 2 tysiące, obowiązki dzielilibyśmy po równo" "Ogarniam cały dom i dwójkę dzieci, a mąż każe mi jeszcze iść na etat. Ciągle narzeka, że do niczego się nie dokładam" "Zażądałem rozwodu, bo żona nie chce pracować. Przez jej lenistwo prawie...

Wypracowaliśmy sobie taką rutynę, że zaprowadzam Miłoszka do przedszkola na 8, a obieram go po obiadku. Tak jest idealnie, bo dziecko zdąży się trochę pobawić, ale nie zmęczy się za bardzo. Wiem, że inaczej byłby przebodźcowany. Nie wyobrażam sobie trzymać go tam do późnych godzin. A wiem, że niektóre maluszki siedzą biedne w tym przedszkolu do 18.  Najpierw dziecko, potem praca Zaznaczam, że to moja prywatna opinia, a każdy robi, jak uważa. Jednak serce mi się ściska na myśl o tych dzieciach, które rodzice przetrzymują w placówkach po 10 godzin dziennie. To musi być okropne. Nie wierzę, że takie dziecko bawi się cały czas i nie tęskni. Przecież to nie bobasy, na pewno rozumieją, że rodzice mają ważniejsze sprawy od nich. Miłoszek ma w grupie taką dziewczynkę, codziennie jest w przedszkolu o 7, jak przychodzimy, to już siedzi w kąciku. Spytałam kiedyś pani, to mi powiedziała, że Marcelinka otwiera i zamyka przedszkole. To takie smutne. Gdzie są rodzice? Proszę, nie zasłaniajcie się pracą. Czas na pracę zawsze się znajdzie, a takie maleńkie dzieci macie tylko teraz. Gdzie tak pędzicie, że na cały dzień chcecie pozbywać się dzieci? Podrzucać je gdzieś, gdzie za wami tęsknią? Przecież chyba wiedzieliście, że jak się ma dziecko, to różne rzeczy trzeba dla niego poświęcić. Izabela Od Redakcji:  Jeśli  chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl .  Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru najciekawszych oraz do ich redagowania lub skracania. Zobacz też: "Dlaczego przedszkola otwierają tak późno? Jak zdążyć do pracy? A na nockę mam jechać z 2-latką?" "Mama musi odpocząć - po porodzie codziennie słyszałam te słowa. Żadna koleżanka mi nie wierzyła" "Mąż odszedł do młodszej, ale nie to jest najgorsze. Jak mógł zrobić takie świństwo naszej córce?