Zarządzam domowym budżetem, bo po prostu lepiej to ogarniam, opłacam przedszkole, rachunki, zajęcia i zakupy dla dzieci. Wiem, kiedy trzeba zapłacić za warsztaty syna, jaki mamy rachunek za internet, przeglądam faktury i robię przelewy. Nie ukrywam, że też więcej od męża zarabiam. Mam głowę do finansów. Ale szlag mnie trafia, jak ze wspólnego konta znikają kolejne stówki, bo mężuś kupuje sobie nowy ciuch albo wiertarkę. Przez wspólne konto czuję się jak kozioł ofiarny Tomek zawsze trzymał się od pieniędzy z daleka, nie umie się nimi zająć i zarobić, szczerze mówiąc, też nie bardzo. Ale wydawać to już chętnie. Do rzeczy – od początku naszego wspólnego życia ustaliliśmy, że kasa jest wspólna, wspólne wydatki, więc i wspólne konto. Chodziło o to, żeby było łatwiej no i tak po bożemu, jak to w rodzinie. Zresztą chyba większość małżeństw tak robi. Ja zajmowałam się rachunkami, bo jestem ekonomistką, więcej zarabiam i lubię mieć wszystko pod kontrolą. A jak się urodziły dzieci, to całkowicie przejęłam opiekę nad domowym budżetem. Lepiej wiem, co kupić, za ile, gdzie taniej. Bez problemu pamiętam o wszystkich opłatach. Oczywiście wszystkie przelewy idą z naszego wspólnego konta. Tam też wpłacamy swoje pensje. Ja pilnuję wydatków, oszczędzam i dbam o to, żeby kasa się zgadzała. Ale Tomek na to nie patrzy. Potrzebuje, to kupuje. Z naszego konta wydaje na własne przyjemności, gadżety, wyjazdy. Ja mu tego nie bronię, ale żeby się chociaż zainteresował, ile już wydaliśmy w tym miesiącu na spożywkę, leki albo balet naszej córki. Na to wszystko naprawdę idą grube pieniądze. Ja się ze wszystkim szczypię, kontroluję, a on lekką ręką wydaje 5 stów na zegarek. Na koniec miesiąca już niewiele zostaje, ale na moje uwagi mąż rzuca mi tylko, że na pewno wszystko ogarnę, bo mam łeb finansisty. Zaczyna mi to strasznie przeszkadzać. Mam...

Nie jestem młodą mamą przytłoczoną macierzyństwem ani starszą panią, o której zapomniały wnuki. Jestem tak gdzieś pomiędzy, ale czuję się, jakbym miała milion lat. Żyję na oparach i czuję, że długo tak nie pociągnę. Mimo że oprócz dorosłych dzieci mam w domu jeszcze maluszka, to nie umiem znaleźć w sobie sił, żeby się nim cieszyć. Samotność mnie dobija. Mam rodzinę, ale nikogo przy mnie nie ma Urodziłam Gucia w wieku 40 lat, to nie było planowane. Mój synek ma dwa latka, jest kochany, ale opieka nad nim mnie wykańcza. Wszystko mnie już boli, plecy mi wysiadają, a tu trzeba ciągle biegać i nadskakiwać. Czasem po prostu kładę się i płaczę z wyczerpania. To zupełnie nie ten wiek, nie ten moment na małe dziecko... Mam jeszcze 20-letnią córkę i nastoletniego syna. Ale to już właściwie dorośli ludzie, mają swoje życie i rzadko bywają w domu, ja już ich nie obchodzę. Nikt mi nie pomaga. Niestety na męża też nie mogę liczyć. Jest kierowcą, ciągle w trasie, a więc tak, jakby w ogóle go nie było. Jak już przyjedzie, to nawet zajmuje się synkiem, ale ode mnie trzyma się z daleka. Gdyby nie wpadka z trzecią ciążą, pewnie byśmy się dawno rozwiedli.  Staram się zrozumieć starsze dzieci, które potrzebują wolności, i męża, który ciężko pracuje. Tylko dlaczego mnie nikt nie rozumie? Mieszkamy w małym miasteczku. Tu jest wielkie bezrobocie, brakuje sklepów, kin, ludzi mało, a jak ktoś wyjdzie na ulicę, to włóczy się bez celu. Nic się nie dzieje, nie ma do kogo ust otworzyć. Ja siedzę całymi dniami sama z dzieckiem. Czuję się taka samotna i nikomu niepotrzebna. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz się śmiałam albo usłyszałam od kogoś jakieś miłe słowo. Niby mam męża i rodzinę, a coraz czarniejsze myśli mnie nachodzą. Asia Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas:  redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie...

Nasz pies Sernik jest z nami prawie od 7 lat. Na początku były z nim kłopoty – jak to z każdym szczeniakiem – gryzł buty, był uparty na spacerach i potrafił siąść na środku chodnika, nie mając ochoty wracać do domu. Jednak ten stan szybko minął. Razem z mężem chodziliśmy z Sernikiem do psiego przedszkola, bardzo dbaliśmy o to, żeby nasz piesek był grzeczny i dobrze wychowany. Udało się – od kilku lat Sernik był naprawdę najwspanialszym psem na świecie – mądrym i kochanym, nie sprawiał żadnych problemów.  Właśnie między innymi dobre i bezproblemowe zachowanie Sernika utwierdziło nas w przekonaniu, że to odpowiedni czas na dziecko. W kwietniu tego roku pojawiła się nasza Zuzia – wyczekana i upragniona córeczka. I od tej pory rozpoczął się horror. I nie dlatego, że Zuzia daje nam popalić (co byłoby zupełnie normalne w przypadku malutkiego dziecka), ale dlatego, że to nasz pies dostał przysłowiowej „głupawki”. Zachowania naszego psa nie da się wytrzymać... Od czasu, gdy w domu pojawił się kolejny domownik – nasz maluszek, Sernik zachowuje się, jakby się najadł „szaleju”. Nie da się z nim wytrzymać. Wyje, budzi małą. Wyraźnie jest o nią zazdrosny... A my z mężem naprawdę robimy wszystko, żeby nasz pies nie czuł się odtrącony. Ale poza tym, że jesteśmy właścicielami psa, to jesteśmy też rodzicami – i to jest teraz nasza główna rola. I najważniejsza. Mimo że kocham naszego psa ponad życie, to po prostu już nie mam sił. Niemal codziennie pojawiają mi się w głowie myśli, że już dłużej nie wytrzymam, nie zniosę zachowania naszego psa... To ciągnie się już od tylu miesięcy. I po tym czasie zauważam, że moje uczucia do Sernika są coraz mniej ciepłe, czułe. Bo po prostu już nie daję rady, jestem kłębkiem nerwów. Ostatnio z mężem zaczęliśmy się zastanawiać, czy nie oddać psiaka w jakieś dobre ręce... Wiem, że to byłaby...