Pierwszy raz poroniłam dwa lata temu. Przez kilka miesięcy nie mogłam dojść do siebie, nawet nie chciałam myśleć o kolejnym dziecku – chociaż byłam wtedy dopiero w 10. tygodniu ciąży. Ciąży upragnionej, długo wyczekiwanej. Drugi raz – na początku tego roku. Zobaczyłam na teście dwie kreski, szybka wizyta u lekarza – jest, mamy to. Dwa tygodnie później słowa lekarki – „nie słychać bicia serca”. Tym razem zniosłam to lepiej. Trzeci raz – po wakacjach. 13. tydzień ciąży, zaledwie kilka dni przed tym, jak mieliśmy z moim mężem powiedzieć naszym rodzicom, że zostaną dziadkami. Nie pytajcie młodych małżeństw „Kiedy dziecko?”. Nigdy Jesteśmy małżeństwem od czterech lat. Pierwsze pytania o dziecko pojawiły się jeszcze na naszym weselu – oczywiście w żartach. Wtedy jeszcze było nam do śmiechu – wiedzieliśmy, że zaraz zaczniemy się starać, liczyliśmy, że szybko nam się uda. Ale się nie udawało. Od tamtego czasu przy każdej okazji słyszę to pytanie. Na samą myśl robi mi się słabo. W zeszłoroczne Święta chciałam uciec. Spotkaliśmy się przy jednym stole – moi teściowie, brat mojego męża z żoną i dziećmi, matka chrzestna męża. Teściowa cały czas wskazywała na wnuki i pytała, kiedy w końcu my weźmiemy się do roboty. Bo młodsza się nie robię, mój mąż zawsze marzył o dużej rodzinie, a wygląda na to, że nie chcę mu tego dać… Myślałam tylko o tym, żeby odejść od stołu i schować się przed całym światem. Nie miałam nawet siły na żadne pyskówki, na szczęście mąż brał mnie w obronę i próbował żartować, że mają się nie martwić, bo nie będziemy przed nimi ukrywać wnuków. W tym roku będą jeszcze moi rodzice – wcale nie są lepsi. Może nie przerzucają na mnie odpowiedzialności, ale przez to, że nie mam rodzeństwa, mają jeszcze większą potrzebę podkreślania, że mają coraz mniej siły, a przecież muszą jeszcze...

15 października obchodzony jest Światowy Dzień Dziecka Utraconego . Data nie jest przypadkowa – to uśredniony termin porodu, jeżeli ciąża rozpoczęłaby się 1 stycznia. Dzień ten ma na celu zwiększenie świadomości oraz wrażliwości na temat poronień. Daje także rodzicom możliwość upamiętnienia swoich dzieci, które nigdy się nie narodziły. Historie innych kobiet potrafią dodać otuchy Wiele kobiet ma obawy, by mówić o swoich doświadczeniach związanych z tym bardzo wrażliwym tematem. Inne decydują się podzielić swoją historią, która dodaje otuchy kobietom z doświadczeniem poronienia. Świadomość, że „nie jestem sama” nie uleczy cierpienia, jednak może pomóc przejść przez tę ciężką drogę.  W naszym serwisie niejednokrotnie opisywałyśmy historie kobiet, które miały odwagę, ale także czuły potrzebę opowiedzenia swojej historii. Wśród nich były osoby znane, między innymi Agnieszka Woźniak-Starak, która wyznała, że dwukrotnie poroniła . Dziennikarka opowiedziała o tym w kontekście zaostrzenia prawa aborcyjnego w Polsce. O stracie dziecka opowiedziała również Maja Hyży . Wokalistka przyznała, że „ta tragedia zmienia wszystko”. Piosenkarka zdradziła, że czekała na kolejne, upragnione dziecko, jednak straciła ciążę. Jej zdaniem stało się to w wyniku stresu. Także Aleksandra Żebrowska  opublikowała smutne wyznanie . W 2020 roku zaskoczyła wszystkich informacją, że nie jest to jej trzecia ciąża. Żona Michała Żebrowskiego przyznała, że poza wsparciem rodziny, jedną z rzeczy, które podnosiły ją na duchu, była świadomość, że „tak wiele kobiet ma za sobą trudne historie”. Joanna Koroniewska rok temu również podzieliła się z fanami swoimi traumatycznymi przeżyciami . Na Instagramie aktorki pojawił się wpis, w którym jednoznacznie wyraziła swój sprzeciw po decyzji Trybunału Konstytucyjnego. Aktorka opowiedziała, jak wiele...

Standardy opieki nad kobietami, które poroniły albo urodziły martwe dziecko, określa rozporządzenie Ministra Zdrowia z 2018 roku. Okazuje się jednak, że realia nie tylko drastycznie odbiegają od tych wytycznych, ale i są sprzeczne ze zwykłymi ludzkimi odruchami. Kobiety po poronieniach nie mają kontaktu z psychologiem, nie mogą liczyć na odosobniony pokój i pożegnanie ze zmarłym dzieckiem, a czasem nawet uczy się je... jak karmić piersią. Fatalna opieka nad kobietami po poronieniach Nawet 10-15 proc. wszystkich ciąż kończy się poronieniem, a martwe dzieci rodzi w Polsce ok. 1700 kobiet rocznie (dane za lata 2017-2019). Kontrolerzy NIK sprawdzili, jak w takich przypadkach działa opieka nad pacjentkami w polskich szpitalach. Niestety, wyniki kontroli są zatrważające! „Pacjentkom, które poroniły, urodziły martwe dziecko lub którym dziecko zmarło tuż po porodzie, nie zapewniono prawidłowej i wystarczającej opieki” − głosi raport NIK. Przyczyną jest zła organizacja leczenia i nieprzestrzeganie wytycznych MZ. Co zawodzi najbardziej? lekarze i pielęgniarki nie potrafią rozmawiać z kobietami, które straciły dziecko, brakuje odpowiednich szkoleń pacjentkom nie zapewnia się intymności, nie ma osobnych sal do pożegnań ze zmarłym dzieckiem, czasem kobiety po poronieniu leżą w jednym pokoju ze świeżo upieczonymi mamami zdrowych dzieci dostęp do opieki psychologa jest utrudniony albo nie ma go wcale nie przestrzega się reguł związanych z postępowaniem ze zwłokami dzieci, brakuje wspólnej dla wszystkich szpitali procedury odnośnie składanych przez pacjentki oświadczeń ws. skorzystania lub rezygnacji z prawa do pochówku Niektóre przykłady wskazane w raporcie szokują. Kontrolerzy wykazali m.in., że: „W jednym ze skontrolowanych szpitali pacjentkom, które poroniły dziecko, wręczano przy wypisie broszury o karmieniu dziecka piersią i przestrzeganiu diety matki...