Jedziemy do prababci Ali! – oznajmiłam mojej córeczce, która właśnie nalewała niewidzialną herbatkę swojemu niewidzialnemu przyjacielowi – niedźwiedziowi o imieniu Kuba.
– Ooo! – ucieszyła się. – A Kuba może jechać z nami?
– Oczywiście – przytaknęłam z całkowitą powagą. – Może jechać obok ciebie w aucie, ale musi zapiąć pasy.
– Mamo, przecież on się nie zmieści w samochodzie. Jest za duży – córka spojrzała na mnie jak na wariatkę. – Musi jechać na dachu.
Pokiwałam głową, nie zadając pytania, dlaczego w takim razie taki ogromny niedźwiedź pije herbatę z filiżanki niewiele większej od naparstka. Z dziecięcą wyobraźnią nie ma dyskusji. Ja, na przykład, kiedy byłam w wieku Laury, miałam swoje trzy magiczne jamniki. Jeden był cały biały, drugi cały niebieski, a trzeci różowy, tylko głowę miał zieloną. Cóż, dobrze, że kiedy podrosłam, mój gust w zakresie łączenia kolorów nieco się poprawił.
Prababcia Ala, czyli moja ukochana babcia Alicja, żyła na zupełnym odludziu i mimo swoich osiemdziesięciu pięciu lat była zupełnie sprawna i pełna życia. Od jakiegoś czasu mieszkała z babcią Ukrainka w średnim wieku, pani Daryna, która pomagała staruszce w cięższych pracach domowych i opiece nad zwierzętami.
U babci była zawsze cała masa kotów, kozy, kury i króliki. Tylko psów nie miała z powodu alergii. Może dlatego musiałam sobie wymyślić moje kolorowe jamniki, tym bardziej że chociaż kochałam babcię z całego serca, to wakacje u niej kojarzyły mi się z samotnością.
Mimo przepysznych pierogów z jagodami, wspólnego gotowania i pieczenia, głaskania kotów i królików oraz ganiania po sadzie i zjadania wiśni prosto z drzewa, na wakacjach nie byłam do końca szczęśliwa, bo brakowało mi towarzystwa innych dzieci. Tylko jednego lata miałam tam koleżankę, Krysię. Nie pamiętam już, czy też przyjechała do swojej babci, która musiała mieszkać gdzieś niedaleko, czy może była córką jakichś pracowników sezonowych, którzy najmowali się do pracy na gospodarskich polach.
Pamiętam, że spotkałam ją na ścieżce tuż za płotem naszego sadu i bawiłyśmy się przez cały dzień. Zaprosiłam ją nawet na obiad, akurat babcia zrobiła naleśniki z konfiturami. Potem Krysia przychodziła do mnie codziennie przez całe lato.
Babcia lubiła moją koleżankę, zawsze kiedy przybiegałyśmy z sadu, czekały na nas dwa talerze. Nawet wtedy, kiedy Krysia się nie pojawiła, a ja jadłam sama w milczeniu.
Następnego dnia babcia również postawiła dodatkowy talerz na stole, a ja pomyślałam, że to wcale nie pomaga uciszyć tęsknoty za przyjaciółką. Zniknęła bez pożegnania, a ja znowu zostałam małą, samotną dziewczynką w domu na krańcu świata…
W domu babci przez to niemal ćwierćwiecze, od kiedy spędzałam tam wakacje, nic się nie zmieniło. Jedynie telewizor nie miał już wyłupiastego ekranu i nie był na noc nakrywany koronkową serwetą. Osobiście kupiłam i przywiozłam babci taki z płaskim ekranem i kazałam zamontować go na ścianie. Kiedy zapytałam babcię, czy jej się podoba, pokręciła tylko głową, jakby nie do końca zadowolona.
– Wiesz, słonko, nowy telewizor mi się przyda, ale jak koty będą na nim spać, kiedy on taki cienki?
Z telewizora za to ucieszyła się Laura, która miała hopla na punkcie rysunkowych kucyków pony. Po pierogach z jagodami, które już na nas czekały, oraz opowiedzeniu prababci o przedszkolu, zjeżdżalni na basenie oraz nowym smaku lodów koło naszego domu, córka usadowiła się na kanapie i zażądała włączenia wieczorynki kucykami.
Babcia spełniła jej prośbę i chciała usiąść obok, ale Laura wydarła się nagle, jakby ją prąd poraził.
– Nieeee! Babciu, siadasz na łapie Kuby!!! Jego to boli!
– Ojej, przepraszam najmocniej!
Kochana staruszka natychmiast się cofnęła, patrząc na połowę sporej kanapy, gdzie niby spoczywała łapa Kuby.
– A myślisz, że może Kuba by mógł usiąść na fotelu, żebym ja usiadła sobie obok ciebie? Zapytamy go?
Po krótkich negocjacjach z niewidzialnym i najwyraźniej gigantycznym niedźwiedziem, babcia Ala mogła usiąść obok prawnuczki, która po chwili położyła się jej na kolanach. Wstała, dopiero gdy mała zasnęła na dobre.
– Kto to jest Kuba? – zapytała mnie babcia szeptem w kuchni. – I dlaczego ma łapy, a nie ręce?
– Bo to niedźwiedź – odpowiedziałam z uśmiechem.
Babcia pokiwała ze zrozumieniem głową, a potem przypomniały jej się moje kolorowe jamniki. Przez chwilę żartowałyśmy o straszliwym doborze kolorów owych piesków, a potem babcia powiedziała coś, czego w pierwszej chwili nie zrozumiałam.
– No i była jeszcze Krysia. Całe lato jadła z nami obiady.
– No tak, ale Kuba i jamniki to niewidzialni przyjaciele. To co innego – rzuciłam, nieco zdezorientowana tą jej uwagą.
– No tak jak Krysia, twoja niewidzialna przyjaciółka – odpowiedziała, zabierając się do karmienia kotów. – Momentami aż się martwiłam, czy nie przesadzasz – ciągnęła. – Całymi dniami z nią rozmawiałaś, śmiałaś się, a potem czekałaś, że jej też nałożę porcję jedzenia.
Nadal nie rozumiałam. Przecież Krysia była prawdziwą osobą, przychodziła się ze mną bawić. Powiedziałam to babci, a ona się roześmiała.
– Co ty mówisz, słonko! Wymyśliłaś sobie przyjaciółkę, bo tutaj nigdy nie było żadnych innych dzieci. A potem nagle mi powiedziałaś, żebym nie stawiała talerza dla Krysi, bo przecież ona już nie przychodzi. I nigdy więcej o niej nie mówiłaś. Zniknęła tak samo jak twoje jamniki i jak pewnie któregoś dnia zniknie niedźwiedź Kuba. Dzieci po prostu wyrastają z niewidzialnych przyjaciół, większość ich nawet potem nie pamięta.
Byłam w kompletnym szoku. Przez trzydzieści lat żyłam w przekonaniu, że miałam koleżankę o imieniu Krysia, która spędziła ze mną jedno lato u babci. Pamiętałam dokładnie jej jasne, kręcone włosy i opaloną skórę. Miała taką buro-brązową spódniczkę, a na szyi dyndał jej miedziany medalik z wizerunkiem Anioła Stróża. Zawsze też miała na rękach bransoletki zaplecione z kwiatów. Już w nich do mnie przychodziła, a potem jeszcze razem plotłyśmy wianki i w nich paradowałyśmy. Tyle że nasze wianki zawsze więdły pod koniec dnia, a bransoletki na nadgarstkach Krysi nie. Może dlatego, że były zaplecione z dziwnych, różowych kwiatów o okrągłych listkach, jakich nie dało się znaleźć w naszym sadzie.
Kilka dni później wyszłam na rower, zostawiając Laurę z prababcią. Nie wiem, jak to się stało, że zajechałam pod stary, nieużywany już od dawna cmentarz. Z opowieści prababci wiem, że ostatnie pochówki na nim miały miejsce jeszcze przed moim urodzeniem. Znajdował się też daleko od kościoła, do którego co niedziela chodziłam z prababcią, więc właściwie nigdy na nim nie byłam.
Postawiłam rower przy murku, po czym przeszłam przez rozwalającą się bramkę i zupełnie automatycznie skierowałam się w lewo.
Szłam bez zastanawiania się, co i dlaczego tam robię, aż stanęłam przed rzędem małych grobów tuż przy zmurszałym murze.
To był „Zakątek Aniołków”, czyli miejsce wieczystego spoczynku dzieci. Szłam, z trudem odczytując imiona, nazwiska i wiek dzieci śpiących wiecznym snem pod wiekowymi drzewami i grubą warstwą ziemi, i myślałam o tragediach, jaką była śmierć każdego z nich.
Nagle znalazłam się przed grobowcem, w którym było coś znajomego. Dopiero po chwili skojarzyłam, że to figura Anioła Stróża skojarzyła mi się z wizerunkiem na medaliku mojej przyjaciółki Krysi. Ta sama poza, te same rozłożone skrzydła. Odruchowo skierowałam wzrok na napis na nagrobku: „Krystyna Czechówna, ur. 5 listopada 1910, zm. 3 września 1916. Powiększyła grono aniołków”.
Na grobie i dookoła niego rosły kwiaty, wiele kwiatów… Rozpoznałam je: to były TE kwiaty – niespotykane nigdzie indziej, różowe, o okrągłych listkach...
Anna, 32 lata
Zobacz też:
Lana jest mamą dwóch dziewczynek. W ostatnich latach straciła jednak dwie kolejne ciąże, w tym jedną w 24. tygodniu. Tym bardziej nie spodziewała się tego, co ją spotkało. Całe wydarzenie zrelacjonowała w mediach społecznościowych. Obca kobieta zaczepiła ją w sklepie Lana opowiedziała na TikToku, że właśnie wybierała kwiaty na grób swojego synka, którego urodziła przedwcześnie. Nagle podeszła do niej nieznajoma, przyjrzała się jej uważnie i wypowiedziała słowa, które całkiem ją zaskoczyły: „Jesteś w ciąży”. I tylko tyle! Mimo że Lana nie potraktowała całego zajścia poważnie, kupiła całą paczkę testów ciążowych. Postanowiła zrobić jeden zaraz po powrocie do domu, na oczach widzów w internecie. Wyjawiła przy okazji, że za 7 dni spodziewa się miesiączki i absolutnie nie podejrzewa ciąży. Minęło zaledwie kilka minut, kiedy wykonany przez Lanę test wskazał wynik – pojawiła się na nim druga blada kreska! Kobieta nie mogła powstrzymać łez wzruszenia. W kompletnym szoku zapowiedziała, że powtórzy test kolejnego dnia rano. Dodała też, że musi jak najszybciej zadzwonić do partnera. @lanaabiancaa What?! Legged it to get a test immediately! #pregnancytest #pregnancytestresults #lifeafterloss #3monthspostpartum ♬ Get You The Moon - Kina Piszemy też o: Uratowała 14 dzieci. Teraz NFZ każe jej zapłacić ponad 160 tys. zł Matka zamyka kuchnię przed córką. 5-latka jest ciągle głodna Brat postrzelił siostrę. 11-latka w ciężkim stanie
Mąż tej kobiety nie miał okazji poznać swojego młodszego synka, bo kiedy chłopczyk się narodził, mężczyzna leżał już nieprzytomny w szpitalu. Był uczulony na jad owadów, zmarł po użądleniu przez pszczołę, gdy malutki Leo miał zaledwie 3 miesiące. Jego żona wierzy jednak, że wcale nie opuścił swojej rodziny. Nagranie z elektronicznej niani – czy to tata przyszedł do synka? To właśnie Ryan był największą podporą dla żony, kiedy oboje czekali na wyniki badań prenatalnych. Istniało ryzyko, że ich synek urodzi się chory, ponieważ lekarze znaleźli cystę w okolicach jego szyi. Kobieta bardzo to przeżywała, ale jej mąż powtarzał, że dziecku nic nie grozi. Wkrótce potem użądliła go pszczoła, przeszedł zawał serca i z poważnymi uszkodzeniami mózgu trafił do szpitala. W tym czasie na świat przyszedł malutki Leo, całkiem zdrowy. Jego tata zaś zmarł. Mama chłopca udostępniła w sieci nagranie z elektronicznej niani, które zobaczyła, gdy Leo miał już kilka miesięcy. Jest przekonana, że widać na nim dłoń, która głaszcze dziecko po głowie. Zdaniem kobiety to tata przyszedł do swojego synka, bo cały czas nad nim czuwa. Kobieta wierzy również, że jej mąż w jakiś sposób oddał swoje życie za życie chłopca. @whitneylynallen The veil is thin ✨ . . . . . #lifeafterdeath #spirit #veilbetweenlifeanddeath #veilbetweentheworlds #spirits #afterlife #guardianangel #guardianangels #heaven #widow #widowlife #widowed #widowtalk #datingafterloss #datingafterdeath #loveafterloss #widowhood #youngwidow #soloparent #soloparenting #widowedmom #widowspeak #griefislove #griefhealing #griefsupport #loveafterloss #policewife #thinblueline #leowife #lossofalovedone ♬ Coastline - Hollow Coves Piszemy też o: Dominika Gwit wyznała, że na ciążę czekała od wielu lat Lekarze uratowali...
Ludzie bardzo różnie reagują na śmierć kogoś bliskiego. Jedni uzewnętrzniają swoje uczucia, płaczą i szukają pocieszenia u bliskich, inni usiłują żyć dalej, ukrywając emocje bardzo głęboko, na dnie duszy. Ja należę do tej drugiej grupy. Po śmierci mojej córeczki, która żyła jedynie półtorej godziny, zamknęłam się w niewidzialnym bunkrze ze swoim bólem i nie wpuszczałam tam nikogo. Cierpiałam w milczeniu, nie płakałam przy ludziach, nie chciałam, aby ktoś mnie pocieszał, bo to tylko potęgowało ból i rozrywało ranę. Maciek, mój ówczesny partner zapisał mnie do psychologa, ale nie chciałam iść na wizytę. Uważałam, że nikt, nawet lekarz, nie ma prawa mówić o mojej tragedii. Bo nie mógł wiedzieć, co przeżywałam… Maciej trwał przy mnie jeszcze trzy lata, ale w końcu odszedł. Żegnając się, wziął winę na siebie, przepraszał i zapewniał, że nie rozstajemy się przeze mnie, ale ja wiedziałam, co się stało. Po prostu od trzech lat już go nie kochałam, a on w końcu tego nie wytrzymał. Prawda była taka, że nie potrafiłam już kochać nikogo. Aż do dnia, w którym spotkałam Krzyśka. Był moim szefem w nowej pracy, nie znał mojej przeszłości i nie traktował mnie wyjątkowo ze względu na to, co przeszłam. Po prostu mnie polubił. Chciał ze mną rozmawiać, może trochę się mną opiekować. W końcu zaprosił mnie na randkę. – Ale dlaczego ja? – wytrzeszczyłam oczy, kiedy zaproponował, żebym poszła z nim na jakiś mecz, na który z trudem zdobył bilety. – Nie znam się na sporcie, może weź kogoś, dla kogo to będzie atrakcja… – powiedziałam mu. – Ja nie odróżniam koszykówki od siatkówki. – Oj, przestań już! – zniecierpliwił się lekko. – W nosie mam, kto będzie grał, z kim, i w co. Od miesiąca usiłuję cię gdzieś zaprosić i pomyślałem, że taki mecz to niezła okazja, żebyśmy razem wyszli. Idziesz czy nie?...
