Chcieliśmy przychylić nieba naszej córeczce, ale zapomnieliśmy, że i w jej dawnym życiu mogło zdarzyć się coś dobrego. – Pa tatusiu – Juleczka zarzuciła mi ręce na szyję i z całych sił pocałowała w policzek. – Pa, kochanie – nie kryłem wzruszenia. – Pamiętasz wszystko? – Tak, tatusiu, mam być grzeczna na lekcjach , słuchać tego, co mówi pani i zjeść całe śniadanie – uśmiechnęła się słodko. – A potem poczekać, aż mama cię odbierze – pocałowałem ją jeszcze raz i poczekałem, aż zniknie za drzwiami szkoły. Adoptowaliśmy Julkę pół roku temu Julka była naszym słoneczkiem, kochanym bąbelkiem, który spadł nam z nieba pół roku temu. Długo staraliśmy się z Dorotą o dziecko. Snuliśmy plany o wielkiej, radosnej i rozkrzyczanej rodzinie, ale kiedy kolejne próby zajścia w ciążę i utrzymania jej przyniosły tylko łzy i ból, musieliśmy zapomnieć o naszych marzeniach. Do czasu, kiedy Dorota powiedziała mi o adopcji . Na początku nie chciałem o tym słyszeć. Jednak z czasem mój opór malał, a kiedy zobaczyłem tę małą kruszynkę z ogromnymi, nad wiek poważnymi oczami, zakochałem się w niej bez reszty. Trudne początki I już przestało być ważne, czy jest z mojej krwi, czy nie. Cieszyło mnie, gdy znajomi wychwytywali nasze wspólne cechy. – Zobacz, jaka ta Julka uparta, wykapany Andrzej i usta ma po nim – śmiali się, a ja pękałem z dumy. Ale prócz szczęśliwych, były i trudne chwile. Julka płakała, moczyła się w nocy , nie chciała jeść. Spaliśmy z nią na zmianę, dużo do niej mówiliśmy i jak najczęściej byliśmy razem, bo gdy tylko ja lub Dorota wychodziliśmy Julcia płakała. – Nie chcę! Nie chcę! – krzyczała. Z czasem zrozumiała, że wychodzimy, ale zawsze wracamy . Stała się spokojniejsza, weselsza... Kiedy poszła do szkoły, na początku odprowadzaliśmy ją i przyprowadzali, ale po miesiącu...

On elegancki, wymuskany robi karierę, zarabia kasę. Ona – zmęczona, zaniedbana kura domowa – dba o niego i dzieci… To nie jest streszczenie telenoweli, to jest moje życie!   Jeszcze do niedawna, czyli zanim mój mąż dostał pracę w dużej korporacji, mogłam uznać swoje małżeństwo za bardzo udane. Karol był czułym, kochającym mężem, troszczył się o dom i dzieci. Teraz koncentruje się już tylko na zarabianiu pieniędzy i na swoich potrzebach… Mąż zaproponował, bym została w domu Moja kariera zawodowa zakończyła się po drugiej ciąży. Nie planowałam tego, tak wyszło. Pamiętam, że zaraz po urlopie macierzyńskim na młodszą córkę zamierzałam wrócić do pracy. Traf chciał, iż właśnie wtedy Karol dostał tę nową posadę: odpowiedzialną, absorbującą, no i świetnie płatną.   Ja od obrony pracy licencjackiej byłam sekretarką w biurze rachunkowym i zarabiałam naprawdę niewiele. Kiedy więc mąż zaproponował, abym zrezygnowała ze swojej niby kariery (tak ją nazwał) na rzecz domu i dzieci – zgodziłam się z radością. Moim żywiołem jest dom, jego – praca Odtąd dni mijały mi w rytmie gotowania, prania, sprzątania, zakupów i spacerów z dziećmi. Czasu dla siebie właściwie nie miewałam. Po całym dniu, kiedy mąż wracał z pracy i przez chwilę bawił się z dziewczynkami, ja prędko przygotowywałam dla niego kolację. Potem codzienny rytuał kąpieli i czytania książek przed zaśnięciem.    Trochę luzu miałam dopiero grubo po dwudziestej , a i to rzadko, bo czekały jeszcze na mnie sterty rzeczy do uprasowania. Czasem, gdy wreszcie odstawiałam żelazko i siadałam, żeby spokojnie napić się herbaty i poczytać książkę lub obejrzeć jakiś film, zasypiałam już po kilku minutach.   Uwagę Karola w prawie stu procentach pochłaniała nowa praca, a przychodził do domu o wiele później niż poprzednio. Nawet w weekendy ciągle wyjeżdżał –...

Oddałam moje dziecko Nie mogę znaleźć pracy i nie mam z czego żyć. Z bólem serca zdecydowałam się oddać córkę do adopcji . Nie chciałam, aby wychowywała się w nędzy. Możecie nazwać mnie jak chcecie: szmatą , wyrodną matką. Ale ja naprawdę nie jestem w stanie wychować swojej córeczki. Nie zapewnię jej szczęśliwego dzieciństwa, nie wyślę na kolonie, nie stworzę cichego kąta do odrabiania lekcji, nie dam kubka ciepłego mleka na śniadanie. Bo ja nie mam z czego żyć! I nie chcę, żeby moje dziecko też przymierało głodem . Chciałabym dać jej normalny dom, a skoro sama go nie mogę stworzyć... Tak strasznie boli, kiedy pomyślę, że moje maleństwo będzie wkrótce do kogoś innego mówić "mamo". Wkrótce, bo na razie ma ledwie kilka miesięcy. Pewnie patrzy na świat swoimi pięknymi niebieskimi oczkami, ciekawe wszystkiego, co dzieje się wokół. Pewnie nieraz płacze, leżąc w swoim łóżeczku. Albo śmieje się do kogoś nieświadome, jaki los mu zgotowałam. Życie to nie jest bajka Nie jestem w stanie przestać myśleć o swojej kochanej córeczce, którą przez dziewięć długich miesięcy nosiłam w swoim brzuchu. Im bardziej rosła, tym częściej zastanawiałam się, w jaki sposób zapewnię jej godziwe warunki do życia . Bo że miłości nie zabraknie, byłam tego pewna. To jednak nie wystarczy do wychowania dziecka. Trzeba jeszcze dać mu jeść, ubrać, kupić książki do szkoły. No i zapewnić ciepły, cichy kąt, w którym będzie mogło dorastać, gdzie będzie słuchać bajeczek na dobranoc i budzić się rano z uśmiechem. Mam 27 lat, a życie mnie już nieźle doświadczyło. Od ponad dwóch lat szukam pracy. Ale na wschodzie Polski, skąd pochodzę, nie jest łatwo o jakiekolwiek zatrudnienie. Po skończeniu zawodówki przez kilka lat jakoś wiązałam koniec z końcem, byłam ekspedientką w miejscowym sklepie przemysłowym. Mieszkam kątem u swoich rodziców, którzy sami...