Akurat byliśmy u kuzyna przejazdem, kiedy we wsi zawył alarm pożarowy. Miki był strażakiem ochotnikiem, więc w moment zerwał się od stołu i zaczął wciągać buty.
– Damian, co się dzieje? – spytała moja przerażona dziewczyna, którą przywiozłem w odwiedziny do rodziny. – Co to za hałas?
– Syrena dla oespe! – odkrzyknął Miki, mając na myśli ochotniczą straż pożarną. – Damian, chodź ze mną, na pewno część chłopaków nie doleci, bo albo wyjechali, albo piją czy co tam jeszcze! Zawsze brakuje rąk do pracy, to się przydasz. No już, ubieraj się!
Chciałem zaprotestować, że nie mam pojęcia o gaszeniu pożarów, ale mój kuzyn nie wyglądał na kogoś, kto będzie słuchał moich argumentów. Poganiał mnie tylko, aż w końcu wybiegliśmy z domu i wskoczyliśmy na jego motor. W remizie byliśmy kilka minut później.
– Pali się w Smolówce – wielki facet w roboczym kombinezonie wymienił nazwę wsi, która nic mi nie mówiła.
– Nie mają tam ludzi, proszą o nas! No, ilu nas jest, chłopaki?
Wokół mnie stało kilkunastu mężczyzn w różnym wieku, dwóch kolejnych właśnie wbiegało przez szeroko otwarte drzwi. Mnie nikt nie pytał, co tam robię, najwyraźniej naprawdę potrzebowali rąk do pracy.
Gmina miała wóz strażacki, ale ja nim nie pojechałem, bo nie było już miejsca. Jakiś kolega Mikiego wziął jego motocykl i mnie na pasażera. Nim założyliśmy kaski, zapytałem szybko, czy „normalna” straż pożarna też jedzie do tego pożaru.
– Państwowa? – uściślił, przekrzykując hałas uruchomionego motoru. – Na pewno już dostali zgłoszenie, ale droga jest zalana po ostatnich ulewach i trochę im to pewnie zajmie, bo jadą aż z D. – wymienił najbliższe miasto. – Po to jesteśmy my, ochotnicy. No, stary, jedziemy!
Kiedy przyjechaliśmy na miejsce, nie miało znaczenia, że byłem kompletnie niedoświadczony.
Ten sam wielki facet w kombinezonie wydawał polecenia przed płonącym budynkiem. Jedni rozwijali węża strażackiego, inni, razem z lokalnymi mieszkańcami, nosili wodę w wiadrach, z obawy przed wyczerpaniem zasobów z wozu. Dwóch strażaków w specjalnych kombinezonach właśnie szykowało się, żeby wejść do środka płonącego domu.
Palił się duży, dwupiętrowy budynek, na oko w większości drewniany. Przed nim stało kilka osób w piżamach, okrytych kocami, kołdrami. Wielki facet rozmawiał z trzema kobietami, które wykrzykiwały coś histerycznie, machając rękami.
Dwie inne trzymały na rękach dzieci, obok, na ziemi, siedział starszy mężczyzna, przy którym kucały dwie inne kobiety. Z mowy ich ciała odczytałem, że próbowały mu pomóc i go gdzieś zabrać.
– Co to za miejsce? Kto tu mieszka? – zapytałem młodego chłopaka, który właśnie sapał po biegu z wiadrem pełnym wody.
– Trzy rodziny – odpowiedział, dysząc. – Razem tu siedzą na kupie, żeby na ogrzewaniu oszczędzić i kosztach. Chłopy głównie w Rajchu robią, mężowie tych dziewczyn, tam – machnął ręką w stronę zdenerwowanych kobiet rozmawiających z szefem strażaków.
– Stary, nie ma co stać i gadać! Tu się pali! Chodź ze mną, wody weźmiesz!
Niewiele myśląc, pobiegłem z nim i wróciłem po chwili z dwoma kubłami wody, które ktoś mi podał przy studni na sąsiednim podwórzu.
Tym razem stanąłem bliżej wielkoluda i uchwyciłem fragment słów jednej ze spanikowanych kobiet.
– …we trójkę w pokoju… wyszła… dziecko… mały Jaś!
– Może go tam nie było? – pytał olbrzym. – Może wyszła z dzieckiem?
– A jeśli nie?! – głos dziewczyny w koszuli nocnej z kraciastym kocem na ramionach przeszedł w pisk. – Jaś ma pół roczku! Szukajcie go!
Zrozumiałem, że zaginęło dziecko i nikt nie miał pewności, czy było w płonącym budynku. I że mieszkało z jakimiś dwiema osobami w jednym pokoju, a jedna z tych osób wyszła, tylko że nie było wiadomo, czy sama, czy z maluchem.
Nie znam się na pożarach, ale wydawało mi się, że do czasu przyjazdu profesjonalnej ekipy ci dwaj ochotnicy w kombinezonach i maskach mają marne szanse, żeby przeszukać dość spory budynek.
A paliło się solidnie, ogień buchał z okien na piętrze i poddaszu, z tych na parterze wydostawały się kłęby czarnego, gryzącego dymu.
Nagle coś huknęło i ludzie odruchowo się skulili albo padli na ziemię. Kiedy otworzyłem oczy, zobaczyłem, że zawalił się jeden z balkonów i obecnie w ścianie domu ziała potężna dziura, przez którą widać było palące się łóżko i szafę.
Było mi gorąco, twarz mnie paliła, miałem wrażenie, że topią mi się włosy i brwi. Ktoś krzyczał, że potrzebna jest pomoc przy wiadrach, ktoś inny, że kończy się woda ze zbiornika w wozie. Tłum mieszkańców biegał w tę i z powrotem, a ja chciałem się włączyć w pomoc.
Ale nagle zobaczyłem starszą kobietę, która stała jeszcze bliżej domu niż ja. Miała długie, zmierzwione, siwe włosy i ubrana była w białą koszulę nocną, osmaloną u dołu. Stała tyłem do szalejącego żywiołu i wyciągała do mnie ręce. Pomyślałem, że pewnie ma alzheimera albo zwyczajnie jest w szoku i nie rozumie, w jakim znalazła się niebezpieczeństwie.
– Hej! Proszę pani! – krzyknąłem, ale ona odwróciła się i zaczęła iść w stronę krzaków z boku domu.
Zakląłem pod nosem i rzuciłem się za nią w pogoń. Wyglądała na drobną, więc przez głowę przebiegła mi myśl, że być może będę ją musiał wziąć na ręce, żeby odciągnąć od płomieni.
Nie było sensu za nią wołać. Może to nie takie oczywiste, ale duży płonący budynek generuje straszny hałas. Wszystko syczy, huczy, pęka z trzaskiem, do tego z tyłu dochodzą krzyki ludzi, wyjące syreny alarmowe, a w uszach tętni krew.
Widziałem ją jednak, jak chwiejnie szła przede mną. Musiałem założyć dół bluzy na głowę, bo nie mogłem oddychać w tym żarze, ale widziałem ją dobrze. Przeszła na tył domu, były tam głównie wysokie krzaki, jakieś kłujące, może jeżyny.
Dotarło do mnie, że tutaj nie ma nikogo z wodą, wszyscy skupili się na froncie budynku, ale też ciężko byłoby tu donieść wiadro z wodą, nie mówiąc o postawieniu wielkiego wozu. Dookoła były tylko zarośla.
Po raz ostatni zobaczyłem kobietę, kiedy stanęła pod budynkiem i spojrzała na okno na poddaszu, jakby chciała mi coś pokazać. Nie widziałem jej twarzy, tylko te białe włosy poruszające się na wietrze i zgarbioną, kruchą sylwetkę.
A potem znowu coś wybuchło, huknęło i odruchowo zacisnąłem powieki. Kiedy zamrugałem oczami, staruszki już nie było. Domyśliłem się, że straciła przytomność i leży tam, zasłonięta kolczastymi krzewami. Zacząłem się przedzierać, czując palący ból, kiedy kolce rozrywały mi skórę. Ale wiedziałem, że ona tam leży i muszę ją uratować.
W końcu ją zobaczyłem. Leżała na odsłoniętym kawałku ziemi. Te same długie siwe włosy, ta sama koszula nocna. Tyle że twarz miała zakrwawioną, a jej ręce i nogi rozrzucone były w nienaturalnej pozycji.
To nie było wszystko!
Na jej brzuchu… leżało niemowlę. Nie ruszało się, ale kiedy je podniosłem, poczułem, że oddycha. Staruszka już nie…
Żeby wrócić, okrążyłem dom z drugiej strony, tam nie było krzaków. Dziecko w moich ramionach było wiotkie, miało zamknięte oczy, ale żyło. Kiedy wybiegłem przed budynek, właśnie zajeżdżał ambulans.
– Mam niemowlę! – krzyczałem.
– Leżało za domem! Tam leży też starsza pani! Chyba nie żyje!
Jakaś kobieta w czerwonym uniformie zabrała mi dziecko i zniknęła z nim we wnętrzu karetki. Dwaj ratownicy pobiegli z noszami za dom, kolejny z wielką torbą sadził susami za nimi. W tym samym momencie wjechały dwa wozy strażackie i operację przejęli zawodowcy.
Ktoś mnie złapał za ramię, ktoś posadził przy karetce, zadawano mi pytania, ale ja przestałem cokolwiek słyszeć. Skóra mnie paliła, czułem, jak krew z ran sączy mi się pod bluzą, w głowie mi się kręciło… Ocknąłem się w karetce, na twarzy miałem maskę tlenową, w żyle wenflon.
– Jest pan bezpieczny, jedziemy do szpitala – powiedziała kobieta z maseczką na twarzy. – Uratował pan tego chłopczyka. Ma wstrząśnienie mózgu, ale wyjdzie z tego. Uratował go pan – powtórzyła.
Chciałem zapytać, co ze staruszką, na której ciele go znalazłem, ale lekarka pokazała mi, ze mam nic nie mówić.
Reszty dowiedziałem się w szpitalu. I nie mogłem w to uwierzyć. Relację zdał mi Miki.
– Straszna sytuacja… – zaczął.
– Wiesz, w tym domu mieszkały trzy rodziny, właściwie kobiety z dziećmi i jeden staruszek, ojciec jednej z nich. Ich mężowie pojechali na roboty do Niemiec, a tu bieda, więc ludzie szukają, co by tu zrobić, żeby koszty życia obniżyć… No to mieszkali tak razem, a ostatnio przyjęli też babcię i wnuczkę. Ta wnuczka ma siedemnaście lat i półrocznego synka. We trójkę zajmowali pokój na samej górze. Dziewczyna młoda, durna, co chwila uciekała na jakieś dyskoteki, z dzieckiem zostawała ta babcia, właściwie prababcia. Wiesz… zginęła, kiedy wyskoczyła z dzieciakiem przez okno. Ratownicy mówią, że na miejscu, złamała kark. Ale jej ciało zamortyzowało upadek i niemowlę przeżyło. Mówią, że to cud, bo dzieciak leżał tak dobre dwie godziny, zanim go znalazłeś.
– Dwie godziny? – zdumiony aż zamrugałem oczami.
– No tak. Minimum. Ona już była sztywna, jak do niej dobiegli, nie było kogo reanimować.
– Ale przecież ja ją widziałem, jak szła… – chciałem mu wytłumaczyć, że przecież to ona sama mnie zaprowadziła w to miejsce wśród zarośli, do swojego prawnuka.
Miki mnie wysłuchał, a potem zadzwonił do jakiegoś kumpla. Ten mu potwierdził, że kiedy znaleziono prababcię dziecka, ta nie żyła od przynajmniej dwóch godzin. Wszystko wskazywało na to, że wyskoczyła przez okno na samym początku pożaru. To zresztą miało sens, bo kiedy się tam znalazłem, dom już się rozpadał, wszystko wybuchało, w środku było pewnie z tysiąc stopni.
– Więc umarła przy upadku, ale chciała uratować prawnuka – powiedział kuzyn. – Przyprowadziła cię na miejsce, żebyś znalazł dzieciaka. Cholera, stary, to nieźle ryje beret! Wygląda na to, że widziałeś ducha!
Wiem, że mi uwierzył. Tak samo jak moja dziewczyna i żona Mikiego. We czwórkę rozmawialiśmy o tym, co się stało, i żadne z nas nie miało wątpliwości, że prababcia maleństwa uratowała mu życie dwa razy.
Raz, kiedy wyskoczyła z nim przez okno, a ono bezpiecznie wylądowało na jej brzuchu, i drugi – kiedy ściągnęła mnie na pomoc.
Zainteresowałem się też losami siedemnastoletniej matki dziecka. Ponoć dowiedziała się o wszystkim dopiero nad ranem, kiedy ściągnięto ją wreszcie do szpitala. Była w miasteczku na dyskotece. Przeżyła szok, kiedy dowiedziała się, że jej babcia zginęła i że o mało co straciłaby synka. Strasznie jej współczułem, zostawiłem nawet Mikiemu trochę pieniędzy, żeby jej przekazał, bo przecież straciła też dach nad głową oraz jedyną osobę, która się nią przejmowała i jej pomagała.
Mam nadzieję, że dziewczyna jakoś sobie w życiu poradzi. I że jej babcia wciąż będzie czuwać nad nią i dzieckiem. Nadal widzę ją, jak z tymi zwichrzonymi włosami, w białej koszuli do kostek przedziera się przez cierniste krzaki, żeby zaprowadzić mnie do swojego prawnuka w niebezpieczeństwie. Nie sądzę, że widziałem ducha. Myślę, że widziałem anioła…
Damian, 32 lata
Zobacz też:
Jedziemy do prababci Ali! – oznajmiłam mojej córeczce, która właśnie nalewała niewidzialną herbatkę swojemu niewidzialnemu przyjacielowi – niedźwiedziowi o imieniu Kuba. – Ooo! – ucieszyła się. – A Kuba może jechać z nami? – Oczywiście – przytaknęłam z całkowitą powagą. – Może jechać obok ciebie w aucie, ale musi zapiąć pasy. – Mamo, przecież on się nie zmieści w samochodzie. Jest za duży – córka spojrzała na mnie jak na wariatkę. – Musi jechać na dachu. Pokiwałam głową, nie zadając pytania, dlaczego w takim razie taki ogromny niedźwiedź pije herbatę z filiżanki niewiele większej od naparstka. Z dziecięcą wyobraźnią nie ma dyskusji. Ja, na przykład, kiedy byłam w wieku Laury, miałam swoje trzy magiczne jamniki. Jeden był cały biały, drugi cały niebieski, a trzeci różowy, tylko głowę miał zieloną. Cóż, dobrze, że kiedy podrosłam, mój gust w zakresie łączenia kolorów nieco się poprawił. Prababcia Ala, czyli moja ukochana babcia Alicja, żyła na zupełnym odludziu i mimo swoich osiemdziesięciu pięciu lat była zupełnie sprawna i pełna życia. Od jakiegoś czasu mieszkała z babcią Ukrainka w średnim wieku, pani Daryna, która pomagała staruszce w cięższych pracach domowych i opiece nad zwierzętami. U babci była zawsze cała masa kotów, kozy, kury i króliki. Tylko psów nie miała z powodu alergii. Może dlatego musiałam sobie wymyślić moje kolorowe jamniki, tym bardziej że chociaż kochałam babcię z całego serca, to wakacje u niej kojarzyły mi się z samotnością. Nie deptać misia! Mimo przepysznych pierogów z jagodami, wspólnego gotowania i pieczenia, głaskania kotów i królików oraz ganiania po sadzie i zjadania wiśni prosto z drzewa, na wakacjach nie byłam do końca szczęśliwa, bo brakowało mi towarzystwa innych dzieci. Tylko jednego lata miałam tam koleżankę, Krysię. Nie...
Ogarnąć to ja się musiałam dużo wcześniej, wcale nie dopiero po odejściu od męża. Zawsze byłam ze wszystkim sama, sama robiłam zakupy, pamiętałam o lekarzach i robiłam pranie. Świetnie nad wszystkim panuję, choć bywa ciężko. Takie życie matki. Bez męża jest mi lżej, bo przynajmniej wiem, że mogę polegać tylko na sobie. Co innego mnie teraz męczy. Mąż nie zdał egzaminu, więc odeszłam Jestem dobrze zorganizowana, zaradna, silna. Nie chciałam frustrować się całe życie u boku męża, który miał gdzieś rodzinę i mnie. Wiem, jak powinien wyglądać związek po porodzie i jak należy dzielić się wszystkimi obowiązkami. Mój mąż tego nie rozumiał. Myślał, że jak pracuje, to nic innego nie musi robić. Ani razu nie przewinął młodszego synka, wolał telefon od wspólnych zabaw z dziećmi, wymagał gorącego obiadu, ale nie ogarniał, że lodówka się sama nie zapełni. Byłam bardzo samotna. Srogo się zawiodłam i podjęłam decyzję o rozstaniu. Myślałam, że będzie mi lżej i faktycznie – nie mam już na głowie trzeciego, dorosłego dziecka w domu. Wszystko ogarniam, przedszkole, żłobek, zakupy, dom. Nawet jak dzieci chorują, to z pracą daję radę. Pomaga mi mama i sąsiadka. A jednak, mam dziwne myśli... Wstyd mi trochę, ale tęsknię za mężem. Czasem go usprawiedliwiam, myślę, że może byłam zbyt wymagająca, surowa dla niego... Żal mi go. Może trzeba było to inaczej rozegrać, dać mu szansę i on by się ogarnął. Może jak minie więcej czasu, to jakoś to sobie poukładam, ale na razie mam mętlik w głowie. Przyjaciółki mi gratulują, ale mama kręci nosem, że zabrałam dzieciom ojca. W nocy nie śpię i brakuje mi go. W końcu to mój mąż, kiedyś byliśmy blisko. Czy te uczucia miną? Dominika Jeśli chcesz się podzielić swoją historią, napisz do nas: redakcja@mamotoja.pl . Czytamy wszystkie listy i zastrzegamy prawo do wyboru...
Niewiele brakowało, a wyrzuciłbym list Sylwii do śmieci. Właściwie nie był to list, a jedynie trzy napisane pośpiesznie zdania: „Dłużej tego nie wytrzymam. Wybacz. Nie szukaj mnie, nie zrobię sobie nic złego”. W pierwszej chwili pomyślałem, że to jakiś kiepski żart, bo moja Sylwia nie odeszłaby ode mnie – faceta na wózku i do tego z małym dzieckiem. Chciałem do niej zadzwonić i wszystko wyjaśnić, ale przeszkodziła mi mama. – Staszku, dzwoniła wychowawczyni Oli. Sylwia znowu spóźnia się po małą. Co się dzieje? Odebrać Oleńkę z przedszkola? – spytała przez telefon. Gdy tylko przywiozła wnuczkę, podałem jej kartkę za plecami tulącej się do mnie Oli. Mama aż przysiadła z wrażenia, czytając słowa synowej. Ostatnimi czasy ich relacje bardzo się popsuły, ale i tak niezależnie od wszystkiego mama podziwiała Sylwię za to, że trwała przy mnie po wypadku. – Kocham cię, tatusiu! – zapiszczała córeczka. – Zobacz, jaki obrazek narysowałam dzisiaj? Ty jesteś tutaj, z piłką, a ja stoję obok mamusi. Na dole skacze piesek. Pamiętasz? Obiecałeś mi pieska – buzia jej się nie zamykała. Nie wiem, czy nie rozpłakałabym się przy córeczce, gdyby mama nie zaproponowała obiadu u siebie. Ola uwielbiała moich rodziców, a jeszcze bardziej kuchnię babci, więc z radością przystała na wyjazd. A ja zacząłem się zastanawiać. Może powinienem poczekać na Sylwię albo zostawić jej wiadomość, jeśli się rozmyśli? Na pewno się rozmyśli! Jest zmęczona i sfrustrowana, ale nigdy by nas nie zostawiła! Jeśli nie mnie, to przynajmniej Oli, przecież kobiety się tak nie zachowują! Miałem mętlik w głowie, więc w końcu nie wytrzymałem i zadzwoniłem do żony, ale nie odezwała się do mnie ani tamtego dnia, ani później. Teściowa wiele razy przepraszała mnie za zachowanie córki, zaklinając się, że nic nie wiedziała o jej planach. Owszem, Sylwia...
